Alexis Eversly

Zomer 1842 - Adeles huis
 
Jaren terug had ze met eenzelfde gevoel tegenover Leon Marks gezeten; nu was Leon Marks dood en zat ze zenuwachtig tegenover zijn weduwe. Gwendoline was er, voor haar eigen gemoedsrust, vanuit gegaan dat dat iets betekende. Als moeder was Adele vast… ze wist het niet precies, maar het moest iets betekenen, toch?
 
Ze had in elk geval meer te bieden deze keer.
 
“Bedankt dat u me wilde spreken,” ze maakte zich wat rechter om de zenuwen te verbergen, “ik wilde het graag over Eira hebben.” Ze had wat getreuzeld in de hal in de hoop haar dochter tegen te komen, maar helaas niet gezien.
 

Nou, de toon was gezet. Stephen had wel verwacht dat Harold zijn best zou doen om niet betrokken te worden bij dit onderwerp, maar dat zijn moeder zo fel reageerde... Hij kromp bijna ineen bij het horen van haar toon. Zijn vader leefde niet. Iemand hield hem voor de gek. Hij wilde zijn moeder er graag op wijzen dat die persoon dan oom Eric zou zijn, maar hij hield dat wijselijk achterwege. Hij wilde geen complete familievete veroorzaken.
 
“Nou, waar maken jullie je dan druk om?”, reageerde hij geïrriteerd. “Als hij dood is kan hij ook geen brief terug schrijven, niet waar?”. Hij zou echter eerder geloven dat zijn vader hem daadwerkelijk niet wilde contacteren. Ergens durfde hij zijn hand ervoor in het vuur te steken dat zijn vader nog leefde, maar... Nou ja, hij wilde gewoon bewijs. Zijn onderbuik gevoel was niet voldoende.
 
“Oh? Ik wou dat je mij eens niets te zeggen had”, snauwde Stephen naar zijn broer. Want Harold had normaal gesproken geen moeite om vragen te stellen. Al had hij inmiddels vast wel door dat Stephen toch geen antwoord zou geven als hij dat niet wilde, want hij moest toegeven dat Harold tegenwoordig wat minder opdringerig was. Maar met dit onderwerp was hij gewoon irritant. Hij had dit allemaal veel liever met zijn moeder en broer willen doen, maar van hen hoefde hij dus overduidelijk geen steun te verwachten. Daardoor voelde hij zich enigszins in de steek gelaten.
 
“Ik snap ook niet zozeer wat het probleem is. Ik wil alleen maar weten waarom hij ons in de steek gelaten heeft. Jullie denken toch niet dat ik hem met open armen terug ga nemen?”.

Ze wierp een dankbare blik naar Harold, die het gesprek probeerde terug te sturen naar rustiger water. Hoe moeilijk hun relatie soms was... hij begreep het wel, begreep wat je hoorde te doen in deze situaties.
 
"Je vader leeft niet," beet ze, feller dan ze ooit tegen Stephen gesproken had. Maar ze was hier niet op voorbereid, haar hart klopte ongelukkig in haar keel ,en konden ze het niet gewoon weer over schoolspullen hebben? "Iemand houdt je voor de gek," besloot ze.

Hij roerde. En roerde. En roerde totdat er niets meer in zijn thee te roeren viel. Toch bleef hij roeren terwijl hij de bom had laten barsten. Zowel zijn moeder als zijn broer vielen stil en staarden hem aan alsof ze water zagen branden. Stephen staarde in zijn thee, ongemakkelijk onder die blikken. Misschien had hij beter niets kunnen zeggen, maar... Hij was het zat dat het altijd zo ging. Het feit dat zijn vader niet dood was, werd dood gezwegen en dat zat hem niet lekker.
 
Harold, zoals verwacht, brabbelde er gelijk maar overheen. Stephen staarde hem zwaar geïrriteerd aan, oprecht gefrustreerd dat zijn broer zich er weer zo onderuit probeerde te lullen. Maar zijn moeder vroeg waarom. Stephen negeerde zijn broer voor het moment en staarde haar aan, half verbaasd dat zij niet net zo hard met Harold mee deed. Tja. Waarom had hij die brief eigenlijk geschreven?
 
“Nou ja, het was niet echt een brief”, zei hij voorzichtig. “Meer alleen een vraag. Om hem te ontmoeten”. Hij schraapte zijn keel. Verder had er ook werkelijks niets in gestaan. “En ik heb dat gevraagd omdat ik het zat ben dat niemand mij de waarheid wilt vertellen”, zei hij een tikkeltje beschuldigend. Alleen zijn oom was eerlijk gweest. Soort van. Maar die ging hij niet verraden want die had hij nodig. Oom Eric was op één of andere manier de link tussen hem en zijn vader. “Papa leeft en ik wil weten waarom hij ons niet op komt zoeken”, mompelde hij kopping. Hij wees naar Harold met zijn theelepeltje. “Wil jij dat ook niet weten?”.

Ze had dit moeten verwachten. Ergens had ze dat ook wel, maar Harold had zijn ontwijkend gedrag niet van een vreemde. Familietrekje
 
Ze wilde een vaas tegen de muur gooien toen ze die woorden hoorde, maar deed het natuurlijk niet. Volwassen worden betekende niet reageren op dat soort impulsen, en ze had dat inmiddels perfect onder de knie.
 
"Een brief, naar je vader? Maar... waarom dan?" vroeg ze zachtjes aan haar jongste zoon.
 
Verdomme.

Stephen was niet dom en had heus wel verwacht dat deze rvaag uiteindelijk een keer zou vallen. Het verbaasde hem eigenlijk dat het nog zo lang geduurt had voor Harold of zijn moeder hem zou vragen wat er zo belangrijk was aan deze verwachtte brief. Toch was hij iedere keer weer opgelucht als er geen vragen gesteld werden. Tot nu dus. Harold moest zo nodig zijn mond open trekken.
 
Kon hij maar zeggen dat hij een vriendinnetje had of dat hij een zeer belangrijke brief verwachtte van een vriend. Of van een universiteit waar hij al geïnformeerd had wat de eisen waren, ook al duurde het nog even voor hij Zweinstein zou verlaten. Aan de andere kant was Stephen het zo langzamerhand ook wel zat dat hij constant zijn mond moest houden als het over zijn vader ging. Hij hield altijd de lieve vrede in ere, hij hield altijd netjes zijn mond, maar hij was gewoon diep teleurgesteld en kwaad dat hij geen enkele reactie op de brief had gehad. Hij kon het zelf ook niet verklaren, maar het zat hem enorm dwars en dus nam hij niet de moeite om zijn mond verder nog te houden.
 
“Ik heb een brief gestuurd naar papa”, zei hij nonchalant terwijl hij suiker door zijn thee roerde, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat je iemand schreef die eigenlijk al jaren dood was en nu weer levend, daarnaast een weerwolf was en ook nog eens je vader. “En ik verwacht een antwoord”. Al had hij de hoop al bijna verloren. Hij had een antwoord moeten eisen.

Begin januari 1842
 
“Is er een brief voor me?”.
 
Het was de standaard begroeting van Stephen inmiddels. Met de feestdagen was hij thuis en kwam de post niet per se tijdens het ontbijt, maar hij kon het toch niet laten om het elke ochtend even te vragen. Want hij hoopte op een brief. Of in ieder geval een berichtje. En toch had hij nooit een antwoord verwacht, vanaf het begin niet. Hij had al in oktober een bericht gestuurd via zijn oom naar zijn vader. Ene rgens wist hij ook wel dat zijn vader nooit zou reageren. Maar toch... Hij had gehoopt. Stom natuurlijk. Misschien had zijn oom niet eens de kans gehad om het briefje aan zijn vader te geven. Misschien had zijn vader niet eens de moeite genomen om het te lezen. Misschien was het briefje wel verloren gegaan. Er konden allerlei redenen zijn, maar de meest pijnlijke leek ook wel de meest logische; zijn vader wilde gewoon niets met hem te maken hebben. En waarom zou hij? Hij was tenslotte jaren geleden al vertrokken.
 
Behalve zijn oom Eric, wist niemand daarvan af. Zowel zijn moeder als zijn broer hielden nog altijd hartstochtelijk voor dat zijn vader dood was. Ze zouden vast niet al te best reageren als ze wisten dat Stephen daar anders over dacht. Ze waren soms al geïrriteerd genoeg door zijn vragen. Hij wilde maar al te graag dat hij het er met hen over kon hebben, maar hij wilde zijn moeder geen pijn doen of teleur stellen en Harold... Nou ja, als hij het Harold zou vertellen dan werd het toch wel weer ruzie.
 
Maar ook deze ochtend kwam Stephen naar beneden, zijn haar nog steeds in de war terwijl hij aan de ontbijt tafel ging zitten. De feestdagen waren voorbij en Zweinstein riep alweer, maar voor nu startte hij de dag nog altijd met steevast dezelfde begroeting.
 
“Is er een brief voor me?”.

Geregeld! (Er staat overigens een vragentopic in Belangrijke informatie die je voor dit soort dingen kunt gebruiken < 3 ) 

"Het kan als we het willen", knikte hij overtuigd, want er was niks wat hij niet bereid was te regelen voor - of met - zijn gezin. "Mijn enige eis is dat we een oppas voor Lavender hebben voor mijn moeder erachter komt dat je gaat werken. Zowel om jou een preek als om Lavender teveel middagen met Delilah Johnson te besparen". Als het nou Charlotte of de tweeling was geweest, dan was hij overtuigt dat zijn moeder de persoon was die het na drie dagen niet meer wilde. Maar Lavender was een stuk liever dan de rest. 
 
Dus meer risico om verpest te worden door zijn moeder. 
 
"Wat voor vacature?" Vroeg hij vervolgens met oprechte interesse. Hij vond en alles wat zijn vrouw deed interessant en gezien haar studie..ja wist hij zeker dat hij het objectief ook leuk ging vinden om over te horen.

Nee als Tristan niet van vrouwen met ambities in het werkveld had gehouden (of ambities in het algemeen) dan was het inderdaad nooit wat geworden tussen hun twee. De afgelopen jaren hadden die ambities echter nogal op een laag pitje gestaan. Want er waren kinderen gekomen en daarvoor zette je nou eenmaal dingen opzij. Dat had Cheyenne niet erg gevonden hoor. Ze hield van het moederschap en van al haar kinderen en ze had nog altijd haar studie (wat verder verspreid over meer jaren) af kunnen ronden. Maar ondertussen waren haar kinderen ook wat ouder, drie van de vier gingen al naar de basisschool en het kriebelde wel weer een beetje om eens wat anders te doen.
 
Niet fulltime, maar gewoon voor een paar dagen per week misschien. Dan kon ze ook eens intelligentere gesprekken hebben die niet gingen over kleurpotloden of eenhoorns.
 
"Nee, ik weet dat het niet hoeft," glimlachte ze en ze kneep zachtjes in Tristan's hand. "En... ik was het eigenlijk ook nog niet van plan, in ieder geval niet tot Lavender ook naar de basisschool zou gaan, maar ik zag een interessante vacature voorbij komen en... Ik wil het eigenlijk wel doen. Als het kan natuurlijk."

Tristan was niet het type dat vond dat zijn vrouw niet mocht werken. Was hij wel dat type geweest dan had hij (1) waarschijnlijk nooit Cheyenne kunnen trouwen (2) waarschijnlijk een minder goede band met zijn tweelingzusje gehad. Maar hij was wel..verbaasd, hij had geen idee gehad dat ze dit wilde. Wilde ze dit wel? Of dacht ze dat het moet. 
 
Hij nam een slok van de Whiskey, wat hij inderdaad nodig had in deze periodes, en reikte met zijn hand naar de hare. "Als je wilt, dan tuurlijk. We moeten wel dingen regelen dan. Maar..alleen als je wilt oke? Het hoeft niet!" Ze hadden weinig kosten  door zijn baan en beide  redelijk wat geld van hun ouders meegekregen toen ze gingen trouwen. 
 
Van een docenten alleen salaris kon je immers geen vakantiehuis in Spanje kopen

Mei 1842, ergens 's avonds nadat de kinderen naar bed zijn
 
Eigenlijk had ze hier natuurlijk veel eerder over moeten beginnen, maar in alle eerlijkheid had Cheyenne ook totaal niet verwacht dat ze meteen bij de eerste poging "ja" zouden zeggen. Maar dat was wel gebeurd en hier was ze dan, met de papieren nog steeds in haar tas, omdat ze ze er nog niet uit had durven halen en de verplichting om nu toch maar eens haar man hier bij te betrekken. Want het ging dan wel over haar toekomst, uiteindelijk moesten ze hier toch wel samen over beslissen. 
 
"He Tris," begon ze, terwijl ze wat van hun favoriete whisky inschonk voor hen allebei. Het was woensdagavond, maar in examperiodes was alles geoorloofd. "Wat zou je er van vinden als ik ook zou gaan werken?"

Geregeld!

Geregeld! 

Geregeld! 

Geregeld! <3

Geregeld!

Geregeld! 
 
Maakt niet uit, hoor, alle topics mogen weer teruggeplaatst worden! 

Mag deze weer uit het archief? Ik eh was gewoon erg traag met reageren :') should get better now. Mag naar torens in Zweinstein.