Neptunus de Haviland

Ja, zijn eigen zaak! Hij zag het al helemaal voor zich... nee, oké, hij had het idee pas net en sindsdien waren ze gewisseld van gespreksonderwerp dus er was nog veel om over na te denken, maar hij voelde zich wel sinds lange tijd ergens enthousiast over. Zijn eigen zaak, zijn eigen wellness centrum, met een sportzaal en een zwembad en allerlei lessen en cursussen over gezond leven... "Ja, dat wordt nog veel uitzoeken en uitproberen," grijnsde hij enthousiast. "Maar ik heb er echt zin in!" Hij gaf Sascha enthousiast een kus. 

"Zo makkelijk is dat niet," suste Neptunus, hoewel je daar wel de juiste voor mensen voor moest hebben. Hij zou haar nog een beetje uit de buurt houden van zijn ouders en andere nare mensen, maar er waren ook heel veel vriendelijke mensen in zijn kringen! Daar zou hij gewoon een paar van vinden, om met Sascha kennis te maken, en dan kwam het allemaal vast wel goed.
 
Hoopte hij. Hij wist het eigenlijk nog niet zo zeker, maar wat er nou precies mis was, kon hij ook niet direct in woorden uitbrengen. Misschien alleen de realisatie dat deze relatie nog vooral op Sascha gericht was en hij niet zo snel wist of Sascha wel in staat zou kunnen zijn om een verandering op te kunnen vangen? Maar tja, als hij haar die kans niet bood, hoe zouden ze het dan weten? 
 
"Ik zal binnenkort voor iets zorgen, oké?" glimlachte hij bemoedigend naar haar. 

Het zou fijn zijn geweest als er een duidelijk antwoord was gekomen, als het gewoon ja of nee was geweest, dan hadden ze daarop verder kunnen bouwen, maar Sascha was natuurlijk ook gewoon menselijk. Die had complexe gevoelens en verlangens en al het andere. Hij omhelsde haar, het deed hem ook pijn om haar zo kwetsbaar te zien, eerlijk waar, maar...
 
Maar. 
 
"Zou je het prettig vinden om meer van... mijn leven te leren kennen?" vroeg hij voorzichtig. "Ik heb je er uit gelaten, het afgelopen jaar, eerst kon het niet anders en daarna wilde ik vooral dat je je fijn voelde." En had hij zichzelf aan de kant gezet, dus. Maar als ze gingen trouwen, als ze echt de rest van hun leven samen door gingen brengen, dan zou Sascha toch moeten leren zich ook in zijn kringen te begeven zonder dat het haar alles kostte. 

Het zou fijn zijn geweest als er een duidelijk antwoord was gekomen, als het gewoon ja of nee was geweest, dan hadden ze daarop verder kunnen bouwen, maar Sascha was natuurlijk ook gewoon menselijk. Die had complexe gevoelens en verlangens en al het andere. Hij omhelsde haar, het deed hem ook pijn om haar zo kwetsbaar te zien, eerlijk waar, maar...
 
Maar. 
 
"Zou je het prettig vinden om meer van... mijn leven te leren kennen?" vroeg hij voorzichtig. "Ik heb je er uit gelaten, het afgelopen jaar, eerst kon het niet anders en daarna wilde ik vooral dat je je fijn voelde." En had hij zichzelf aan de kant gezet, dus. Maar als ze gingen trouwen, als ze echt de rest van hun leven samen door gingen brengen, dan zou Sascha toch moeten leren zich ook in zijn kringen te begeven zonder dat het haar alles kostte. 

Ja, vrijwilligerswerk, ja, maar dat vond ze dus niets, want dat had ze al eerder gezegd, toch? Dat ze dat niet wilde, dat ze wilde werken, voor geld. En kijk, ze probeerde nu enthousiaster te klinken, maar ergens stak het, dat ze zo duidelijk zei dat ze dit voor hem wilde proberen, en hij begreep dat het lastig was, eerlijk waar, maar!!! 
 
Hij wist het even niet. 
 
Hij zuchtte, diep. "Denk je echt dat je ongelukkig zou zijn in zo'n leven?" vroeg hij, zo neutraal mogelijk. "Als je nooit meer op een podium zou staan?" 

Ja, vrijwilligerswerk, ja, maar dat vond ze dus niets, want dat had ze al eerder gezegd, toch? Dat ze dat niet wilde, dat ze wilde werken, voor geld. En kijk, ze probeerde nu enthousiaster te klinken, maar ergens stak het, dat ze zo duidelijk zei dat ze dit voor hem wilde proberen, en hij begreep dat het lastig was, eerlijk waar, maar!!! 
 
Hij wist het even niet. 
 
Hij zuchtte, diep. "Denk je echt dat je ongelukkig zou zijn in zo'n leven?" vroeg hij, zo neutraal mogelijk. "Als je nooit meer op een podium zou staan?" 

Goed, ja, kijk, dit was het nadeel van zomaar in een relatie vallen omdat je op iemand verliefd was geworden, in plaats van dat je een partner uitkoos waar je van tevoren alles mee had onderhandeld en waar je precies van wist wat elkaars verwachtingen waren, want plotseling was alles op zijn kop gezet. Sascha wilde blijven werken na het huwelijk en hij wilde haar niet vertellen dat ze dat niet kon doen, maar hij begreep het gewoon niet. Want waarom? Voor een baantje als kinderjuf? Op het podium willen staan was nog één ding (niet dat hij het daar mee eens was), maar weer werken als kinderjuf? Hun eigen kinderen op school zetten en dan voor de kinderen van iemand anders zorgen want dat gaf dan betekenis aan je leven? Hij zou niet eens weten wie haar aan zou nemen, de meeste mensen zouden er raar van op kijken dat ze getrouwd was met een de Haviland en dan vervolgens kinderjuf wilde worden. 
 
"Ik begrijp het gewoon niet," gaf hij toe. "Wat denk je dat vrouwen zoals mijn moeder, mijn zussen, mijn tantes, doen? Op een stoel zitten en de hele dag voor zich uit staren?" Buiten het feit om dat het gewoon beschamend was dat Sascha zou moeten werken als kinderjuf, want hij wist heus wel dat het over zou komen alsof hij niet genoeg geld voor haar en zijn kinderen bij elkaar kon sparen, dacht hij gewoon dat Sascha niet in de gaten had hoe het was om... een vrouw van een de Haviland te zijn, eerlijk gezegd. Ja, natuurlijk was ze met een klein appartementje zo klaar, maar een heel huis? Met meerdere kinderen? Zelfs met een dienstmeisje? 
 
Ze begreep hem niet en eerlijk gezegd wist hij ook niet of ze hem wel wilde begrijpen. Hij had zijn carrière voor haar opgegeven, zijn goede relatie met zijn familie, vrienden die hij ineens een heel stuk minder zag, zijn eigen goede mening over zichzelf. Hij had haar een nieuwe garderobe gekocht, verwende haar constant met cadeautjes, had geluidsdempende spreuken op haar appartement laten zetten zodat ze kon oefenen zonder te klagen over de buren, al dat... en ja, het was niet alsof ze nooit wat voor hem deed, natuurlijk wel, maar...
 
Vooral dingen die zij wilde doen. Op haar manier. En misschien had hij er nooit om gevraagd, misschien had hij altijd zijn best gedaan om ruimte te maken voor haar, maar het enige waar hij nu wel om vroeg en... 
 
Hij staarde haar even gedesillusioneerd aan. 

Hij wist heus wel dat hij en Sascha op een heel andere manier opgevoed waren, maar dit hele verhaal over dat het ouderwets was om als vrouw niet te werken was één van de meest bizarre dingen die hij ooit had gehoord. Hij vond het helemaal niet ouderwets, dat was gewoon hoe hij was opgevoed! Zijn moeder had ook nooit gewerkt en oké, er waren wel een paar vrouwen in zijn omgeving die werkten (de vrouw van zijn neef, bijvoorbeeld), maar die waren naar de universiteit gegaan, hadden ervoor gestudeerd, hadden echte professionele banen. 
 
Waren geen... kinderjuf terwijl ze zelf kinderen hadden. 
 
"Ik..." begon hij verbluft, want hoe moest hij dit nou weer uitleggen, vooral omdat Sascha al zo gepikeerd leek te zijn zonder dat hij ook maar iets had gezegd! Ze was wel vaker snel verdedigend, maar goed, meestal kon hij toegeven dat hij in dat geval ongelijk had, maar dit keer had hij dat gewoon niet. 
 
"Als getrouwde vrouw heb je genoeg te doen," zei hij, met een serieuze blik. "Mijn moeder is ook altijd druk bezig, met het huis, zorgen voor de kinderen, vrijwilligerswerk... Denk je echt dat ik niet genoeg geld bij elkaar ga krijgen?" Want als ze wilde werken, dan dacht ze vast dat hij in zijn eentje niet genoeg zou verdienen voor iedereen, was dat het probleem? Alsof hij dat zou laten gebeuren! Als het echt moest, dan zou hij George om een baan vragen bij Nebula. 

Goh, ja, eh, dat was niet wat hij verwacht had en hij fronste bezorgd zijn wenkbrauwen, want... Kijk, hij wilde graag dat Sascha gelukkig was in het leven, eerlijk waar! Maar ze werd gelukkiger van op het podium staan dan voor hem en de kinderen zorgen? 
 
"Ah," zei hij. "Dat... had ik niet verwacht, eigenlijk, dat je na het trouwen nog zou willen blijven werken." Hij begreep het niet eens, waarom zou ze dat willen doen? Ja, hij zou dat als man natuurlijk wel doen, als man, omdat het zijn taak was om voor zijn gezin te zorgen en dat betekende dat hij zou moeten werken. Dat was toch logisch? "Muziek kun je ook niet echt doen in de tijd dat kinderen naar school gaan, dat is vaak 's avonds en in het weekend..." 
 
En ze had het er zonet nog over dat ze geen kinderjuf wilde. 

Goed, ja, kijk, dit was het nadeel van zomaar in een relatie vallen omdat je op iemand verliefd was geworden, in plaats van dat je een partner uitkoos waar je van tevoren alles mee had onderhandeld en waar je precies van wist wat elkaars verwachtingen waren, want plotseling was alles op zijn kop gezet. Sascha wilde blijven werken na het huwelijk en hij wilde haar niet vertellen dat ze dat niet kon doen, maar hij begreep het gewoon niet. Want waarom? Voor een baantje als kinderjuf? Op het podium willen staan was nog één ding (niet dat hij het daar mee eens was), maar weer werken als kinderjuf? Hun eigen kinderen op school zetten en dan voor de kinderen van iemand anders zorgen want dat gaf dan betekenis aan je leven? Hij zou niet eens weten wie haar aan zou nemen, de meeste mensen zouden er raar van op kijken dat ze getrouwd was met een de Haviland en dan vervolgens kinderjuf wilde worden. 
 
"Ik begrijp het gewoon niet," gaf hij toe. "Wat denk je dat vrouwen zoals mijn moeder, mijn zussen, mijn tantes, doen? Op een stoel zitten en de hele dag voor zich uit staren?" Buiten het feit om dat het gewoon beschamend was dat Sascha zou moeten werken als kinderjuf, want hij wist heus wel dat het over zou komen alsof hij niet genoeg geld voor haar en zijn kinderen bij elkaar kon sparen, dacht hij gewoon dat Sascha niet in de gaten had hoe het was om... een vrouw van een de Haviland te zijn, eerlijk gezegd. Ja, natuurlijk was ze met een klein appartementje zo klaar, maar een heel huis? Met meerdere kinderen? Zelfs met een dienstmeisje? 
 
Ze begreep hem niet en eerlijk gezegd wist hij ook niet of ze hem wel wilde begrijpen. Hij had zijn carrière voor haar opgegeven, zijn goede relatie met zijn familie, vrienden die hij ineens een heel stuk minder zag, zijn eigen goede mening over zichzelf. Hij had haar een nieuwe garderobe gekocht, verwende haar constant met cadeautjes, had geluidsdempende spreuken op haar appartement laten zetten zodat ze kon oefenen zonder te klagen over de buren, al dat... en ja, het was niet alsof ze nooit wat voor hem deed, natuurlijk wel, maar...
 
Vooral dingen die zij wilde doen. Op haar manier. En misschien had hij er nooit om gevraagd, misschien had hij altijd zijn best gedaan om ruimte te maken voor haar, maar het enige waar hij nu wel om vroeg en... 
 
Hij staarde haar even gedesillusioneerd aan. 

Hij wist heus wel dat hij en Sascha op een heel andere manier opgevoed waren, maar dit hele verhaal over dat het ouderwets was om als vrouw niet te werken was één van de meest bizarre dingen die hij ooit had gehoord. Hij vond het helemaal niet ouderwets, dat was gewoon hoe hij was opgevoed! Zijn moeder had ook nooit gewerkt en oké, er waren wel een paar vrouwen in zijn omgeving die werkten (de vrouw van zijn neef, bijvoorbeeld), maar die waren naar de universiteit gegaan, hadden ervoor gestudeerd, hadden echte professionele banen. 
 
Waren geen... kinderjuf terwijl ze zelf kinderen hadden. 
 
"Ik..." begon hij verbluft, want hoe moest hij dit nou weer uitleggen, vooral omdat Sascha al zo gepikeerd leek te zijn zonder dat hij ook maar iets had gezegd! Ze was wel vaker snel verdedigend, maar goed, meestal kon hij toegeven dat hij in dat geval ongelijk had, maar dit keer had hij dat gewoon niet. 
 
"Als getrouwde vrouw heb je genoeg te doen," zei hij, met een serieuze blik. "Mijn moeder is ook altijd druk bezig, met het huis, zorgen voor de kinderen, vrijwilligerswerk... Denk je echt dat ik niet genoeg geld bij elkaar ga krijgen?" Want als ze wilde werken, dan dacht ze vast dat hij in zijn eentje niet genoeg zou verdienen voor iedereen, was dat het probleem? Alsof hij dat zou laten gebeuren! Als het echt moest, dan zou hij George om een baan vragen bij Nebula. 

Goh, ja, eh, dat was niet wat hij verwacht had en hij fronste bezorgd zijn wenkbrauwen, want... Kijk, hij wilde graag dat Sascha gelukkig was in het leven, eerlijk waar! Maar ze werd gelukkiger van op het podium staan dan voor hem en de kinderen zorgen? 
 
"Ah," zei hij. "Dat... had ik niet verwacht, eigenlijk, dat je na het trouwen nog zou willen blijven werken." Hij begreep het niet eens, waarom zou ze dat willen doen? Ja, hij zou dat als man natuurlijk wel doen, als man, omdat het zijn taak was om voor zijn gezin te zorgen en dat betekende dat hij zou moeten werken. Dat was toch logisch? "Muziek kun je ook niet echt doen in de tijd dat kinderen naar school gaan, dat is vaak 's avonds en in het weekend..." 
 
En ze had het er zonet nog over dat ze geen kinderjuf wilde. 

Eh... huh? Blijkbaar was hij niet de enige met carrièreplannen, want Sascha had het ook ineens over haar carrière en nu moest Neptunus wel even toegeven dat hij haar carrière eh... niet echt beschouwde als een carrière. Kijk, hij wist heus wel dat er vrouwen waren die werkten, zo ouderwets was hij nou ook weer niet, maar hij had er nooit echt aan gedacht dat Sascha één van die vrouwen zou zijn. Sowieso ook met een muziekcarrière, dat was toch vooral... een passieproject? 
 
"Ehm..." zei hij, met een frons, terwijl hij probeerde de woorden te vinden om het hier over te hebben. "Je zou nog... willen blijven spelen? Ook nadat we getrouwd zijn?" En kinderen hadden gekregen? 

Eh... huh? Blijkbaar was hij niet de enige met carrièreplannen, want Sascha had het ook ineens over haar carrière en nu moest Neptunus wel even toegeven dat hij haar carrière eh... niet echt beschouwde als een carrière. Kijk, hij wist heus wel dat er vrouwen waren die werkten, zo ouderwets was hij nou ook weer niet, maar hij had er nooit echt aan gedacht dat Sascha één van die vrouwen zou zijn. Sowieso ook met een muziekcarrière, dat was toch vooral... een passieproject? 
 
"Ehm..." zei hij, met een frons, terwijl hij probeerde de woorden te vinden om het hier over te hebben. "Je zou nog... willen blijven spelen? Ook nadat we getrouwd zijn?" En kinderen hadden gekregen? 

Hmmm, tja, een pand... "Ik moet nog kijken wat een goede locatie is," zei hij. Kijk, daarom was een afspraak met een makelaar ook een goed idee, kijken welke plekken er in Magisch Londen beschikbaar waren. "Maar ergens in de buurt van Wanderfield Park en de Wegisweg zou fijn zijn." Het moest zowel een locatie met genoeg ruimte zijn, als niet zo ver overal vanaf. Tovenaars konden natuurlijk gebruik maken van een viavia of andere transport, maar toch. 
 
Oh en natuurlijk zou Sascha gratis mogen zwemmen. Stel je voor, dat hij zijn eigen vriendin hiervoor liet betalen! 

Sollicitatie? Even keek hij haar verward aan, voor hij begreep wat ze bedoelde. Hij kon het niet laten, hij moest even hard lachen vanwege de verwarring op haar gezicht. "Nee, dan wil ik mijn eigen centrum openen," zei hij, enthousiast. "Een eigen sportschool, een zwembad erbij, nog meer zaken, dat lijkt me geweldig!" En dat was veel beter dan werken voor iemand anders. Daarbij, hoeveel verdiende je nou als fitness coach of wat dan ook? Vast niet veel. 

Hij fronste. "Ik hoop het niet..." Want dan zou hij direct weer concurrentie krijgen. Nou ja, er stond nog wel wat in de weg, plannen die hij moest maken, hij moest op zoek naar een goed gebouw om het in te doen, hij moest nakijken wat voor vergunningen er allemaal waren... "Ik moet morgen maar eens een afspraak gaan maken met een advocaat," knikte hij, enthousiast. "Kijken waar we moeten beginnen, et cetera." En een accountant, een notaris, misschien iemand van het Ministerie van Toverkunst... Om maar niet te spreken over een makelaar. 
 
"Ben bang dat ik het voorlopig druk ga krijgen," zei hij, ietwat verontschuldigend, want tot nu toe had hij bijna hun hele relatie zeeën van tijd gehad, omdat... oh ja, hij ontslagen was. 

Hmmm, tja, een pand... "Ik moet nog kijken wat een goede locatie is," zei hij. Kijk, daarom was een afspraak met een makelaar ook een goed idee, kijken welke plekken er in Magisch Londen beschikbaar waren. "Maar ergens in de buurt van Wanderfield Park en de Wegisweg zou fijn zijn." Het moest zowel een locatie met genoeg ruimte zijn, als niet zo ver overal vanaf. Tovenaars konden natuurlijk gebruik maken van een viavia of andere transport, maar toch. 
 
Oh en natuurlijk zou Sascha gratis mogen zwemmen. Stel je voor, dat hij zijn eigen vriendin hiervoor liet betalen! 

Sollicitatie? Even keek hij haar verward aan, voor hij begreep wat ze bedoelde. Hij kon het niet laten, hij moest even hard lachen vanwege de verwarring op haar gezicht. "Nee, dan wil ik mijn eigen centrum openen," zei hij, enthousiast. "Een eigen sportschool, een zwembad erbij, nog meer zaken, dat lijkt me geweldig!" En dat was veel beter dan werken voor iemand anders. Daarbij, hoeveel verdiende je nou als fitness coach of wat dan ook? Vast niet veel. 

Hij fronste. "Ik hoop het niet..." Want dan zou hij direct weer concurrentie krijgen. Nou ja, er stond nog wel wat in de weg, plannen die hij moest maken, hij moest op zoek naar een goed gebouw om het in te doen, hij moest nakijken wat voor vergunningen er allemaal waren... "Ik moet morgen maar eens een afspraak gaan maken met een advocaat," knikte hij, enthousiast. "Kijken waar we moeten beginnen, et cetera." En een accountant, een notaris, misschien iemand van het Ministerie van Toverkunst... Om maar niet te spreken over een makelaar. 
 
"Ben bang dat ik het voorlopig druk ga krijgen," zei hij, ietwat verontschuldigend, want tot nu toe had hij bijna hun hele relatie zeeën van tijd gehad, omdat... oh ja, hij ontslagen was. 

Nou ja, goed, geen kinderjuf dus (Neptunus geloofde daar niet helemaal in, hoor, hij wilde Sascha natuurlijk niets ontnemen, maar het was ook gewoon fijn als er iemand was die je overal mee kon helpen! Luiers verschonen, helpen met eten geven, et cetera, maar ach, het was niet belangrijk om daar nu over in discussie te gaan.), maar hij zou nog steeds degene zijn die voor het hele gezin moest zorgen en hij wilde niet dat ze geen kinderen, of maar één, zouden krijgen omdat ze er niet meer konden betalen! Kijk, hij hoefde niet twintig kinderen, maar hij hoopte toch wel zeker op minstens... drie, vier, vijf? "Maar dan alsnog," glimlachte hij, "zelfs als we niet direct aan kinderen zouden beginnen hebben we alsnog een inkomen nodig." En die moest uit hem komen. 
 
Hm, lesgeven op een sportschool... Hij fronste, want eigenlijk klonk dat het ook niet helemaal, maar ook niet helemaal... niet, zeg maar. Want hoeveel goede sportscholen waren er nou eenmaal? Hij had ze allemaal wel eens bezocht, op zoek naar de juiste plek, maar hij was er nooit één tegen gekomen waar hij echt helemaal blij was. Zelfs de trainingsfaciliteiten bij zijn zwerkbalclub waren niet geweldig geweest. "Dat is eigenlijk wel de goede richting op," fronste hij. Hij deed inderdaad graag dingen met sport... "Misschien niet alleen een sportschool, maar een heel soort centrum voor je gezondheid!" 

Nou ja, goed, geen kinderjuf dus (Neptunus geloofde daar niet helemaal in, hoor, hij wilde Sascha natuurlijk niets ontnemen, maar het was ook gewoon fijn als er iemand was die je overal mee kon helpen! Luiers verschonen, helpen met eten geven, et cetera, maar ach, het was niet belangrijk om daar nu over in discussie te gaan.), maar hij zou nog steeds degene zijn die voor het hele gezin moest zorgen en hij wilde niet dat ze geen kinderen, of maar één, zouden krijgen omdat ze er niet meer konden betalen! Kijk, hij hoefde niet twintig kinderen, maar hij hoopte toch wel zeker op minstens... drie, vier, vijf? "Maar dan alsnog," glimlachte hij, "zelfs als we niet direct aan kinderen zouden beginnen hebben we alsnog een inkomen nodig." En die moest uit hem komen. 
 
Hm, lesgeven op een sportschool... Hij fronste, want eigenlijk klonk dat het ook niet helemaal, maar ook niet helemaal... niet, zeg maar. Want hoeveel goede sportscholen waren er nou eenmaal? Hij had ze allemaal wel eens bezocht, op zoek naar de juiste plek, maar hij was er nooit één tegen gekomen waar hij echt helemaal blij was. Zelfs de trainingsfaciliteiten bij zijn zwerkbalclub waren niet geweldig geweest. "Dat is eigenlijk wel de goede richting op," fronste hij. Hij deed inderdaad graag dingen met sport... "Misschien niet alleen een sportschool, maar een heel soort centrum voor je gezondheid!" 

Hij knikte, met een zucht, want bah, volwassen zijn kwam met dit soort conversaties en volwassen zijn was stom. Waren ze nog maar zestien jaar oud, waarbij dit allemaal geen probleem was, want niemand ging er (over het algemeen) vanuit dat twee zestienjarigen moesten trouwen, maar tja, het lag allemaal anders als iemand vierentwintig was. Plotseling begreep Neptunus wel waarom mannen vaak met jongere vrouwen trouwden, want de situatie lag voor hem heel anders dan voor Sascha. 
 
Hij fronste naar Sascha, want tja, er waren een paar dingen waar hij nu op moest reageren. "Ik weet niet hoe lang het kan duren," gaf hij toe. "Ik heb altijd alleen maar aan Zwerkbal gedacht, mijn hele leven draaide daar om heen en ik dacht altijd dat ik pas zou trouwen als ik al met pensioen was, als ik al zou trouwen." Vast, zijn ouders waren vast op een gegeven moment kleinkinderen komen eisen, ze hadden al geprobeerd hem uit te huwelijken aan Theresa, maar Zwerkbal was een drukke carrière, waarbij je niet echt tijd had voor een vrouw, een gezin, kinderen, een eigen huis... "Het is niet dat ik niet wil, ik hoop dat je me niet verkeerd begrijpt, maar ik kan me zo geen goed huis veroorloven, geen dienstmeid, geen kinderjuf, geen goede scholen..." 
 
Hij leefde prima op het spaargeld dat hij nog had, omdat hij alleen was. Hoe moest hij ooit Sascha en kinderen onderhouden? 

Hij knikte, met een zucht, want bah, volwassen zijn kwam met dit soort conversaties en volwassen zijn was stom. Waren ze nog maar zestien jaar oud, waarbij dit allemaal geen probleem was, want niemand ging er (over het algemeen) vanuit dat twee zestienjarigen moesten trouwen, maar tja, het lag allemaal anders als iemand vierentwintig was. Plotseling begreep Neptunus wel waarom mannen vaak met jongere vrouwen trouwden, want de situatie lag voor hem heel anders dan voor Sascha. 
 
Hij fronste naar Sascha, want tja, er waren een paar dingen waar hij nu op moest reageren. "Ik weet niet hoe lang het kan duren," gaf hij toe. "Ik heb altijd alleen maar aan Zwerkbal gedacht, mijn hele leven draaide daar om heen en ik dacht altijd dat ik pas zou trouwen als ik al met pensioen was, als ik al zou trouwen." Vast, zijn ouders waren vast op een gegeven moment kleinkinderen komen eisen, ze hadden al geprobeerd hem uit te huwelijken aan Theresa, maar Zwerkbal was een drukke carrière, waarbij je niet echt tijd had voor een vrouw, een gezin, kinderen, een eigen huis... "Het is niet dat ik niet wil, ik hoop dat je me niet verkeerd begrijpt, maar ik kan me zo geen goed huis veroorloven, geen dienstmeid, geen kinderjuf, geen goede scholen..." 
 
Hij leefde prima op het spaargeld dat hij nog had, omdat hij alleen was. Hoe moest hij ooit Sascha en kinderen onderhouden? 

Tja, hoe zag hij de toekomst voor zich... Hij kon daar wel over nadenken, maar dan kwam je in fantasieën terecht, in dromen, en hoe leuk die ook waren, op dit moment was het veel belangrijker om realistisch te zijn. Wat hij wilde en wat hij oprecht vond dat hij moest doen, dat waren twee hele andere ideeën. Met een diepe zucht pakte hij Sascha's hand vast. 
 
"Ik heb geen baan," zei hij zachtjes, terwijl hij zijn blik op haar hand gevestigd hield. "Ik heb nog steeds geen idee wat ik nu wil qua werk. Ik dacht dat ik mijn hele leven met Zwerkbal bezig zou kunnen, maar dat is gewoon niet zo en verder..." Hij haalde zijn schouders op. "Ik heb niet gestudeerd, ik heb nooit een baantje gehad en ik weiger mijn ouders te vragen om een baan bij Nebula. Maar zonder baan, zonder carrière, kan ik niet trouwen." 
 
Het ging niet om wat hij wilde, herhaalde hij streng in zichzelf, het ging om wat hij moest doen.