Alexis Eversly

Ja, dacht ze, ze had nog honderd vragen, of nee, duizend. Wat voor ziekte had hij, was het besmettelijk, zou ze het kindje mogen zien als het geboren was? Maar ze keek naar haar vaders gezicht en ze slikte elke vraag in. Hij was vast bezorgd over zijn zoon, te bezorgd om naar de nieuwsgierigheid van een ander te luisteren. Waarom anders zou hij tenslotte naar haar komen? Misschien was het allemaal veel erger dan hij thuis wilde laten weten en kwam hij maar hier uit noodzaak.
 
Ze schudde haar hoofd. Ze zou wel gewoon rechtstreeks aan Jupiter vragen of ze een keer op kraambezoek zou mogen komen. Dat zou wel, toch? Zou hij haar niet dankbaar zijn dat ze haar bloed had gedoneerd? Oké, nee, dat klonk niet als het gemiddelde gedrag van rijke Engelsmannen, maar toch, ze was op een bepaalde manier wel familie. Dus. Misschien? “Ik word dan morgen opgehaald?” herhaalde ze, en voor ze het wist, werd ze alweer naar haar kamer geleid.
 
OOC: Einde >:)

....Dat was GEEN antwoord op zijn vraag.
 
Oh hemel.
 
Thomas had een minares. Dat kon niet anders, waarom zou hij anders s'nachts weg zijn, waarom zou hij zich anders raar gedragen, waarom zou hij anders dronken zijn dan om het schuldgevoel te vergeten? Arme Blythe. Hij knikte maar, liet de man maar gaan. Fuck. Nu was hij nog verantwoordelijk voor zo'n domme cake. Hij moest het Blythe zeggen. Maar wat als het niet waar was? Moest hij dan enkel zeggen wat er gebeurd was? Hij voelde zich zo naar, het voelde alsof hij ruzie met Thomas gehad had en dat voelde zo onveilig en dus zette hij maar een kop thee. Hij schoof het bier en de lege flessen maar aan de kant en even overwoog hij stiekem een enkele te nemen, maar nee. Hij moest doorzetten. En dus checkte hij de timer op de oven, registreerde hoe laat dat betekende dat de cake klaar zou zijn en zette hij zich met een mok thee en zijn boek op de bank, waar hij kon lezen en rustig kon huilen onder de sprei.

"...Wat?" Dat was wel het meest belachelijke ooit. Hij deed alles voor Blythe, hield alles een geheim voor Blythe, omdat hij haar zorgen wilde wegnemen. Hoe zou hij ooit haar vertrouwen zo kunnen schaden? Hij zou zich niet meer in de spiegel aan kunnen kijken, maar dan ook... Thuiskomen en een dronken man aantreffen zou daar vast wel niet mee helpen. "Ik ga wel naar boven. Dutje doen." Want man, dat was echt iets wat hij haar niet nog meer aan wilde doen. En dus vertrok hij zonder boe of bah naar zijn kamer om daar met kleren aan en al in bed te ploffen.

Uhm, jawel, hij ging haar het hele verhaal zeggen. Dat Thomas zich vreemd gedroeg, dat hij dronken was, dat Thomas hèm bier aan had geboden. Hoe kinderachtig ook, hij zag ineens de schok in Thomas' blik. Al wat hij tot nu toe gezegd en gedaan had tegen Mike was kennelijk helemaal oké, maar het idee alleen al dat Mike erover tegen zijn vrouw zou spreken was een heel drama? Hij zou later het gekwetste gevoel wel verwerken, maar nu had hij het gevoel dat hij Thomas een beetje moest parenten. Dit was zo niet hoe hij zijn vrije dag verwacht had.
 
"Wel, ik ga het haar wel zeggen, Thomas, want dit is niet wie je bent. Ik zie al tijden dat je je anders gedraagt, je lijkt me niet meer te vertrouwen, ik zie je je overnacht opsluiten op de zaak... Heb je een maîtresse?" Dat zou uitleggen waarom Blythe het niet weten mocht.

Blythe? Zijn oog viel op de glazen flessen die hij geledigd had en hij keek terug naar Mike. Blythe. "Je gaat haar toch niks zeggen." Zei hij maar.

Hij kon de man echt niet meer polsen en de alcohol-meur was ook niet te harden. "Oké." Zei hij en hij deed weer of hij verder ging in zijn boek. "Ik wacht gewoon tot Blythe thuis is." Want Blythe kende Thomas een stuk beter, kende hem kennelijk ook met iets op, en zij was zijn vrouw en had veel meer zeggenschap in dit huis gewoonweg omdat ze de vrouw van het huis was. 

Hij bleef doordrinken terwijl Mike praatte, en hoe meer die dat deed hoe meer hij wilde dat hij stopte. Hij maakte zich zorgen? Dan kon die dat toch lekker boven doen en hem gerust laten? Waarom moest hij nu persé zijn moment rust verstoren? Hij woonde hier nog altijd vrijwel gratis. En hij was een ex-drugs verslaafde, hoe kon hij hem dan shamen voor een paar pintjes? Alsof dat het ergste was, alsof ze hèm niet levensloos uit een schuur hadden getrokken. En zijn moeder was een hoer, oprecht, maar hij had haar wel met zijn kinderen vertrouwt. Kende Mike hem zo dan niet, was hij dan zo'n verschrikkelijk persoon? 
 
"Laat me gewoon gerust, Mike." Bromde hij boos.

Hij kon het vuur voelen dat aanwakkerde in Thomas' stem, maar kon hij dan niet zien dat dit verontrustend voor hem was? "Tuurlijk mag u dat zelf beslissen. Ik maak me gewoon zorgen want ik ken u zo niet." Zei hij maar tegen de wankele man. Had het zin om tegen hem te praten? Hij wist het niet. Vroeger praatte hij tegen iedereen, hoe dronken of niet ze wel niet waren, maar toen praatte hij vooral met het doel om hen drugs te verkopen en met iets op ging dat meestal wat gemakkelijker. Dit was een iets gevoeligere zaak.

Terug naar nog zo'n indringende vraag. Ugh. Hij nam nog maar een grote, uitdagende slok, zette het lege pintje neer in de gootsteen en wreef het schuim van zijn lippen. "Ik beslis dat altijd nog zelf, dankjewel." Zei hij geïrriteerd en nam de volgende fles om open te doen. "Ik heb veel en hard gewerkt om dit alles te realiseren. Dus ik mag zelf beslissen als ik een keer wil ontspannen." Klik-tss, zei de volgende fles, het schuim bruisde over zijn hand. Niks dat de kuisvrouw niet later op kuisen kon. 
 
En hoe lang kon hij nog ontsnappen voor de werkelijkheid hem in het gezicht kwam trappen?

Waarom zei Thomas dingen over hoe zijn kinderen gemaakt waren, daar wilde hij dus echt niks over weten, hè! En hij negeerde zijn vraag ook nog eens. "Dat is geen antwoord op mijn vraag." Zei hij zachtjes. "Heeft u niet al genoeg op?" Vroeg hij terwijl zijn blik naar het flesje in de hand van zijn beste vriend gleed.

Daar wilde hij het dus echt niet met Mike over hebben en dus negeerde hij zijn vraag compleet, om een nieuw onderwerp te beginnen. "Ik ben echt blij dat je bij ons woont. Toen ik zou jong was als jou maakte ik echt veel fouten. Ook fouten waar goede dingen uit kwamen, hoor, Dolly is er één van, maar toch. Je bent super bezig. We zijn trots op je." Knikte hij de jongen toe om nog een slok te nemen om die vraag van net weg te spoelen.

Niet dat hij zich echt focussen kon op het boek zelf. Hij probeerde ervoor te zorgen dat hij niet zag dat hij hem zorgvuldig in het oog hield, tot die dat toch deed. "Ja, prima boek." Niet vragen wat hij zonet gelezen had want hij was veel drukker bezig met Thomas, en bidden dat Blythe nog al snel terug zou komen. "Ik dacht dat u al een hele poos niet meer dronk. Is er een reden?" Vroeg hij bezorgd.

Ah, kijk, Mike was al terug dus zo vervelend vond hij Thomas nu ook weer niet. Dat was tof, want Thomas vond Mike een heerlijk mens. En was het leven niet beter met heerlijke mensen om je heen? De cake stond in de oven, de deur van de oven was dicht, dus er restte hem niks meer dan nog wat te drinken, door zijn receptenboek te bladeren en af en toe een blik te werpen op Mike, tot zijn blik die van hem kruiste. "Is het een goed boek?" Vroeg hij en smeerde zich uit over het aanrecht. 

Hij voelde zich een stiekemerd, zoals hij van de trap af sloop, maar ergens was hij bang dat Thomas in een boze dronkaard was veranderd in de tijd dat hij in zijn kamer was, opgehitst door het feit dat hij het biertje afgeslagen had, maar eenmaal beneden leek Thomas gewoon vrolijk. Het had haast leuk geweest, had Thomas nuchter geweest, maar Mike kon niet vrolijk met hem mee doen als hij wist wat de oorzaak ervan was. Maakte hem dat stom? Irritant? Wellicht, hij had, als hij aan de andere kant van deze interactie gestaan had, hemzelf ook een party pooper gevonden. Maar wat kon hij anders doen, erin meegaan?
 
Hij zette zich maar aan de tafel om zijn boek te lezen, of te doen alsof. Vooralsnog had Thomas het huis niet in de fik gestoken. Dat was al iets. Mike keek ernaar uit dat Blythe thuis zou komen.

Hij voelde zich in zijn nopjes. De wereld voelde weer helemaal alsof hij die aankon, dat probleem zou hij wel oplossen, dat kon hij allemaal! Had hij niet alles geregeld tot op heden, hij had zijn winkels gekocht, dit huis gekocht, een lieve en ook prachtige vrouw gevonden, schitterende kinderen in zijn huis, wie zou hem nou wat maken! Hij was als koning ter wereld, alles lag aan zijn vingertoppen. Ergens was hij bewust dat het de alcohol was die sprak, maar was dat geen heerlijke gedachte? Een heerlijke gedachte waar hij even zich in kon laten verdrinken. 
 
Hij was lekker aan het dansen op de muziek in zijn hoofd, zette de cake vakkundig in de oven en sloot die, kon zich zetten aan het aanrecht om nog verder van Mike's pintje te genieten. Life was good!

Thomas had zo vrolijk geleken, zo lacherig en zo wankel, en Mike voelde een knoop in zijn maag ontstaan. Dit hoorde niet. De kinderen waren weg en Blythe ook, maar Thomas hoorde niet te drinken. En wat dan nog als zij allen weg waren, dit was ook zijn huis, toch? Hij moest zich veilig voelen, dat hadden ze almaar gezegd, maar nu had hij zich echt niet veilig gevoeld. Zeker niet toen er hem een biertje werd gegeven, hij had bijna ja gezegd, gewoon om zijn vriend niet teleur te stellen, maar was nu op zijn kamer wel blij dat hij geweigerd had. Blythe zou dit toch niet goed keuren? Had Blythe ook geen verleden met substanties?
 
Mike had zijn nieuwe kleren zo langzaam mogelijk opgevouwd en in zijn kast gelegd, maar toen begon het weer te jeuken om naar beneden te ging. Hij was graag beneden, daar speelden ze altijd spelletjes en hij was vrijwel alleen op zijn kamer als hij op zijn gitaar wilde oefenen. En hij moest ook toegeven dat hij een beetje bang was dat Thomas zich verbranden zou. En dus weer naar beneden.

Nou, dan niet hè? "Oké." Haalde hij zijn schouders dan maar op en pikte het pintje op toen Mike weg was om dan zelf maar van te drinken. Anders was dat ook zonde, he? Het was niet alsof ze eindeloos geld hadden. Niet dat dit goedkoop was om te doen, maar het was een oude kameraad die hem een arm om sloeg nu de stress en de eenzaamheid rond het probleem hem de baas waren. Hij kon er niet naar zijn vrouw, de financiën waren zijn taak om alleen te trotseren. En hij had dat prima gedaan. Tot nu. "Byeeeeee!" Wuifde hij de jongen weg, voor hij wat moest gniffelen want het was zo stom hoe hij zich gedroeg. Goed. Cake.

Oké, dit was echt niet tof. Hij wilde zijn mentor niet teleurstellen, maar tegelijkertijd wilde hij zichzelf ook niet teleurstellen en ook... Zou Thomas niet teleurgesteld moeten ogen bij de volgende meeting? Zou hij ervoor uitkomen dat hij gedronken had? Waarom deed hij toch zo raar de laatste tijd? Hij had eerst gedacht dat het aan hem lag, want altijd als er dingen verkeerd gingen lag het aan hem, maar Blythe leek het ook op te merken. Thomas had een korter lontje, gedroeg zich raar, bleef werken zelfs als de werkdag gedaan was, bleef op de zaak slapen. Mike dacht haast aan praktijken waar hij Blythe zeker niet van wilde vertellen. Een rijke man met een zwangere vrouw... Maar dat was toch Thomas niet? De grote, onzekere teddybeer die altijd lovend sprak over zijn familie? 
 
Maar dit was Thomas ook niet. "Ik ga naar boven, mijn nieuwe kleren in mijn kast steken." Al zou hij zo wel checken of Thomas niet het huis in de fik aan het steken was.

"Oh komaaaaan, het is maar één biertje." En als Mike mee dronk zou hij zich minder slecht voelen over dit hele gedoe, over zijn counter die nu soms dagelijks gereset werd. Zou hij misschien zich schuldig voelen over Mike overhalen te drinken? Wellicht, maar hij dacht daar niet echt aan momenteel. En ze konden nog even iets leuks met zijn tweeën meemaken. "Soms in de zoveel tijd doe ik het nog eens een keer, zo is ons Charles ook ontstaan, hè." Dat wist Mike vast nog niet, een grappig weetje. "Hoe lang ben je nu al nuchter? Komaan." 

Dat verleidelijke geluid. Klik-tsss, het schuim dat omhoog borrelde en de aanmoediging van Thomas Hawk. De religieuze man, die altijd nuchter was, naar Mike's idee. Hij had al een poos niet meer gezegd hoeveel maanden hij nuchter was, betekende dat dat Thomas al vaker dronk en het gewoon niet vertelde. Het klonk ook aanlokkelijk, als Thomas of all people hem toestemming gaf... Maar hij zou dan vanavond zijn counter aan moeten passen en dat zou echt rot zijn. "Nee.... Het is oké..." Zei hij maar langzaam en wilde zo zachtjes aan de keuken wel uit vluchten.

Hij haalde zijn schouders op. "Your loss!" Grijnsde hij en wierp een blik op zijn flesje. Goed, misschien was het niet helemaal leuk voor Mike om hier op te stuiten, maar als het moment nu toch al kapot was? En die jongen kon toch wel voor die ene keer leuk doen? Het was ook maar bier, geen zware harddrugs. Dat van het één het ander kon leiden was ver in de achtergrond gestoken, de alcohol maakte alles even oké en daarmee vond Thomas ook alles even oké. Gewoon alles even leuk en gezellig en warm in plaats van angstig en moeizaam en vervelend. 
 
Hij likte van zijn lepel, legde de ander even in de kom terug, voor hij zijn eigen lepel er bij legde, een ongeopend biertje pakte en die open maakte, naar Mike schoof. "Eentje, dan." Knipoogde hij. 

Zodra hij de keuken binnen kwam zag hij gelijk waarom zijn onderbuik hem een waarschuwing gegeven had. Meneer Hawk, zijn mentor, de persoon waar hij zo naar opkeek in zijn eigen nuchtere proces had gedronken. En aan zijn stem te horen ook niet al te weinig. Hij keek de man wat bezorgd aan, rook de alcohol van zijn adem komen. Of kwam het uit de lege flesjes? "Oh nee, bedankt. Daar zit melk in." En daar kreeg hij buikpijn van. Niet dat hij van dit moment geen buikpijn kreeg, want dit was echt naar. Toch, het was Thomas zijn huis, niet die van hem en toch voelde het als een indringing, een gevaar. De alcohol rook aanlokkelijk en Thomas zag er zo happy uit, zoals hij al een paar maanden niet meer echt was.

Thomas kon zijn rust niet vinden. Met de kinderen in het huis en de paniek die langzaam zijn adem leek te benemen had hij gedacht, ach, dat ene biertje. De rationele gedachte dat één biertje nooit één biertje kon zijn was verdrongen geweest, want ook in de winkel had hij een krat meegenomen. 'Dat zal vast wel eens van pas komen op een feestje' had hij zich voorgenomen, maar eigenlijk wist hij al beter. Tuurlijk wist hij beter, hij was al zo lang nuchter, en vertelde elke week over nuchter zijn, luisterde naar de verhalen van andere verslaafden, maar dat liet hij nu maar even begaan.
 
Want nu was het even Thomas en de fles en zijn cake. Want hij had niet echt gedacht dat hij zo dronken zou zijn als hij de cake aan het bakken was. Hij hoorde de deur toe gaan, wist van de stem wie het was en riep zijn jonge huisgenoot tot zich. "Mikeeey! Wil je ook?" Vroeg hij jolig en stak de jongen de lepel vol beslag toe, slurpte zelf enthousiast van zijn eigen lepel.

Eind november
 
Voor Mike was het een hele normale dag geweest. De winkel van meneer Hawk was dicht en de kindjes waren bij zijn moeder zodat zij allemaal even wat rust konden pakken en hij genoot er wel even van. Hij hield van de kindjes, maar het was allemaal momenteel wat moeilijker met Dolly en het was ook fijn om een keer thuis te komen en dat het rustig was. Hij was zweinsveld opgegaan, had wat nieuwe kleren gekocht die meer bij zijn nieuwe beeld van zichzelf pastte en was naar huis gekeerd, maar daar was het niet zo rustig als hij had gedacht.
 
Het moment dat hij de deur achter zich deed en hij zijn naam hoorde voelde hij al een zekere onrust. 

Oh, she was scared? "Shut the fuck up. Get the fuck away from my house. You can write me, if you want to talk but I can't do this. I was enjoying my day off, until now. Another day ruined by mrs. Bailey. She must think she's really something. Fuck off."  And with that he slammed the door, so satisfying, and went back to the puzzle he'd been working on. One good thing about this, atleast Blythe would be very proud of him. And he was quite proud of himself, too.
 
Xati and Mike out