Adele Moyle

Ze lachte, want sorry hoor, maar wie dacht Gwendoline wel niet wie ze was? Wat had ze hier in vredesnaam over te zeggen? Adele was degene die alle touwtjes in handen had, Adele kon haar gewoon vertellen dat dat niet ging gebeuren en Gwendoline moest zich er maar naar schikken. "Nee," zei ze dus ook, met een glimlach. "Tot ziens." 

"Nee," zei Adele, gewoon, want ze wilde het niet, einde verhaal. "Ik denk dat het goed is als je nu gaat, kom terug als je het hele bedrag hebt." 

Hoe ze dat zou doen was niet Adele's probleem. 

Adele wist dat arme mensen niet zo slim waren, anders zouden ze nooit arm blijven, natuurlijk, maar gingen ze er nou echt vanuit dat zij zo dom was om hier in te trappen? "Natuurlijk niet," beet ze direct naar Gwendoline. "Als je haar nu meeneemt, dan zie ik het geld dat je me verschuldigd bent nooit meer terug. Ze blijft gewoon hier en je krijgt haar enkel en alleen terug als je het gehele bedrag betaalt. In één keer." 

Zomer 1842 - Adele's huis

Over het algemeen was Adele goed in omgaan met stress, echt waar, maar je moest toegeven dat iedereen het moeilijk zou hebben als je een bruiloft en een verhuizing moest organiseren terwijl je dochters (in ieder geval Cordelia) ineens besloten hadden de hele boel op stelten te zetten. En dan was er ook nog eens het feit dat Matthew Levi nog steeds niet terug had gegeven en dat Irma's moeder om haar kind was komen bedelen en dat er problemen waren op het werk. Al in al, kon je het Adele echt niet vergeven dat ze op dit moment erg gespannen was?

Dus waar ze, in haar ogen, normaal gesproken echt wel rustig had gereageerd op dat Irma tegen een tafel botste en een vaas eraf stootte, kon Adele dat op dit moment echt niet hebben. 

"Verdomme, Irma!" gilde ze dus direct woedend, en ze gooide haar koffiekopje met een harde klap op tafel. "Kijk toch eens uit, je bent toch geen wild beest?!" 

Privé! 

Nou, hoera, er was geen contract. Dat zorgde in ieder geval voor minder kans op dat schouwers binnen zouden vallen, maar blijkbaar had de jongedame nog niet bedacht dat het een goede reden zou zijn om af te druipen. "Wat wilt u dan?" vroeg ze, vriendelijk en kil tegelijkertijd. "Dat ik uw dochter op zolder bewaar, haar alleen maar restjes te eten geef en aardappelzakken om te dragen? Of wilt u dat ik goed voor haar zorg?" 

Een betere zorg dan ze bij Gwendoline zou krijgen, laten we eerlijk zijn. 

Zou best dat het niet de afspraak was, maar de oorspronkelijke afspraak was ook niet met haar gemaakt, maar met haar man en oeps, kijk eens wie er nu dood was? "Oh?" vroeg ze, met een onschuldige glimlach. "Mag ik het contract inzien? Dan kunnen we zien wat daar in staat." 

Ze ging er vanuit dat zelfs Leon niet dom genoeg was geweest om dit op papier vast te leggen. 

"Maar moet zeggen dat ik het verrassend vind dat u uw dochter bij mij achterlaat en er dan vanuit gaat dat ik een jaar lang al haar kosten betaal, voor niets?" 

Hmmm, haar financiële situatie was verbeterd, juist ja. Adele trok even een wenkbrauw op terwijl ze Gwendoline wat beter bestudeerde, want ja, misschien was haar financiële situatie inderdaad verbeterd, maar was het niet interessant dat ze er ook bleker uit zag dan Adele zich herinnerde? Ook magerder, haar haren valer. "Is dat zo?" zei ze, licht spottend. "Maar goed, eens zien..." Ze nam een slok van haar eigen thee, voor ze met haar toverstok een rol perkament en schrijfbenodigden naar zich toe liet zweven. "Natuurlijk het oorspronkelijke bedrag," begon ze, "en dan nog de kosten voor eten, kleding, et cetera, om over een kleine rente maar niet te spreken..." Ze krabbelde wat cijfers neer die nergens op sloegen, maar het was niet alsof ze alle bonnen had bewaard van wat er in de loop van tijd allemaal voor Irma was gekocht. 

Met een glimlach overhandigde ze het document aan Gwendoline.

Geen denken aan dat ze dat bedrag zou kunnen betalen. 

Ze had geen idee waar Gwendoline het afgelopen jaar had doorgebracht, ze had er ook geen moment bij stilgestaan want het was niet echt bepaald iets waar ze zich mee bezig hoefde te houden, al zei ze zelf. Nee, ze had zelfs op moeten zoeken wie Gwendoline ook alweer was, toen ze haar een brief met een verzoek tot een afspraak had gestuurd, maar gelukkig hield Adele overal goede aantekeningen over. In code, natuurlijk, dat zij de enige was die het kon lezen, want bepaalde dingen wilde je niet publiekelijk bekend hebben. 

Zoals het feit dat je een kind had gekocht. Het was niet verboden, als je het een beetje goed praatte, maar dat betekende niet dat het sociaal geaccepteerd was.

"Nou, vertel," knikte Adele naar Gwendoline, want hoe sneller ze dit konden regelen, hoe beter. Natuurlijk was Irma niet aanwezig, die was bij Levi vandaag, maar dat betekende niet dat ze mensen zoals Gwendoline lang hoefde te entertainen, toch? Daarbij moest ze straks die stoel maar weg laten halen, je wist maar nooit wat voor ziektes dit soort mensen bij zich droegen. 

Ze nam niet eens de moeite om thee voor haar in te schenken.