Tristan Johnson

"Maar je kunt toch wel zeggen dat ze wat gedaan heeft?" pruilde Poppy, terwijl ze zich dieper in zijn arm nestelde. "Ik zeg wel dat ik het haar heb zien doen als er een leraar klaagt!" 

"Je gelooft me niet!" huilde Poppy. "Je gaat vast ook naar haar luisteren en dan gaat ze je overtuigen dat ik het probleem ben!" Anders zou hij haar toch wel willen straffen zonder een directe aanleiding? 

"Kan jij er niet wat aan doen?" pruilde Poppy. "Je bent toch hoofdmonitor?" 

"Ja, maar ze slijmt zo bij de leraren," pruilde Poppy. "Daarom mogen ze haar allemaal, terwijl geen enkele leerling haar mag!" 

"Nee, ze mogen haar allemaal omdat ze haar slim vinden." 

"Ja," loog Poppy, want Dylans aandacht beviel haar wel. "Ze valt me constant lastig!" 

"Ja, ik weet echt niet wat haar probleem is, hoor! Ze is gewoon niet goed opgevoed." 

"Ze viel me laatst gewoon lastig op de gang," klaagde Poppy. "Ik deed helemaal niets en ze stormde plotseling op me af om me te vragen wat ik aan het doen was!" 

Over het algemeen zou Livia nooit vrijwillig naar Zweinsveld terug keren in de vakanties. Het was nou eenmaal niet de beste plek om te winkelen, als je ook naar Londen, Parijs, Milaan kon, maar als het om deze winkel ging, wilde je niet degene zijn die pas in het eerste weekend in September naar binnen stapte. Nee, dan wilde je er al eerder zijn, om de beste producten op te kopen. 
 
"Hm," zei ze, terwijl ze goed rondkeek in de winkel. "Dat kan ook betekenen dat het exclusiever is." Hoopte ze. 
 
Ze ging deze winkel echt in de brand steken als ze voor niets naar Zweinsveld was gekomen. 

Leda was dol op winkelen en dan al vooral in dit soort winkels, waar het aanbod zodanig buitenissig was dat het enerzijds kon dienen voor al haar plannetjes en anderzijds ze zich ervan kon vergewissen dat niemand anders het zou hebben. Het was een vreselijk gevoel als ze laat was, als ze een trend pas aannam wanneer het al zowat voorbij was. Nee, dan had ze dit vele malen liever. Dan kon ze zichzelf mild toespreken dat al die niet-trendsetters haar nooit zouden kunnen volgen omdat zij nu eenmaal vlak na de opening deze winkel had bezocht, veel sneller dan zij nietsnutten zouden doen, en dat ze de mode had gevolgd voor Lumos zelfs maar had vermeld dat het in de mode was. Ha!
 
“Ze verkopen hier vast spullen die de Londense winkel niet eens binnenkomen”, zei Leda gedecideerd. Ruby en Livia konden zó snel moeilijk doen! Ze hadden nog niet eens naar het koopwaar gekeken! Het was beter om eerst goed rond te kijken en dan pas je neus op te trekken, want stel je voor dat een of andere journalist je bezig zag en opschreef dat je je te goed voelde voor wat in was. “Iedereen weet dat er in Zweinsveld veel minder wordt gecontroleerd dan in Londen.” Soms moest ze haar vriendinnen echt de basis meegeven, zo leek het wel. “Willen jullie iets specifieks vinden?”

Oh, ze kon hem haten, ze kon hem niet geloven, ze kon het allemaal wel naar hem schreeuwen en erachter staan, maar hij kende haar. Hij wist wat voor iemand ze was. Er zat een beter persoon in haar, een trouwer persoon, het type dat wilde blijven, het soort dat een hekel had aan loslaten, de eerste zijn die wegging. Hij wist dat ze zo iemand kon zijn. Hij moest het er gewoon uithalen, hij moest harder en harder werken om haar eraan te herinneren wie ze was. Als dat dan echt was door Emile op de muur te spiesen, wat zou het? Kinderen konden wel wat hebben.
 
“Zweer het!” eiste hij. “Zweer dat je niet weggaat!” Misschien moest hij de degen uit Emile halen, laten zien hoe erg een kind kon bloeden, er een beetje tijdsdruk onder zetten. Maar hij deed het niet, want wat als dat kutkind in haar buik niet van hem was en zijn erfenis zou gaan inpikken? Hij moest iets aan de baby doen. “Daarna breng ik hem naar een heler.” Naar Joseph, alleszins. Dat was het minste gedoe. “ZWEER HET!”

Zomer 1842 - het huis van Poppy en Dylan
 
Aan het einde van vorig schooljaar had ze haar broer eigenlijk nauwelijks nog kunnen spreken. Hij was druk bezig geweest met zijn slijmbalexamens, die natuurlijk belangrijk waren, dat begreep ze ook wel, maar daarom was het juist zo prettig dat ze nu tijdens de zomervakantie eindelijk wat tijd hadden om elkaar bij te kunnen praten. En er was één persoon over wie Poppy wel wat te zeggen had. 
 
"Jij zit in het jaar met Margaret Huston, toch?" zei ze, gretig, terwijl ze wat naar voren leunde om nog een koekje van de schaal te pakken. "Wat is zij ontzettend stom." 
 
 
Privé! 

"Ja, de Peruviaanse Giftand leeft daar!" knikte Tyler enthousiast. Hij had nog nooit een echte draak gezien, alleen plaatjes in boeken, maar wat moest het prachtig zijn om zo'n beest over de bomen te zien vliegen. Ugh, soms leek het hem wel eens leuk om ook een Johnson te zijn. Die leken altijd zoveel meer mee te maken.
 
Hij haalde een droptoverstok uit zijn snoepzak en begon er nadenkend op te kouwen. "Misschien zeggen ze dat gewoon voor de dreuzels," antwoorde hij met volle mond.  "Als het bestaat dan moet het sowieso een tovenaarsdorp zijn. Met magie kan je vast wel onder water leven, toch?"
 
Er lag ook een heel tovenaarsdorp onder grond, dus er bestonden vast meer gekke mensen.

Ze hoefde haar zin niet af te maken, hij kon het zelf wel invullen met een blik op haar hoopvolle ogen. Hij zou niet ontkennen dat hij die hoop ook wel ruimte wilde geven
 
Het leven was goed, ze waren zo gelukkig als mogelijk was,maar hij wist ook wel hoe zijn oudste dochter jaloers was op alle andere kinderen, jaloers omdat hun moeder zich wel elk moment van hun jeugd kon herinneren. Hij was er ook bij tijdens de pijnlijke ruzies als Charlie zich niks van Cheyenne aan wilde nemen omdat; ‘je weet toch niet wie ik ben, dus waarom zou ik luisteren?!' En hij wist hoe verschrikkelijk het voor zijn vrouw was. 
 
Dan hadden ze het niet eens over alle verloren momenten tussen henzelf. Om daar ook maar iets van terug te kunnen krijgen, zou een wonder zijn. 
 
“Dat klinkt goed”, stemde hij voorzichtig in, "je moet zeker solliciteren. Je hebt genoeg kennis, ze willen je vast hebben.  Alleen.. zelfs al ga je niks ontdekken, dan is deze baan alsnog wat je wilt toch? Ik wil niet dat je straks aan iets begint wat je uiteindelijk niet gelukkig maakt”
 

Ze hoefde haar zin niet af te maken, hij kon het zelf wel invullen met een blik op haar hoopvolle ogen. Hij zou niet ontkennen dat hij die hoop ook wel ruimte wilde geven
 
Het leven was goed, ze waren zo gelukkig als mogelijk was,maar hij wist ook wel hoe zijn oudste dochter jaloers was op alle andere kinderen, jaloers omdat hun moeder zich wel elk moment van hun jeugd kon herinneren. Hij was er ook bij tijdens de pijnlijke ruzies als Charlie zich niks van Cheyenne aan wilde nemen omdat; ‘je weet toch niet wie ik ben, dus waarom zou ik luisteren?!' En hij wist hoe verschrikkelijk het voor zijn vrouw was. 
 
Dan hadden ze het niet eens over alle verloren momenten tussen henzelf. Om daar ook maar iets van terug te kunnen krijgen, zou een wonder zijn. 
 
“Dat klinkt goed”, stemde hij voorzichtig in, "je moet zeker solliciteren. Je hebt genoeg kennis, ze willen je vast hebben.  Alleen.. zelfs al ga je niks ontdekken, dan is deze baan alsnog wat je wilt toch? Ik wil niet dat je straks aan iets begint wat je uiteindelijk niet gelukkig maakt”
 

"Als er iemand is die je moeder om haar vinger zou kunnen winden is het Lavender wel," glimlachte Cheyenne. "Maar je hebt gelijk." Delilah Johnson was niet volledig tegen enige ambitie, maar de stille goedkeuring toen Cheyenne had besloten om na haar studie zich op de kinderen te richten in plaats van carriére te gaan maken, had Cheyenne heus wel gevoeld. Daarbij was het beter als Mrs. Johnson niet veel betrokken was bij de opvoeding van de kinderen. Ze probeerde altijd net iets teveel haar eigen opvoedingsstijl door te drukken en dat was niet altijd zo gezellig als je je kinderen dan op kwam halen na een middagje oppassen.
 
"Het is op het departement van Mystificatie. Ehm, specifiek de brein afdeling." Ze probeerde haar stem rustig te houden, maar kon niet helpen dat haar enthousiasme er toch in door drong. Stiekem was ze wel heel benieuwd wat Tristan er van vond. "Ze doen allerlei onderzoek naar gedachtes en dromen en..." Herinneringen. "Het is allemaal zo interessant en er is nog zoveel te ontdekken!"
 

Ja, groot nieuws, Madeline Appleby was moeder. Ze moest er zelf ook nog even aan wennen hoor, ondanks dat ze het helemaal zelf zo gepland had. Het was toch wat anders als je dan plotseling twee kleine baby's in je armen had. Maar ze waren prachtig en perfect -uiteraard, want ze waren van haar- en er waren zeker leuke kanten aan het moederschap. Zoals dat je allemaal leuke spulletjes voor je kinderen kon kopen. 
 
En als je man niet zoveel zin had om mee te gaan, omdat het opvoeden van twee bastaard kinderen die, ach gut,  eens een keer niet van hem waren, niet in zijn plan hadden gestaan om hun huwelijk te redden, dan kon je dat net zo goed met de echte vader doen. 
 
Als David dat wist had hij haar vast niet zo makkelijk de deur uit laten wandelen. 
 
De baby's hadden nog geen lievelingskleur, maar Maddie wel. "Oh rood staat ze heel schattig. En alles met glitter vinden ze fantastisch." Dat hadden ze sowieso van hun moeder. "Hoe is het thuis?" Agatha Thwaite was zo vaak in en uit Candy Kane de laatste jaren dat Madeline het allemaal niet meer bij hield hoor. 
 
 

Tyler gluurde even snel naar het plaatje in zijn handen, voor zover hij die in het schemerlicht kon zien en zuchtte. Alweer Uric the Oddball. Het was best grappig dat een tovenaar die bekend stond om het dragen van een kwal als hoofddeksel op een chocoladekikkerkaart was vereeuwigd, maar niet als je hem voor de tiende keer kreeg. 
 
Maar hé, in ieder geval waren vakanties ver weg dus ook niet altijd leuk. 
 
"Ook een beetje," antwoordde Tyler, want hij hoefde nu ook weer geen medelijden, wat een antwoord als 'heel erg' vast op zou roepen. Straks dacht Charlotte nog dat hij met smart zat te wachten tot ze terug zou komen. Ew. "Er gebeuren veel minder gekke dingen als er geen leerlingen zijn die toverspreuken laten mislukken. En als jullie weg zijn hebben wij de toren bijna helemaal voor onszelf." Ooit hij dat wel cool gevonden, dan speelde hij dat het hele kasteel van hem was. Maar hij was geen vijf meer. 
 
"Als ik overal heen zou kunnen dan zou ik naar Peru gaan. Daar hebben ze een zwerkbalteam met een stadion boven in de bomen, midden in de jungle." 

Hoewel Tyler school nooit zo leuk vond, keek hij verbazingwekkend genoeg toch altijd een beetje op tegen het begin van de zomervakantie. Wanneer een groot deel van zijn vrienden op vakantie vertrok en hij alleen achterbleef in Schotland. Gelukkig bleef Tim meestal ook thuis, anders zou hij echt dood zijn gegaan van verveling de afgelopen jaren. Als hij zelf ooit kinderen kreeg, zou hij er sowieso voor zorgen dat ze wel genoeg geld hadden om gewoon op vakantie te gaan. Of dat ze in ieder geval eens mee mochten met hun vriendjes, die een vakantiehuis in Spanje hadden. Maar de boze blik van zijn moeder toen ze er achter was gekomen dat hij Cheyenne Johnson had wijsgemaakt dat hij wel een week mee mocht naar het buitenland stond nog vers in zijn geheugen.
 
Tyler graaide even in zijn snoepzak. "Ja," fluisterde hij terug. "Je mag hem hebben als ik de kaart mag houden." Ondanks dat hij afgelopen schooljaar weer fanatiek geruild had op het schoolplein, was zijn collectie nog steeds niet helemaal compleet.
 
Behendig gooide hij het doosje haar kant uit. "Zeg is het niet saai om elk jaar naar dezelfde plek op vakantie te gaan?" Het antwoord was vast nee, maar stiekem hoopte hij dat ze ja zou zeggen. Zou hem toch iets beter doen voelen.

"Jij mag ook niet naar mijn feestje," legde Bartholomew geërgerd uit, alsof hij het tegen een dove tweejarige had. "Maar je moet nu wel doen wat ik zeg, want dat hoort zo als iemand jarig is! Je moet toch ook altijd doen wat je mama zegt als ze jarig is?" 

Adele wist dat arme mensen niet zo slim waren, anders zouden ze nooit arm blijven, natuurlijk, maar gingen ze er nou echt vanuit dat zij zo dom was om hier in te trappen? "Natuurlijk niet," beet ze direct naar Gwendoline. "Als je haar nu meeneemt, dan zie ik het geld dat je me verschuldigd bent nooit meer terug. Ze blijft gewoon hier en je krijgt haar enkel en alleen terug als je het gehele bedrag betaalt. In één keer." 

Ze was zwanger. Opnieuw. Ergens was hij er niet meer vanuit gegaan dat ze drie jaar na de geboorte van Emile en Aliénore wederom zwanger zou raken, al was dat wellicht naïef. Waarom zou het niet kunnen? Hij had haar al een tijdje niet meer aangeraakt, maar het was niet zo dat hij haar nooit bij zich had kunnen krijgen in de laatste jaren, en hij hield haar niet meer even hard in de gaten als ervoor, dus ze had vast mogelijkheden genoeg om langs het kantoor van de minister te passeren. Kijk, dit was wat er gebeurde als je iemand vertrouwen schonk.
 
Hij kon niet het kind van een ander opvoeden. Hij had er nooit enig begrip voor gehad dat zijn moeder naar zijn vaders bastaarden had gekeken en ze niet een voor een de nek had omgewrongen zodra ze een voet in hun huis hadden gezet. Zélf had hij niet eens een hekel aan de kinderen gehad, een aantal van hen rekende hij zowaar tot zijn vrienden, maar wat deed dat ertoe? Er was weinig dat van zo weinig zelfrespect getuigde als koekoeksjongen in je nest laten zitten. Dat kind moest weg.
 
En als hij nu helder zou nadenken, zou hij zonder boe of ba naar Claire gaan en haar vragen om het vergif dat ze zelf had willen innemen om af te komen van haar huwelijk met Richard, of zou hij het zelf proberen te maken, of zou hij een van de obscure naslagwerken in zijn vaders bibliotheek – die ene met zijn slaapkamer verbonden, niet degene waar hij soms gasten in toeliet – lenen om exact te leren hoe hij een ongeboren kind de levenslust benam zonder de moeder als ongewenste nevenschade te hebben, of zou hij haar net genoeg toetakelen om verlost te zijn van het kind en niet van haar.
 
Maar Chase dacht niet helder na, want het was Claude en na Hawk was de tergend trage these dat hij hen allebei op korte tijd van zich af gedreven had zonder het zelfs te proberen een fataal vergif. En waarom? Om Basil Ryder? Wat had die vent haar te bieden? Hij zou nooit door haar heen zien als híj dat deed, hij zou haar nooit iets kunnen geven dat ze niet al in zich had en hij zou haar nooit, nooit zelfs maar een druppel van de liefde geven die Chase haar al jaren gaf. Waarom? Waarom was híj niet genoeg en Ryder wel?
 
“Van hem?” spuugde hij eruit, als was het een laatste kans. Zou hij ooit geen kansen meer geven? Hij was een verdomme een hoopje pathos bijeengeraapt met verbroken beloften en nonsensicale geruststellingen dat ze deze keer anders zouden zijn. Elke keer logen ze, elke keer sloot hij hen in de armen, alsof zíj de reddingsboei waren die hij nodig had – maar was het niet zíjn oceaan? Hij duwde haar op de grond, net voorzichtig genoeg dat ze niets anders dan een blauwe plek kon overhouden, en greep Emile, die hij na een woordeloze spreuk bij zich toverde, vast en spieste hem aan een degen die hij vervolgens in de muur boorde. Hij raakte het hart niet; hij had geen zin om dat kind in haar buik zijn erfenis na te laten. Zolang het maar hard genoeg bloedde dat ze exact wist waar ze mee bezig was. Het geschreeuw van zijn zoon hoorde hij niet eens, niet zolang hij niet zeker was dat ze het begreep. “Waar zat je met je gedachten?”

Hij liet haar los. Hij haatte het, hij haatte zijn reflex, hij haatte dat hij nooit voor elkaar kreeg om een mes in haar te steken, om zijn toverstok vast te nemen en haar te laten voelen waarom ze verdomme niet weg kon, om al zijn door haar verafschuwde vaardigheden tentoon te stellen, maar hij kon het niet. Ze haatte hem, maar ze zou hem nog zo veel meer haten als hij het wel deed, en hij wilde geen sikkepit van haar verliezen.  
 
“Ik vind je overal terug”, siste hij. “Het heeft geen zin.” Hij wilde dat ze wilde blijven, dat ze niet de hele tijd zo ver mogelijk van hem verwijderd wilde zijn, maar tot ze op dat punt waren, moest ze op zijn minst begrijpen dat ze weggaan, maar niet wegblijven.

Nou, hoera, er was geen contract. Dat zorgde in ieder geval voor minder kans op dat schouwers binnen zouden vallen, maar blijkbaar had de jongedame nog niet bedacht dat het een goede reden zou zijn om af te druipen. "Wat wilt u dan?" vroeg ze, vriendelijk en kil tegelijkertijd. "Dat ik uw dochter op zolder bewaar, haar alleen maar restjes te eten geef en aardappelzakken om te dragen? Of wilt u dat ik goed voor haar zorg?" 
 
Een betere zorg dan ze bij Gwendoline zou krijgen, laten we eerlijk zijn. 

Hoezo, dat ging ze niet doen. Waar sloeg dat nou op? 
 
"Maar het is mijn verjaardag," protesteerde hij. "Ik zou ook naar jou luisteren op jouw verjaardag!" 
 
Eigenlijk niet, eerlijk gezegd, maar dat hoefde ze niet te weten.