Claude Bennett

"Helemaal niet!," gilde ze woest. Ze wist precies waar deze documenten hadden gelegen. Het was dom geweest om ze niet magisch te verzegelen. Ze was er de laatste tijd minder bij met haar hoofd, maar ze wist zeker dat ze niet in de bibliotheek hadden gelegen. "Blijf voortaan van mijn spullen af."
 
Ze ging zijn vragen niet beantwoorden; hij wilde de antwoorden toch niet horen.
 
"Ik ga vanavond bij mijn ouders slapen."

"Helemaal niet!," gilde ze woest. Ze wist precies waar deze documenten hadden gelegen. Het was dom geweest om ze niet magisch te verzegelen. Ze was er de laatste tijd minder bij met haar hoofd, maar ze wist zeker dat ze niet in de bibliotheek hadden gelegen. "Blijf voortaan van mijn spullen af."
 
Ze ging zijn vragen niet beantwoorden; hij wilde de antwoorden toch niet horen.
 
"Ik ga vanavond bij mijn ouders slapen."

“Waar heb je die gevonden?".  Kort keek ze met lichte paniek naar de papieren die hij vasthield. De documenten die ze zou gebruiken als ze vertrok, een nieuwe naam, een nieuwe familie, alles om een frisse start te maken netjes aangevraagd. De juiste documenten krijgen ging redelijk soepel als je met de minister van toverkunst sliep. “Je moet niet door mijn spullen gaan”, besloot ze over te stappen op woede. Woede was zoveel beter dan angst. 
 

Opnieuw? 
 
Nogsteeds!
 
Het was niet alsof ze niet weg had gewild de seconde dat hij haar terug de drempel over had verschijnseld. De weken van opsluiting, de wig tussen haar en de kinderen, het feit dat ze haar dochter niet meer aan kon kijken zonder walging, de tweede moord... het hielp allemaal niet aan een warm thuisgevoel.
 
Maar het werd nu gewoon wat dringender om een tweede - hopelijk laatste - poging te wagen. Zonder kinderen deze keer, dat had ze wel geleerd. 'Natuurlijk niet,' beet ze hem toe terwijl ze langs hem heen probeerde te stappen. 'Ik was gewoon bij Titiana langs. Misschien moeten we de kinderen weer eens met Lion laten spelen, hij komt vriendjes tekort.'"

“Waar heb je die gevonden?".  Kort keek ze met lichte paniek naar de papieren die hij vasthield. De documenten die ze zou gebruiken als ze vertrok, een nieuwe naam, een nieuwe familie, alles om een frisse start te maken netjes aangevraagd. De juiste documenten krijgen ging redelijk soepel als je met de minister van toverkunst sliep. “Je moet niet door mijn spullen gaan”, besloot ze over te stappen op woede. Woede was zoveel beter dan angst. 
 

Opnieuw? 
 
Nogsteeds!
 
Het was niet alsof ze niet weg had gewild de seconde dat hij haar terug de drempel over had verschijnseld. De weken van opsluiting, de wig tussen haar en de kinderen, het feit dat ze haar dochter niet meer aan kon kijken zonder walging, de tweede moord... het hielp allemaal niet aan een warm thuisgevoel.
 
Maar het werd nu gewoon wat dringender om een tweede - hopelijk laatste - poging te wagen. Zonder kinderen deze keer, dat had ze wel geleerd. 'Natuurlijk niet,' beet ze hem toe terwijl ze langs hem heen probeerde te stappen. 'Ik was gewoon bij Titiana langs. Misschien moeten we de kinderen weer eens met Lion laten spelen, hij komt vriendjes tekort.'"