Alexis Eversly

'That sounds good!' Fiore said. 'With color its also that it can go out of style so quickly, or that it can easily clash with your outfit.' She hummed. 'Though there are always the timeless ones which will never go out of style, but still.' She frowned. 'I wish there was this polish that would change to fit the outfit you wear. That would be so helpful, really.' It was truly a shame it hadn't been invented yet. If only she were better at charms and potions so she could invent it herself... Not that she was bad at charms - it was honestly one of her best subjects, but still, the combination with potions? Or the fact that being good at charms didn't mean you were good at inventing any... it didn't help.
 
'Some people just don't have a personality,' Fiore said. 'And think they do. But, well, if she doesn't learn how to engage she'll no doubt end up a spinster and she'd have nobody but herself to blame. Can't say I'd feel sorry for her, if that were to happen.' Se shrugged. 'But do you think we should just let it be, or be good people instead and continue to try and help her? I'm a bit torn on the subject myself, because on one hand I feel like it could be a waste of time, but on the other hand... we'd be helping, and that's never a bad thing to do.'

She nodded. Tea, then. "Just a french tip with something lacey, I think. Maybe some colour, we'll see." Painted nails were always quite the precarious engagement. Once you had them be painted, it would be a while before it came off and until then you had to be aware of what other people thought about it. Too much colour and they might think she was too bold and thought of herself too highly, but too bland and she'd obviously fade into oblivion. It had to be just perfect, but she couldn't rely on the same old colours and patterns every single time or people might think she was boring, and not worth their time. Gosh, nails were such an incredibly important thing in her life! People underestimated the power of a freshly manicured, dazzling display on the fingers. It might even make them forget she had nothing of value to add. 
 
"Yeah, well." She smiled, as she requested a table for two, so she had time to think of something to say. "She's just, odd, you know? Never cares about anyone, I swear the only friends she has are the ones in her books, yet when you try to be nice to her she's such a... mean person." She heard her mother's voice in her head, a relieved sigh. Manners, Penelope. "It wouldn't hurt her to put those down and just engage with others for once. She think she's so much better than anyone else because she reads. I read. I don't make it my whole personality!"

'Thanks!' she said, because what else could she say? She didn't think there were any right words beyond some thanks, and thought it best to leave it be. It'd be another can of worms if they did go on, and she didn't want to ruin the mood at all.
'Okay, let's do that then! Let me get changed and we can browse some more.' Fi grinned at her friend, before hurrying back into the changingroom to get changed into her normal dress, asking the attendant if she'd be able to keep the dress she'd just tried on aside for her so she could buy it once they were done.
 
A bit later, they'd finished buying all their dresses, and were walking down the street. 'Tea and nails, yes. Tea first sounds like an excellent idea. I think we could rather use the energy too, after all that browsing!' It did leave her rather thirsty herself, after all. 'And it gives us some more time to decide what we want to have done to our nails as it is. Did you have a specific color in mind, or?' She herself was still in doubt, but she was certain she'd knew the right one once they got there. Sometimes you just needed to look at it to go: yes, this one.
'Did you have any gossip to share too, considering you had certain people we can't talk about there?'

"Oh shut up girl, of course it's true, look at you!" She didn't mean to really tell her friend to shut up, it was just weird to think her own friend didn't see her beauty. She believed it though, because she felt it herself. "Good." She smiled, hearing her friend being happy with her dress. "Let's browse some more. It's the new season! We can't miss out!" It was very important to her.
 
But I've had a trying-on-dresses topic not too long ago, so let's just skip to after. "So what did we have now? I forgot..." She said, having a parade of bags floating after her. There had been plenty of Dresses that had spoken to her, so of course she couldn't leave them hanging there! "Tea and nails, right? But we can't talk about certain people getting our nails done, so, tea first? Literally and figuratively?" 

'Haha. I don't think that's true, but thank you for the vote of confidence.' Honestly, it would probably take a very stunning person to even pull that off, and while she definitely knew she wasn't hideous by any means, she still thought she didn't exactly fit the bill Pen described either. Still, it was flattering to say the least.
'It does! It feels great, I feel good in it, and it does look good on me doesn't it?' Fi grinned. 'I really should take it home.' She turned to Penelope again. 'Did you want to browse some more, or buy these and move on to our next plan?'

It was always better when your friends agreed with your choices in style and she went to stand near where Fi had sat, waiting for her friend to come out and of course, the dress was perfect on her. "It's gorgeous. Honestly babes, you could wear a sack and still look gorgeous." Fi had that gorgeous shape and the fabric's colour really did suit her. "How does it feel? Does it scream at you to take it or..?" 

'Brilliant!' Fi said. As Pen rushed to the changing room, she herself sat down on a nearby chair. She didn't want to miss a second of Penelope in this dress after all, and thus any further browsing for more dresses had to wait. Luckily, she didn't have to wait long, but then, that was the joy of magic. She could only imagine how long it would all take if they hadn't had magic to help out. Probably forever.
 
'Oh, Pen,' Fiore sighed. 'That looks so gorgeous. It's as if it's made for you!' Not that there was much Penelope couldn't make work in some way or another, something Fi herself was quite jealous about, but this truly was exquisite. Naturally her friend decided she wanted the dress - if not, Fi would have protested very much and would have tried to goad her into buying it regardless. And then it was her turn.
 
Fiore quickly went into the changing room herself, and changed into the dress her friend had found for her. The colour looked fantastic against her darker skin, if she said so herself, and the shape of it very flattering to her figure. She grinned, before she walked out of the changing room, slowly turning around so Penelope could get the full effect.
'What do you think?'

That was sorted, then. Priscilla nodded before she saw The Dress.
 
She smiled at her friend, who seemed as happy as she was she'd found Her and she nodded. "Yes. I am trying Her out!" And Fi even let her go first. She hurried herself to the changing room, lifted herself out of her dress with the help of some of the girls who were working there and into the New, as it magically lifted itself in all the right places, clamping itself in the back as she looked in the mirror. Oh it was wonderful. The way it shone, the way it made her shine, it was perfect.
 
With a big grin she came out of the changing room, twirling around, scattering frilly leaves around her. "Isn't She beautiful?" She asked, letting her hand pass the fabric. "This one, please." She said to one of the girls. "We'll pay at the end. Name's Penelope." She didn't know the price but her parents paid for it so who cared? "Now it's your turn!" She smiled.

Sorry, als hij met pensioen was? Als hij al ging trouwen? Maar dat was hoe hij vroeger dacht, nu dacht hij anders, toch? Maar ze begreep het wel. Als hij enkel met Zwerkbal bezig was geweest en het met haar nog niet zo serieus was dan kon ze zich inbeelden dat dat zijn idee was. Had hij dat gewild als hij nog zwerkbal speelde? Het maakte niet uit, 'als' maakte niet uit. Het was niet de realiteit. En hij wilde wel trouwen. Ze voelde haar wangen wat gloeien, want dat was wel fijn nieuws om te horen. 
 
Sowieso was zijn definitie van een goed huis heel wat anders dan die van haar en ook haar ouders hadden geen dienstmeid, geen kinderjuf en zij was gewoon naar de basisschool in Zweinsveld geweest en ze leefde nog. Maar het was duidelijk dat hij dat wilde, dus ze ging er niet tegenin. Voor hun kinderen. Hun kinderen. Het was een idee dat haar brein wat door elkaar leek te schudden. "Maar ik ben ook nog niet klaar voor kinderen. Ik wil nog mijn grote solos behalen. Dat gaat niet als ik kinderen heb. Ik wil ook niet mijn kinderen bij een kinderjuf laten. Ik ben kinderjuf geweest zelf juist omdat ik van kinderen houd. Ik wil daar zelf bij zijn." Elk stapje kunnen applaudisseren, alles kunnen zien. Kunnen genieten.
 
"Het zit je dieper dan ik dacht." Zei ze en ze legde haar hoofd tegen de zijne, schuifelde tegen hem aan. "Ik weet gewoon dat je iets gaat vinden. Iets dat bij je past." Ze wreef wat over zijn hand, dacht na. "Zwerkbal lesgeven gaat niet meer, maar je houd van sporten, dus kan je daar niet in lesgeven? Misschien zijn er wel sportscholen waar je aan de gang kan. Ik denk dat er genoeg mensen zijn die les van je zouden willen krijgen sterker te worden. Al is het niet om je naam, wat je gedaan hebt, dan wel om de resultaten die je hebt." Hij was immers behoorlijk sterk en gespierd. Ze grinnikte wat. "Mijn broer en vader zouden zich sowieso inschrijven." Al was ze niet zeker of zij Neptunus' diensten zouden kunnen betalen.

Hij had geweten dat Desmond van het type alles-bespreken-tot-het-dood-is was, maar hij had er, zo bleek maar weer, niet over nagedacht wat dat hiervoor zou betekenen tot het te laat was. Hoezo wilde hij hem afwijzen en het er dan nog verder over hebben ook? Moest hij een waslijst aanhoren van alle redenen waarom Desmond toch niets in Maxwell zag? Waar hád je het anders tenslotte over als de gevoelens niet wederzijds waren? Het was gewoon zo. Die rotdingen groeiden niet als er geen bodem voor was.
 
“Wat vált er te zeggen?” wilde hij weten, terwijl hij de kwetsuren ergens diep, diep, diep wegstak, waar enkel goedkope whiskey het nog kon raken. “Je bent duidelijk geweest, meer moest ik toch niet weten?” Hij wilde niets. Klaar. Hem nog verder martelen had geen zin. “Het spijt me, oké? Ik had beter moeten lezen.” En moeten beseffen dat, naar goede gewoonte, er niemand op deze hele godvergeten wereld was bij wie de kans überhaupt bestond dat die dezelfde gevoelens voor hem koesterde als hij voor hen. Dit was zijn eigen schuld, als het erop aankwam. Hij wist beter. Had het moeten weten. Had zijn grote mond moeten houden. Simpel.

“Wat ga je doen?” spotte Leda. “Die vervloekte ring om Ruby’s vinger doen?” Dat was zowel schandalig als immoreel, besloot ze, om eender welke implicatie men daaruit wilde halen. Leda was graag efficiënt in haar beledigingen. Zonder op iemands reactie te wachten nam ze haar toverstok om een helende spreuk uit te spreken over Ruby’s gekwetste hand. Ze glimlachte naar haar vriendin. “Zo!” Niemand had Livia nodig voor die zaken tenslotte. Echt, eigenlijk had zij hier niet moeten zijn.
 
“Ik heb gelezen dat er hier véél vervloekte dansschoenen zijn”, ging ze onverstoorbaar verder. “Naar het schijnt zelfs in alle stijlen! Ik zou voor een paar tapdansschoenen gaan, dat vind ik toch wel echt de meest beschamende dansstijl. Dat verdient je oom wel, hoor.” Niet dat ze verder iets vond over Ruby’s oom. Echt niet.

"Ik...” Waar had hij het over? Waarom kwamen ze haar ophalen? Wat ging zíj doen? Overdonderd keek ze haar vader aan, een man die ze nu voor zowat de derde keer in haar leven zag en die voor de tweede keer haar leven volledig zou omgooien op manieren dat Dolores nooit zag aankomen. “Wat... Wat moet ik doen?” vroeg ze, angstig haast. Haar blik zweefde naar zijn hand om de hare. Waarom raakte hij haar aan? Ze kende hem nauwelijks! Snel trok ze het terug, als gestoken. 

“Ah, ik waardeer het, Mr. Astra,” want ja, wat moest je met iemand die al Sir heette? Lastig om daar extra beleefd tegen te zijn. “Mag ik vragen vanwaar de interesse? Hoe kennen jullie elkaar,” kennen jullie elkaar, ken je haar wel of alleen haar achternaam en haar bankrekening. Hebben jullie al eens een gesprek gehad waarin een van jullie meer heeft laten zien dan beleefde platitudes, zijn jullie daar wel toe in staat? “Ze is nog erg jong…” Hoe kon je iemand op haar zestiende nou al veroordelen tot een leven samen, waar ze nooit meer uit zou kunnen komen? Was dit echt wat hij moest doen?

Oh God...
 
Nee.
 
Even zette ze zich schrap, met hoe hij begon. Een diepe zucht, maar toen ging hij verder en leek het allemaal niet zo... finaal. Het ging over zijn werk. Zijn baan, die hij kwijt was en dat hij nu even niet wist wat hij moest. Zijn wereld die op zijn kop gezet was. Ze wreef over zijn hand, keek hem warm aan maar hij keek haar niet aan. Hij kende hem eigenlijk niet zo. Het was intiem die kant van hem te zien. "Dus je wilt uiteindelijk wel trouwen, maar je wilt dat niet zonder dat je een baan hebt." Vatte ze zijn verhaal samen.
 
"Ik ben... blij te horen dat je dat wilt uiteindelijk. Ik denk daar wel over na, trouwen. Uiteindelijk. Of, nouja.." Het was niet alsof ze niet erover droomde. "Ik wil het wel graag. Maar ik wil wachten zolang jij het nodig hebt. Maar voor mij hoef je geen fancy baan te hebben. Ik houd van je om wie je bent. Gaat het erom dat je voor me wilt zorgen, of omdat je je anders niet goed voelt, of iets anders?" Vroeg ze zorgvuldig en bracht zijn vingers naar haar lippen om die te kussen.

Ze keek het kind beduusd aan, voor ze de woede op voelde borrelen. Maar het was maar een kind. De zus van haar Bartie. "Wel." Zei ze gefrustreerd en ze keek even naar de kamer waar George en Bartie waren, alsook haar begeleiding. Die nieuwe wilde niet met haar naar het toilet, wat meestal fijn was maar dat zorgde ook voor dit moment. Een gemene heks... Was dat wat George de kinderen vertelt had? Want het kon toch haast niet anders dat allebei de kinderen... Maar waarom had hij dat dan gedaan? "Ik ben geen gemene heks. Niet meer. Vroeger wel, want er was een boze stem in mijn hoofd. Maar de dokters hebben die weggejaagd." Was dat duidelijk genoeg uitgelegd voor een kind van 8?
 
"Dus nu ben ik gewoon Priscilla." Zei ze en ze brak als eerst het oogcontact, want dat gestaar van dat kind maakte haar ongemakkelijk.

“Hij jou niet!” Dat was toch duidelijk?  "Hij gaat jou nooit willen zien, jij bent een gemene heks en Bartie is een prins!” De vrouw was vast slim genoeg om te bedenken dat gemene heksen en dappere prinsen elkaar nooit aardig gingen vinden. 

Het probleem met je liefde aan iemand verklaren was dat je in wezen maar één uitkomst graag had en al de resterende mogelijkheden te pijnlijk zou vinden. Een ander probleem was dat de kans dat je een kwetsend antwoord zou krijgen, in feite een pak hoger lag dan de kans op goed nieuws, maar het nare daaraan was dat je het altijd gewoon moest slikken en de ander zich niet te slecht moest laten voelen over het doodeenvoudige feit dat ze zonet je hart in duizenden stukjes gebroken hadden. Waar kwam dat zelfs vandaan? Nee, hij wilde niet dat een ander zich slecht voelde, maar nu hij die vragen moest aanhoren, had hij het hele gesprek het liefst van al gewoon afgekapt.
 
Maar nee. Hij moest nog even doen alsof hij niet eigenlijk gewoon wilde wenen en daarna een stuk of tien pinten door zijn strot wilde gieten. Hoera.
 
“Een tijdje”, antwoordde hij, want hij wist niet eens vanaf wanneer het begonnen was. Hield Desmond dat bij misschien? In een handige lijst ter overzicht, de boekhouding van wie zijn affectie gewonnen had? Maxwell hield niets bij – alles was één bazaar van chaos en gevoelens zonder woorden. “Gewoon?” Waarom werden mensen verliefd op anderen? Er was gewoon iets onweerstaanbaars aan Desmond, iets wat hij niet kon toelichten zonder dit allemaal nog ongemakkelijker te maken. “Ik dacht dat het goed aan het gaan was.” Hij had alles tegelijkertijd juist en fout gelezen. Dat was pas kunnen. “Maar goed, het spijt me. Ik had er niets van moeten zeggen.” Geruststellend glimlachte hij naar Desmond. “Het is oké, hoor. Zullen we het nu over iets anders hebben?”

Priscilla vond het lastig, tijd doorbrengen in het huis van haar zoon. Bartie leek voorlopig niks met haar te maken te hebben, maar hem van dichtbij zien, zien dat alles goed met hem ging, dat was haar zoveel waard. Het was pijn en fijn tegelijkertijd en dus bleef ze komen. Hopelijk, met de tijd, zou het beter gaan. Hij was ook nog maar acht, zei ze tegen zichzelf, al voelde het voor haar doen dat hij veel te oud was. De laatste keer dat ze hem zag was hij een klein roze hummeltje. Voor ze hem weg pakten. Maar hij was hier weer. 
 
Net als zijn nieuwe zusje, kennelijk. Zijn halfzusje. Ze wist niet veel van het meisje, behalve dat zij en Bartie kennelijk hecht waren. Het hinderde niet.
 
Wat hinderde was dat dat kleine meisje ook zulke woorden in de mond nam. Iedereen wilde haar weg hebben. Ze keek haar intens aan, maar Priscilla had in Candy Cane ook staren geleerd en zij had jaren ervaring dus keek ze intens terug aan. "Nee. Ik ga nooit meer weg. Je broer is mijn kind. Ik houd van hem." Zei ze, terwijl ze met haar ogen door het meisje boorde. "Ik zal blijven langskomen. Want ik zie hem graag." Misschien als ze dat begreep, dat ze dat maar te accepteren had, dat het gemakkelijker zou zijn.

Zomer 1842 -> George's huis -> ergens wanneer Priscilla met Bartie wilt chillen
 
Lea begreep niet waarom de enge vrouw steeds terug naar hun huis kwam. Bartie had laten weten dat hij het niet wilde! Ze begreep ook niet waarom George de vrouw bleef binnenhalen. Het enige wat ze kon bedenken was dat haar adoptievader vervloekt was. Wat niet heel raar was, ze hadden ooit ontdekt dat Barties moeder de gemene heks uit sprookjesboeken was.
 
Nu George vervloekt was, zag Lea het als haar taak om haar familie te redden van de heks. Dus toen ze Priscilla even in de gang zag staan, waarschijnlijk onderweg om terug de woonkamer in te gaan en Bartie lastig te vallen, zag ze haar kans.
 
"Jij moet weg," deelde ze kil mee aan de vrouw en staarde haar strak aan. (Dat vonden mensen eng, had ze gelezen)
 
Prive <3

'Then next time we make sure it's all of us.' It was that simple, wasn't it? Sure, it was great meeting up with them individually, but if it made others feel bad, then maybe it should've be left till school, when there was no other choice when one of them was in class. Easy as that. Maybe she was a bit too naïve or easy in thinking this way, but it seemed a good enough solution, and if it'd improve Pen's mood, well, even better.
'As long as you're certain! It definitely can't hurt to be prepared.' It was one of the reasons why she loved doing it herself, from time to time. It wasn't good to do it a lot, after all, because there had to be spontaneity in life. Still, if Penelope was sure she wasn't going to refuse her. All she wanted was for her not to get disappointed in case it didn't give her the results she wanted. But to be prepared for the inevitable also was a good choice, so, well, they'd have to set a date.
 
'You have to try that one on, Pen!' Fi exclaimed as soon as Penelope spotted the dress. 'It's so perfect, and I'm sure it'll look even better on. Go on, try!' She'd happily wait fitting her own dress, because she did not want to miss any second of Penelope trying hers on. The effect was stunning, and if that was only on a mannequin? It could only get better.

"Dan wil ik dat we een afspraak maken dat het bedrag niet verder omhoog gaat", wist ze te zeggen met een scherpte die ze niet van zichzelf kende. 

Matthew had inderdaad geen actieve herinnering aan zijn escapade met Julienne, ze was inderdaad niet de eerste, ook niet de laatste. 
 
Ze was nu wel verantwoordelijk voor hem doorgeven wanneer het mogelijk weer een optie was met een wanhopige klant. 
 
“Mensen willen graag zeker weten dat het huis veilig is, dus je moet zorgen dat dat zo lijkt. Ben je goed in spreuken om bijvoorbeeld een plafond wat steviger te maken voor een paar uur?”
 

Zijn omhelzing voelde alsof ze in een warm bad beland was, even terug in de normaliteit. Ze wenste dat zijn aanraking haar moeder's commentaar kon doen vergeten, maar helaas werkte dat niet zoals in de boeken en bleef ze doorspoken in haar hoofd. "Waarschijnlijk gewoon een rare kronkel. Ze kan wel vaker zo plots iets bedenken." Dus bedenken dat zij en Neptunus dingen gedaan hadden was nog niet zo ver gezocht. Maar ze zou het nog vragen moeten, want de manier waarop ze zo overtuigd was dat ze binnen gebroken was, dat was wel erover. Als dat enkel een kronkel was zou Sascha misschien haar huis moeten laten beveiligen, dat niemand meer zonder sleutel naar binnen kon want oef. Ze wilde niet dat haar moeder binnen brak als ze naakt naar haar slaapkamer huppelde omdat ze haar propere ondergoed vergeten was, ofzo.
 
"De toekomst?" Zei ze en ze keek even naar hem op want dat was wel een eng gesprek. Want wat als haar moeder daadwerkelijk gelijk had? Ze hadden het nog nooit over trouwen of zoiets gehad, en... "Ik zal eerst thee zetten. Dan kunnen we even rustig drinken en praten." En dat gaf haar een moment om de PURE PANIEK in haar brein te sorteren, een plek te geven. Neptunus had haar een knuffel gegeven, dat deed je niet met iemand die je haatte. Dus zette ze de thee voor ze zich naast hem op de bank zette. "De toekomst." Zuchtte ze. Hoe moest je in hemelsnaam zo'n gesprek hebben?
 
"Hoe zie jij dat, euh, voor je?" Dan was het hek meteen van de dam.

Ugh, this conversation was awkward and maybe she made it so. "It's always worse without you two, though." She smiled, patting her friend's arm. She loved her friends, they were in her corner and she in theirs. It was just difficult at times. "Sure! You guys have done it before, but maybe things have changed. Best to be prepared, right?" She wanted to know if she was going to be married soon. And if not, what the signs were she could look out for. A sweet, rich, handsome man was all she asked for. With all she had to offer, that couldn't be so hard, right?
 
Then, like destiny had pulled her eyes she saw The Dress. "Oh my word." She muttered, letting go of her friend in a dramatic stride towards the beautiful figure on the mannequin. "Oh She's beautiful!" She said out loud, letting her hand brush on the fabric, releasing a trail of tiny leaves falling from the dress and disappearing as they hit the floor. She looked to the side of the mannequin, where a few dresses were hanging and she picked one off the rack, before looking back at Fi, in love. "This is why I love shopping!" She was beaming as she wrapped the fabric round her arm.

'So,' Fiore said, still not quite sure what brought this all on, but also too afraid to ask. 'Dynamics change, but it's not necessarily better or worse with or without someone, is it?' Maybe it was different when it came to someone you were in love with - all the books she read definitely said as much, but as far as Fi was aware, nor Ari, nor Pen, nor herself were in love with one of their friendgroup. Sure, she might be mistaken, but if it was the case, they certainly hadn't told her. And that was okay, for Fi was well aware of the fact that it was frowned upon. She, after all, hadn't shared herself that she was attracted to both men and women. Wasn't sure she ever would, to be honest.
 
'If you want?' Fi stared at Penelope, wondering what was going on in her mind. Sure, they were getting older, and sure, they had to get a move on, but Pen didn't believe in crystals and cards and divination. And what if she got results she didn't want to get? Maybe she had to consult Ari on this, on what to do if that was the case. Should they lie? 'Do you want it to be done soon, then? If you're all certain about this?'