Leda de Haviland

“Wat ga je doen?” spotte Leda. “Die vervloekte ring om Ruby’s vinger doen?” Dat was zowel schandalig als immoreel, besloot ze, om eender welke implicatie men daaruit wilde halen. Leda was graag efficiënt in haar beledigingen. Zonder op iemands reactie te wachten nam ze haar toverstok om een helende spreuk uit te spreken over Ruby’s gekwetste hand. Ze glimlachte naar haar vriendin. “Zo!” Niemand had Livia nodig voor die zaken tenslotte. Echt, eigenlijk had zij hier niet moeten zijn.
 
“Ik heb gelezen dat er hier véél vervloekte dansschoenen zijn”, ging ze onverstoorbaar verder. “Naar het schijnt zelfs in alle stijlen! Ik zou voor een paar tapdansschoenen gaan, dat vind ik toch wel echt de meest beschamende dansstijl. Dat verdient je oom wel, hoor.” Niet dat ze verder iets vond over Ruby’s oom. Echt niet.

Leda was dol op winkelen en dan al vooral in dit soort winkels, waar het aanbod zodanig buitenissig was dat het enerzijds kon dienen voor al haar plannetjes en anderzijds ze zich ervan kon vergewissen dat niemand anders het zou hebben. Het was een vreselijk gevoel als ze laat was, als ze een trend pas aannam wanneer het al zowat voorbij was. Nee, dan had ze dit vele malen liever. Dan kon ze zichzelf mild toespreken dat al die niet-trendsetters haar nooit zouden kunnen volgen omdat zij nu eenmaal vlak na de opening deze winkel had bezocht, veel sneller dan zij nietsnutten zouden doen, en dat ze de mode had gevolgd voor Lumos zelfs maar had vermeld dat het in de mode was. Ha!
 
“Ze verkopen hier vast spullen die de Londense winkel niet eens binnenkomen”, zei Leda gedecideerd. Ruby en Livia konden zó snel moeilijk doen! Ze hadden nog niet eens naar het koopwaar gekeken! Het was beter om eerst goed rond te kijken en dan pas je neus op te trekken, want stel je voor dat een of andere journalist je bezig zag en opschreef dat je je te goed voelde voor wat in was. “Iedereen weet dat er in Zweinsveld veel minder wordt gecontroleerd dan in Londen.” Soms moest ze haar vriendinnen echt de basis meegeven, zo leek het wel. “Willen jullie iets specifieks vinden?”

Leda was dol op winkelen en dan al vooral in dit soort winkels, waar het aanbod zodanig buitenissig was dat het enerzijds kon dienen voor al haar plannetjes en anderzijds ze zich ervan kon vergewissen dat niemand anders het zou hebben. Het was een vreselijk gevoel als ze laat was, als ze een trend pas aannam wanneer het al zowat voorbij was. Nee, dan had ze dit vele malen liever. Dan kon ze zichzelf mild toespreken dat al die niet-trendsetters haar nooit zouden kunnen volgen omdat zij nu eenmaal vlak na de opening deze winkel had bezocht, veel sneller dan zij nietsnutten zouden doen, en dat ze de mode had gevolgd voor Lumos zelfs maar had vermeld dat het in de mode was. Ha!
 
“Ze verkopen hier vast spullen die de Londense winkel niet eens binnenkomen”, zei Leda gedecideerd. Ruby en Livia konden zó snel moeilijk doen! Ze hadden nog niet eens naar het koopwaar gekeken! Het was beter om eerst goed rond te kijken en dan pas je neus op te trekken, want stel je voor dat een of andere journalist je bezig zag en opschreef dat je je te goed voelde voor wat in was. “Iedereen weet dat er in Zweinsveld veel minder wordt gecontroleerd dan in Londen.” Soms moest ze haar vriendinnen echt de basis meegeven, zo leek het wel. “Willen jullie iets specifieks vinden?”