Chase Bennett

Meer dan dit ging hij niet krijgen, dacht hij. Dit ging het wellicht zijn, een belofte onder druk om niet weg te gaan, maar in de wirwar van doembeelden moest het maar genoeg zijn, een fata morgana als hoop in de woestenij van dit vervloekte huis. Het moest maar. Of hij haar geloofde of niet. Als dit de manier was waarop hij haar bij zich kon houden, wel, dan deed hij dat maar zo, want dan was ze er tenminste. Ze kon het niet eeuwig volhouden, dit continue getouwtrek, die constante frustratie. Iedereen gaf het een keer op.
 
“Jij”, zei hij “blijft hier, terwijl ik met hem naar Joseph ga.” Zijn hand trilde toen hij naar haar wees. Alsof ze te dom was om te snappen wat hij had bedoeld – en toch, ze leek het wel vaker te willen gooien om een rommelhoop van onduidelijkheden en achterpoortjes en hij was het moe, hij was het verdomme zo moe. Hij wilde thuiskomen en weten dat iemand in dit huis hem wílde zien. Waarom ging dat nooit? Wat was er verdomme zo mis met hem dat dat hem nooit lukte?

Oh, ze kon hem haten, ze kon hem niet geloven, ze kon het allemaal wel naar hem schreeuwen en erachter staan, maar hij kende haar. Hij wist wat voor iemand ze was. Er zat een beter persoon in haar, een trouwer persoon, het type dat wilde blijven, het soort dat een hekel had aan loslaten, de eerste zijn die wegging. Hij wist dat ze zo iemand kon zijn. Hij moest het er gewoon uithalen, hij moest harder en harder werken om haar eraan te herinneren wie ze was. Als dat dan echt was door Emile op de muur te spiesen, wat zou het? Kinderen konden wel wat hebben.
 
“Zweer het!” eiste hij. “Zweer dat je niet weggaat!” Misschien moest hij de degen uit Emile halen, laten zien hoe erg een kind kon bloeden, er een beetje tijdsdruk onder zetten. Maar hij deed het niet, want wat als dat kutkind in haar buik niet van hem was en zijn erfenis zou gaan inpikken? Hij moest iets aan de baby doen. “Daarna breng ik hem naar een heler.” Naar Joseph, alleszins. Dat was het minste gedoe. “ZWEER HET!”

Oh, ze kon hem haten, ze kon hem niet geloven, ze kon het allemaal wel naar hem schreeuwen en erachter staan, maar hij kende haar. Hij wist wat voor iemand ze was. Er zat een beter persoon in haar, een trouwer persoon, het type dat wilde blijven, het soort dat een hekel had aan loslaten, de eerste zijn die wegging. Hij wist dat ze zo iemand kon zijn. Hij moest het er gewoon uithalen, hij moest harder en harder werken om haar eraan te herinneren wie ze was. Als dat dan echt was door Emile op de muur te spiesen, wat zou het? Kinderen konden wel wat hebben.
 
“Zweer het!” eiste hij. “Zweer dat je niet weggaat!” Misschien moest hij de degen uit Emile halen, laten zien hoe erg een kind kon bloeden, er een beetje tijdsdruk onder zetten. Maar hij deed het niet, want wat als dat kutkind in haar buik niet van hem was en zijn erfenis zou gaan inpikken? Hij moest iets aan de baby doen. “Daarna breng ik hem naar een heler.” Naar Joseph, alleszins. Dat was het minste gedoe. “ZWEER HET!”

“Om wat te doen?” schreeuwde hij naar haar. “Je alle ruimte te geven om gewoon weg te gaan?!” Dacht ze dat hij dom was? Wat dacht ze, wat voelde ze, ze kon hier wel liggen gillen dat Emile naar een heler moest, maar zelf stond ze niet op om dat kind te helpen. Hoeveel kon ze er dan om geven? Niets toch? Was Claude in staat om om iemand te geven? Hoe langer, hoe meer hij daaraan twijfelde – maar hoe aanvaardde je dat in Godsnaam als ze exact was van wie hij altijd had gewild dat ze om hem gaf?
 
Van al de rest kon hij er wel mee leven, maar niet van haar. Ze moest, ze moest, ze moest. Hij wist niet wie hij was zonder haar.
 
Hij zette stappen richting haar, tot hij zo dichtbij was dat hij haar zou kunnen vastnemen als ze aanstalten maakte om weg te gaan. Het was maar goed ook dat ze niet wilde verschijnselen, dacht hij bitter, anders was hij haar allang kwijt. “IK VERMOORD DAT KIND ALS JIJ WEGGAAT!” Ging hij dat doen? Waarom zou hij een herinnering aan haar willen hebben? Emile leek op hem, qua uiterlijk, maar hij hing zo hard aan haar rokken dat hij er alleen maar aan kon denken dat dat kind voor hetzelfde lot als hij voorbestemd was. Dat kon hij hem toch niet aandoen?

“Om wat te doen?” schreeuwde hij naar haar. “Je alle ruimte te geven om gewoon weg te gaan?!” Dacht ze dat hij dom was? Wat dacht ze, wat voelde ze, ze kon hier wel liggen gillen dat Emile naar een heler moest, maar zelf stond ze niet op om dat kind te helpen. Hoeveel kon ze er dan om geven? Niets toch? Was Claude in staat om om iemand te geven? Hoe langer, hoe meer hij daaraan twijfelde – maar hoe aanvaardde je dat in Godsnaam als ze exact was van wie hij altijd had gewild dat ze om hem gaf?
 
Van al de rest kon hij er wel mee leven, maar niet van haar. Ze moest, ze moest, ze moest. Hij wist niet wie hij was zonder haar.
 
Hij zette stappen richting haar, tot hij zo dichtbij was dat hij haar zou kunnen vastnemen als ze aanstalten maakte om weg te gaan. Het was maar goed ook dat ze niet wilde verschijnselen, dacht hij bitter, anders was hij haar allang kwijt. “IK VERMOORD DAT KIND ALS JIJ WEGGAAT!” Ging hij dat doen? Waarom zou hij een herinnering aan haar willen hebben? Emile leek op hem, qua uiterlijk, maar hij hing zo hard aan haar rokken dat hij er alleen maar aan kon denken dat dat kind voor hetzelfde lot als hij voorbestemd was. Dat kon hij hem toch niet aandoen?

Ze was zwanger. Opnieuw. Ergens was hij er niet meer vanuit gegaan dat ze drie jaar na de geboorte van Emile en Aliénore wederom zwanger zou raken, al was dat wellicht naïef. Waarom zou het niet kunnen? Hij had haar al een tijdje niet meer aangeraakt, maar het was niet zo dat hij haar nooit bij zich had kunnen krijgen in de laatste jaren, en hij hield haar niet meer even hard in de gaten als ervoor, dus ze had vast mogelijkheden genoeg om langs het kantoor van de minister te passeren. Kijk, dit was wat er gebeurde als je iemand vertrouwen schonk.
 
Hij kon niet het kind van een ander opvoeden. Hij had er nooit enig begrip voor gehad dat zijn moeder naar zijn vaders bastaarden had gekeken en ze niet een voor een de nek had omgewrongen zodra ze een voet in hun huis hadden gezet. Zélf had hij niet eens een hekel aan de kinderen gehad, een aantal van hen rekende hij zowaar tot zijn vrienden, maar wat deed dat ertoe? Er was weinig dat van zo weinig zelfrespect getuigde als koekoeksjongen in je nest laten zitten. Dat kind moest weg.
 
En als hij nu helder zou nadenken, zou hij zonder boe of ba naar Claire gaan en haar vragen om het vergif dat ze zelf had willen innemen om af te komen van haar huwelijk met Richard, of zou hij het zelf proberen te maken, of zou hij een van de obscure naslagwerken in zijn vaders bibliotheek – die ene met zijn slaapkamer verbonden, niet degene waar hij soms gasten in toeliet – lenen om exact te leren hoe hij een ongeboren kind de levenslust benam zonder de moeder als ongewenste nevenschade te hebben, of zou hij haar net genoeg toetakelen om verlost te zijn van het kind en niet van haar.
 
Maar Chase dacht niet helder na, want het was Claude en na Hawk was de tergend trage these dat hij hen allebei op korte tijd van zich af gedreven had zonder het zelfs te proberen een fataal vergif. En waarom? Om Basil Ryder? Wat had die vent haar te bieden? Hij zou nooit door haar heen zien als híj dat deed, hij zou haar nooit iets kunnen geven dat ze niet al in zich had en hij zou haar nooit, nooit zelfs maar een druppel van de liefde geven die Chase haar al jaren gaf. Waarom? Waarom was híj niet genoeg en Ryder wel?
 
“Van hem?” spuugde hij eruit, als was het een laatste kans. Zou hij ooit geen kansen meer geven? Hij was een verdomme een hoopje pathos bijeengeraapt met verbroken beloften en nonsensicale geruststellingen dat ze deze keer anders zouden zijn. Elke keer logen ze, elke keer sloot hij hen in de armen, alsof zíj de reddingsboei waren die hij nodig had – maar was het niet zíjn oceaan? Hij duwde haar op de grond, net voorzichtig genoeg dat ze niets anders dan een blauwe plek kon overhouden, en greep Emile, die hij na een woordeloze spreuk bij zich toverde, vast en spieste hem aan een degen die hij vervolgens in de muur boorde. Hij raakte het hart niet; hij had geen zin om dat kind in haar buik zijn erfenis na te laten. Zolang het maar hard genoeg bloedde dat ze exact wist waar ze mee bezig was. Het geschreeuw van zijn zoon hoorde hij niet eens, niet zolang hij niet zeker was dat ze het begreep. “Waar zat je met je gedachten?”

Ze was zwanger. Opnieuw. Ergens was hij er niet meer vanuit gegaan dat ze drie jaar na de geboorte van Emile en Aliénore wederom zwanger zou raken, al was dat wellicht naïef. Waarom zou het niet kunnen? Hij had haar al een tijdje niet meer aangeraakt, maar het was niet zo dat hij haar nooit bij zich had kunnen krijgen in de laatste jaren, en hij hield haar niet meer even hard in de gaten als ervoor, dus ze had vast mogelijkheden genoeg om langs het kantoor van de minister te passeren. Kijk, dit was wat er gebeurde als je iemand vertrouwen schonk.
 
Hij kon niet het kind van een ander opvoeden. Hij had er nooit enig begrip voor gehad dat zijn moeder naar zijn vaders bastaarden had gekeken en ze niet een voor een de nek had omgewrongen zodra ze een voet in hun huis hadden gezet. Zélf had hij niet eens een hekel aan de kinderen gehad, een aantal van hen rekende hij zowaar tot zijn vrienden, maar wat deed dat ertoe? Er was weinig dat van zo weinig zelfrespect getuigde als koekoeksjongen in je nest laten zitten. Dat kind moest weg.
 
En als hij nu helder zou nadenken, zou hij zonder boe of ba naar Claire gaan en haar vragen om het vergif dat ze zelf had willen innemen om af te komen van haar huwelijk met Richard, of zou hij het zelf proberen te maken, of zou hij een van de obscure naslagwerken in zijn vaders bibliotheek – die ene met zijn slaapkamer verbonden, niet degene waar hij soms gasten in toeliet – lenen om exact te leren hoe hij een ongeboren kind de levenslust benam zonder de moeder als ongewenste nevenschade te hebben, of zou hij haar net genoeg toetakelen om verlost te zijn van het kind en niet van haar.
 
Maar Chase dacht niet helder na, want het was Claude en na Hawk was de tergend trage these dat hij hen allebei op korte tijd van zich af gedreven had zonder het zelfs te proberen een fataal vergif. En waarom? Om Basil Ryder? Wat had die vent haar te bieden? Hij zou nooit door haar heen zien als híj dat deed, hij zou haar nooit iets kunnen geven dat ze niet al in zich had en hij zou haar nooit, nooit zelfs maar een druppel van de liefde geven die Chase haar al jaren gaf. Waarom? Waarom was híj niet genoeg en Ryder wel?
 
“Van hem?” spuugde hij eruit, als was het een laatste kans. Zou hij ooit geen kansen meer geven? Hij was een verdomme een hoopje pathos bijeengeraapt met verbroken beloften en nonsensicale geruststellingen dat ze deze keer anders zouden zijn. Elke keer logen ze, elke keer sloot hij hen in de armen, alsof zíj de reddingsboei waren die hij nodig had – maar was het niet zíjn oceaan? Hij duwde haar op de grond, net voorzichtig genoeg dat ze niets anders dan een blauwe plek kon overhouden, en greep Emile, die hij na een woordeloze spreuk bij zich toverde, vast en spieste hem aan een degen die hij vervolgens in de muur boorde. Hij raakte het hart niet; hij had geen zin om dat kind in haar buik zijn erfenis na te laten. Zolang het maar hard genoeg bloedde dat ze exact wist waar ze mee bezig was. Het geschreeuw van zijn zoon hoorde hij niet eens, niet zolang hij niet zeker was dat ze het begreep. “Waar zat je met je gedachten?”

Ze was zwanger. Opnieuw. Ergens was hij er niet meer vanuit gegaan dat ze drie jaar na de geboorte van Emile en Aliénore wederom zwanger zou raken, al was dat wellicht naïef. Waarom zou het niet kunnen? Hij had haar al een tijdje niet meer aangeraakt, maar het was niet zo dat hij haar nooit bij zich had kunnen krijgen in de laatste jaren, en hij hield haar niet meer even hard in de gaten als ervoor, dus ze had vast mogelijkheden genoeg om langs het kantoor van de minister te passeren. Kijk, dit was wat er gebeurde als je iemand vertrouwen schonk.
 
Hij kon niet het kind van een ander opvoeden. Hij had er nooit enig begrip voor gehad dat zijn moeder naar zijn vaders bastaarden had gekeken en ze niet een voor een de nek had omgewrongen zodra ze een voet in hun huis hadden gezet. Zélf had hij niet eens een hekel aan de kinderen gehad, een aantal van hen rekende hij zowaar tot zijn vrienden, maar wat deed dat ertoe? Er was weinig dat van zo weinig zelfrespect getuigde als koekoeksjongen in je nest laten zitten. Dat kind moest weg.
 
En als hij nu helder zou nadenken, zou hij zonder boe of ba naar Claire gaan en haar vragen om het vergif dat ze zelf had willen innemen om af te komen van haar huwelijk met Richard, of zou hij het zelf proberen te maken, of zou hij een van de obscure naslagwerken in zijn vaders bibliotheek – die ene met zijn slaapkamer verbonden, niet degene waar hij soms gasten in toeliet – lenen om exact te leren hoe hij een ongeboren kind de levenslust benam zonder de moeder als ongewenste nevenschade te hebben, of zou hij haar net genoeg toetakelen om verlost te zijn van het kind en niet van haar.
 
Maar Chase dacht niet helder na, want het was Claude en na Hawk was de tergend trage these dat hij hen allebei op korte tijd van zich af gedreven had zonder het zelfs te proberen een fataal vergif. En waarom? Om Basil Ryder? Wat had die vent haar te bieden? Hij zou nooit door haar heen zien als híj dat deed, hij zou haar nooit iets kunnen geven dat ze niet al in zich had en hij zou haar nooit, nooit zelfs maar een druppel van de liefde geven die Chase haar al jaren gaf. Waarom? Waarom was híj niet genoeg en Ryder wel?
 
“Van hem?” spuugde hij eruit, als was het een laatste kans. Zou hij ooit geen kansen meer geven? Hij was een verdomme een hoopje pathos bijeengeraapt met verbroken beloften en nonsensicale geruststellingen dat ze deze keer anders zouden zijn. Elke keer logen ze, elke keer sloot hij hen in de armen, alsof zíj de reddingsboei waren die hij nodig had – maar was het niet zíjn oceaan? Hij duwde haar op de grond, net voorzichtig genoeg dat ze niets anders dan een blauwe plek kon overhouden, en greep Emile, die hij na een woordeloze spreuk bij zich toverde, vast en spieste hem aan een degen die hij vervolgens in de muur boorde. Hij raakte het hart niet; hij had geen zin om dat kind in haar buik zijn erfenis na te laten. Zolang het maar hard genoeg bloedde dat ze exact wist waar ze mee bezig was. Het geschreeuw van zijn zoon hoorde hij niet eens, niet zolang hij niet zeker was dat ze het begreep. “Waar zat je met je gedachten?”

Hij liet haar los. Hij haatte het, hij haatte zijn reflex, hij haatte dat hij nooit voor elkaar kreeg om een mes in haar te steken, om zijn toverstok vast te nemen en haar te laten voelen waarom ze verdomme niet weg kon, om al zijn door haar verafschuwde vaardigheden tentoon te stellen, maar hij kon het niet. Ze haatte hem, maar ze zou hem nog zo veel meer haten als hij het wel deed, en hij wilde geen sikkepit van haar verliezen.  
 
“Ik vind je overal terug”, siste hij. “Het heeft geen zin.” Hij wilde dat ze wilde blijven, dat ze niet de hele tijd zo ver mogelijk van hem verwijderd wilde zijn, maar tot ze op dat punt waren, moest ze op zijn minst begrijpen dat ze weggaan, maar niet wegblijven.

17 juni 1842, de living in Chase en Claudes huis
 
Hij had het geweten, dat wel. Hij had geweten dat Claude meer nodig zou hebben dan twee moorden en het tijdelijk verlies van een kind om Basil Ryder te laten gaan, maar hij had op zijn minst gehoopt dat ze haar uiterste best zou doen om het te verbergen. Dan had hij zichzelf kunnen voorhouden dat ze wel van hem hield, dat het over was. Dat ze de ring om haar vinger had gezien en zich de beate beloften had herinnerd. Dat er een kans was voor een droom van twee kinderen zonder benul van de echte wereld en wat er hen te wachten zou staan.
 
Hij had het wel geweten. Vol tegenzin, maar hij had het geweten. Dag na dag verzamelde hij de restanten van een affectie waaraan hij niet kon tornen, week na week vulde hij een lugubere kist, doodsprentjes van zijn hoop, minuut na minuut was gepasseerd toen hij het laatste had gevonden. Elk verraad was te veel tot je het grootste vond.
 
Het leek maanden te duren voor Claude terugkwam van haar verdomde koffieklets met Titiana – of was ze weer naar Basil? – en toen ze eindelijk door de deur kwam, bestudeerde hij twee obsessieve tellen lang haar haren om op te maken bij wie ze geweest was. Het feit dat hij het niet eens zeker wist, maakte het, ergens, alleen maar erger. Hij stond op en beende met vlugge passen naar haar toe, alsof ze anders weg zou gaan. “Verhuisplannen?” beet hij haar toe, kil en razend tegelijkertijd. “Opnieuw?”
 
Waarom? Waarom wilde ze de hele tijd weg van hem? Hij was de enige die wist hoe ze écht was en van haar hield.
 
OOC: Privé met Erica! ❤️

Echt, ze ging klagen over privacy? Met alles wat er de laatste tijd gebeurd was, vond ze dat het grootste probleem hier? Claude was soms niet te geloven. Was dat een groot deel van waarom hij haar zo grandioos vond, zo’n wonder? Wellicht – iemand die hem zo veel zou willen als hij hen, over hen was hij allang heen geraakt. Maar toch. Hij zou het ook niet erg vinden als ze een keertje meewerkte.
 
“Het lag in de bibliotheek”, beet hij haar toe, ook al was dat niet waar en was hij door haar kleerkast gegaan om dit te vinden. “Waar zat je in Godsnaam met je gedachten?!” Waarom wilde ze hem nog een keer verlaten? Ging het niet prima? Waren de kinderen er niet aan gewend dat ze er allebei waren, had hij haar niet meermaals bloemen gebracht, deed hij zijn best niet genoeg om avonden te verzinnen waarop ze het naar haar zin kon hebben? Wat wilde ze nog méér?

“Wat is dít dan?” beet hij haar toe, terwijl hij de documenten nog net niet in haar gezicht duwde. Het was niet per se bewijs, geen bewijs dat een veroordeling in de rechtbank zou opleveren, maar het was genoeg, genoeg redenen om aan te nemen dat ze een poging tot ontsnappen zou begaan in de nabije toekomst, genoeg om te beseffen dat ze praktische plannen aan het maken was – en waarom? Waarom? Hij dacht niet dat er iemand in haar leven was die haar even graag zag als hij dat deed.
 
“Als Lion vriendjes moet hebben, mag Titiana Lion terug aan zijn vader geven”, besloot hij koppig, alsof hij de tweeling ooit eerder verboden had om Lion te zien. Hij had zich zelden in dat hele gedoe willen mengen, maar op dit moment gunde hij Claude niets. Gewoon. Als ze bleef, mocht ze die kinderen met elke etter laten spelen, maar nu niet.

Zo snel als hij kon, stoof hij naar voren om Claudes pols vast te nemen. “Nee, dat ga je níét!” Hoe dom dacht ze dat hij was? Als ze nu elders sliep, kwam ze vast ineens niet meer thuis. Dat haar vriendje nu verkozen was tot minister, opende deuren voor haar – dat besefte hij heus wel en dus was het nu al helemaal belangrijk dat hij altijd wist waar ze was. Straks was ze weg, ergens verstopt zoals alleen ministers mensen konden laten verdwijnen, en dan moest hij zijn vader of zo inschakelen om hem te helpen en dat zou nog wat worden.
 
Haar vinden zou wel lukken, dat was het probleem niet.
 
“Je blijft godverdomme hier!” Ze waren getrouwd, ze had twee jonge kinderen, betekende dat allemaal niets voor haar? “We moeten dit oplossen!”

"Ah, ja?" beet hij haar toe. "Wil je dan niet de hele tijd weg? Omdat je denkt dat al je problemen míjn schuld zijn?" Wat moest hij doen om te bewijzen dat haar leven niet beter zou zijn zonder hem? Hij zou zelfs zo ver willen gaan als aannemen dat het slechter zou zijn – zonder hem was zonder haar netwerk, zonder de reputatie en de status die ze zo hoog in het vaandel hield. Dacht ze echt dat Basil Ryder haar van de afgrond zou redden? Mannen zoals hij keken het liefst van al weg. Claude verdiende iemand die haar in de ogen keek wanneer er niets anders in te lezen stond dan verzengende toorn.
 
"Ben je niet van plan om weg te rennen met je minister misschien? Denk je écht dat hij met je meegaat? Dat hij zijn post voor jou zou afstaan? Ben je echt zo dom?" Als Basil Ryder zijn ministerschap en zijn kinderen en zijn vrouw had willen laten schieten, dan had hij dat al wel gedaan, toch? De beste heer had twee familieleden laten sterven en hij had nog altijd geen stap opzij gezet. Als de dood het niet kon, waarom zou de liefde het dan doen? De liefde was niet half zo overtuigend.

Waar sloeg dat op? Dit was geen zaak van opgeven of laten gaan, dit was zaak van werken om haar bij hem te houden, om ervoor te zorgen dat ze dat wílde, en dan had ze het zo ineens over dat hij haar moest laten gaan?! Dat zijn vader scheidde, hield niet in dat hij dat ook wilde. Waarom zou hij dat verdomme zelfs willen? Waarom wilde zij dat überhaupt? Konden ze niet gewoon teruggaan naar hoe het vroeger was? Toen alle daden in het licht van vertrouwen geanalyseerd werden en hij zijn gebreken onder een mantel van liefde gedekt zag en hij er nauwelijks over nadacht dat er een ander scenario mogelijk was.
 
“Nee”, siste hij, wellicht het laatste dat hij nog relatief kalm had kunnen zeggen. “Ben je gek geworden?! We zijn getrouwd! Je kan niet zomaar ophoepelen!” Zelfs als hij niet naar status keek, zelfs als hij niet naar het geroddel keek, aan alle gevolgen van dien dacht, dan nog. Ze moest bij hem blijven – wie was hij zonder haar? Hij wist niet meer hoe hij moest leven zonder dat hij Claude bijna dagelijks zag. Hij greep haar pols vast, als was het een reddingsboei. “Je blijft hier!”
 
Of anders, of anders, of anders.

Hij liet haar los. Hij haatte het, hij haatte zijn reflex, hij haatte dat hij nooit voor elkaar kreeg om een mes in haar te steken, om zijn toverstok vast te nemen en haar te laten voelen waarom ze verdomme niet weg kon, om al zijn door haar verafschuwde vaardigheden tentoon te stellen, maar hij kon het niet. Ze haatte hem, maar ze zou hem nog zo veel meer haten als hij het wel deed, en hij wilde geen sikkepit van haar verliezen.  
 
“Ik vind je overal terug”, siste hij. “Het heeft geen zin.” Hij wilde dat ze wilde blijven, dat ze niet de hele tijd zo ver mogelijk van hem verwijderd wilde zijn, maar tot ze op dat punt waren, moest ze op zijn minst begrijpen dat ze weggaan, maar niet wegblijven.

Hij liet haar los. Hij haatte het, hij haatte zijn reflex, hij haatte dat hij nooit voor elkaar kreeg om een mes in haar te steken, om zijn toverstok vast te nemen en haar te laten voelen waarom ze verdomme niet weg kon, om al zijn door haar verafschuwde vaardigheden tentoon te stellen, maar hij kon het niet. Ze haatte hem, maar ze zou hem nog zo veel meer haten als hij het wel deed, en hij wilde geen sikkepit van haar verliezen.  
 
“Ik vind je overal terug”, siste hij. “Het heeft geen zin.” Hij wilde dat ze wilde blijven, dat ze niet de hele tijd zo ver mogelijk van hem verwijderd wilde zijn, maar tot ze op dat punt waren, moest ze op zijn minst begrijpen dat ze weggaan, maar niet wegblijven.

Waar sloeg dat op? Dit was geen zaak van opgeven of laten gaan, dit was zaak van werken om haar bij hem te houden, om ervoor te zorgen dat ze dat wílde, en dan had ze het zo ineens over dat hij haar moest laten gaan?! Dat zijn vader scheidde, hield niet in dat hij dat ook wilde. Waarom zou hij dat verdomme zelfs willen? Waarom wilde zij dat überhaupt? Konden ze niet gewoon teruggaan naar hoe het vroeger was? Toen alle daden in het licht van vertrouwen geanalyseerd werden en hij zijn gebreken onder een mantel van liefde gedekt zag en hij er nauwelijks over nadacht dat er een ander scenario mogelijk was.
 
“Nee”, siste hij, wellicht het laatste dat hij nog relatief kalm had kunnen zeggen. “Ben je gek geworden?! We zijn getrouwd! Je kan niet zomaar ophoepelen!” Zelfs als hij niet naar status keek, zelfs als hij niet naar het geroddel keek, aan alle gevolgen van dien dacht, dan nog. Ze moest bij hem blijven – wie was hij zonder haar? Hij wist niet meer hoe hij moest leven zonder dat hij Claude bijna dagelijks zag. Hij greep haar pols vast, als was het een reddingsboei. “Je blijft hier!”
 
Of anders, of anders, of anders.

Waar sloeg dat op? Dit was geen zaak van opgeven of laten gaan, dit was zaak van werken om haar bij hem te houden, om ervoor te zorgen dat ze dat wílde, en dan had ze het zo ineens over dat hij haar moest laten gaan?! Dat zijn vader scheidde, hield niet in dat hij dat ook wilde. Waarom zou hij dat verdomme zelfs willen? Waarom wilde zij dat überhaupt? Konden ze niet gewoon teruggaan naar hoe het vroeger was? Toen alle daden in het licht van vertrouwen geanalyseerd werden en hij zijn gebreken onder een mantel van liefde gedekt zag en hij er nauwelijks over nadacht dat er een ander scenario mogelijk was.
 
“Nee”, siste hij, wellicht het laatste dat hij nog relatief kalm had kunnen zeggen. “Ben je gek geworden?! We zijn getrouwd! Je kan niet zomaar ophoepelen!” Zelfs als hij niet naar status keek, zelfs als hij niet naar het geroddel keek, aan alle gevolgen van dien dacht, dan nog. Ze moest bij hem blijven – wie was hij zonder haar? Hij wist niet meer hoe hij moest leven zonder dat hij Claude bijna dagelijks zag. Hij greep haar pols vast, als was het een reddingsboei. “Je blijft hier!”
 
Of anders, of anders, of anders.

"Ah, ja?" beet hij haar toe. "Wil je dan niet de hele tijd weg? Omdat je denkt dat al je problemen míjn schuld zijn?" Wat moest hij doen om te bewijzen dat haar leven niet beter zou zijn zonder hem? Hij zou zelfs zo ver willen gaan als aannemen dat het slechter zou zijn – zonder hem was zonder haar netwerk, zonder de reputatie en de status die ze zo hoog in het vaandel hield. Dacht ze echt dat Basil Ryder haar van de afgrond zou redden? Mannen zoals hij keken het liefst van al weg. Claude verdiende iemand die haar in de ogen keek wanneer er niets anders in te lezen stond dan verzengende toorn.
 
"Ben je niet van plan om weg te rennen met je minister misschien? Denk je écht dat hij met je meegaat? Dat hij zijn post voor jou zou afstaan? Ben je echt zo dom?" Als Basil Ryder zijn ministerschap en zijn kinderen en zijn vrouw had willen laten schieten, dan had hij dat al wel gedaan, toch? De beste heer had twee familieleden laten sterven en hij had nog altijd geen stap opzij gezet. Als de dood het niet kon, waarom zou de liefde het dan doen? De liefde was niet half zo overtuigend.

"Ah, ja?" beet hij haar toe. "Wil je dan niet de hele tijd weg? Omdat je denkt dat al je problemen míjn schuld zijn?" Wat moest hij doen om te bewijzen dat haar leven niet beter zou zijn zonder hem? Hij zou zelfs zo ver willen gaan als aannemen dat het slechter zou zijn – zonder hem was zonder haar netwerk, zonder de reputatie en de status die ze zo hoog in het vaandel hield. Dacht ze echt dat Basil Ryder haar van de afgrond zou redden? Mannen zoals hij keken het liefst van al weg. Claude verdiende iemand die haar in de ogen keek wanneer er niets anders in te lezen stond dan verzengende toorn.
 
"Ben je niet van plan om weg te rennen met je minister misschien? Denk je écht dat hij met je meegaat? Dat hij zijn post voor jou zou afstaan? Ben je echt zo dom?" Als Basil Ryder zijn ministerschap en zijn kinderen en zijn vrouw had willen laten schieten, dan had hij dat al wel gedaan, toch? De beste heer had twee familieleden laten sterven en hij had nog altijd geen stap opzij gezet. Als de dood het niet kon, waarom zou de liefde het dan doen? De liefde was niet half zo overtuigend.

Zo snel als hij kon, stoof hij naar voren om Claudes pols vast te nemen. “Nee, dat ga je níét!” Hoe dom dacht ze dat hij was? Als ze nu elders sliep, kwam ze vast ineens niet meer thuis. Dat haar vriendje nu verkozen was tot minister, opende deuren voor haar – dat besefte hij heus wel en dus was het nu al helemaal belangrijk dat hij altijd wist waar ze was. Straks was ze weg, ergens verstopt zoals alleen ministers mensen konden laten verdwijnen, en dan moest hij zijn vader of zo inschakelen om hem te helpen en dat zou nog wat worden.
 
Haar vinden zou wel lukken, dat was het probleem niet.
 
“Je blijft godverdomme hier!” Ze waren getrouwd, ze had twee jonge kinderen, betekende dat allemaal niets voor haar? “We moeten dit oplossen!”

Echt, ze ging klagen over privacy? Met alles wat er de laatste tijd gebeurd was, vond ze dat het grootste probleem hier? Claude was soms niet te geloven. Was dat een groot deel van waarom hij haar zo grandioos vond, zo’n wonder? Wellicht – iemand die hem zo veel zou willen als hij hen, over hen was hij allang heen geraakt. Maar toch. Hij zou het ook niet erg vinden als ze een keertje meewerkte.
 
“Het lag in de bibliotheek”, beet hij haar toe, ook al was dat niet waar en was hij door haar kleerkast gegaan om dit te vinden. “Waar zat je in Godsnaam met je gedachten?!” Waarom wilde ze hem nog een keer verlaten? Ging het niet prima? Waren de kinderen er niet aan gewend dat ze er allebei waren, had hij haar niet meermaals bloemen gebracht, deed hij zijn best niet genoeg om avonden te verzinnen waarop ze het naar haar zin kon hebben? Wat wilde ze nog méér?

Echt, ze ging klagen over privacy? Met alles wat er de laatste tijd gebeurd was, vond ze dat het grootste probleem hier? Claude was soms niet te geloven. Was dat een groot deel van waarom hij haar zo grandioos vond, zo’n wonder? Wellicht – iemand die hem zo veel zou willen als hij hen, over hen was hij allang heen geraakt. Maar toch. Hij zou het ook niet erg vinden als ze een keertje meewerkte.
 
“Het lag in de bibliotheek”, beet hij haar toe, ook al was dat niet waar en was hij door haar kleerkast gegaan om dit te vinden. “Waar zat je in Godsnaam met je gedachten?!” Waarom wilde ze hem nog een keer verlaten? Ging het niet prima? Waren de kinderen er niet aan gewend dat ze er allebei waren, had hij haar niet meermaals bloemen gebracht, deed hij zijn best niet genoeg om avonden te verzinnen waarop ze het naar haar zin kon hebben? Wat wilde ze nog méér?

“Wat is dít dan?” beet hij haar toe, terwijl hij de documenten nog net niet in haar gezicht duwde. Het was niet per se bewijs, geen bewijs dat een veroordeling in de rechtbank zou opleveren, maar het was genoeg, genoeg redenen om aan te nemen dat ze een poging tot ontsnappen zou begaan in de nabije toekomst, genoeg om te beseffen dat ze praktische plannen aan het maken was – en waarom? Waarom? Hij dacht niet dat er iemand in haar leven was die haar even graag zag als hij dat deed.
 
“Als Lion vriendjes moet hebben, mag Titiana Lion terug aan zijn vader geven”, besloot hij koppig, alsof hij de tweeling ooit eerder verboden had om Lion te zien. Hij had zich zelden in dat hele gedoe willen mengen, maar op dit moment gunde hij Claude niets. Gewoon. Als ze bleef, mocht ze die kinderen met elke etter laten spelen, maar nu niet.