Tyra Nyland

Gefrustreerd sneed Harold zijn toast hardhandig in duizend stukjes, want hij wilde niet boos zijn op Stephen, hij wist ook wel dat het zijn schuld was dat hun relatie niet super was, sinds hoe hij zich misdragen had tijdens zijn jeugd, maar had hij niet zijn best gedaan, al die jaren, om het goed te maken? Maar het enige wat Stephen constant deed was alles terug naar Harold gooien en meer van hem eisen. 
 
"Ik weet echt niet wat je hiermee denkt te bereiken," beet hij uiteindelijk terug. "Als het al onze vader is, dan wat? Hij heeft ons jarenlang in de steek gelaten, hij heeft ons laten geloven dat hij dood was, en je denkt dat er een excuus goed genoeg is om dat allemaal goed te praten? Je hebt gewoon een hekel aan de rest vans ons, geef dat toe!" 

“Om jou lieverd, om jou maak ik mij zorgen”, ze stak haar hand naar Stephen uit in een wanhopige poging tot verzoening, “Ik wil niet dat je blijft schrijven naar een dode man, puur door die vreselijke roddels”. Oh, als ze die verdomde ‘journalisten’ nu eens op hun plek kon zetten. “Stephen.. je broer bedoelt het ook alleen maar goed, we houden gewoon veel van je”. 
 
Hoewel het haar hart brak om haar zoons in conflict te zien, was ze ergens opgelucht dat Stephens woede niet op haar gericht was.
 

Au, au, au, dit hele gesprek was vreselijk pijnlijk. Van zijn broer die maar koppig door bleef gaan over zijn vader, tot zijn moeder die nu fel liet weten dat hun vader dood was en dat iemand Stephen voor de gek hield. Zo zeker wist Harold dat niet, maar wat hij wel wist, was dat het eigenlijk niet uitmaakte. Of zijn vader nou leefde of niet, hij was hier niet, hm? Hij was al die jaren niet bij hun ontbijt of avondmaal geweest, wist niet wat Harold en Stephen voor cijfers kregen op Zweinstein, was er niet geweest om te praten over hun eerste kus of hen te plagen over hun eerste vriend(innet)je. En misschien was dat allemaal niet slecht bedoeld, misschien had hij geen andere keuze gehad, toch was het zo.
 
"Ik ben niet nieuwsgierig, nee," probeerde hij zo neutraal mogelijk te zeggen. "Ik heb die man niets te zeggen." 

Ze wierp een dankbare blik naar Harold, die het gesprek probeerde terug te sturen naar rustiger water. Hoe moeilijk hun relatie soms was... hij begreep het wel, begreep wat je hoorde te doen in deze situaties.
 
"Je vader leeft niet," beet ze, feller dan ze ooit tegen Stephen gesproken had. Maar ze was hier niet op voorbereid, haar hart klopte ongelukkig in haar keel ,en konden ze het niet gewoon weer over schoolspullen hebben? "Iemand houdt je voor de gek," besloot ze.

Ze had dit moeten verwachten. Ergens had ze dat ook wel, maar Harold had zijn ontwijkend gedrag niet van een vreemde. Familietrekje
 
Ze wilde een vaas tegen de muur gooien toen ze die woorden hoorde, maar deed het natuurlijk niet. Volwassen worden betekende niet reageren op dat soort impulsen, en ze had dat inmiddels perfect onder de knie.
 
"Een brief, naar je vader? Maar... waarom dan?" vroeg ze zachtjes aan haar jongste zoon.
 
Verdomme.

Het was niet dat Harold er van overtuigd was dat zijn vader dood was, het was gewoon... dat het ingewikkeld was. En Harolds modus operandi met ingewikkelde dingen was om het vooral te negeren tot het zichzelf regelde. Zijn grootvader was dood, zijn vader was nog niet naar voren gekomen en als hij wel leefde, als hij dat wel wilde, als hij wel contact wilde hebben met zijn zoons, dan zou hij de eerste stap zetten, toch? Tot die tijd was er niet iets dat Harold hoefde te doen. 
 
Hij had namelijk al genoeg andere dingen om over na te denken.
 
"Waarom vraag je toch telkens of er een brief voor je is?" vroeg hij nieuwsgierig, de zoveelste ochtend dat Stephen met die vraag naar beneden kwam. Hij schonk zijn broertje maar alvast een kopje thee in, want het leek erop dat hij dat nodig had. "Is er een vriend die beloofd had je te schrijven?" Of had Stephen soms eh... een relatie?