Chase Bennett

“Wat is dít dan?” beet hij haar toe, terwijl hij de documenten nog net niet in haar gezicht duwde. Het was niet per se bewijs, geen bewijs dat een veroordeling in de rechtbank zou opleveren, maar het was genoeg, genoeg redenen om aan te nemen dat ze een poging tot ontsnappen zou begaan in de nabije toekomst, genoeg om te beseffen dat ze praktische plannen aan het maken was – en waarom? Waarom? Hij dacht niet dat er iemand in haar leven was die haar even graag zag als hij dat deed.
 
“Als Lion vriendjes moet hebben, mag Titiana Lion terug aan zijn vader geven”, besloot hij koppig, alsof hij de tweeling ooit eerder verboden had om Lion te zien. Hij had zich zelden in dat hele gedoe willen mengen, maar op dit moment gunde hij Claude niets. Gewoon. Als ze bleef, mocht ze die kinderen met elke etter laten spelen, maar nu niet.

17 juni 1842, de living in Chase en Claudes huis
 
Hij had het geweten, dat wel. Hij had geweten dat Claude meer nodig zou hebben dan twee moorden en het tijdelijk verlies van een kind om Basil Ryder te laten gaan, maar hij had op zijn minst gehoopt dat ze haar uiterste best zou doen om het te verbergen. Dan had hij zichzelf kunnen voorhouden dat ze wel van hem hield, dat het over was. Dat ze de ring om haar vinger had gezien en zich de beate beloften had herinnerd. Dat er een kans was voor een droom van twee kinderen zonder benul van de echte wereld en wat er hen te wachten zou staan.
 
Hij had het wel geweten. Vol tegenzin, maar hij had het geweten. Dag na dag verzamelde hij de restanten van een affectie waaraan hij niet kon tornen, week na week vulde hij een lugubere kist, doodsprentjes van zijn hoop, minuut na minuut was gepasseerd toen hij het laatste had gevonden. Elk verraad was te veel tot je het grootste vond.
 
Het leek maanden te duren voor Claude terugkwam van haar verdomde koffieklets met Titiana – of was ze weer naar Basil? – en toen ze eindelijk door de deur kwam, bestudeerde hij twee obsessieve tellen lang haar haren om op te maken bij wie ze geweest was. Het feit dat hij het niet eens zeker wist, maakte het, ergens, alleen maar erger. Hij stond op en beende met vlugge passen naar haar toe, alsof ze anders weg zou gaan. “Verhuisplannen?” beet hij haar toe, kil en razend tegelijkertijd. “Opnieuw?”
 
Waarom? Waarom wilde ze de hele tijd weg van hem? Hij was de enige die wist hoe ze écht was en van haar hield.
 
OOC: Privé met Erica! ❤️

17 juni 1842, de living in Chase en Claudes huis
 
Hij had het geweten, dat wel. Hij had geweten dat Claude meer nodig zou hebben dan twee moorden en het tijdelijk verlies van een kind om Basil Ryder te laten gaan, maar hij had op zijn minst gehoopt dat ze haar uiterste best zou doen om het te verbergen. Dan had hij zichzelf kunnen voorhouden dat ze wel van hem hield, dat het over was. Dat ze de ring om haar vinger had gezien en zich de beate beloften had herinnerd. Dat er een kans was voor een droom van twee kinderen zonder benul van de echte wereld en wat er hen te wachten zou staan.
 
Hij had het wel geweten. Vol tegenzin, maar hij had het geweten. Dag na dag verzamelde hij de restanten van een affectie waaraan hij niet kon tornen, week na week vulde hij een lugubere kist, doodsprentjes van zijn hoop, minuut na minuut was gepasseerd toen hij het laatste had gevonden. Elk verraad was te veel tot je het grootste vond.
 
Het leek maanden te duren voor Claude terugkwam van haar verdomde koffieklets met Titiana – of was ze weer naar Basil? – en toen ze eindelijk door de deur kwam, bestudeerde hij twee obsessieve tellen lang haar haren om op te maken bij wie ze geweest was. Het feit dat hij het niet eens zeker wist, maakte het, ergens, alleen maar erger. Hij stond op en beende met vlugge passen naar haar toe, alsof ze anders weg zou gaan. “Verhuisplannen?” beet hij haar toe, kil en razend tegelijkertijd. “Opnieuw?”
 
Waarom? Waarom wilde ze de hele tijd weg van hem? Hij was de enige die wist hoe ze écht was en van haar hield.
 
OOC: Privé met Erica! ❤️