Thorsten Nyland

"Je begreep best wat ik bedoelde!" zei Christa, zo gefrustreerd dat ze hard haar theekopje, oh sorry, Sascha's theekopje, dat waarschijnlijk nog weggegooid zou zijn geweest ook omdat zij eraan had gezeten, neerzette. Te hard en het stomme fragiele ding ging nog kapot ook. 
 
Het was niet eens mooi serviesgoed, vond Christa. 

"Nou, ik dacht dat jij ook niet dingen weg zou gooien," gilde Christa boos terug, want HALLO?! Hoe hypocriet was Sascha wel niet?! 

"Wees maar snel," sneerde Christa nog naar haar toe, "want blijkbaar is het normaal om alles weg te gooien." Ze verdiende het bijna dat Christa het zou doen op haar bank! 
 
Deed tenminste iemand iets op die bank. 

Christa snoof, want ja, Sascha kon wel zeggen dat ze niet dom was, maar hoe was ze in vredesnaam op het idee gekomen dat Christa was getrouwd? "Je hebt niets te zeggen over wat ik wel of niet doe," sneerde ze naar haar nicht. "Dus ja, zoek maar een andere plek op als je daar niet tegen kunt." 

Christa staarde verbluft naar haar nicht, want kijk, ze had in de loop van jaren heus wel allerlei bizarre dingen gehoord uit Sascha's mond, die vaak gewoon letterlijk de woorden overnam van haar moeder en tantes zonder er bij stil te staan, maar dit sloeg echt alles. "Ben je oprecht zo dom?" vroeg ze dus. "Waarom doe ik lelijk tegen jou? Je wilt dolgraag gebruik maken van dit gratis huis, maar de dingen die ik doe om het huis te krijgen zijn zo vreselijk dat je me zo snel mogelijk weg wilt hebben! Het is mijn huis, maar al mijn spullen zijn te vies om aan te raken?!" 

"Ik ben terug omdat mijn overeenkomst voorbij is," zei ze scherp, "en ik nog niet besloten heb wat ik nu ga doen." En dat was de waarheid. Ze moest daarvoor met Gideon overleggen, maar haar afspraak daarvoor stond pas later. "Dus, je wilt dit huis wel houden? Je wilt alleen niet goedkeuren wat ik ervoor moet doen." 

Christa snoof, want eerlijk gezegd ging ze er niet vanuit dat Sascha's salaris toereikend was om echt een goed deel van de hypotheek te betalen. Daarbij had het haar ook weinig uitgemaakt, ze had gewoon toen iemand nodig gehad om het huis over te nemen en ze wist nog steeds niet echt wat haar plannen voor het komende jaar zouden zijn. Misschien zou ze blijven, misschien niet. 
 
Oh, nu had ze een man en was het voorbij? Christa trok een wenkbrauw op. "Dat was een klant," legde ze uit, alsof Sascha vijf jaar oud was en nergens wat van begreep. "Hij betaalde alle kosten en wat extra's voor me, in ruil daarvoor heb ik alles gedaan wat hij wilde. Moet ik ook nog details geven of begrijp je het?" 

"Je weet dat ik met die vieze dingen dit huis heb betaald?" sneerde Christa, want was Sascha echt helemaal doorgedraaid of zoiets? "En nog steeds betaal, overigens?" De hypotheek was nog niet helemaal afbetaald, dank je wel, maar ze was zelfs zo vriendelijk geweest om Sascha niet om huur te vragen. "Dus je wilt wel graag de voordelen van mijn vieze werk, maar niet eraan herinnerd worden dat dat überhaupt de reden van die voordelen was." 
 
Wat was er in vredesnaam mis met haar nicht? Schaamde ze zich niet dood hiervoor? 

"Daar gaat het niet om," zei Christa geërgerd, want natuurlijk had Sascha haar eigen plek ervan mogen maken! Zij kon het ook niet helpen dat ze overduidelijk een slechte smaak had in interieur, dus ga je gang, verf alles maar geel, hoor. "Het gaat erom dat je geen respect had voor mijn spullen en alles zomaar hebt weggegeven en ook nog eens doet alsof ik de meest vieze persoon op aarde ben. Was je überhaupt dankbaar?" Hallo, ze had haar een huis gegeven en Sascha had nog net niet alles overgoten met tien liter bleek. 

Alles weggegeven. Alles weggegeven! En ja, oké, ze had inderdaad niet gezegd dat ze dingen wilde houden en op zich was dat ook niet echt zo, ze had haar spullen minder gemist dan het gevoel van telkens nieuwe spullen te kunnen kopen, maar dat betekende niet dat alles zomaar weggegooid kon worden! "Er was niets mis met wat ik achter had gelaten," zei ze, een giftige toon in haar stem. "En het waren niet alleen meubels, ook kleding, parfum, spiegels! Denk je dat ik op spiegels seks heb gehad?" En sowieso?! "Als het een probleem is dat ik dit huis met mijn zaken heb betaald, hoef je hier niet te blijven, hoor." 

Sorry, weggegeven? Christa's mond viel uit een mengsel van verbazing en pure verontwaardiging open, want weggegeven? "Je hebt alles weggegeven?" Toch niet... alles? Sommige meubels waren vreselijk duur geweest! "En de rest van mijn spullen dan?" Ze had veel zelf meegenomen of zelf al verkocht, maar niet alles en Sascha zou toch niet... ze had op zijn minst toch wel begrepen hoe waardevol sommige dingen waren?! 
 
Het gebakje liet ze overigens liggen, ze wilde natuurlijk wel wat aankomen, maar niet teveel in één keer. 
 
Over Neptunus zou ze straks wel meer praten, nadat ze had uitgevonden wat Sascha met haar spullen had gedaan. 

Begin zomer 1842 - Christa's, sorry, Sascha's appartement
 
De voordeur van haar appartement was niet de eerste plek waar ze naar toe ging toen ze vrij was, hoor, natuurlijk niet. Nee, ze was eerst naar een kledingzaak gegaan om een paar nieuwe jurken te kopen, daarna naar een schoonheidssalon, een restaurant, een hotel en tadaa, de volgende dag stond ze hier, op de stoep, terwijl ze op de bel drukte. Terwijl ze wachtte op Sascha nam ze even de tijd om te controleren hoe ze eruit zag, waarschijnlijker bleker en dunner dan iemand die zogenaamd een jaar lang in Frankrijk was geweest eruit zou moeten zien, maar ach, het was Sascha, die zag dat soort dingen niet, toch?
 
Dus in plaats daarvan glimlachte ze enthousiast toen Sascha de deur open deed. "Hallo lieverd," zei ze, en ze gooide zichzelf direct naar binnen om op Sascha's wang te kussen. "Hoe is het met je?" Verrast keek ze rond. "Zo, het ziet er heel anders uit hier!" 
 
Geel.
 
 
Privé! 

Nou, de toon was gezet. Stephen had wel verwacht dat Harold zijn best zou doen om niet betrokken te worden bij dit onderwerp, maar dat zijn moeder zo fel reageerde... Hij kromp bijna ineen bij het horen van haar toon. Zijn vader leefde niet. Iemand hield hem voor de gek. Hij wilde zijn moeder er graag op wijzen dat die persoon dan oom Eric zou zijn, maar hij hield dat wijselijk achterwege. Hij wilde geen complete familievete veroorzaken.
 
“Nou, waar maken jullie je dan druk om?”, reageerde hij geïrriteerd. “Als hij dood is kan hij ook geen brief terug schrijven, niet waar?”. Hij zou echter eerder geloven dat zijn vader hem daadwerkelijk niet wilde contacteren. Ergens durfde hij zijn hand ervoor in het vuur te steken dat zijn vader nog leefde, maar... Nou ja, hij wilde gewoon bewijs. Zijn onderbuik gevoel was niet voldoende.
 
“Oh? Ik wou dat je mij eens niets te zeggen had”, snauwde Stephen naar zijn broer. Want Harold had normaal gesproken geen moeite om vragen te stellen. Al had hij inmiddels vast wel door dat Stephen toch geen antwoord zou geven als hij dat niet wilde, want hij moest toegeven dat Harold tegenwoordig wat minder opdringerig was. Maar met dit onderwerp was hij gewoon irritant. Hij had dit allemaal veel liever met zijn moeder en broer willen doen, maar van hen hoefde hij dus overduidelijk geen steun te verwachten. Daardoor voelde hij zich enigszins in de steek gelaten.
 
“Ik snap ook niet zozeer wat het probleem is. Ik wil alleen maar weten waarom hij ons in de steek gelaten heeft. Jullie denken toch niet dat ik hem met open armen terug ga nemen?”.

Au, au, au, dit hele gesprek was vreselijk pijnlijk. Van zijn broer die maar koppig door bleef gaan over zijn vader, tot zijn moeder die nu fel liet weten dat hun vader dood was en dat iemand Stephen voor de gek hield. Zo zeker wist Harold dat niet, maar wat hij wel wist, was dat het eigenlijk niet uitmaakte. Of zijn vader nou leefde of niet, hij was hier niet, hm? Hij was al die jaren niet bij hun ontbijt of avondmaal geweest, wist niet wat Harold en Stephen voor cijfers kregen op Zweinstein, was er niet geweest om te praten over hun eerste kus of hen te plagen over hun eerste vriend(innet)je. En misschien was dat allemaal niet slecht bedoeld, misschien had hij geen andere keuze gehad, toch was het zo.
 
"Ik ben niet nieuwsgierig, nee," probeerde hij zo neutraal mogelijk te zeggen. "Ik heb die man niets te zeggen." 

Ze wierp een dankbare blik naar Harold, die het gesprek probeerde terug te sturen naar rustiger water. Hoe moeilijk hun relatie soms was... hij begreep het wel, begreep wat je hoorde te doen in deze situaties.
 
"Je vader leeft niet," beet ze, feller dan ze ooit tegen Stephen gesproken had. Maar ze was hier niet op voorbereid, haar hart klopte ongelukkig in haar keel ,en konden ze het niet gewoon weer over schoolspullen hebben? "Iemand houdt je voor de gek," besloot ze.

Hij roerde. En roerde. En roerde totdat er niets meer in zijn thee te roeren viel. Toch bleef hij roeren terwijl hij de bom had laten barsten. Zowel zijn moeder als zijn broer vielen stil en staarden hem aan alsof ze water zagen branden. Stephen staarde in zijn thee, ongemakkelijk onder die blikken. Misschien had hij beter niets kunnen zeggen, maar... Hij was het zat dat het altijd zo ging. Het feit dat zijn vader niet dood was, werd dood gezwegen en dat zat hem niet lekker.
 
Harold, zoals verwacht, brabbelde er gelijk maar overheen. Stephen staarde hem zwaar geïrriteerd aan, oprecht gefrustreerd dat zijn broer zich er weer zo onderuit probeerde te lullen. Maar zijn moeder vroeg waarom. Stephen negeerde zijn broer voor het moment en staarde haar aan, half verbaasd dat zij niet net zo hard met Harold mee deed. Tja. Waarom had hij die brief eigenlijk geschreven?
 
“Nou ja, het was niet echt een brief”, zei hij voorzichtig. “Meer alleen een vraag. Om hem te ontmoeten”. Hij schraapte zijn keel. Verder had er ook werkelijks niets in gestaan. “En ik heb dat gevraagd omdat ik het zat ben dat niemand mij de waarheid wilt vertellen”, zei hij een tikkeltje beschuldigend. Alleen zijn oom was eerlijk gweest. Soort van. Maar die ging hij niet verraden want die had hij nodig. Oom Eric was op één of andere manier de link tussen hem en zijn vader. “Papa leeft en ik wil weten waarom hij ons niet op komt zoeken”, mompelde hij kopping. Hij wees naar Harold met zijn theelepeltje. “Wil jij dat ook niet weten?”.

Papa. Papa. Harold bevroor als vanzelf, staarde naar zijn broertje terwijl die woorden langzaam bij hem naar binnen drongen. Hij had gewoon een brief gestuurd naar papa en hij verwachtte antwoord. 
 
Zodra hij weer kon bewegen, gluurde hij direct naar zijn moeder, die stamelend om een reden vroeg, maar god, Harold wilde de reden niet eens weten. Het zou toch alleen maar problemen opleveren, hun vader was dood (al dat niet letterlijk) en hij zou nooit weer in hun leven kunnen komen en waarom kon niemand dingen eens een keer laten rusten??? Hoe moeilijk was het om gewoon niet over pijnlijke dingen te praten! 
 
"Ik wil later nog naar de Wegisweg toe voor wat schoolspullen," deed hij een hele dappere poging om het gesprek van onderwerp te laten veranderen. "Wil je ook mee, Stephen? Of moet ik iets voor je meenemen?" 

Ze had dit moeten verwachten. Ergens had ze dat ook wel, maar Harold had zijn ontwijkend gedrag niet van een vreemde. Familietrekje
 
Ze wilde een vaas tegen de muur gooien toen ze die woorden hoorde, maar deed het natuurlijk niet. Volwassen worden betekende niet reageren op dat soort impulsen, en ze had dat inmiddels perfect onder de knie.
 
"Een brief, naar je vader? Maar... waarom dan?" vroeg ze zachtjes aan haar jongste zoon.
 
Verdomme.

Stephen was niet dom en had heus wel verwacht dat deze rvaag uiteindelijk een keer zou vallen. Het verbaasde hem eigenlijk dat het nog zo lang geduurt had voor Harold of zijn moeder hem zou vragen wat er zo belangrijk was aan deze verwachtte brief. Toch was hij iedere keer weer opgelucht als er geen vragen gesteld werden. Tot nu dus. Harold moest zo nodig zijn mond open trekken.
 
Kon hij maar zeggen dat hij een vriendinnetje had of dat hij een zeer belangrijke brief verwachtte van een vriend. Of van een universiteit waar hij al geïnformeerd had wat de eisen waren, ook al duurde het nog even voor hij Zweinstein zou verlaten. Aan de andere kant was Stephen het zo langzamerhand ook wel zat dat hij constant zijn mond moest houden als het over zijn vader ging. Hij hield altijd de lieve vrede in ere, hij hield altijd netjes zijn mond, maar hij was gewoon diep teleurgesteld en kwaad dat hij geen enkele reactie op de brief had gehad. Hij kon het zelf ook niet verklaren, maar het zat hem enorm dwars en dus nam hij niet de moeite om zijn mond verder nog te houden.
 
“Ik heb een brief gestuurd naar papa”, zei hij nonchalant terwijl hij suiker door zijn thee roerde, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat je iemand schreef die eigenlijk al jaren dood was en nu weer levend, daarnaast een weerwolf was en ook nog eens je vader. “En ik verwacht een antwoord”. Al had hij de hoop al bijna verloren. Hij had een antwoord moeten eisen.

Het was niet dat Harold er van overtuigd was dat zijn vader dood was, het was gewoon... dat het ingewikkeld was. En Harolds modus operandi met ingewikkelde dingen was om het vooral te negeren tot het zichzelf regelde. Zijn grootvader was dood, zijn vader was nog niet naar voren gekomen en als hij wel leefde, als hij dat wel wilde, als hij wel contact wilde hebben met zijn zoons, dan zou hij de eerste stap zetten, toch? Tot die tijd was er niet iets dat Harold hoefde te doen. 
 
Hij had namelijk al genoeg andere dingen om over na te denken.
 
"Waarom vraag je toch telkens of er een brief voor je is?" vroeg hij nieuwsgierig, de zoveelste ochtend dat Stephen met die vraag naar beneden kwam. Hij schonk zijn broertje maar alvast een kopje thee in, want het leek erop dat hij dat nodig had. "Is er een vriend die beloofd had je te schrijven?" Of had Stephen soms eh... een relatie? 

Begin januari 1842
 
“Is er een brief voor me?”.
 
Het was de standaard begroeting van Stephen inmiddels. Met de feestdagen was hij thuis en kwam de post niet per se tijdens het ontbijt, maar hij kon het toch niet laten om het elke ochtend even te vragen. Want hij hoopte op een brief. Of in ieder geval een berichtje. En toch had hij nooit een antwoord verwacht, vanaf het begin niet. Hij had al in oktober een bericht gestuurd via zijn oom naar zijn vader. Ene rgens wist hij ook wel dat zijn vader nooit zou reageren. Maar toch... Hij had gehoopt. Stom natuurlijk. Misschien had zijn oom niet eens de kans gehad om het briefje aan zijn vader te geven. Misschien had zijn vader niet eens de moeite genomen om het te lezen. Misschien was het briefje wel verloren gegaan. Er konden allerlei redenen zijn, maar de meest pijnlijke leek ook wel de meest logische; zijn vader wilde gewoon niets met hem te maken hebben. En waarom zou hij? Hij was tenslotte jaren geleden al vertrokken.
 
Behalve zijn oom Eric, wist niemand daarvan af. Zowel zijn moeder als zijn broer hielden nog altijd hartstochtelijk voor dat zijn vader dood was. Ze zouden vast niet al te best reageren als ze wisten dat Stephen daar anders over dacht. Ze waren soms al geïrriteerd genoeg door zijn vragen. Hij wilde maar al te graag dat hij het er met hen over kon hebben, maar hij wilde zijn moeder geen pijn doen of teleur stellen en Harold... Nou ja, als hij het Harold zou vertellen dan werd het toch wel weer ruzie.
 
Maar ook deze ochtend kwam Stephen naar beneden, zijn haar nog steeds in de war terwijl hij aan de ontbijt tafel ging zitten. De feestdagen waren voorbij en Zweinstein riep alweer, maar voor nu startte hij de dag nog altijd met steevast dezelfde begroeting.
 
“Is er een brief voor me?”.

Hoi, wat leuk dat je onze RPG hebt gevonden!
 
Het forum is zeker nog actief, er wordt eigenlijk dagelijks op P&P gepost. Wat voor karakter je graag zou willen maken is helemaal aan jou. Dat mag een zweinsteinleerling, een volwassene of een jonger kind zijn. Er wordt zowel op Zweinstein als in de Buitenwereld actief gepost, dus je kan waarschijnlijk in alle gevallen wel ergens aansluiting vinden.
 
Ik zie dat de linkjes inderdaad niet goed werken, dus ik zal ze zo even vervangen! De topics in het "Informatie voor nieuwe leden board" zijn ook nog wat verouderd en in een proces van vervanging, dus als je meer informatie wil dan verwijs ik je ook graag door naar het belangrijke informatie board. Daar is alle informatie sowieso up to date. In dit board kan je ook wat meer vinden over Zweinstein en de Buitenwereld en hier vind je wat algemene informatie over P&P.
 
Als je weet wat voor karakter je graag wil maken kan je beginnen aan het schrijven van je personagedossier en die posten. Dan kunnen we je naam ook wijzigen naar die van je personage, dat is geen probleem. Je hoeft dus niet perse een nieuw account te maken.
 
Ik hoop dat ik je zo even op weg heb geholpen! Als je nog vragen hebt laat het me vooral weten.
 
We hebben trouwens ook een Discord server waar je in contact kan komen met de mensen achter de personages en samen kan plotten. Laat het maar weten als je daar graag in zou willen.
 
Groetjes,
Irene

Hey, ik ben nieuw hier op het forum. Ik moet nog een account aanmaken met een juiste naam, maar een aantal van de stappen heb ik niet genoeg rechten voor:
 

4) Laat je personage goedkeuren - De linkjes naar buitenpersonages en zweinsteinpersonages werken beiden niet.

Daarnaast, is dit forum nog actief en wat voor karakters hebben jullie behoefte aan?

Groetjes, Bubbel

Geregeld!