Thorsten Nyland

'I'll let you know as soon as possible,' Fiore promised. She wasn't quite sure when she'd see him or had time to ask if she did, for he was a very busy man, but she'd definitely not hesitate in letting Penelope know whether he knew anything about it. 'Because yes, we wouldn't want to wait with getting new gowns. Imagine all the good ones being gone already before we'd even have the chance!' No, they'd have to get there first, after all.
 
'I mean, surely we could?' she frowned. 'Doesn't London have great opportunities for a job? Surely those must be better than those abroad. Though, I suppose it would depend on what they'd do.' She frowned. 'Some jobs don't seem like you can move them, or quit them easily.' Royals, for instance, though Fi didn't think they'd easily run into them. 'Regardless, it would be good to make connections, in any case. It can never hurt to have allies. And we'd be able to say we danced with foreign people.' It would absolutely be something they could hold over other people's heads. 'I mean, don't get me wrong, though, for the right person it might be worth it to move, but, well, maybe I'm a bit biased in that regard considering half my family lives abroad, so I'm more used to it, I guess.'

Ja, zijn eigen zaak! Hij zag het al helemaal voor zich... nee, oké, hij had het idee pas net en sindsdien waren ze gewisseld van gespreksonderwerp dus er was nog veel om over na te denken, maar hij voelde zich wel sinds lange tijd ergens enthousiast over. Zijn eigen zaak, zijn eigen wellness centrum, met een sportzaal en een zwembad en allerlei lessen en cursussen over gezond leven... "Ja, dat wordt nog veel uitzoeken en uitproberen," grijnsde hij enthousiast. "Maar ik heb er echt zin in!" Hij gaf Sascha enthousiast een kus. 

"Zo makkelijk is dat niet," suste Neptunus, hoewel je daar wel de juiste voor mensen voor moest hebben. Hij zou haar nog een beetje uit de buurt houden van zijn ouders en andere nare mensen, maar er waren ook heel veel vriendelijke mensen in zijn kringen! Daar zou hij gewoon een paar van vinden, om met Sascha kennis te maken, en dan kwam het allemaal vast wel goed.
 
Hoopte hij. Hij wist het eigenlijk nog niet zo zeker, maar wat er nou precies mis was, kon hij ook niet direct in woorden uitbrengen. Misschien alleen de realisatie dat deze relatie nog vooral op Sascha gericht was en hij niet zo snel wist of Sascha wel in staat zou kunnen zijn om een verandering op te kunnen vangen? Maar tja, als hij haar die kans niet bood, hoe zouden ze het dan weten? 
 
"Ik zal binnenkort voor iets zorgen, oké?" glimlachte hij bemoedigend naar haar. 

Het zou fijn zijn geweest als er een duidelijk antwoord was gekomen, als het gewoon ja of nee was geweest, dan hadden ze daarop verder kunnen bouwen, maar Sascha was natuurlijk ook gewoon menselijk. Die had complexe gevoelens en verlangens en al het andere. Hij omhelsde haar, het deed hem ook pijn om haar zo kwetsbaar te zien, eerlijk waar, maar...
 
Maar. 
 
"Zou je het prettig vinden om meer van... mijn leven te leren kennen?" vroeg hij voorzichtig. "Ik heb je er uit gelaten, het afgelopen jaar, eerst kon het niet anders en daarna wilde ik vooral dat je je fijn voelde." En had hij zichzelf aan de kant gezet, dus. Maar als ze gingen trouwen, als ze echt de rest van hun leven samen door gingen brengen, dan zou Sascha toch moeten leren zich ook in zijn kringen te begeven zonder dat het haar alles kostte. 

Ja, vrijwilligerswerk, ja, maar dat vond ze dus niets, want dat had ze al eerder gezegd, toch? Dat ze dat niet wilde, dat ze wilde werken, voor geld. En kijk, ze probeerde nu enthousiaster te klinken, maar ergens stak het, dat ze zo duidelijk zei dat ze dit voor hem wilde proberen, en hij begreep dat het lastig was, eerlijk waar, maar!!! 
 
Hij wist het even niet. 
 
Hij zuchtte, diep. "Denk je echt dat je ongelukkig zou zijn in zo'n leven?" vroeg hij, zo neutraal mogelijk. "Als je nooit meer op een podium zou staan?" 

Goed, ja, kijk, dit was het nadeel van zomaar in een relatie vallen omdat je op iemand verliefd was geworden, in plaats van dat je een partner uitkoos waar je van tevoren alles mee had onderhandeld en waar je precies van wist wat elkaars verwachtingen waren, want plotseling was alles op zijn kop gezet. Sascha wilde blijven werken na het huwelijk en hij wilde haar niet vertellen dat ze dat niet kon doen, maar hij begreep het gewoon niet. Want waarom? Voor een baantje als kinderjuf? Op het podium willen staan was nog één ding (niet dat hij het daar mee eens was), maar weer werken als kinderjuf? Hun eigen kinderen op school zetten en dan voor de kinderen van iemand anders zorgen want dat gaf dan betekenis aan je leven? Hij zou niet eens weten wie haar aan zou nemen, de meeste mensen zouden er raar van op kijken dat ze getrouwd was met een de Haviland en dan vervolgens kinderjuf wilde worden. 
 
"Ik begrijp het gewoon niet," gaf hij toe. "Wat denk je dat vrouwen zoals mijn moeder, mijn zussen, mijn tantes, doen? Op een stoel zitten en de hele dag voor zich uit staren?" Buiten het feit om dat het gewoon beschamend was dat Sascha zou moeten werken als kinderjuf, want hij wist heus wel dat het over zou komen alsof hij niet genoeg geld voor haar en zijn kinderen bij elkaar kon sparen, dacht hij gewoon dat Sascha niet in de gaten had hoe het was om... een vrouw van een de Haviland te zijn, eerlijk gezegd. Ja, natuurlijk was ze met een klein appartementje zo klaar, maar een heel huis? Met meerdere kinderen? Zelfs met een dienstmeisje? 
 
Ze begreep hem niet en eerlijk gezegd wist hij ook niet of ze hem wel wilde begrijpen. Hij had zijn carrière voor haar opgegeven, zijn goede relatie met zijn familie, vrienden die hij ineens een heel stuk minder zag, zijn eigen goede mening over zichzelf. Hij had haar een nieuwe garderobe gekocht, verwende haar constant met cadeautjes, had geluidsdempende spreuken op haar appartement laten zetten zodat ze kon oefenen zonder te klagen over de buren, al dat... en ja, het was niet alsof ze nooit wat voor hem deed, natuurlijk wel, maar...
 
Vooral dingen die zij wilde doen. Op haar manier. En misschien had hij er nooit om gevraagd, misschien had hij altijd zijn best gedaan om ruimte te maken voor haar, maar het enige waar hij nu wel om vroeg en... 
 
Hij staarde haar even gedesillusioneerd aan. 

Hij wist heus wel dat hij en Sascha op een heel andere manier opgevoed waren, maar dit hele verhaal over dat het ouderwets was om als vrouw niet te werken was één van de meest bizarre dingen die hij ooit had gehoord. Hij vond het helemaal niet ouderwets, dat was gewoon hoe hij was opgevoed! Zijn moeder had ook nooit gewerkt en oké, er waren wel een paar vrouwen in zijn omgeving die werkten (de vrouw van zijn neef, bijvoorbeeld), maar die waren naar de universiteit gegaan, hadden ervoor gestudeerd, hadden echte professionele banen. 
 
Waren geen... kinderjuf terwijl ze zelf kinderen hadden. 
 
"Ik..." begon hij verbluft, want hoe moest hij dit nou weer uitleggen, vooral omdat Sascha al zo gepikeerd leek te zijn zonder dat hij ook maar iets had gezegd! Ze was wel vaker snel verdedigend, maar goed, meestal kon hij toegeven dat hij in dat geval ongelijk had, maar dit keer had hij dat gewoon niet. 
 
"Als getrouwde vrouw heb je genoeg te doen," zei hij, met een serieuze blik. "Mijn moeder is ook altijd druk bezig, met het huis, zorgen voor de kinderen, vrijwilligerswerk... Denk je echt dat ik niet genoeg geld bij elkaar ga krijgen?" Want als ze wilde werken, dan dacht ze vast dat hij in zijn eentje niet genoeg zou verdienen voor iedereen, was dat het probleem? Alsof hij dat zou laten gebeuren! Als het echt moest, dan zou hij George om een baan vragen bij Nebula. 

Goh, ja, eh, dat was niet wat hij verwacht had en hij fronste bezorgd zijn wenkbrauwen, want... Kijk, hij wilde graag dat Sascha gelukkig was in het leven, eerlijk waar! Maar ze werd gelukkiger van op het podium staan dan voor hem en de kinderen zorgen? 
 
"Ah," zei hij. "Dat... had ik niet verwacht, eigenlijk, dat je na het trouwen nog zou willen blijven werken." Hij begreep het niet eens, waarom zou ze dat willen doen? Ja, hij zou dat als man natuurlijk wel doen, als man, omdat het zijn taak was om voor zijn gezin te zorgen en dat betekende dat hij zou moeten werken. Dat was toch logisch? "Muziek kun je ook niet echt doen in de tijd dat kinderen naar school gaan, dat is vaak 's avonds en in het weekend..." 
 
En ze had het er zonet nog over dat ze geen kinderjuf wilde. 

Eh... huh? Blijkbaar was hij niet de enige met carrièreplannen, want Sascha had het ook ineens over haar carrière en nu moest Neptunus wel even toegeven dat hij haar carrière eh... niet echt beschouwde als een carrière. Kijk, hij wist heus wel dat er vrouwen waren die werkten, zo ouderwets was hij nou ook weer niet, maar hij had er nooit echt aan gedacht dat Sascha één van die vrouwen zou zijn. Sowieso ook met een muziekcarrière, dat was toch vooral... een passieproject? 
 
"Ehm..." zei hij, met een frons, terwijl hij probeerde de woorden te vinden om het hier over te hebben. "Je zou nog... willen blijven spelen? Ook nadat we getrouwd zijn?" En kinderen hadden gekregen? 

Waarom was dit allemaal zo chaotisch, zo moeilijk? Azalea was in paniek, en het leek er ook echt op dat ze pijn had, Bartholomew probeerde zich los te trekken uit zijn armen om Priscilla aan te vallen, en Priscilla ratelde zo snel dat hij haar nauwelijks kon verstaan. Iets over slechte heks?! Een boek?! Een kandelaar? 
 
Hij wilde geloven dat Priscilla onschuldig was hier, dat ze Azalea en wie dan ook nooit wat aan zou doen, dat de therapie echt had geholpen, maar... 
 
Maar ze had wel ooit iemand geprobeerd te vermoorden. 
 
"Oké, iedereen stil," zei hij, zo streng mogelijk. "Ik..." God, wat moest hij in vredesnaam zeggen?! "Lea, gaat het? Moet je naar de heler?" Dat moest zijn prioriteit zijn, ervoor zorgen dat Lea in orde was. De rest kwam later wel. 

Hmmm, tja, een pand... "Ik moet nog kijken wat een goede locatie is," zei hij. Kijk, daarom was een afspraak met een makelaar ook een goed idee, kijken welke plekken er in Magisch Londen beschikbaar waren. "Maar ergens in de buurt van Wanderfield Park en de Wegisweg zou fijn zijn." Het moest zowel een locatie met genoeg ruimte zijn, als niet zo ver overal vanaf. Tovenaars konden natuurlijk gebruik maken van een viavia of andere transport, maar toch. 
 
Oh en natuurlijk zou Sascha gratis mogen zwemmen. Stel je voor, dat hij zijn eigen vriendin hiervoor liet betalen! 

Lea had als achtjarige de gouden regel van liegen inmiddels door, blijf zo dicht mogelijk bij de waarheid! 
 
"Ik wilde dat ze weg ging", snikte ze en wees met een boze vinger naar Priscilla. Waarheid
"Want Bartie wil haar niet hier en ze blijft maar komen en ze zegt dat ze niet gaat stoppen met langskomen" waarheid.
 
"En, en, en, EN TOEN SLOEG ZE ME"
 
Leugen. 

Soms, heel soms, had George er spijt van dat hij Priscilla weer in zijn leven had gelaten en dan voelde hij zich daar direct schuldig om, want het was niet alsof zij er wat aan kon doen, maar vooral Bartie, en nu blijkbaar ook Lea, hadden een gigantisch probleem met haar aanwezigheid. En George begreep het niet! Waarom kon alles niet gewoon... makkelijk gaan hier?! Kijk, Lea had een hekel aan mensen, dat was één ding, maar Bartie was best goed met mensen! 
 
"Wat is er aan de hand?" riep hij geschrokken, toen hij de gang in stormde omdat er ineens gegild werd. Hij zag Priscilla, in paniek, Lea, in tranen, en Bartie die nu langs zijn benen dook om boos tegen Priscilla's arm te slaan. 
 
"Laat mijn zus met rust!" schreeuwde Bartholomew ook boos. 
 
"Bartie!" riep George weer en hij probeerde snel zijn zoon vast te grijpen om hem uit de buurt van Priscilla te trekken. 

Kijk, Lea kende haar sprookjesboeken. Dat betekende dat ze precies wist wat deze heks nu aan het doen was, afleiding. Ze zouden naar de bieb lopen en dan zou ze een vervloeking in haar rug krijgen. Maar Lea had een voordeel, het voordeel dat deze heks, deze Priscilla, heksen hadden soms een naam dus het maakte niks uit dat ze zo heette, niet wist dat ze niet dom was.
 
Lea wist dat de helden altijd iets moesten opofferen om te winnen.
 
"Nee", kil keek ze Priscilla aan en griste snel een kandelaar van een bijzettafel, glimlachte nog even naar de heks en sloeg de kandelaar tegen haar eigen hoofd. "AAUUUUU ZE HEEFT ME GESLAGEN!!!!!!" 
 
De tranen waren echt wat het deed pijn
 
Hopelijk viel niemand de gevallen kandelaar op. 

“Uit de boeken”, waar ze al haar informatie vandaan haalde. Er was niks wat ze niet in boeken kon vinden. “Je blijft langskomen?” Dat hoorde niet!!!! 

Sollicitatie? Even keek hij haar verward aan, voor hij begreep wat ze bedoelde. Hij kon het niet laten, hij moest even hard lachen vanwege de verwarring op haar gezicht. "Nee, dan wil ik mijn eigen centrum openen," zei hij, enthousiast. "Een eigen sportschool, een zwembad erbij, nog meer zaken, dat lijkt me geweldig!" En dat was veel beter dan werken voor iemand anders. Daarbij, hoeveel verdiende je nou als fitness coach of wat dan ook? Vast niet veel. 

Lea had geen idee waar de vrouw het over had, stemmen in haar hoofd? Ze was dus en een heks en gestoord?! Maakte wel duidelijk dat de vrouw niet begreep dat gemene heksen niet ‘geen gemene heksen’ konden zijn. Zo werkte dat nu eenmaal niet. Lea maakte de regels ook niet hoor! 
 
“Gemene heksen blijven gemene heksen,  tot ze worden doodgestoken door de prins”, merkte ze fijntjes op. 
 
 

'Thank you, thank you, I try my best!' Fi grinned, because it was always good to hear. A good reputation meant a lot and especially if this would boost it? Even better. Pen brought up a new interesting point though. Balls were always nice, especially international ones, but she hadn't heard as such.
'I haven't heard anything.' She frowned. 'But I could ask my dad? He isn't as interested in it as we are, but maybe he heard something at work. He works for the international ambassy and all, so maybe he's having to arrange stuff to make it work?' It seemed plausible enough, even if Fi couldn't tell anyone exactly what it was her father did - just that he worked there. 'I mean, it would make sense, wouldn't it?'

Hij fronste. "Ik hoop het niet..." Want dan zou hij direct weer concurrentie krijgen. Nou ja, er stond nog wel wat in de weg, plannen die hij moest maken, hij moest op zoek naar een goed gebouw om het in te doen, hij moest nakijken wat voor vergunningen er allemaal waren... "Ik moet morgen maar eens een afspraak gaan maken met een advocaat," knikte hij, enthousiast. "Kijken waar we moeten beginnen, et cetera." En een accountant, een notaris, misschien iemand van het Ministerie van Toverkunst... Om maar niet te spreken over een makelaar. 
 
"Ben bang dat ik het voorlopig druk ga krijgen," zei hij, ietwat verontschuldigend, want tot nu toe had hij bijna hun hele relatie zeeën van tijd gehad, omdat... oh ja, hij ontslagen was. 

'I would never!' Fi looked horrified at Penelope for even insinuating she'd be becoming a book nerd. 'You know I barely read anything, and if I do it's magazines and romance books, nothing beyond that. It's such a waste of time! Well, not magazines, obviously, we have got to stay on top of the rumours and latest fashion, obviously. We can't be seen making a wrong move there, now can we? Think of our reputation!' She shuddered, because the thought alone would give her nightmares. No, best to stay ahead of that.
'Maybe it's her way of dreaming what she'll never attain, but you never get to it if you don't work for it, so maybe if she'd just shove those books away she could put it to use. Of course, she'd be running miles behind us and would have a ton of catching up to do because she started too late, but... well, that isn't our fault. And, well if I'd help her it'd obviously more be pushing her in the right direction. I don't think she could handle being on our level, do you?'

Nou ja, goed, geen kinderjuf dus (Neptunus geloofde daar niet helemaal in, hoor, hij wilde Sascha natuurlijk niets ontnemen, maar het was ook gewoon fijn als er iemand was die je overal mee kon helpen! Luiers verschonen, helpen met eten geven, et cetera, maar ach, het was niet belangrijk om daar nu over in discussie te gaan.), maar hij zou nog steeds degene zijn die voor het hele gezin moest zorgen en hij wilde niet dat ze geen kinderen, of maar één, zouden krijgen omdat ze er niet meer konden betalen! Kijk, hij hoefde niet twintig kinderen, maar hij hoopte toch wel zeker op minstens... drie, vier, vijf? "Maar dan alsnog," glimlachte hij, "zelfs als we niet direct aan kinderen zouden beginnen hebben we alsnog een inkomen nodig." En die moest uit hem komen. 
 
Hm, lesgeven op een sportschool... Hij fronste, want eigenlijk klonk dat het ook niet helemaal, maar ook niet helemaal... niet, zeg maar. Want hoeveel goede sportscholen waren er nou eenmaal? Hij had ze allemaal wel eens bezocht, op zoek naar de juiste plek, maar hij was er nooit één tegen gekomen waar hij echt helemaal blij was. Zelfs de trainingsfaciliteiten bij zijn zwerkbalclub waren niet geweldig geweest. "Dat is eigenlijk wel de goede richting op," fronste hij. Hij deed inderdaad graag dingen met sport... "Misschien niet alleen een sportschool, maar een heel soort centrum voor je gezondheid!" 

'Do you really think she has the ability to drag me down like that, or do any of those things at all?' Fiore asked. She never got the idea that Mina would be capable of any of those things, but maybe Pen had seen a different side of her, or maybe Fi had just horribly misjudged Mina. People could after all be very different than how they held themselves, a mask hiding anything that lay underneath and which would only fall once they got you close enough into their orbit.
'I mean, maybe you've got a point in that she may not want to be helped, but...' It all left her rather uncertain.

Hij knikte, met een zucht, want bah, volwassen zijn kwam met dit soort conversaties en volwassen zijn was stom. Waren ze nog maar zestien jaar oud, waarbij dit allemaal geen probleem was, want niemand ging er (over het algemeen) vanuit dat twee zestienjarigen moesten trouwen, maar tja, het lag allemaal anders als iemand vierentwintig was. Plotseling begreep Neptunus wel waarom mannen vaak met jongere vrouwen trouwden, want de situatie lag voor hem heel anders dan voor Sascha. 
 
Hij fronste naar Sascha, want tja, er waren een paar dingen waar hij nu op moest reageren. "Ik weet niet hoe lang het kan duren," gaf hij toe. "Ik heb altijd alleen maar aan Zwerkbal gedacht, mijn hele leven draaide daar om heen en ik dacht altijd dat ik pas zou trouwen als ik al met pensioen was, als ik al zou trouwen." Vast, zijn ouders waren vast op een gegeven moment kleinkinderen komen eisen, ze hadden al geprobeerd hem uit te huwelijken aan Theresa, maar Zwerkbal was een drukke carrière, waarbij je niet echt tijd had voor een vrouw, een gezin, kinderen, een eigen huis... "Het is niet dat ik niet wil, ik hoop dat je me niet verkeerd begrijpt, maar ik kan me zo geen goed huis veroorloven, geen dienstmeid, geen kinderjuf, geen goede scholen..." 
 
Hij leefde prima op het spaargeld dat hij nog had, omdat hij alleen was. Hoe moest hij ooit Sascha en kinderen onderhouden? 

'Haha. I don't think that's true, but thank you for the vote of confidence.' Honestly, it would probably take a very stunning person to even pull that off, and while she definitely knew she wasn't hideous by any means, she still thought she didn't exactly fit the bill Pen described either. Still, it was flattering to say the least.
'It does! It feels great, I feel good in it, and it does look good on me doesn't it?' Fi grinned. 'I really should take it home.' She turned to Penelope again. 'Did you want to browse some more, or buy these and move on to our next plan?'

'Brilliant!' Fi said. As Pen rushed to the changing room, she herself sat down on a nearby chair. She didn't want to miss a second of Penelope in this dress after all, and thus any further browsing for more dresses had to wait. Luckily, she didn't have to wait long, but then, that was the joy of magic. She could only imagine how long it would all take if they hadn't had magic to help out. Probably forever.
 
'Oh, Pen,' Fiore sighed. 'That looks so gorgeous. It's as if it's made for you!' Not that there was much Penelope couldn't make work in some way or another, something Fi herself was quite jealous about, but this truly was exquisite. Naturally her friend decided she wanted the dress - if not, Fi would have protested very much and would have tried to goad her into buying it regardless. And then it was her turn.
 
Fiore quickly went into the changing room herself, and changed into the dress her friend had found for her. The colour looked fantastic against her darker skin, if she said so herself, and the shape of it very flattering to her figure. She grinned, before she walked out of the changing room, slowly turning around so Penelope could get the full effect.
'What do you think?'