Tristan Johnson

Juni 1842 - een theehuis
 
Aan de ene kant had Christa Magisch Londen en al zijn verleidingen gemist, aan de andere kant was het overweldigend om hier weer te zijn. De zon brandde in haar ogen, er waren vreselijk veel mensen en het geluid van stemmen, muziek, geschreeuw, dieren, et cetera... ze werd er haast gek van. 
 
Niet gek genoeg om weer de kerkers van Purgatory in te willen duiken, hoor. 
 
Hoewel het eigenlijk verrassend lastig was om het gewone leven weer op te pakken. Haar appartement was in de handen van haar nicht, ze kende de laatste mode niet en de afgelopen twaalf maanden hadden toch wel enigszins hun afdruk op haar achtergelaten, hoe erg ze ook had geprobeerd om dat weg te poetsen met de crèmes die ze gisteren had gekocht. 
 
Daarover gesproken... 
 
"Ah, Gideon, daar ben je," glimlachte ze warm naar haar pooier, terwijl ze gebaarde dat hij tegenover haar kon zitten, want natuurlijk had ze niet afgesproken in één of andere bar dat rook naar goedkope bier. "Hoe is het met je? Ik heb alvast voor je besteld, ik ging er vanuit dat je gewoon koffie wilde." Gideon leek haar niet het type dat thee dronk. 
 
 
Privé! 

Waar sloeg dat op? Dit was geen zaak van opgeven of laten gaan, dit was zaak van werken om haar bij hem te houden, om ervoor te zorgen dat ze dat wílde, en dan had ze het zo ineens over dat hij haar moest laten gaan?! Dat zijn vader scheidde, hield niet in dat hij dat ook wilde. Waarom zou hij dat verdomme zelfs willen? Waarom wilde zij dat überhaupt? Konden ze niet gewoon teruggaan naar hoe het vroeger was? Toen alle daden in het licht van vertrouwen geanalyseerd werden en hij zijn gebreken onder een mantel van liefde gedekt zag en hij er nauwelijks over nadacht dat er een ander scenario mogelijk was.
 
“Nee”, siste hij, wellicht het laatste dat hij nog relatief kalm had kunnen zeggen. “Ben je gek geworden?! We zijn getrouwd! Je kan niet zomaar ophoepelen!” Zelfs als hij niet naar status keek, zelfs als hij niet naar het geroddel keek, aan alle gevolgen van dien dacht, dan nog. Ze moest bij hem blijven – wie was hij zonder haar? Hij wist niet meer hoe hij moest leven zonder dat hij Claude bijna dagelijks zag. Hij greep haar pols vast, als was het een reddingsboei. “Je blijft hier!”
 
Of anders, of anders, of anders.

"Ah, ja?" beet hij haar toe. "Wil je dan niet de hele tijd weg? Omdat je denkt dat al je problemen míjn schuld zijn?" Wat moest hij doen om te bewijzen dat haar leven niet beter zou zijn zonder hem? Hij zou zelfs zo ver willen gaan als aannemen dat het slechter zou zijn – zonder hem was zonder haar netwerk, zonder de reputatie en de status die ze zo hoog in het vaandel hield. Dacht ze echt dat Basil Ryder haar van de afgrond zou redden? Mannen zoals hij keken het liefst van al weg. Claude verdiende iemand die haar in de ogen keek wanneer er niets anders in te lezen stond dan verzengende toorn.
 
"Ben je niet van plan om weg te rennen met je minister misschien? Denk je écht dat hij met je meegaat? Dat hij zijn post voor jou zou afstaan? Ben je echt zo dom?" Als Basil Ryder zijn ministerschap en zijn kinderen en zijn vrouw had willen laten schieten, dan had hij dat al wel gedaan, toch? De beste heer had twee familieleden laten sterven en hij had nog altijd geen stap opzij gezet. Als de dood het niet kon, waarom zou de liefde het dan doen? De liefde was niet half zo overtuigend.

Echt, ze ging klagen over privacy? Met alles wat er de laatste tijd gebeurd was, vond ze dat het grootste probleem hier? Claude was soms niet te geloven. Was dat een groot deel van waarom hij haar zo grandioos vond, zo’n wonder? Wellicht – iemand die hem zo veel zou willen als hij hen, over hen was hij allang heen geraakt. Maar toch. Hij zou het ook niet erg vinden als ze een keertje meewerkte.
 
“Het lag in de bibliotheek”, beet hij haar toe, ook al was dat niet waar en was hij door haar kleerkast gegaan om dit te vinden. “Waar zat je in Godsnaam met je gedachten?!” Waarom wilde ze hem nog een keer verlaten? Ging het niet prima? Waren de kinderen er niet aan gewend dat ze er allebei waren, had hij haar niet meermaals bloemen gebracht, deed hij zijn best niet genoeg om avonden te verzinnen waarop ze het naar haar zin kon hebben? Wat wilde ze nog méér?

Zou best dat het niet de afspraak was, maar de oorspronkelijke afspraak was ook niet met haar gemaakt, maar met haar man en oeps, kijk eens wie er nu dood was? "Oh?" vroeg ze, met een onschuldige glimlach. "Mag ik het contract inzien? Dan kunnen we zien wat daar in staat." 
 
Ze ging er vanuit dat zelfs Leon niet dom genoeg was geweest om dit op papier vast te leggen. 
 
"Maar moet zeggen dat ik het verrassend vind dat u uw dochter bij mij achterlaat en er dan vanuit gaat dat ik een jaar lang al haar kosten betaal, voor niets?" 

“Wat is dít dan?” beet hij haar toe, terwijl hij de documenten nog net niet in haar gezicht duwde. Het was niet per se bewijs, geen bewijs dat een veroordeling in de rechtbank zou opleveren, maar het was genoeg, genoeg redenen om aan te nemen dat ze een poging tot ontsnappen zou begaan in de nabije toekomst, genoeg om te beseffen dat ze praktische plannen aan het maken was – en waarom? Waarom? Hij dacht niet dat er iemand in haar leven was die haar even graag zag als hij dat deed.
 
“Als Lion vriendjes moet hebben, mag Titiana Lion terug aan zijn vader geven”, besloot hij koppig, alsof hij de tweeling ooit eerder verboden had om Lion te zien. Hij had zich zelden in dat hele gedoe willen mengen, maar op dit moment gunde hij Claude niets. Gewoon. Als ze bleef, mocht ze die kinderen met elke etter laten spelen, maar nu niet.

Hmmm, haar financiële situatie was verbeterd, juist ja. Adele trok even een wenkbrauw op terwijl ze Gwendoline wat beter bestudeerde, want ja, misschien was haar financiële situatie inderdaad verbeterd, maar was het niet interessant dat ze er ook bleker uit zag dan Adele zich herinnerde? Ook magerder, haar haren valer. "Is dat zo?" zei ze, licht spottend. "Maar goed, eens zien..." Ze nam een slok van haar eigen thee, voor ze met haar toverstok een rol perkament en schrijfbenodigden naar zich toe liet zweven. "Natuurlijk het oorspronkelijke bedrag," begon ze, "en dan nog de kosten voor eten, kleding, et cetera, om over een kleine rente maar niet te spreken..." Ze krabbelde wat cijfers neer die nergens op sloegen, maar het was niet alsof ze alle bonnen had bewaard van wat er in de loop van tijd allemaal voor Irma was gekocht. 
 
Met een glimlach overhandigde ze het document aan Gwendoline.
 
Geen denken aan dat ze dat bedrag zou kunnen betalen. 

17 juni 1842, de living in Chase en Claudes huis
 
Hij had het geweten, dat wel. Hij had geweten dat Claude meer nodig zou hebben dan twee moorden en het tijdelijk verlies van een kind om Basil Ryder te laten gaan, maar hij had op zijn minst gehoopt dat ze haar uiterste best zou doen om het te verbergen. Dan had hij zichzelf kunnen voorhouden dat ze wel van hem hield, dat het over was. Dat ze de ring om haar vinger had gezien en zich de beate beloften had herinnerd. Dat er een kans was voor een droom van twee kinderen zonder benul van de echte wereld en wat er hen te wachten zou staan.
 
Hij had het wel geweten. Vol tegenzin, maar hij had het geweten. Dag na dag verzamelde hij de restanten van een affectie waaraan hij niet kon tornen, week na week vulde hij een lugubere kist, doodsprentjes van zijn hoop, minuut na minuut was gepasseerd toen hij het laatste had gevonden. Elk verraad was te veel tot je het grootste vond.
 
Het leek maanden te duren voor Claude terugkwam van haar verdomde koffieklets met Titiana – of was ze weer naar Basil? – en toen ze eindelijk door de deur kwam, bestudeerde hij twee obsessieve tellen lang haar haren om op te maken bij wie ze geweest was. Het feit dat hij het niet eens zeker wist, maakte het, ergens, alleen maar erger. Hij stond op en beende met vlugge passen naar haar toe, alsof ze anders weg zou gaan. “Verhuisplannen?” beet hij haar toe, kil en razend tegelijkertijd. “Opnieuw?”
 
Waarom? Waarom wilde ze de hele tijd weg van hem? Hij was de enige die wist hoe ze écht was en van haar hield.
 
OOC: Privé met Erica! ❤️

Ze had geen idee waar Gwendoline het afgelopen jaar had doorgebracht, ze had er ook geen moment bij stilgestaan want het was niet echt bepaald iets waar ze zich mee bezig hoefde te houden, al zei ze zelf. Nee, ze had zelfs op moeten zoeken wie Gwendoline ook alweer was, toen ze haar een brief met een verzoek tot een afspraak had gestuurd, maar gelukkig hield Adele overal goede aantekeningen over. In code, natuurlijk, dat zij de enige was die het kon lezen, want bepaalde dingen wilde je niet publiekelijk bekend hebben. 
 
Zoals het feit dat je een kind had gekocht. Het was niet verboden, als je het een beetje goed praatte, maar dat betekende niet dat het sociaal geaccepteerd was.
 
"Nou, vertel," knikte Adele naar Gwendoline, want hoe sneller ze dit konden regelen, hoe beter. Natuurlijk was Irma niet aanwezig, die was bij Levi vandaag, maar dat betekende niet dat ze mensen zoals Gwendoline lang hoefde te entertainen, toch? Daarbij moest ze straks die stoel maar weg laten halen, je wist maar nooit wat voor ziektes dit soort mensen bij zich droegen. 
 
Ze nam niet eens de moeite om thee voor haar in te schenken. 

Bartie's verjaardag - ergens op de gangen van Bartie's huis
 
Eigenlijk had hij gehoopt om Valeria tegen te komen, als er één van zijn halfzusjes was die hij niet uit kon staan was het Valeria wel, maar deze andere wiens... als hij eerlijk was... naam hij niet echt helemaal kende, die was ook goed, hoor! Want het was één van zijn halfzusjes en die waren allemaal vervelend en dus.
 
"Hallo," zei hij, terwijl hij snel tevoorschijn sprong achter de gigantische vaas waarachter hij zich had verstopt, "het is vandaag mijn verjaardag en dat betekent dat je alles moet doen wat ik zeg! Maak een handstand!" 
 
Hij hoopte dat ze dat een beetje goed kon. Halfzusjes moesten ergens goed voor zijn, toch? 
 
 
Privé! 

Begin januari 1842
 
“Is er een brief voor me?”.
 
Het was de standaard begroeting van Stephen inmiddels. Met de feestdagen was hij thuis en kwam de post niet per se tijdens het ontbijt, maar hij kon het toch niet laten om het elke ochtend even te vragen. Want hij hoopte op een brief. Of in ieder geval een berichtje. En toch had hij nooit een antwoord verwacht, vanaf het begin niet. Hij had al in oktober een bericht gestuurd via zijn oom naar zijn vader. Ene rgens wist hij ook wel dat zijn vader nooit zou reageren. Maar toch... Hij had gehoopt. Stom natuurlijk. Misschien had zijn oom niet eens de kans gehad om het briefje aan zijn vader te geven. Misschien had zijn vader niet eens de moeite genomen om het te lezen. Misschien was het briefje wel verloren gegaan. Er konden allerlei redenen zijn, maar de meest pijnlijke leek ook wel de meest logische; zijn vader wilde gewoon niets met hem te maken hebben. En waarom zou hij? Hij was tenslotte jaren geleden al vertrokken.
 
Behalve zijn oom Eric, wist niemand daarvan af. Zowel zijn moeder als zijn broer hielden nog altijd hartstochtelijk voor dat zijn vader dood was. Ze zouden vast niet al te best reageren als ze wisten dat Stephen daar anders over dacht. Ze waren soms al geïrriteerd genoeg door zijn vragen. Hij wilde maar al te graag dat hij het er met hen over kon hebben, maar hij wilde zijn moeder geen pijn doen of teleur stellen en Harold... Nou ja, als hij het Harold zou vertellen dan werd het toch wel weer ruzie.
 
Maar ook deze ochtend kwam Stephen naar beneden, zijn haar nog steeds in de war terwijl hij aan de ontbijt tafel ging zitten. De feestdagen waren voorbij en Zweinstein riep alweer, maar voor nu startte hij de dag nog altijd met steevast dezelfde begroeting.
 
“Is er een brief voor me?”.

Het was niet dat Harold er van overtuigd was dat zijn vader dood was, het was gewoon... dat het ingewikkeld was. En Harolds modus operandi met ingewikkelde dingen was om het vooral te negeren tot het zichzelf regelde. Zijn grootvader was dood, zijn vader was nog niet naar voren gekomen en als hij wel leefde, als hij dat wel wilde, als hij wel contact wilde hebben met zijn zoons, dan zou hij de eerste stap zetten, toch? Tot die tijd was er niet iets dat Harold hoefde te doen. 
 
Hij had namelijk al genoeg andere dingen om over na te denken.
 
"Waarom vraag je toch telkens of er een brief voor je is?" vroeg hij nieuwsgierig, de zoveelste ochtend dat Stephen met die vraag naar beneden kwam. Hij schonk zijn broertje maar alvast een kopje thee in, want het leek erop dat hij dat nodig had. "Is er een vriend die beloofd had je te schrijven?" Of had Stephen soms eh... een relatie? 

Stephen was niet dom en had heus wel verwacht dat deze rvaag uiteindelijk een keer zou vallen. Het verbaasde hem eigenlijk dat het nog zo lang geduurt had voor Harold of zijn moeder hem zou vragen wat er zo belangrijk was aan deze verwachtte brief. Toch was hij iedere keer weer opgelucht als er geen vragen gesteld werden. Tot nu dus. Harold moest zo nodig zijn mond open trekken.
 
Kon hij maar zeggen dat hij een vriendinnetje had of dat hij een zeer belangrijke brief verwachtte van een vriend. Of van een universiteit waar hij al geïnformeerd had wat de eisen waren, ook al duurde het nog even voor hij Zweinstein zou verlaten. Aan de andere kant was Stephen het zo langzamerhand ook wel zat dat hij constant zijn mond moest houden als het over zijn vader ging. Hij hield altijd de lieve vrede in ere, hij hield altijd netjes zijn mond, maar hij was gewoon diep teleurgesteld en kwaad dat hij geen enkele reactie op de brief had gehad. Hij kon het zelf ook niet verklaren, maar het zat hem enorm dwars en dus nam hij niet de moeite om zijn mond verder nog te houden.
 
“Ik heb een brief gestuurd naar papa”, zei hij nonchalant terwijl hij suiker door zijn thee roerde, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat je iemand schreef die eigenlijk al jaren dood was en nu weer levend, daarnaast een weerwolf was en ook nog eens je vader. “En ik verwacht een antwoord”. Al had hij de hoop al bijna verloren. Hij had een antwoord moeten eisen.

"Het kan als we het willen", knikte hij overtuigd, want er was niks wat hij niet bereid was te regelen voor - of met - zijn gezin. "Mijn enige eis is dat we een oppas voor Lavender hebben voor mijn moeder erachter komt dat je gaat werken. Zowel om jou een preek als om Lavender teveel middagen met Delilah Johnson te besparen". Als het nou Charlotte of de tweeling was geweest, dan was hij overtuigt dat zijn moeder de persoon was die het na drie dagen niet meer wilde. Maar Lavender was een stuk liever dan de rest. 
 
Dus meer risico om verpest te worden door zijn moeder. 
 
"Wat voor vacature?" Vroeg hij vervolgens met oprechte interesse. Hij vond en alles wat zijn vrouw deed interessant en gezien haar studie..ja wist hij zeker dat hij het objectief ook leuk ging vinden om over te horen.

Tristan was niet het type dat vond dat zijn vrouw niet mocht werken. Was hij wel dat type geweest dan had hij (1) waarschijnlijk nooit Cheyenne kunnen trouwen (2) waarschijnlijk een minder goede band met zijn tweelingzusje gehad. Maar hij was wel..verbaasd, hij had geen idee gehad dat ze dit wilde. Wilde ze dit wel? Of dacht ze dat het moet. 
 
Hij nam een slok van de Whiskey, wat hij inderdaad nodig had in deze periodes, en reikte met zijn hand naar de hare. "Als je wilt, dan tuurlijk. We moeten wel dingen regelen dan. Maar..alleen als je wilt oke? Het hoeft niet!" Ze hadden weinig kosten  door zijn baan en beide  redelijk wat geld van hun ouders meegekregen toen ze gingen trouwen. 
 
Van een docenten alleen salaris kon je immers geen vakantiehuis in Spanje kopen

"Het kan als we het willen", knikte hij overtuigd, want er was niks wat hij niet bereid was te regelen voor - of met - zijn gezin. "Mijn enige eis is dat we een oppas voor Lavender hebben voor mijn moeder erachter komt dat je gaat werken. Zowel om jou een preek als om Lavender teveel middagen met Delilah Johnson te besparen". Als het nou Charlotte of de tweeling was geweest, dan was hij overtuigt dat zijn moeder de persoon was die het na drie dagen niet meer wilde. Maar Lavender was een stuk liever dan de rest. 
 
Dus meer risico om verpest te worden door zijn moeder. 
 
"Wat voor vacature?" Vroeg hij vervolgens met oprechte interesse. Hij vond en alles wat zijn vrouw deed interessant en gezien haar studie..ja wist hij zeker dat hij het objectief ook leuk ging vinden om over te horen.

Nee als Tristan niet van vrouwen met ambities in het werkveld had gehouden (of ambities in het algemeen) dan was het inderdaad nooit wat geworden tussen hun twee. De afgelopen jaren hadden die ambities echter nogal op een laag pitje gestaan. Want er waren kinderen gekomen en daarvoor zette je nou eenmaal dingen opzij. Dat had Cheyenne niet erg gevonden hoor. Ze hield van het moederschap en van al haar kinderen en ze had nog altijd haar studie (wat verder verspreid over meer jaren) af kunnen ronden. Maar ondertussen waren haar kinderen ook wat ouder, drie van de vier gingen al naar de basisschool en het kriebelde wel weer een beetje om eens wat anders te doen.
 
Niet fulltime, maar gewoon voor een paar dagen per week misschien. Dan kon ze ook eens intelligentere gesprekken hebben die niet gingen over kleurpotloden of eenhoorns.
 
"Nee, ik weet dat het niet hoeft," glimlachte ze en ze kneep zachtjes in Tristan's hand. "En... ik was het eigenlijk ook nog niet van plan, in ieder geval niet tot Lavender ook naar de basisschool zou gaan, maar ik zag een interessante vacature voorbij komen en... Ik wil het eigenlijk wel doen. Als het kan natuurlijk."

Tristan was niet het type dat vond dat zijn vrouw niet mocht werken. Was hij wel dat type geweest dan had hij (1) waarschijnlijk nooit Cheyenne kunnen trouwen (2) waarschijnlijk een minder goede band met zijn tweelingzusje gehad. Maar hij was wel..verbaasd, hij had geen idee gehad dat ze dit wilde. Wilde ze dit wel? Of dacht ze dat het moet. 
 
Hij nam een slok van de Whiskey, wat hij inderdaad nodig had in deze periodes, en reikte met zijn hand naar de hare. "Als je wilt, dan tuurlijk. We moeten wel dingen regelen dan. Maar..alleen als je wilt oke? Het hoeft niet!" Ze hadden weinig kosten  door zijn baan en beide  redelijk wat geld van hun ouders meegekregen toen ze gingen trouwen. 
 
Van een docenten alleen salaris kon je immers geen vakantiehuis in Spanje kopen

Mei 1842, ergens 's avonds nadat de kinderen naar bed zijn
 
Eigenlijk had ze hier natuurlijk veel eerder over moeten beginnen, maar in alle eerlijkheid had Cheyenne ook totaal niet verwacht dat ze meteen bij de eerste poging "ja" zouden zeggen. Maar dat was wel gebeurd en hier was ze dan, met de papieren nog steeds in haar tas, omdat ze ze er nog niet uit had durven halen en de verplichting om nu toch maar eens haar man hier bij te betrekken. Want het ging dan wel over haar toekomst, uiteindelijk moesten ze hier toch wel samen over beslissen. 
 
"He Tris," begon ze, terwijl ze wat van hun favoriete whisky inschonk voor hen allebei. Het was woensdagavond, maar in examperiodes was alles geoorloofd. "Wat zou je er van vinden als ik ook zou gaan werken?"

Geregeld!