Maxwell Ayers

Als Maxwell zou weten dat Desmond het zo niet begreep, zou hij zich wellicht nog gepikeerder voelen, want hoe durfde hij verdomme? Hoe durfde hij om hem af te wijzen met een achteloze wedervraag en hem dan te kussen? Een tedere kus, zachter dan Maxwell gewend was, zonder een greintje hunkering. Een cadeautje als het ware. Gewoon. Dat hij even wist wat hij missen moest. Alsof Maxwell verdomme niet wist wat dat was, alsof hij zich niet allang voorhield dat er verdomme niemand op de aardbol was die hem graag zou zien op dezelfde manier dat hij dat deed. 
 
“Ik zie je later wel”, zei hij. De leugen rolde over zijn lippen zonder dat hij er überhaupt bij stilstond dat het er een was. Wat zei hij het over hem dat liegen zijn tweede natuur was? Moest hij zich daar zorgen over maken? Waar hij beter kon verschijnselen, voelde hij de behoefte om door de bomen van het donkere bos te wandelen, alsof de natuurgeluiden en de eenzaamheid hem iets anders zouden aanleren dan de feiten die hij al wist. 
 
Het antwoord was nee. 
 
OOC: Uitgeschreven! <

... Hè? Deze avond bleef maar vreemder worden. Ja, het was zijn eigen schuld, want hij had niets moeten zeggen – zijn naïviteit altijd, het leidde hem alleen maar naar conversaties die hij niet wilde hebben – maar Desmond had er nu ook wel minder absurdistisch op kunnen reageren. Hij had niet dezelfde gevoelens, maar hij ging hem wel kussen, wat prima was, hoor, dat was niet het deel waarover hij klaagde, en nu beweerde hij dat ze een relatie hadden? Dom genoeg had hij gedacht dat Desmond niet zodanig met hem de spot zou drijven. Stom, in wezen. Hij had moeten zien aankomen dat dit niet goed zou lopen.
 
"Het spijt me al, oké?" Abrupt stond hij op. "Laat het gewoon zitten."

Maar móést dat? Maxwell had het heus wel voorgehad dat mensen gevoelens voor hem hadden, hij had een rist aan ingewikkelde dubbelverhoudingen waarin altijd te veel en te weinig werd gezegd, maar hij sprak nooit voor hij zich allang in het web der complexiteit begeven had. Wat viel er op dit punt zelfs te zeggen? Er was nog niets gebeurd. Slechts een bekentenis en een kus. Dat was niets. Zoiets deed hij zowat elke keer dat hij uitging, een tong bezaaid met geheimen en impulsieve beslissingen, en dat er nu minder alcohol aan te pas kwam, betekende niet dat het meer was dan het was. Hij hield een zucht binnen en na een korte stilte zei hij: “Oké. Zeg het dan?” 
 
Desmond kon veel praten over willen praten, maar veel zei hij verdomme niet. 

Vanavond ging anders dan gepland. Hij had het er niet uit moeten uitspreken, hij had het voor zich moeten houden zoals hij normaliter deed, hij had het moeten wegsteken, omhuld in verkreukeld cadeaupapier in een stoffige lade, het soort presentje dat hij jaren en jaren later zou terugvinden met de melancholische vraag of hij het nu nog moest bezorgen, als een afscheidscadeau aan iemand met wie er nooit een echt vaarwel was geweest, slechts impliciet te lezen tussen de regels door. Hij wilde net half beschaamd, half geërgerd wegkijken en brommen dat hij verdomme niets meer hoefde te zeggen toen Desmond hem kuste. 
 
Sommige mensen mochten echt leren duidelijker te zijn, schoot er door zijn hoofd, voor hij aan alle andere gedachten kon beginnen, het vermoeden van medelijden en de aanname dat niets hieraan bedoeld was zoals Maxwell het wilde, voor hij aan iets anders kon denken dan het opportunisme om alles eruit te halen voor Desmond van gedachten zou veranderen, en veranderen zou hij. Dat deden ze allemaal. 
 
Maar nu, nu kuste Desmond hem en nu, nu was er geen reden om hem niet dichter bij zich te trekken, een hand in zijn hemd, en hem zo ver te duwen als hij kon voor hij zijn verstand weer vond. Daar kwam dit op neer, toch? Had Phoenix niet gelijk gehad toen hij Maxwell een slecht idee en niet veel meer dan dat had genoemd? Het voorval deed hem lachen als een boer met kiespijn als hij eraan dacht, maar waar was het wel. Maar nu, nu was Desmond daar nog niet achter. 

Hij had geweten dat Desmond van het type alles-bespreken-tot-het-dood-is was, maar hij had er, zo bleek maar weer, niet over nagedacht wat dat hiervoor zou betekenen tot het te laat was. Hoezo wilde hij hem afwijzen en het er dan nog verder over hebben ook? Moest hij een waslijst aanhoren van alle redenen waarom Desmond toch niets in Maxwell zag? Waar hád je het anders tenslotte over als de gevoelens niet wederzijds waren? Het was gewoon zo. Die rotdingen groeiden niet als er geen bodem voor was.
 
“Wat vált er te zeggen?” wilde hij weten, terwijl hij de kwetsuren ergens diep, diep, diep wegstak, waar enkel goedkope whiskey het nog kon raken. “Je bent duidelijk geweest, meer moest ik toch niet weten?” Hij wilde niets. Klaar. Hem nog verder martelen had geen zin. “Het spijt me, oké? Ik had beter moeten lezen.” En moeten beseffen dat, naar goede gewoonte, er niemand op deze hele godvergeten wereld was bij wie de kans überhaupt bestond dat die dezelfde gevoelens voor hem koesterde als hij voor hen. Dit was zijn eigen schuld, als het erop aankwam. Hij wist beter. Had het moeten weten. Had zijn grote mond moeten houden. Simpel.

Het probleem met je liefde aan iemand verklaren was dat je in wezen maar één uitkomst graag had en al de resterende mogelijkheden te pijnlijk zou vinden. Een ander probleem was dat de kans dat je een kwetsend antwoord zou krijgen, in feite een pak hoger lag dan de kans op goed nieuws, maar het nare daaraan was dat je het altijd gewoon moest slikken en de ander zich niet te slecht moest laten voelen over het doodeenvoudige feit dat ze zonet je hart in duizenden stukjes gebroken hadden. Waar kwam dat zelfs vandaan? Nee, hij wilde niet dat een ander zich slecht voelde, maar nu hij die vragen moest aanhoren, had hij het hele gesprek het liefst van al gewoon afgekapt.
 
Maar nee. Hij moest nog even doen alsof hij niet eigenlijk gewoon wilde wenen en daarna een stuk of tien pinten door zijn strot wilde gieten. Hoera.
 
“Een tijdje”, antwoordde hij, want hij wist niet eens vanaf wanneer het begonnen was. Hield Desmond dat bij misschien? In een handige lijst ter overzicht, de boekhouding van wie zijn affectie gewonnen had? Maxwell hield niets bij – alles was één bazaar van chaos en gevoelens zonder woorden. “Gewoon?” Waarom werden mensen verliefd op anderen? Er was gewoon iets onweerstaanbaars aan Desmond, iets wat hij niet kon toelichten zonder dit allemaal nog ongemakkelijker te maken. “Ik dacht dat het goed aan het gaan was.” Hij had alles tegelijkertijd juist en fout gelezen. Dat was pas kunnen. “Maar goed, het spijt me. Ik had er niets van moeten zeggen.” Geruststellend glimlachte hij naar Desmond. “Het is oké, hoor. Zullen we het nu over iets anders hebben?”

Hij lachte. Zonder enige kennis van zaken van de auteur nam Maxwell zijn toverstok om het sterrenbeeld vissen in de hemel te doen oplichten, zodat Desmond het kon zien. De auteur zou dit moeten weten, maar was niet goed genoeg aan het opletten in de Volkssterrenwacht Urania om te kunnen zeggen of het sterrenbeeld zichtbaar is in de zomer – maar bij deze dus wel. Noem het de kracht van de liefde. Of nee, noem het Max’ vaardigheid om Desmond altijd te kunnen terugvinden in de sterren, waar hij ook was. Was dat een compliment? Of was dat niets meer en niets minder dan zijn godvergeten obsessie? 
 
“Die is van jou”, lichtte hij toe, met een lach. “Ik was in zo veel slecht op Zweinstein.” Hij had eigenlijk vrij hard gestudeerd om er dan maar door te zijn met middelmatige resultaten. Echt trots had hij zijn ouders nooit gezien. Ha. Daar ging hij nu niet over nadenken. “De magische vakken gingen meestal nog wel, maar die puur theoretische als geschiedenis of zelfs heelkunde waren echt niet aan mij besteed.” Ryder was gek van hem geworden, geloofde hij. En hij, hij was ook gek. Hij keek naast zich, naar Desmonds profiel.  
 
Hij zou dit niet moeten zeggen. 
 
Maar hij ging het wel doen. 
 
Bier was geen excuus, de sfeer ook niet, want hij was nuchter en de sfeer was zo amicaal als maar kon zijn, exact zoals Desmond altijd was, maar hij kon er niet over blijven zwijgen en hij merkte aan verdomme alles dat hij hem wilde kussen, zijn maagdelijk witte hemd wilde opendoen met de gretigheid van een engerd in een nachtclub en hij wilde al niet weten hoe hij zich gedragen had als hij niet nuchter was geweest. Een goed persoon was hij niet. Hij probeerde niet eens meer om zichzelf daarvan te overtuigen. Hij ging wat rechter zitten, al kon hij niet zeggen waarom. “Weet je, ik ben verliefd op je.” 

Maxwell had elke centimeter van minder afstand tussen hen in opgemerkt, gevoeld en onmiddellijk gelanceerd in een tornado van gedachten en gevoelens. Waarom deed hij dat? Wilde hij hem zoals hij hem wilde? Nee, natuurlijk niet. Dat kon niet. Desmond vond andere types dan hij leuk – blonde meisjes met krullen en een klaterende waterval van een lach, mensen die over zijn interesses konden meespreken zonder dat hij een lexicon hoefde mee te brengen, vrouwen met meer interesse in lange diepzinnige gesprekken dan hij in al zijn nissen en schimmige steegjes en impulsen die hij Desmond nooit vertelde.  
 
Dus nee. 
 
Maar toch. Hij kwam dichterbij. Hij zou niet eens zo ver moeten gaan om hem te kussen op zijn lippen, om zijn hand te laten glijden over zijn borstkas. God, hij wilde zo graag weten hoe elke centimeter van zijn borstkas zou voelen. Wilde weten waar hij Desmond moest aanraken om een reactie te krijgen. Waar lagen zijn gevoeligheden? Wat moest hij zeggen om een blos op zijn wangen te krijgen? Hoe kreeg hij hem ongeduldig? 
 
Maar nee. 
 
Nee. 
 
Dat zou nooit zijn. Hij kon alles willen, hij kon fantaseren in het holst van de nacht, hij kon zijn gezicht plakken op wie dan ook hij tegenkwam die hem wel wilde, maar het zou nooit meer dan dat zijn. 
 
“Ik was vroeger wel veel bezig met astronomie”, zei hij. Zo ver van het zienerschap lag het niet, tenslotte, en de wederzijdse invloeden waren handig om te weten om enigszins idee te hebben van wanneer je je aan meer visioenen kon verwachten. Hij had er een hekel aan om in het openbaar een visioen te krijgen. “Maar ik heb het de laatste tijd wat laten vallen, geloof ik. De sterrenbeelden kan ik nog altijd wel aanwijzen!” Hoezee. Alsof hij naar de sterren wilde staren als Desmond er was. “Ik kan me niet voorstellen dat jíj slecht was in een vak – je doet toch niets lievers dan alles weten?” plaagde hij hem. 

Maxwell wist niet of nog bier een goed idee was geweest. Het was niet iets dat hij snel zou denken – hij hield van méér, méér, méér – maar hij was nu al zodanig loslippig dat hij Desmond allang had proberen te zoenen met meer bier in zijn lijf dan nu. Zijn les leerde hij nooit. Keer op keer werd hij smoorverliefd op mannen die hem absoluut nooit zouden zien staan, van vrienden van hem naar bazen die niets met hem te maken zouden moeten willen hebben, van chagrijnige patrons in de schimmige bars die hij bezocht naar hooggeplaatste ambtenaren die hem uitnodigden op oases van geheimzinnigheid, en geen van hen had hem ooit om meer gewild dan zijn, hm, talenten, maar een aantal van hen hadden hem op zijn minst gewild.
 
Desmond wilde hem niet eens. Maar nu ja, hij wilde alleszins met hem babbelen over sterren, hoezee. Zou hij weten dat hij een ziener was en zo proberen aan te brengen dat hij ondertussen zijn geheim ontdekt had?
 
Nee, dat zou het wel niet zijn.
 
En dus lachte hij maar. “Doe me eraan denken dat ik de volgende keer bier voor je meeneem, zatlap.” De volgende keer, de volgende keer, het over volgende keren hebben proefde nog altijd enigszins onwennig op zijn lippen. Desmond was zo anders dan al zijn andere vrienden dat hij soms niet goed begreep waarom hij zelfs met Max wilde praten. Geamuseerd keek hij naar Desmond, liggend op de grond, kijkend naar de hemel, alsof er niets anders was. Een glimlach kon hij niet onderdrukken. Om het te verbergen vlijde hij zichzelf naast Desmond, in de aanname dat hij zijn beweging niet interessanter zou vinden dan de sterren. Waarom zou hij? “Ja, hè? Die zie je in Londen nooit.” Hij keek er ook zelden naar. De sterren vertelden hem niets wat hij niet al wist. “Ik wist niet dat jij zo’n sterrenkijker was”, zei hij. “Zo zweverig kom je niet over!”
 
Als hij deed alsof hij een van die mensen was die waarzeggerij maar niets vond, zou Desmond geen vervelende vragen stellen, toch?

Zomer 1842, ‘s nachts, een bos in de buurt van Londen 
 
Maxwell kende Desmond ondertussen al een tijd. Hij was anders dan de meeste vrienden die Maxwell had; het was meer het soort vriendschap dat mettertijd hechter werd, in plaats van de eb en vloed die hij gewend was uit al zijn andere banden. Desmond bouwde aan iets, had hij het idee, terwijl de meeste mensen hier een baksteen klaarlegden en daar een deur op zijn plek zetten. Het was vreemd, het was onwennig, het was hypnotiserend, het maakte dat hij nooit als eerste wegging telkens wanneer ze hadden afgesproken. 
 
Zoals vanavond! Het was laat, veel te laat, en het was maar goed ook dat geen van hen de volgende dag moest werken, want middernacht was allang gepasseerd. Opstaan, nee, daar dacht hij niet eens aan. Ze hadden een tijdje op een terras gezeten, maar na een impulsief idee of twee, drie zaten ze nu aan de rand van het meer in een bos dat Desmond had gekend. Er was hier niets of niemand, slechts een meer en bomen en zij met z’n twee. Het enige wat hij hoorde, waren de geluiden van het meer, de dieren die nog wakker waren en Desmond. 
 
“Eigenlijk”, zei hij, na een stilte waarin hij zich had bedacht dat er meer dieren wakker waren dan hij aanvankelijk had gedacht, “zouden we dit vaker moeten doen. Waarom zitten we de hele tijd in steden?” Het stadsmens zou niemand uit hem kunnen halen, maar misschien Desmond wel. Ha. “Dit was een geweldig idee van je.” Hij zou vaker naar Desmond moeten luisteren. “Maar dat zijn ze meestal.” 
 
Hij dwong zichzelf om zijn mond te houden voor hij nog meer zei. 
 
OOC: Privé met Gianna! ❤️