Tristan Johnson

Soms, heel soms, had George er spijt van dat hij Priscilla weer in zijn leven had gelaten en dan voelde hij zich daar direct schuldig om, want het was niet alsof zij er wat aan kon doen, maar vooral Bartie, en nu blijkbaar ook Lea, hadden een gigantisch probleem met haar aanwezigheid. En George begreep het niet! Waarom kon alles niet gewoon... makkelijk gaan hier?! Kijk, Lea had een hekel aan mensen, dat was één ding, maar Bartie was best goed met mensen! 
 
"Wat is er aan de hand?" riep hij geschrokken, toen hij de gang in stormde omdat er ineens gegild werd. Hij zag Priscilla, in paniek, Lea, in tranen, en Bartie die nu langs zijn benen dook om boos tegen Priscilla's arm te slaan. 
 
"Laat mijn zus met rust!" schreeuwde Bartholomew ook boos. 
 
"Bartie!" riep George weer en hij probeerde snel zijn zoon vast te grijpen om hem uit de buurt van Priscilla te trekken. 

Het ene moment leek alles nog oké en het volgende moment sloeg het kind haarzelf met een kandelaar, om vervolgens luid haar de schuld te geven. Ze zette een paar stappen achteruit, hield haar handen in de lucht en keek met pure paniek naar de deur waar haar begeleider, George en Bartie zaten. Als George dat hoorde en dat geloofde… “Ik heb niks gedaan!” Zei ze tegen de dienstmeid die inmiddels aan was komen lopen. “Ze sloeg zich met de kandelaar!” Begon ze te huilen, want als zij het niet geloofde en het George zou vertellen, zou ze dan ooit haar Bartie nog zien? “Ik zweer het, ze liegt, ze wilt me weg hebben! Waarom doe je zo?!” Jankte ze overstuur. Oh hemel, oh nee. Ze had haar kalmeringsmiddel nodig. Had de begeleidster die mee? Die kwam ook al aangespurt.

Het kon toch niet dat die kinderen boeken lazen waar haar aanvaring in beschreven stond? "Ja. Ik ga blijven langskomen. Misschien kan je mij de boeken eens tonen." Dan kon ze zelf eens bekijken waarom haar kind en diens halfzus zo raar tegen haar deden.

!?!?
 
Wat was er toch met die kinderen?!? Ze keek het meisje lichtelijk geïrriteerd aan. "Nou, ik ga niet doodgestoken worden door een prins, en ik ga blijven langskomen. Punt." Einde discussie want ze was dit gedoe echt beu. Waarom deden ze toch zo tegen haar? "Waar heb je het überhaupt vandaan dat ik een slechte heks ben?" Ze had haar toverstok niet eens meer dus al zou ze iets willen doen zou ze dat niet kunnen. Ze wilde wel weer een toverstok, maar ze mocht het niet meer van de rechtbank. Dus haar leven zou ze verder als dreuzel moeten leven, naast die willekeurige uitingen van haar magie die zich soms voor deden wat tovenaar-eigen was. 

Ze keek het kind beduusd aan, voor ze de woede op voelde borrelen. Maar het was maar een kind. De zus van haar Bartie. "Wel." Zei ze gefrustreerd en ze keek even naar de kamer waar George en Bartie waren, alsook haar begeleiding. Die nieuwe wilde niet met haar naar het toilet, wat meestal fijn was maar dat zorgde ook voor dit moment. Een gemene heks... Was dat wat George de kinderen vertelt had? Want het kon toch haast niet anders dat allebei de kinderen... Maar waarom had hij dat dan gedaan? "Ik ben geen gemene heks. Niet meer. Vroeger wel, want er was een boze stem in mijn hoofd. Maar de dokters hebben die weggejaagd." Was dat duidelijk genoeg uitgelegd voor een kind van 8?
 
"Dus nu ben ik gewoon Priscilla." Zei ze en ze brak als eerst het oogcontact, want dat gestaar van dat kind maakte haar ongemakkelijk.

Meer dan dit ging hij niet krijgen, dacht hij. Dit ging het wellicht zijn, een belofte onder druk om niet weg te gaan, maar in de wirwar van doembeelden moest het maar genoeg zijn, een fata morgana als hoop in de woestenij van dit vervloekte huis. Het moest maar. Of hij haar geloofde of niet. Als dit de manier was waarop hij haar bij zich kon houden, wel, dan deed hij dat maar zo, want dan was ze er tenminste. Ze kon het niet eeuwig volhouden, dit continue getouwtrek, die constante frustratie. Iedereen gaf het een keer op.
 
“Jij”, zei hij “blijft hier, terwijl ik met hem naar Joseph ga.” Zijn hand trilde toen hij naar haar wees. Alsof ze te dom was om te snappen wat hij had bedoeld – en toch, ze leek het wel vaker te willen gooien om een rommelhoop van onduidelijkheden en achterpoortjes en hij was het moe, hij was het verdomme zo moe. Hij wilde thuiskomen en weten dat iemand in dit huis hem wílde zien. Waarom ging dat nooit? Wat was er verdomme zo mis met hem dat dat hem nooit lukte?

Priscilla vond het lastig, tijd doorbrengen in het huis van haar zoon. Bartie leek voorlopig niks met haar te maken te hebben, maar hem van dichtbij zien, zien dat alles goed met hem ging, dat was haar zoveel waard. Het was pijn en fijn tegelijkertijd en dus bleef ze komen. Hopelijk, met de tijd, zou het beter gaan. Hij was ook nog maar acht, zei ze tegen zichzelf, al voelde het voor haar doen dat hij veel te oud was. De laatste keer dat ze hem zag was hij een klein roze hummeltje. Voor ze hem weg pakten. Maar hij was hier weer. 
 
Net als zijn nieuwe zusje, kennelijk. Zijn halfzusje. Ze wist niet veel van het meisje, behalve dat zij en Bartie kennelijk hecht waren. Het hinderde niet.
 
Wat hinderde was dat dat kleine meisje ook zulke woorden in de mond nam. Iedereen wilde haar weg hebben. Ze keek haar intens aan, maar Priscilla had in Candy Cane ook staren geleerd en zij had jaren ervaring dus keek ze intens terug aan. "Nee. Ik ga nooit meer weg. Je broer is mijn kind. Ik houd van hem." Zei ze, terwijl ze met haar ogen door het meisje boorde. "Ik zal blijven langskomen. Want ik zie hem graag." Misschien als ze dat begreep, dat ze dat maar te accepteren had, dat het gemakkelijker zou zijn.

"Nee," zei Adele, gewoon, want ze wilde het niet, einde verhaal. "Ik denk dat het goed is als je nu gaat, kom terug als je het hele bedrag hebt." 
 
Hoe ze dat zou doen was niet Adele's probleem. 

Julienne knikte driftig, alsof dit het meest belangrijke gesprek was dat ze in haar hele leven ooit gehad had (en oké, mogelijk was dat het ook. Eerlijk gezegd waren er weinig gesprekken die een mens kon hebben die echt belangrijk waren, niet waar? En één waardoor je kersverse baas je niet ontsloeg, was best wel belangrijk.), terwijl ze ook nog eens notities maakte. "Ik denk dat dat wel zou moeten lukken, ja!" zei ze vrolijk.
 
Overigens moest ze er aan denken dat zij ooit eens het type persoon was waar Matthew dat gesprek mee had gevoerd. Het huis waar ze het toen over hadden gehad, leek ook nog eens flink op dit huis, zo erg dat ze half had rondgekeken of ze de plek kon vinden waar ze voor hem op haar knieën was gedoken. Zou wel niet, maar ze ging er eerlijk gezegd vanuit dat meneer Ingram haar allang was vergeten (ze was vast niet de enige die hem ooit had afgezogen in ruil voor minder huur), dus hopelijk eh... bracht deze plek geen herinneringen naar boven. 
 
"Zijn er nog bepaalde zaken waar ik het over zou moeten hebben bij dit soort gesprekken? Waar zijn mensen het meeste naar op zoek?" Behalve een dak boven hun hoofd, natuurlijk. 

"Ik ben blij dat je me wilt helpen," glimlachte ze warm. "Zonder jou zou dat stomme kind overal mee weg komen!" 

Ze pruilde. "Zolang ze maar nog steeds consequenties krijgt..." 
 
Ze wilde Peggy alleen maar een lesje leren, hoor! 

"Oh, dat zou fantastisch zijn! Hoe krijgen we dat voor elkaar?" 

"Nee," zuchtte Poppy. "Ik zou willen dat zij wisselde van afdeling." 

"Echt? Dank je wel... Ik haat dat ze in mijn afdeling zit." 

"Maar wat als ze boos wordt op mij over dat ik naar jou toe ben gegaan?" 

"Ja... Ik ben gewoon bang voor haar..." 

"Nee, gewoon," zuchtte Poppy. "Er is gewoon echt iets raars in haar hoofd." Ze schudde boos haar hoofd. "Ze is echt geobsedeerd door je!" 

Poppy knikte driftig. "Wat zielig dat ze denkt dat jij je tot haar zou verlagen!" Ze fronste geërgerd. "Je bent toch niet verliefd op haar?" 
 
Natuurlijk niet. 
 
Maar toch... 

"Is ze verliefd op je?" vroeg ze, met een haast walgende toon. "Arme jij!" 

"Wat wil ze van ons?" riep Poppy uit. "Ik vind het eng!" 

Ze knikte heftig. "Ik begrijp echt niet wat ik haar heb misdaan. Maar ze heeft vaker ruzie met mensen, toch? Ook met jou?" 

"Ja, ze was zo gemeen tegen me," knikte Poppy. "Ze schreeuwde naar me! Dat is toch niet normaal?" 

"Ja!" zei Poppy enthousiast. "Ze moeten ook zien dat Peggy gewoon een stomme trut is." 

Hm, het moest iets ergs genoeg zijn dat Dylan niet in de problemen zou komen, maar dat ze het ook niet zo erg zouden vinden dat hij er geen leraar bij had gehaald. "Misschien heb je haar betrapt op dat ze de avondklok brak!" Ze fronste. "Maar dan moet ze ook iets hebben gedaan, anders is het niet erg genoeg om haar meer dan punten aftrek te geven." En Poppy wilde juist niet dat er punten afgetrokken werden, dan zou ze die zelf ook verliezen! 

"We zeggen gewoon dat ze iets heel ergs heeft gedaan," knikte ze naar Dylan toe. "En dan kun je haar laten zien dat ze niet zo gemeen moet doen!"