Claude Bennett

“Hij moet het overleven”, deelde ze mee. Ze was niet in staat om het als een bezorgde moeder te laten klinken, het was meer haar laatste stukje onderhandeling. Als Emile doodging dan hoefde ze ook niet te blijven, leek haar. 

Ze wilde niet blijven, ze wilde het niet zweren. Maar Emile ging dood en hoe zou ze dat aan zichzelf kunnen goedpraten? Ze geloofde nog steeds niet helemaal dat hij Emile zou redden, maar ze geloofde zeker dat hij hem zou laten doodbloeden. Chase was die dreigementen vaker nagekomen, zelfs als hij minder kwaad was.
 
Ze wist niet zeker of ze hem ooit zo kwaad had gezien.
 
Waarom ging doodbloeden zo snel? Ze wilde meer tijd, meer ruimte, ze moest nadenken; maar er was geen tijd.
 
"Oké, oké," ze hief haar handen beschermend voor haar gezicht toen hij schreeuwde, "ik zweer het, ik zweer het." Ze beloofde te blijven maar schoof zichzelf wel wat meer naar achter op de vloer, ze wilde zo veilig mogelijk kunnen opstaan zo.

Ze wilde niet blijven, ze wilde het niet zweren. Maar Emile ging dood en hoe zou ze dat aan zichzelf kunnen goedpraten? Ze geloofde nog steeds niet helemaal dat hij Emile zou redden, maar ze geloofde zeker dat hij hem zou laten doodbloeden. Chase was die dreigementen vaker nagekomen, zelfs als hij minder kwaad was.
 
Ze wist niet zeker of ze hem ooit zo kwaad had gezien.
 
Waarom ging doodbloeden zo snel? Ze wilde meer tijd, meer ruimte, ze moest nadenken; maar er was geen tijd.
 
"Oké, oké," ze hief haar handen beschermend voor haar gezicht toen hij schreeuwde, "ik zweer het, ik zweer het." Ze beloofde te blijven maar schoof zichzelf wel wat meer naar achter op de vloer, ze wilde zo veilig mogelijk kunnen opstaan zo.

Ze wilde niet blijven, ze wilde het niet zweren. Maar Emile ging dood en hoe zou ze dat aan zichzelf kunnen goedpraten? Ze geloofde nog steeds niet helemaal dat hij Emile zou redden, maar ze geloofde zeker dat hij hem zou laten doodbloeden. Chase was die dreigementen vaker nagekomen, zelfs als hij minder kwaad was.
 
Ze wist niet zeker of ze hem ooit zo kwaad had gezien.
 
Waarom ging doodbloeden zo snel? Ze wilde meer tijd, meer ruimte, ze moest nadenken; maar er was geen tijd.
 
"Oké, oké," ze hief haar handen beschermend voor haar gezicht toen hij schreeuwde, "ik zweer het, ik zweer het." Ze beloofde te blijven maar schoof zichzelf wel wat meer naar achter op de vloer, ze wilde zo veilig mogelijk kunnen opstaan zo.

Was ze in staat om om een ander te geven? Niet echt, niet zo erg dat het ertoe deed. Tuurlijk, het gehuil van Emile ging door merg en been. Tuurlijk, ze wilde niet dat hij doodging, dat hij pijn had. Maar, het was allemaal niet de voornaamste reden dat ze wilde dat Chase hem zou redden, dat ze overwoog om hier te blijven. 
 
Ze wilde gewoon geen bloed aan haar handen, niet weer. 
 
“Ik haat je!" "Ik geloof je niet!”,
 
Ze geloofde niet dat hij niet alsnog Emile iets zou aandoen, zelf als ze bleef. Je moest niet onderhandelen met terroristen. Ze wierp een angstige blik naar de muur. “Help hem dan?”

 

Was ze in staat om om een ander te geven? Niet echt, niet zo erg dat het ertoe deed. Tuurlijk, het gehuil van Emile ging door merg en been. Tuurlijk, ze wilde niet dat hij doodging, dat hij pijn had. Maar, het was allemaal niet de voornaamste reden dat ze wilde dat Chase hem zou redden, dat ze overwoog om hier te blijven. 
 
Ze wilde gewoon geen bloed aan haar handen, niet weer. 
 
“Ik haat je!" "Ik geloof je niet!”,
 
Ze geloofde niet dat hij niet alsnog Emile iets zou aandoen, zelf als ze bleef. Je moest niet onderhandelen met terroristen. Ze wierp een angstige blik naar de muur. “Help hem dan?”

 

Chase wist haar altijd weer te verrassen. Altijd, als ze dacht dat ze hem wel uitgespeeld had, dat ze elke mogelijke reactie, elk mogelijk einde had voorbereid, kwam er toch iets nieuws. Het leek de laatste tijd ook steeds bloederiger te worden, een escalatieladder waarvan ze de bovenste trede nooit wilde gebruiken.
 
Ja, van hem, maar wat deed het ertoe? Hij leek zijn eigen kinderen ook te willen vermoorden.
 
“BRENG HEM NAAR EEN HELER, NU,” gilde ze, zo paniekerig als een aangeschoten wild, terwijl ze half overeind en half weg probeerde te kruipen."

Was ze in staat om om een ander te geven? Niet echt, niet zo erg dat het ertoe deed. Tuurlijk, het gehuil van Emile ging door merg en been. Tuurlijk, ze wilde niet dat hij doodging, dat hij pijn had. Maar, het was allemaal niet de voornaamste reden dat ze wilde dat Chase hem zou redden, dat ze overwoog om hier te blijven. 
 
Ze wilde gewoon geen bloed aan haar handen, niet weer. 
 
“Ik haat je!" "Ik geloof je niet!”,
 
Ze geloofde niet dat hij niet alsnog Emile iets zou aandoen, zelf als ze bleef. Je moest niet onderhandelen met terroristen. Ze wierp een angstige blik naar de muur. “Help hem dan?”

 

Chase wist haar altijd weer te verrassen. Altijd, als ze dacht dat ze hem wel uitgespeeld had, dat ze elke mogelijke reactie, elk mogelijk einde had voorbereid, kwam er toch iets nieuws. Het leek de laatste tijd ook steeds bloederiger te worden, een escalatieladder waarvan ze de bovenste trede nooit wilde gebruiken.
 
Ja, van hem, maar wat deed het ertoe? Hij leek zijn eigen kinderen ook te willen vermoorden.
 
“BRENG HEM NAAR EEN HELER, NU,” gilde ze, zo paniekerig als een aangeschoten wild, terwijl ze half overeind en half weg probeerde te kruipen."

Chase wist haar altijd weer te verrassen. Altijd, als ze dacht dat ze hem wel uitgespeeld had, dat ze elke mogelijke reactie, elk mogelijk einde had voorbereid, kwam er toch iets nieuws. Het leek de laatste tijd ook steeds bloederiger te worden, een escalatieladder waarvan ze de bovenste trede nooit wilde gebruiken.
 
Ja, van hem, maar wat deed het ertoe? Hij leek zijn eigen kinderen ook te willen vermoorden.
 
“BRENG HEM NAAR EEN HELER, NU,” gilde ze, zo paniekerig als een aangeschoten wild, terwijl ze half overeind en half weg probeerde te kruipen."

Ze geloofde wat hij zei en het was precies daarom dat ze wilde dat hij ophield. Ze wilde dat hij haar niet meer zou zoeken, dat hij haar genoeg zou haten om haar niet meer te willen zien. Waarom kon hij geen hekel aan haar hebben zoals zij aan hem? Ze had hem vaak genoeg die kant op geduwd, soms bewust, soms uit reflex of hulpeloosheid. “Ik ben zwanger,” deelde ze mee en staarde hem koppig aan.
 
Ze wist heus wat hij zou denken, en misschien was het genoeg om haar te laten gaan. Hij kon haar affaires vermoorden, maar hij kon het kind niet vermoorden zonder haar te raken, en dat zou hij niet doen

Ze geloofde wat hij zei en het was precies daarom dat ze wilde dat hij ophield. Ze wilde dat hij haar niet meer zou zoeken, dat hij haar genoeg zou haten om haar niet meer te willen zien. Waarom kon hij geen hekel aan haar hebben zoals zij aan hem? Ze had hem vaak genoeg die kant op geduwd, soms bewust, soms uit reflex of hulpeloosheid. “Ik ben zwanger,” deelde ze mee en staarde hem koppig aan.
 
Ze wist heus wat hij zou denken, en misschien was het genoeg om haar te laten gaan. Hij kon haar affaires vermoorden, maar hij kon het kind niet vermoorden zonder haar te raken, en dat zou hij niet doen

Ze geloofde wat hij zei en het was precies daarom dat ze wilde dat hij ophield. Ze wilde dat hij haar niet meer zou zoeken, dat hij haar genoeg zou haten om haar niet meer te willen zien. Waarom kon hij geen hekel aan haar hebben zoals zij aan hem? Ze had hem vaak genoeg die kant op geduwd, soms bewust, soms uit reflex of hulpeloosheid. “Ik ben zwanger,” deelde ze mee en staarde hem koppig aan.
 
Ze wist heus wat hij zou denken, en misschien was het genoeg om haar te laten gaan. Hij kon haar affaires vermoorden, maar hij kon het kind niet vermoorden zonder haar te raken, en dat zou hij niet doen

Opnieuw? 
 
Nogsteeds!
 
Het was niet alsof ze niet weg had gewild de seconde dat hij haar terug de drempel over had verschijnseld. De weken van opsluiting, de wig tussen haar en de kinderen, het feit dat ze haar dochter niet meer aan kon kijken zonder walging, de tweede moord... het hielp allemaal niet aan een warm thuisgevoel.
 
Maar het werd nu gewoon wat dringender om een tweede - hopelijk laatste - poging te wagen. Zonder kinderen deze keer, dat had ze wel geleerd. 'Natuurlijk niet,' beet ze hem toe terwijl ze langs hem heen probeerde te stappen. 'Ik was gewoon bij Titiana langs. Misschien moeten we de kinderen weer eens met Lion laten spelen, hij komt vriendjes tekort.'"

“Waar heb je die gevonden?".  Kort keek ze met lichte paniek naar de papieren die hij vasthield. De documenten die ze zou gebruiken als ze vertrok, een nieuwe naam, een nieuwe familie, alles om een frisse start te maken netjes aangevraagd. De juiste documenten krijgen ging redelijk soepel als je met de minister van toverkunst sliep. “Je moet niet door mijn spullen gaan”, besloot ze over te stappen op woede. Woede was zoveel beter dan angst. 
 

"Helemaal niet!," gilde ze woest. Ze wist precies waar deze documenten hadden gelegen. Het was dom geweest om ze niet magisch te verzegelen. Ze was er de laatste tijd minder bij met haar hoofd, maar ze wist zeker dat ze niet in de bibliotheek hadden gelegen. "Blijf voortaan van mijn spullen af."
 
Ze ging zijn vragen niet beantwoorden; hij wilde de antwoorden toch niet horen.
 
"Ik ga vanavond bij mijn ouders slapen."

Ze deed niet eens meer de moeite zich los te trekken, wist toch wel dat hij haar gewoon steviger en pijnlijker zou vastgrijpen. "Prima", antwoordde ze kil, "maar er valt niks op te lossen". Het werd even een paar weken vervelend, misschien sloot hij het huis wel weer af. Ze probeerde er niet teveel aan te denken want dan kreeg ze paniek en ze was niet op haar meest alert als ze in paniek was. Altijd alert zijn was het minimale wat ze moest kunnen in dit huishouden. 
 
Ze kwam wel weg, uiteindelijk.
 
Ze moest wel. 

“Hij hoeft niets op te geven voor mij.” Dat meende ze; ze zou het nooit aan Basil vragen, want ze wist namelijk niet wat het antwoord zou zijn. Als ze het vroeg, wilde ze een ‘nee’ horen, zodat haar liefde zich voor altijd schuldig zou voelen en zijn deur open zou slaan als ze een veilig huis nodig had om te schuilen. Maar als hij ‘ja’ zei, dan was zij hem iets schuldig. “Hij mag zijn vrouw en kinderen houden, jij mag onze kinderen houden, en jullie moeten mij allebei laten gaan."
 
Want zij had zichzelf en de baby in haar lichaam, de baby die, in tegenstelling tot haar bestaande kinderen, nog de kans had een goed mens te worden.

Dit moest klaar zijn.
 
Ze hadden dit spel al zo vaak gespeeld; elke keer kwamen ze hetzelfde uit, met handafdrukken in haar pols en nieuwe motivatie om hier weg te gaan. Ze had altijd stiekem willen vertrekken; het was haar recent bijna gelukt, dus ze wist dat het kon. Ze had de confrontatie nooit aangedurfd, niet rechtstreeks - wat als ze zichzelf uiteindelijk in gevaar bracht?
 
Maar hij had altijd anderen gestraft voor wat zij fout deed, en hoewel ze om haar kinderen gaf, om Basil gaf, maakte het uiteindelijk niet genoeg uit. Ze ging de kans om een normaal leven te geven aan zichzelf en aan dit kind niet verpesten voor het geval dat haar al verloren kinderen consequenties voor haar daden kregen. “Nee!” gilde ze woest en trapte met haar voeten tegen hem aan, net zolang tot hij wel los moest laten.
 
Of, dat hoopte ze, want ze had nog geen ander plan. 

Dit moest klaar zijn.
 
Ze hadden dit spel al zo vaak gespeeld; elke keer kwamen ze hetzelfde uit, met handafdrukken in haar pols en nieuwe motivatie om hier weg te gaan. Ze had altijd stiekem willen vertrekken; het was haar recent bijna gelukt, dus ze wist dat het kon. Ze had de confrontatie nooit aangedurfd, niet rechtstreeks - wat als ze zichzelf uiteindelijk in gevaar bracht?
 
Maar hij had altijd anderen gestraft voor wat zij fout deed, en hoewel ze om haar kinderen gaf, om Basil gaf, maakte het uiteindelijk niet genoeg uit. Ze ging de kans om een normaal leven te geven aan zichzelf en aan dit kind niet verpesten voor het geval dat haar al verloren kinderen consequenties voor haar daden kregen. “Nee!” gilde ze woest en trapte met haar voeten tegen hem aan, net zolang tot hij wel los moest laten.
 
Of, dat hoopte ze, want ze had nog geen ander plan. 

Dit moest klaar zijn.
 
Ze hadden dit spel al zo vaak gespeeld; elke keer kwamen ze hetzelfde uit, met handafdrukken in haar pols en nieuwe motivatie om hier weg te gaan. Ze had altijd stiekem willen vertrekken; het was haar recent bijna gelukt, dus ze wist dat het kon. Ze had de confrontatie nooit aangedurfd, niet rechtstreeks - wat als ze zichzelf uiteindelijk in gevaar bracht?
 
Maar hij had altijd anderen gestraft voor wat zij fout deed, en hoewel ze om haar kinderen gaf, om Basil gaf, maakte het uiteindelijk niet genoeg uit. Ze ging de kans om een normaal leven te geven aan zichzelf en aan dit kind niet verpesten voor het geval dat haar al verloren kinderen consequenties voor haar daden kregen. “Nee!” gilde ze woest en trapte met haar voeten tegen hem aan, net zolang tot hij wel los moest laten.
 
Of, dat hoopte ze, want ze had nog geen ander plan. 

“Hij hoeft niets op te geven voor mij.” Dat meende ze; ze zou het nooit aan Basil vragen, want ze wist namelijk niet wat het antwoord zou zijn. Als ze het vroeg, wilde ze een ‘nee’ horen, zodat haar liefde zich voor altijd schuldig zou voelen en zijn deur open zou slaan als ze een veilig huis nodig had om te schuilen. Maar als hij ‘ja’ zei, dan was zij hem iets schuldig. “Hij mag zijn vrouw en kinderen houden, jij mag onze kinderen houden, en jullie moeten mij allebei laten gaan."
 
Want zij had zichzelf en de baby in haar lichaam, de baby die, in tegenstelling tot haar bestaande kinderen, nog de kans had een goed mens te worden.

Ze deed niet eens meer de moeite zich los te trekken, wist toch wel dat hij haar gewoon steviger en pijnlijker zou vastgrijpen. "Prima", antwoordde ze kil, "maar er valt niks op te lossen". Het werd even een paar weken vervelend, misschien sloot hij het huis wel weer af. Ze probeerde er niet teveel aan te denken want dan kreeg ze paniek en ze was niet op haar meest alert als ze in paniek was. Altijd alert zijn was het minimale wat ze moest kunnen in dit huishouden. 
 
Ze kwam wel weg, uiteindelijk.
 
Ze moest wel. 

“Hij hoeft niets op te geven voor mij.” Dat meende ze; ze zou het nooit aan Basil vragen, want ze wist namelijk niet wat het antwoord zou zijn. Als ze het vroeg, wilde ze een ‘nee’ horen, zodat haar liefde zich voor altijd schuldig zou voelen en zijn deur open zou slaan als ze een veilig huis nodig had om te schuilen. Maar als hij ‘ja’ zei, dan was zij hem iets schuldig. “Hij mag zijn vrouw en kinderen houden, jij mag onze kinderen houden, en jullie moeten mij allebei laten gaan."
 
Want zij had zichzelf en de baby in haar lichaam, de baby die, in tegenstelling tot haar bestaande kinderen, nog de kans had een goed mens te worden.

Ze deed niet eens meer de moeite zich los te trekken, wist toch wel dat hij haar gewoon steviger en pijnlijker zou vastgrijpen. "Prima", antwoordde ze kil, "maar er valt niks op te lossen". Het werd even een paar weken vervelend, misschien sloot hij het huis wel weer af. Ze probeerde er niet teveel aan te denken want dan kreeg ze paniek en ze was niet op haar meest alert als ze in paniek was. Altijd alert zijn was het minimale wat ze moest kunnen in dit huishouden. 
 
Ze kwam wel weg, uiteindelijk.
 
Ze moest wel.