Alexis Eversly

Oei. Als je het zo hardop zei dan klonk dat niet zo aardig, zeker ook omdat het over Neptunus's zussen ging. Ze wist dat hij erg veel om hen gaf en misschien was haar hele idee dat rijke vrouwen niks anders deden dan een beetje nutteloos zijn, op hun man wachten en shoppen niet juist, zoals zijn belevingen over haar familie niet juist was. Ze haalde haar schouders op, weigerde toe te geven dat dat exact was wat ze dacht. "Wat je zei. Vrijwilligerswerk." Dat was dan niet voor geld werken en ze begon ook wel in te zien dat het in zijn sferen niet normaal was dat de vrouw ook werkte.
 
"Ik weet niet zoveel van wat rijke vrouwen doen. Ik ken voornamelijk jou uit die sferen en een paar van mijn cliënten maar die zag ik alleen bij de overdracht van de kinderen... Maar ik zie dat het belangrijk voor je is. En ik wil dat je je fijn voelt, dus ik wil mijn best doen. Maakt het uit, wat voor vrijwilligerswerk? Of is het vrij te kiezen?Bijvoorbeeld, op de school van onze kinderen helpen, of is het zo armen helpen dat verwacht wordt? Kan ik vioolspelen voor benefietavonden?" 

Maar móést dat? Maxwell had het heus wel voorgehad dat mensen gevoelens voor hem hadden, hij had een rist aan ingewikkelde dubbelverhoudingen waarin altijd te veel en te weinig werd gezegd, maar hij sprak nooit voor hij zich allang in het web der complexiteit begeven had. Wat viel er op dit punt zelfs te zeggen? Er was nog niets gebeurd. Slechts een bekentenis en een kus. Dat was niets. Zoiets deed hij zowat elke keer dat hij uitging, een tong bezaaid met geheimen en impulsieve beslissingen, en dat er nu minder alcohol aan te pas kwam, betekende niet dat het meer was dan het was. Hij hield een zucht binnen en na een korte stilte zei hij: “Oké. Zeg het dan?” 
 
Desmond kon veel praten over willen praten, maar veel zei hij verdomme niet. 

Oei. Ze zag dat ze hem gekwetst had, maar dit was wel iets waar ze een beetje van schrok. Wat moest ze dan de hele tijd doen als ze thuis was? Ze zou zich dood vervelen. Ze wilde het niet tegen Neptunus zeggen, want ze wilde hem niet kwetsen, maar ze had niet echt het gevoel dat zij en Neptunus' moeder echt eenzelfde soort persoon waren. Die het druk kon hebben met nutteloze, high-society dingen. Was het dan dat hij het idee had dat ze dacht dat hij niet voor haar kon zorgen? Zo klonk het wel even. "Ik denk heus wel dat je voor me kan zorgen, lieverd. Het is gewoon dat ik het graag doe. Wat ik altijd wil blijven doen. Gelijk hoe je was met zwerkbal. Daarnaast... Wat valt er nog aan het huishouden te doen? Alles wordt gedaan. Ik heb het al nu met jouw dienstmeid, er valt nog weinig te doen. Wat zou ik dan moeten doen de hele dag?"
 
Dit begon meer en meer benauwd te voelen. Gelijk alsof alle muren wat dichter op haar af aan het komen waren, want ze had niet gedacht dat Neptunus zou willen dat ze nooit meer op het podium ging spelen.

Oh? Hij had niet verwacht dat ze zou werken? "Oké, als ze op de basisschool zitten misschien niet, maar als ze naar zweinstein zijn, en voordat we ze hebben wil ik er ook mee verder. Het is een beetje ouderwets dat ik zou stoppen met werken als we trouwen, niet?" Zei ze, want zij vond dat maar ouderwets gedoe. Het was niet alsof ze zodra ze trouwden meteen een kind zouden krijgen, dat kon nog best een paar jaar duren, en ze had geen zin om dan maar thuis te zitten en te niksen. Tuurlijk zou ze ook voor het huis zorgen, maar dat deed ze nu ook al en het was niet alsof ze zoveel werkte dat dat haar niet meer lukte.
 
"Als ze op de basisschool zitten is het dus net wat anders, maar ook dan. Wat moet ik de hele dag doen als ik niet werk? Ik kan weer kinderjuf worden, kijken of ze hulp nodig hebben bij de basisschool of zoiets. Muziekjuf zijn in de tussentijd."

Oh, het was maar bloed doneren. Dat had ze weleens eerder niet gedaan. Niet zo lang geleden had ze dat voor het eerst gedaan – bloed doneren was één van die dingen dat in het klooster regelmatig gebeurde, iets met dat Jezus niet de enige kon zijn die zijn bloed had gegeven voor de mensheid – maar ondertussen was ze er alvast niet meer bang van. Het was een van de minder pijnlijke dingen dat ze moest doen in het klooster. Opgelucht haalde ze adem. “Oh! Natuurlijk wil ik dat doen, dat is geen probleem.”
 
Hij ging haar nu niet opnieuw aanraken, toch?
 
“Mag ik vragen wie van mijn broers ziek is?” vermande ze zichzelf om te vragen. Hij noemde nooit namen, om een of andere reden, alsof ze eigenlijk niet mocht weten dat hij überhaupt een familie had. Maar dat had ze hier toch? Een hele familie? Vijf broers en zussen die ze nooit zag, maar wel mocht helpen? Ach, zo erg was dat niet. Ze zou niet weten wat ze tegen hen te zeggen zou moeten hebben, dus wellicht was het maar beter zo ook.

Ze fronste zelf even naar hem, want hallo, vrouwen werkten. Dit was niet 1600 waar ze zodra ze meteen als ze trouwde aan haar huis gebonden was... Al was dat in zijn kringen anders. "Ja. Voor we kinderen krijgen en als de kinderen ouder zijn zou ik dat wel willen doen zoals ik nu doe, want ik haal er veel genoegen uit." Zei ze voorzichtig, want ze vond het wel raar dat Neptunus zo bizar deed. "Mijn moeder heeft ook als kinderjuf gewerkt tot ze Dan, mijn broer, kreeg en toen ik naar school ging is ze ook weer begonnen." Haar moeder had dat ook vol plezier gedaan. "En mijn spelen geeft betekenis aan mijn leven. Ik vind het prachtig, voor mensen spelen. Ik doe het werk graag." Zei ze uiteindelijk en keek Neptunus een beetje afwachtend aan. 

Vanavond ging anders dan gepland. Hij had het er niet uit moeten uitspreken, hij had het voor zich moeten houden zoals hij normaliter deed, hij had het moeten wegsteken, omhuld in verkreukeld cadeaupapier in een stoffige lade, het soort presentje dat hij jaren en jaren later zou terugvinden met de melancholische vraag of hij het nu nog moest bezorgen, als een afscheidscadeau aan iemand met wie er nooit een echt vaarwel was geweest, slechts impliciet te lezen tussen de regels door. Hij wilde net half beschaamd, half geërgerd wegkijken en brommen dat hij verdomme niets meer hoefde te zeggen toen Desmond hem kuste. 
 
Sommige mensen mochten echt leren duidelijker te zijn, schoot er door zijn hoofd, voor hij aan alle andere gedachten kon beginnen, het vermoeden van medelijden en de aanname dat niets hieraan bedoeld was zoals Maxwell het wilde, voor hij aan iets anders kon denken dan het opportunisme om alles eruit te halen voor Desmond van gedachten zou veranderen, en veranderen zou hij. Dat deden ze allemaal. 
 
Maar nu, nu kuste Desmond hem en nu, nu was er geen reden om hem niet dichter bij zich te trekken, een hand in zijn hemd, en hem zo ver te duwen als hij kon voor hij zijn verstand weer vond. Daar kwam dit op neer, toch? Had Phoenix niet gelijk gehad toen hij Maxwell een slecht idee en niet veel meer dan dat had genoemd? Het voorval deed hem lachen als een boer met kiespijn als hij eraan dacht, maar waar was het wel. Maar nu, nu was Desmond daar nog niet achter. 

Iedereen was de hal ingekomen, haar zoon, diens vader en haar begeleidster die leek alsof ze haar met haar blik zou willen kunnen doden want natuurlijk geloofde zij de 8-jarige tegenover de gestoorde, gevaarlijke crimineel. Misschien zou ze de volgende keer toch mee moeten tot aan de deur van het toilet. Wat een heisa.
 
Priscilla slaakte een gekwetst kreetje toen haar zoon haar op haar arm sloeg, die zou ook zijn halfzusje geloven. Oh hemel... Ze keek vol afgunst naar het meisje voor zich, dat even de waarheid leek te vertellen, totdat ze dat niet meer deed. "Ik sloeg je niet! Je mag niet liegen!" Gepanikeerd keek ze naar haar zoon, naar George terwijl haar begeleider haar pijnlijk hard bij de arm greep. "Ik zweer het!!! Ik-vroeg-waar-ze-het-vandaan-heeft-dat-ik-een-slechte-heks-ben-zij-zei-dat-ze-het-uit-een-boek-had-dus-ik-vroeg-of-ze-me-het-boek-kon-tonen-want-als-zij-dat-denkt-denk-jij-het-ook-dat-ik-slecht-ben-en-ik-ben-niet-slecht-en-ik-wil-dat-tonen-dus-vroeg-haar-me-naar-het-boek-te-brengen-en-ze-zei-nee-en" adem, "sloeg-zichzelf-met die kandelaar!" Ze wees met zoveel wanhoop naar het ding op de grond, haar hele lijf trilde weer.
 
"Ik zou nooit jouw zusje pijn doen, Bartie. Ze is jouw zusje." Ze keek gepijnigd naar haar begeleider, die nu zo hard in haar arm kneep om haar weg te trekken dat haar hand begon te tintelen. Het deed haar veel te hard denken aan Candy Kane. "Je doet me pijn." Protesteerde ze zwakjes, want ze wist dat hard protesteren haar dieper in de problemen zou brengen. Haar ouders zouden dit toch niet goedkeuren? 
 
Waarom geloofde niemand haar?!? Desperaat keek ze naar George. 

Ze glimlachte, want het leek alsof hij zijn passie weer terug had gevonden. En oké, ze zou hem even niet zo vaak zien, maar dat was het waard om hem zo te zien stralen. Hij leek zijn zelfvertrouwen een beetje terug te krijgen. "Dat klinkt inderdaad als een goede plek." Wauw. Neptunus met zijn eigen gezondheidscentrum. Dat hij mensen zou helpen beter voor zichzelf te zorgen, dat was toch prachtig? En ergens zat ze in haar achterhoofd met het idee dat als hij zo'n zaak had dat hij wel het idee zou kunnen hebben dat het veilig was om te trouwen... En dat deed haar ook vrij goed voelen.
 
"Je straalt." Zei ze vol trots en gaf hem een warme kus op zijn wang. "Ik zal mijn moeder zeggen wat je plannen zijn. Dat er plannen zijn voor ons. Dat ze even kan kalmeren, want ik wil nooit een herhaling van hoe ze hier binnen stormde." Ze schudde haar hoofd. "Misschien moet ik de tijd nemen waarin jij focust op het centrum om zelf te focussen op mijn muziekcarrière. Ik wil die graag op zijn hoogtepunt zien voor er kinderen komen, zodat ik me dan volledig op hen kan focussen. Maar goed, ik wil ook niet pas kinderen als ik 27 ben ofzo, dus het begint wel te dringen. Al kan ik verder ermee als de kinderen wat ouder zijn, dan heb ik een achterstand opgebouwd... Misschien zou ik dan verder kunnen met Nostalgia of Paradise, of een andere band..." Dacht ze zo hardop.

Lea had als achtjarige de gouden regel van liegen inmiddels door, blijf zo dicht mogelijk bij de waarheid! 
 
"Ik wilde dat ze weg ging", snikte ze en wees met een boze vinger naar Priscilla. Waarheid
"Want Bartie wil haar niet hier en ze blijft maar komen en ze zegt dat ze niet gaat stoppen met langskomen" waarheid.
 
"En, en, en, EN TOEN SLOEG ZE ME"
 
Leugen. 

Het ene moment leek alles nog oké en het volgende moment sloeg het kind haarzelf met een kandelaar, om vervolgens luid haar de schuld te geven. Ze zette een paar stappen achteruit, hield haar handen in de lucht en keek met pure paniek naar de deur waar haar begeleider, George en Bartie zaten. Als George dat hoorde en dat geloofde… “Ik heb niks gedaan!” Zei ze tegen de dienstmeid die inmiddels aan was komen lopen. “Ze sloeg zich met de kandelaar!” Begon ze te huilen, want als zij het niet geloofde en het George zou vertellen, zou ze dan ooit haar Bartie nog zien? “Ik zweer het, ze liegt, ze wilt me weg hebben! Waarom doe je zo?!” Jankte ze overstuur. Oh hemel, oh nee. Ze had haar kalmeringsmiddel nodig. Had de begeleidster die mee? Die kwam ook al aangespurt.

Kijk, Lea kende haar sprookjesboeken. Dat betekende dat ze precies wist wat deze heks nu aan het doen was, afleiding. Ze zouden naar de bieb lopen en dan zou ze een vervloeking in haar rug krijgen. Maar Lea had een voordeel, het voordeel dat deze heks, deze Priscilla, heksen hadden soms een naam dus het maakte niks uit dat ze zo heette, niet wist dat ze niet dom was.
 
Lea wist dat de helden altijd iets moesten opofferen om te winnen.
 
"Nee", kil keek ze Priscilla aan en griste snel een kandelaar van een bijzettafel, glimlachte nog even naar de heks en sloeg de kandelaar tegen haar eigen hoofd. "AAUUUUU ZE HEEFT ME GESLAGEN!!!!!!" 
 
De tranen waren echt wat het deed pijn
 
Hopelijk viel niemand de gevallen kandelaar op. 

Het kon toch niet dat die kinderen boeken lazen waar haar aanvaring in beschreven stond? "Ja. Ik ga blijven langskomen. Misschien kan je mij de boeken eens tonen." Dan kon ze zelf eens bekijken waarom haar kind en diens halfzus zo raar tegen haar deden.

“Uit de boeken”, waar ze al haar informatie vandaan haalde. Er was niks wat ze niet in boeken kon vinden. “Je blijft langskomen?” Dat hoorde niet!!!! 

!?!?
 
Wat was er toch met die kinderen?!? Ze keek het meisje lichtelijk geïrriteerd aan. "Nou, ik ga niet doodgestoken worden door een prins, en ik ga blijven langskomen. Punt." Einde discussie want ze was dit gedoe echt beu. Waarom deden ze toch zo tegen haar? "Waar heb je het überhaupt vandaan dat ik een slechte heks ben?" Ze had haar toverstok niet eens meer dus al zou ze iets willen doen zou ze dat niet kunnen. Ze wilde wel weer een toverstok, maar ze mocht het niet meer van de rechtbank. Dus haar leven zou ze verder als dreuzel moeten leven, naast die willekeurige uitingen van haar magie die zich soms voor deden wat tovenaar-eigen was. 

Oei, had ze nu iets heel stoms gezegd? Neptunus begon te lachen en ze voelde haar wangen rood kleuren. Ah. Hij wilde een centrum openen. Tja. Daar had ze niet aan gedacht. Hoe anders haar eigen leven was geweest als ze familie had die zo rijk was als Neptunus. Ze zou haar eigen concerthal gekocht kunnen hebben en gewoon haar eigen orkest samen kunnen stellen. En als haar ouders zo rijk waren geweest, had ze vast ook meer naamsbekendheid gehad. En had ze al jong een echt goede viool kunnen kopen. Misschien had ze nu dan al meerdere concerten gehad. In haar eentje. Maar zij had dat niet, zoveel geld om mee te spelen. Neptunus wel.
 
"Ah. Daar had ik niet aan gedacht. Maar dat klinkt wel goed. Denk dat het je goed zal af gaan. Heb je een idee van een pand, waar zou je willen vestigen?"  En kreeg zij dan korting om te komen zwemmen? Of zou hij rijke-mensen-prijzen aanrekenen? Of mocht ze gratis naar binnen? Dan zouden ze nog nieuwe zwemkledij voor haar moeten kopen. Zouden ze die niet gewoon uit een catalogus kunnen bestellen? Ze had wel even genoeg pashokjes van binnen bekeken.

'Thank you, thank you, I try my best!' Fi grinned, because it was always good to hear. A good reputation meant a lot and especially if this would boost it? Even better. Pen brought up a new interesting point though. Balls were always nice, especially international ones, but she hadn't heard as such.
'I haven't heard anything.' She frowned. 'But I could ask my dad? He isn't as interested in it as we are, but maybe he heard something at work. He works for the international ambassy and all, so maybe he's having to arrange stuff to make it work?' It seemed plausible enough, even if Fi couldn't tell anyone exactly what it was her father did - just that he worked there. 'I mean, it would make sense, wouldn't it?'

Books were fine enough, she read them too to pass the time, but it was one thing to like something and another thing to be obsessed with it. Books were such a childish thing to be obsessed with. It wasn't real, just fantasy. Now fashion was recent, physical. That she didn't shy away from being infatuated by. "I mean if she was actually nice we could give her some lessons, but I doubt she wants them. You're too good for this world Fi." She smiled at her friend, blew some air on her tea after it arrived. "I hear they're planning a new ball, with students from outside of the UK. Seems interesting enough though. I don't know when they are planning it though, I heard my mother talk about it." Had Fi heard about it?

'I would never!' Fi looked horrified at Penelope for even insinuating she'd be becoming a book nerd. 'You know I barely read anything, and if I do it's magazines and romance books, nothing beyond that. It's such a waste of time! Well, not magazines, obviously, we have got to stay on top of the rumours and latest fashion, obviously. We can't be seen making a wrong move there, now can we? Think of our reputation!' She shuddered, because the thought alone would give her nightmares. No, best to stay ahead of that.
'Maybe it's her way of dreaming what she'll never attain, but you never get to it if you don't work for it, so maybe if she'd just shove those books away she could put it to use. Of course, she'd be running miles behind us and would have a ton of catching up to do because she started too late, but... well, that isn't our fault. And, well if I'd help her it'd obviously more be pushing her in the right direction. I don't think she could handle being on our level, do you?'

Lea had geen idee waar de vrouw het over had, stemmen in haar hoofd? Ze was dus en een heks en gestoord?! Maakte wel duidelijk dat de vrouw niet begreep dat gemene heksen niet ‘geen gemene heksen’ konden zijn. Zo werkte dat nu eenmaal niet. Lea maakte de regels ook niet hoor! 
 
“Gemene heksen blijven gemene heksen,  tot ze worden doodgestoken door de prins”, merkte ze fijntjes op. 
 
 

Wacht, nu was ze hem kwijt. Een advocaat? En hij zou niet blij zijn als er een gezondheidscentra in Londen was, vond hij dat geen goede plek om te werken? Was het te druk? Maar daar zouden wel veel mensen zijn, dus het was wat verwarrend. Waar ze moesten beginnen?
 
"Wacht, ik begrijp je volgens mij niet." Of ze was toe aan haar volgende class culture shock. "Je hebt een advocaat nodig? Voor je sollicitatie? Normaliter heb ik alleen mijn cv en mijn motivatiebrief nodig." Glimlachte ze grappend om de sfeer wat te verlichten want ze wilde ook niet dat hij dacht dat ze dom was. Misschien was dat wel gewoon zo, in rijkere klassen. Dat je een advocaat een contract liet opstellen die je goed liet keuren door de werkgever, wist zij veel. Maar dat hij het druk zou krijgen, daar kon ze prima mee leven. Als hij een job zou vinden die bij hem zou passen was het het wachten op hem wel waard.

Zeg, zij werkte ook gewoon, hoor! Maar ze zou de dingen niet kunnen betalen die hij wilde, natuurlijk... Een groot huis zou het niet worden en er zou veel gezwoegd moeten worden, maar het was niet alsof ze hopeloos waren zonder zijn werk. Tot ze kinderen kregen was het niet alsof ze niet werken kon... Goed, een discussie voor een andere keer.
 
"Een gezondheidscentrum, dat klinkt ook goed. Ik weet niet waar ze dat hebben, misschien in Londen?" Want Sascha ging er gewoon vanuit dat Neptunus voor iemand anders zou werken, want dat deden alle mensen in haar familie en directe omgeving, voor anderen werken. Zij immers ook. Ze pakte zijn hand en kuste die wat. Het klonk alsof dat hem wel aanstond. Hij kon het in ieder geval proberen. Hij sportte elke dag, was ondanks het einde van zijn zwerkbalcarrière nog hartstikke actief bezig, en hij at ook vrij gezond. Dat zou hem wel staan, dacht ze. Daar werken zou hem goed doen, dacht ze. 

Hell, did Penelope know? No. But it was safer not to help people, to keep them at bay. People could only drag you down. Sure, it was different for family and dear friends, but the rest of them, eh. She donated money to influence how others saw her, but in the end, the only people that could be helped were the ones that wanted to be helped and Mina didn't strike her as such a person. "It's very sweet you want to help her." She smiled, because. that was true. It's partly why she was fond of her friends. They had the empathy for others she lacked and sometimes it did help with putting things in perspective.
 
"But you want to help. So try and help." She shrugged. "Just don't become a book nerd like her. You're too much fun for that. Shopping for dresses isn't fun in books. Not as much anyway." She smiled, before she ordered her favourite with the waiter. "Anything is more fun in real life, anyway." Fantasy was just fantasy. Wasn't kissing better in real life? Her kiss with Ari had felt much better than it was written like in the book, it had given her all the tingle feelings in her stomach. Even thinking about it now did it. She felt a blush come over her cheeks as she looked at her friend, thinking about a new topic but her head didn't seem to catch onto something to say. Weird, that.

'Do you really think she has the ability to drag me down like that, or do any of those things at all?' Fiore asked. She never got the idea that Mina would be capable of any of those things, but maybe Pen had seen a different side of her, or maybe Fi had just horribly misjudged Mina. People could after all be very different than how they held themselves, a mask hiding anything that lay underneath and which would only fall once they got you close enough into their orbit.
'I mean, maybe you've got a point in that she may not want to be helped, but...' It all left her rather uncertain.

Oh, a nail polish that changed with her outfits. Fiore really was smart. That sounded like it would help a lot, but then again, what if it changed into something you didn't want, or something obscene? Some prankster's joy would ruin her entire life. 
 
Fi was right. If Mina kept going like this she'd end up being loved by nobody, only the boys in her books. And those weren't going to provide for her, nor give her children. How sad, but she had done it all to herself so Pen wasn't going to feel bad about it. "You want to help her? You can try, I just think it's useless trying to help someone who doesn't want to be helped. She might even drag you down with her, say all mean things to break your spirit and you don't deserve that." Fi was one of the few people she truly cared about and if Mina broke her friend, she'd have to answer to her.