Alexis Eversly

"Oh." Het was een klant. Dus ze deed het nog steeds? Ze voelde haar wangen wat tintelen en voelde zich wat bleek worden. Haar nichtje was nog steeds met al dat bezig. "En je bent terug... Omdat je je huis terug wilt?" Vroeg ze wat onzeker. Hoe moest dat dan? Waar moest ze dan wonen, terug bij haar mama? Ze voelde spontaan de tranen in haar ogen schieten.

Waarom deed Christa nu zo mottig? Konden ze niet gewoon vergeten dat ze dat gezegd had? Ja, ze wist dat ze ervoor betaald had, en... Wel, ze dacht dat Christa het afbetaald had dus dat ze er nog voor betaalde daar schrok ze wel van. "Ik wist niet dat je nog betaalde, ik wil wel betalen!" Zei ze vlugjes, voor ze doorging. "Het maakt nu toch niet meer uit? Het is in het verleden, het is gebeurd, je hebt dat gedaan maar nu heb je een man en is het voorbij. Ik houd niet minder van je om wat je gedaan hebt en ben blij dat ik hier wonen mag!" Konden ze ophouden over Christa's vroegere bezigheden, alsjeblieft?

Oh hemel, het ging nu wel helemaal los, dat was toch niet de bedoeling! "Tuurlijk ben ik je dankbaar! Je bent mijn nichtje en ik houd van je en door jou heb ik mijn eigen plekje. Maar je koos vroeger voor dingen die gewoon niet goed waren en ik vind dat gewoon een vies idee." Hoe fijn dat ze nu een man had in Parijs, al leek die niet echt supergoed voor haar te zorgen. Was het eten haar niet bevallen? Maar dat was toch juist zo goed volgens de verhalen? Waarom kon Christa niet begrijpen dat Sascha zich niet goed voelde bij haar beroep? Dat was net als Mike die drugs dealde. Ze hield van de mensen, maar niet van wat ze deden en als Mike een huis aan haar gegeven zou hebben zou ze ook niet de spullen houden. Fris en proper, zo hoorde een huis te voelen. Betekende niet dat ze niet van de personen hield!

Waarom kwam ze nu zo slecht uit haar woorden? Ze had dit gesprek wel duizend keer geoefend, de dagen hiervoor, in de koets hierheen, in haar hoofd elke seconde dat ze op Adele had gewacht. En toch, het leek alsof ze was vergeten hoe ze duidelijk moest spreken. 
 
"Nee ik bedoel - tuurlijk ik- dat wilde ik niet. Maar, als ze blijft is het alleen maar duurder toch? Dus als ik de oorspronkelijke schuld afbetaal en haar meeneem.. dan kan ik sparen om de rest af te betalen, dan heeft u niet nog meer kosten"
 
 

"Je mag niet op mijn verjaardag!" Dat wist ze heel zeker, "dat mag niet van mama"

Dit was niet het type café waar Gideon ooit kwam; hij kwam wel graag in gure kroegen waar het rook naar goedkoop bier, vooral omdat het bier daar goedkoop was.
 
Dit café had wel mooi bestek, dat was dan weer een pluspunt.
 
“Bedankt,” hij knikte en ging - ietwat ongemakkelijk - op de schattige stoeltjes zitten. Wren zou zo’n printje waarschijnlijk prachtig vinden; hopelijk kwam ze nooit op het idee hun woonkamer te verbouwen. “Alles gaat prima, met jou?” Ze zag wat bleek, maar ach, er waren heus mensen die dat mooi vonden.

Nee, natuurlijk had ze geen dingen op de spiegel gedaan, maar toch?! "Mocht ik er van jou niet mijn eigen stekje van maken? Waarom doe je nu zo moeilijk, ik vind het gewoon fijner om mijn eigen spullen te hebben." Had ze het maar moeten zeggen dat ze wilde dat Sascha haar spul zou gebruiken, dan had ze het in een opslagkubus gestoken en had Christa niets te klagen gehad. Maar goed, dat had ze ook wel gezien als ze zoals nu zomaar plots aan kwam waaien. "Wil je dat ik wegga?!?" Vroeg ze geërgerd. Wat was dit nu voor iets?

“Hij hoeft niets op te geven voor mij.” Dat meende ze; ze zou het nooit aan Basil vragen, want ze wist namelijk niet wat het antwoord zou zijn. Als ze het vroeg, wilde ze een ‘nee’ horen, zodat haar liefde zich voor altijd schuldig zou voelen en zijn deur open zou slaan als ze een veilig huis nodig had om te schuilen. Maar als hij ‘ja’ zei, dan was zij hem iets schuldig. “Hij mag zijn vrouw en kinderen houden, jij mag onze kinderen houden, en jullie moeten mij allebei laten gaan."
 
Want zij had zichzelf en de baby in haar lichaam, de baby die, in tegenstelling tot haar bestaande kinderen, nog de kans had een goed mens te worden.

"Ah, ja?" beet hij haar toe. "Wil je dan niet de hele tijd weg? Omdat je denkt dat al je problemen míjn schuld zijn?" Wat moest hij doen om te bewijzen dat haar leven niet beter zou zijn zonder hem? Hij zou zelfs zo ver willen gaan als aannemen dat het slechter zou zijn – zonder hem was zonder haar netwerk, zonder de reputatie en de status die ze zo hoog in het vaandel hield. Dacht ze echt dat Basil Ryder haar van de afgrond zou redden? Mannen zoals hij keken het liefst van al weg. Claude verdiende iemand die haar in de ogen keek wanneer er niets anders in te lezen stond dan verzengende toorn.
 
"Ben je niet van plan om weg te rennen met je minister misschien? Denk je écht dat hij met je meegaat? Dat hij zijn post voor jou zou afstaan? Ben je echt zo dom?" Als Basil Ryder zijn ministerschap en zijn kinderen en zijn vrouw had willen laten schieten, dan had hij dat al wel gedaan, toch? De beste heer had twee familieleden laten sterven en hij had nog altijd geen stap opzij gezet. Als de dood het niet kon, waarom zou de liefde het dan doen? De liefde was niet half zo overtuigend.

Ze deed niet eens meer de moeite zich los te trekken, wist toch wel dat hij haar gewoon steviger en pijnlijker zou vastgrijpen. "Prima", antwoordde ze kil, "maar er valt niks op te lossen". Het werd even een paar weken vervelend, misschien sloot hij het huis wel weer af. Ze probeerde er niet teveel aan te denken want dan kreeg ze paniek en ze was niet op haar meest alert als ze in paniek was. Altijd alert zijn was het minimale wat ze moest kunnen in dit huishouden. 
 
Ze kwam wel weg, uiteindelijk.
 
Ze moest wel. 

"Oh. Wilde je er nog wat van hebben? Dat wist ik niet." Dat had ze toch niet gezegd? "Ik heb alles weggegeven." Weggegooid, maar dat durfde ze nu al helemaal niet meer te zeggen nu Christa zo naar haar keek. "Ik vond het gewoon geen fijn idee dat er zaken op gebeurd waren en wilde dat niet telkens zien, voelde me er niet fijn bij." Dat kon haar nichtje toch wel begrijpen? Zelf nam ze maar een hapje van haar gebakje want dat gaf haar wat afleiding van de ongemakkelijkheid.

PURE.
 
PANIEK.
 
"Goh." Haar tafel was heus gezellig hoor, maar het was al te laat. Christa ging in haar mooie bank zitten en Sascha drukte haar lippen even tegen elkaar om maar geen geërgerd geluid te maken. Goed. Nu was het toch al naar de verdommenis en kon ze zich er maar beter bij neerleggen, voordat Christa dat als aanleiding zag om nog meer ruimte in haar huis te verstieren.
 
Goh, wat ze met haar oude meubels gedaan had, bij het grof vuil gezet, maar dat was zo grof. "Weggegeven." Zei ze maar, voor ze de gebakjes pakte om bij haar nichtje te gaan zitten. Niet te dichtbij, voordat de hoerigheid naar haar over kon springen. Al was Christa nu al een poos met die vriend van haar in Parijs... was dat nog zo? "Roomvarkentjes." Zei ze en nam zelf maar een klein varkentje waar ze het pootje van opslurpte. "Het gaat wel goed met Neptunus, het is even lastig voor hem nu hij zijn baan kwijt is maar ik geloof dat hij wel weer wat vind. En tussen ons gaat het ook goed." Glimlachte ze. "Hij is nog altijd heel lief tegen me." Dus. Christa. Hij wilde haar niet gewoon misbruiken en dan vertrekken! "En met jouw vriend?"

Het moment dat Sascha registreerde dat het haar nicht Christa was die voor haar deur stond spanden al haar spieren aan. Zeker toen de vrouw naar voren stapte, haar huis binnenstapte, om haar een kus te verkopen (blegh) maar toch deed ze haar best te glimlachen. "Hey, Christa." Zei ze en ze gaf haar nicht ook een korte omhelzing. "Goed hoor, met jou? Ik wist niet dat je naar Engeland ging komen, anders had ik het hier een beetje opgeruimd voor je zou komen." En had ze zichzelf mentaal erop kunnen voobereiden dat ze straks alles wat Christa aanraakte maar eens goed moest boenen.
 
"Ik heb het mijn stekje gemaakt. Wil je thee? Laten we aan tafel zitten, ik heb in de keuken een verhoging gemaakt." En haar tafel en stoelen waren een stuk makkelijker te reinigen dan haar stoffen bank. "En iets te eten? Ik heb voor Neptunus en mij gebakjes gehaald." Kreeg ze van haar man niet genoeg te eten ofzo? Was ze niet naar het zuiden van Frankrijk gegaan? Ach, ze zou zich vast vergist hebben, maar een beetje magertjes leek Christa wel. Goh, misschien was ze ziek geweest. Dat hadden mensen die naar een nieuwe omgeving verhuisden vaak, toch?

“Om jou lieverd, om jou maak ik mij zorgen”, ze stak haar hand naar Stephen uit in een wanhopige poging tot verzoening, “Ik wil niet dat je blijft schrijven naar een dode man, puur door die vreselijke roddels”. Oh, als ze die verdomde ‘journalisten’ nu eens op hun plek kon zetten. “Stephen.. je broer bedoelt het ook alleen maar goed, we houden gewoon veel van je”. 
 
Hoewel het haar hart brak om haar zoons in conflict te zien, was ze ergens opgelucht dat Stephens woede niet op haar gericht was.
 

Zo snel als hij kon, stoof hij naar voren om Claudes pols vast te nemen. “Nee, dat ga je níét!” Hoe dom dacht ze dat hij was? Als ze nu elders sliep, kwam ze vast ineens niet meer thuis. Dat haar vriendje nu verkozen was tot minister, opende deuren voor haar – dat besefte hij heus wel en dus was het nu al helemaal belangrijk dat hij altijd wist waar ze was. Straks was ze weg, ergens verstopt zoals alleen ministers mensen konden laten verdwijnen, en dan moest hij zijn vader of zo inschakelen om hem te helpen en dat zou nog wat worden.
 
Haar vinden zou wel lukken, dat was het probleem niet.
 
“Je blijft godverdomme hier!” Ze waren getrouwd, ze had twee jonge kinderen, betekende dat allemaal niets voor haar? “We moeten dit oplossen!”

"Helemaal niet!," gilde ze woest. Ze wist precies waar deze documenten hadden gelegen. Het was dom geweest om ze niet magisch te verzegelen. Ze was er de laatste tijd minder bij met haar hoofd, maar ze wist zeker dat ze niet in de bibliotheek hadden gelegen. "Blijf voortaan van mijn spullen af."
 
Ze ging zijn vragen niet beantwoorden; hij wilde de antwoorden toch niet horen.
 
"Ik ga vanavond bij mijn ouders slapen."

Echt, ze ging klagen over privacy? Met alles wat er de laatste tijd gebeurd was, vond ze dat het grootste probleem hier? Claude was soms niet te geloven. Was dat een groot deel van waarom hij haar zo grandioos vond, zo’n wonder? Wellicht – iemand die hem zo veel zou willen als hij hen, over hen was hij allang heen geraakt. Maar toch. Hij zou het ook niet erg vinden als ze een keertje meewerkte.
 
“Het lag in de bibliotheek”, beet hij haar toe, ook al was dat niet waar en was hij door haar kleerkast gegaan om dit te vinden. “Waar zat je in Godsnaam met je gedachten?!” Waarom wilde ze hem nog een keer verlaten? Ging het niet prima? Waren de kinderen er niet aan gewend dat ze er allebei waren, had hij haar niet meermaals bloemen gebracht, deed hij zijn best niet genoeg om avonden te verzinnen waarop ze het naar haar zin kon hebben? Wat wilde ze nog méér?

“U man heeft me nooit een contract gegeven”, gaf ze toe, “als u me niet geloofd over de afspraak wil ik best Veritaserum innemen". Ze zou elk vergif innemen als ze haar dochter ermee terug kon zien. “Maar.. als Eira bij jullie blijft dan zijn dat toch alleen maar meer kosten?”  Zelfs na een jaar hun hoer te zijn geweest begreep ze rijke mens

“Waar heb je die gevonden?".  Kort keek ze met lichte paniek naar de papieren die hij vasthield. De documenten die ze zou gebruiken als ze vertrok, een nieuwe naam, een nieuwe familie, alles om een frisse start te maken netjes aangevraagd. De juiste documenten krijgen ging redelijk soepel als je met de minister van toverkunst sliep. “Je moet niet door mijn spullen gaan”, besloot ze over te stappen op woede. Woede was zoveel beter dan angst. 
 

“Wat is dít dan?” beet hij haar toe, terwijl hij de documenten nog net niet in haar gezicht duwde. Het was niet per se bewijs, geen bewijs dat een veroordeling in de rechtbank zou opleveren, maar het was genoeg, genoeg redenen om aan te nemen dat ze een poging tot ontsnappen zou begaan in de nabije toekomst, genoeg om te beseffen dat ze praktische plannen aan het maken was – en waarom? Waarom? Hij dacht niet dat er iemand in haar leven was die haar even graag zag als hij dat deed.
 
“Als Lion vriendjes moet hebben, mag Titiana Lion terug aan zijn vader geven”, besloot hij koppig, alsof hij de tweeling ooit eerder verboden had om Lion te zien. Hij had zich zelden in dat hele gedoe willen mengen, maar op dit moment gunde hij Claude niets. Gewoon. Als ze bleef, mocht ze die kinderen met elke etter laten spelen, maar nu niet.

Opnieuw? 
 
Nogsteeds!
 
Het was niet alsof ze niet weg had gewild de seconde dat hij haar terug de drempel over had verschijnseld. De weken van opsluiting, de wig tussen haar en de kinderen, het feit dat ze haar dochter niet meer aan kon kijken zonder walging, de tweede moord... het hielp allemaal niet aan een warm thuisgevoel.
 
Maar het werd nu gewoon wat dringender om een tweede - hopelijk laatste - poging te wagen. Zonder kinderen deze keer, dat had ze wel geleerd. 'Natuurlijk niet,' beet ze hem toe terwijl ze langs hem heen probeerde te stappen. 'Ik was gewoon bij Titiana langs. Misschien moeten we de kinderen weer eens met Lion laten spelen, hij komt vriendjes tekort.'"

Ze moest haar tranen wegbijten toen ze het bedrag zag, want dit zou ze inderdaad nooit kunnen betalen. Dan had ze nog minstens een extra jaar in Purgatory moeten doorbrengen. Hoe kwam Adele Marks op dit bedrag? 
 
“Mevrouw Marks, het spijt me, maar toen ik de afspraak met uw man maakte is mij niks gezegd over extra kosten. Ik zou best wat extra willen betalen maar dit…dit was niet de afspraak.” Niet dat er echt een afspraak was geweest over Eira terugkopen, maar ze had verwacht dat als Regans schuld was afbetaald het wel goed zat.
 

Ze had thee nu wel prettig gevonden, het was fijn geweest een kopje vast te houden tegen de zenuwen. "Mijn..financiële situatie.. is verbeterd”. Ze ging maar niet uitleggen hoe, dan kreeg ze Eira misschien niet meer terug! Maar ze zou nooit meer terug gaan naar Purgatory, dus Adele hoefde niets te weten over die tijd. “Ik zou graag mijn dochter terugkopen..”

17 juni 1842, de living in Chase en Claudes huis
 
Hij had het geweten, dat wel. Hij had geweten dat Claude meer nodig zou hebben dan twee moorden en het tijdelijk verlies van een kind om Basil Ryder te laten gaan, maar hij had op zijn minst gehoopt dat ze haar uiterste best zou doen om het te verbergen. Dan had hij zichzelf kunnen voorhouden dat ze wel van hem hield, dat het over was. Dat ze de ring om haar vinger had gezien en zich de beate beloften had herinnerd. Dat er een kans was voor een droom van twee kinderen zonder benul van de echte wereld en wat er hen te wachten zou staan.
 
Hij had het wel geweten. Vol tegenzin, maar hij had het geweten. Dag na dag verzamelde hij de restanten van een affectie waaraan hij niet kon tornen, week na week vulde hij een lugubere kist, doodsprentjes van zijn hoop, minuut na minuut was gepasseerd toen hij het laatste had gevonden. Elk verraad was te veel tot je het grootste vond.
 
Het leek maanden te duren voor Claude terugkwam van haar verdomde koffieklets met Titiana – of was ze weer naar Basil? – en toen ze eindelijk door de deur kwam, bestudeerde hij twee obsessieve tellen lang haar haren om op te maken bij wie ze geweest was. Het feit dat hij het niet eens zeker wist, maakte het, ergens, alleen maar erger. Hij stond op en beende met vlugge passen naar haar toe, alsof ze anders weg zou gaan. “Verhuisplannen?” beet hij haar toe, kil en razend tegelijkertijd. “Opnieuw?”
 
Waarom? Waarom wilde ze de hele tijd weg van hem? Hij was de enige die wist hoe ze écht was en van haar hield.
 
OOC: Privé met Erica! ❤️

Porcia wist precies wanneer ze naar mensen moest luisteren om zo min mogelijk in de problemen te komen. Dat betekende, altijd naar mama, meestal naar haar docenten en nooit naar mensen die haar moeder niet aardig vond. Haar halfbroertje was duidelijke categorie drie. 
 
Wat Porcia goed uitkwam, ze deed wat nodig was maar ze had een hekel aan naar mensen luisteren. 
 
"Nee, ga ik niet doen".