Alexis Eversly

"Misschien kan ik haar zeggen dat ze het moet vragen aan een docent, als ze niet wil dat ik haar te veel consequenties geef"

"Misschien moet ze maar naar Huffelpuf, dan zit ze ver weg van jou toren"
 
En dichtbij hem, maar wel ver weg genoeg

Wil je... wisselen van afdeling?" Dat viel vast te regelen

"Ik zorg dat ze niet meer bij je in de buurt durft te komen"

"Ik beloof je dat je niks overkomt"

"Ja, ik begrijp het ook niet. Maar ze moet jou er niet mee lastig vallen"

"Tuurlijk niet, waarom denk je dat?" Vroeg hij, iets te snel

"Denk je?!" Vroeg hij hoopvol geschrokken

"Ik heb echt geen idee. Ze lijkt wel een obsessie te hebben"
 
En dat vond hij absoluut niet stiekem wel leuk hoor! 

"Ja, ze klaagt de hele tijd dat ik haar lastig val. Maar ze loopt de hele tijd achter mij aan!"

Het ging van kwaad tot erger! Niet alleen werd zijn zusje gestalkt door Peggy, nu bleek ook nog dat er tegen haar geschreeuwd werd. "Ze is niet helemaal goed hoor", mompelde hij boos. 
 
Boos op Peggy, niet op Poppy

"We gaan het regelen", beloofde hij haar.

George de Haviland's home
 
She was finally free from that torturous place, and now she was free to go wherever she wanted... With a chaperone from her parents, of course. Cause they didn't want her to get in trouble, or hurt herself. She was quite content her parents were so rich they could afford one. She knew of another patient from Candy Kane who upon being released was locked up in the outhouse. A terrible thought. But Priscilla could go where she wanted, so after breakfast with her parents she declared them she'd go to visit her ex-husband. 
 
So after her bathroom visit, where of course she was followed to, she could finally go to that big house. She didn't have the picture anymore of her son, since it was taken from her as a punishment. But his face was burned into her memory, since she'd been looking at it every time the voices got too bad when they took her off medication. Luckily, the pharmacy had no problems giving her the medications, so she could walk around like e relatively normal person. Besides the chaperone. And the stares.
 
She'd knocked on the door, waiting for a maid to come. "Good morning. I'm Priscilla Pearson, this is my chaperone Madeline O'driscoll. I'm here for George de Haviland. Could you please tell him I'm here? It's quite urgent." She'd been waiting what seemed like decades for this moment.

Ze wilde niet blijven, ze wilde het niet zweren. Maar Emile ging dood en hoe zou ze dat aan zichzelf kunnen goedpraten? Ze geloofde nog steeds niet helemaal dat hij Emile zou redden, maar ze geloofde zeker dat hij hem zou laten doodbloeden. Chase was die dreigementen vaker nagekomen, zelfs als hij minder kwaad was.
 
Ze wist niet zeker of ze hem ooit zo kwaad had gezien.
 
Waarom ging doodbloeden zo snel? Ze wilde meer tijd, meer ruimte, ze moest nadenken; maar er was geen tijd.
 
"Oké, oké," ze hief haar handen beschermend voor haar gezicht toen hij schreeuwde, "ik zweer het, ik zweer het." Ze beloofde te blijven maar schoof zichzelf wel wat meer naar achter op de vloer, ze wilde zo veilig mogelijk kunnen opstaan zo.

Oh, ze kon hem haten, ze kon hem niet geloven, ze kon het allemaal wel naar hem schreeuwen en erachter staan, maar hij kende haar. Hij wist wat voor iemand ze was. Er zat een beter persoon in haar, een trouwer persoon, het type dat wilde blijven, het soort dat een hekel had aan loslaten, de eerste zijn die wegging. Hij wist dat ze zo iemand kon zijn. Hij moest het er gewoon uithalen, hij moest harder en harder werken om haar eraan te herinneren wie ze was. Als dat dan echt was door Emile op de muur te spiesen, wat zou het? Kinderen konden wel wat hebben.
 
“Zweer het!” eiste hij. “Zweer dat je niet weggaat!” Misschien moest hij de degen uit Emile halen, laten zien hoe erg een kind kon bloeden, er een beetje tijdsdruk onder zetten. Maar hij deed het niet, want wat als dat kutkind in haar buik niet van hem was en zijn erfenis zou gaan inpikken? Hij moest iets aan de baby doen. “Daarna breng ik hem naar een heler.” Naar Joseph, alleszins. Dat was het minste gedoe. “ZWEER HET!”

"Ik kan zeggen dat ik haar toets-antwoorden heb zien stelen? Dan houden docenten misschien op met haar voortrekken"

"Had je iets in gedachten?" Hij kon zelf wel iets bedenken hoor, maar hij was benieuwd waar zijn zusje mee zou komen 

Hij zuchtte even want het was een risico, hij wilde die badge echt niet kwijt. Het was een fijn gevoel van macht dat hij niet bereid was op te geven. Maar, het was wel een goed plan. Als het lukte..
 
"Oke, we kunnen het proberen" gaf hij haar toe. Het was erg moeilijk nee te zeggen als ze zich zo verdrietig tegen hem aan nestelde. 

"Poppy!" Wanhopig keek hij zijn zusje aan, hij vond het verschrikkelijk als ze huilde, het brak zijn hart. "Tuurlijk geloof ik je, maar zoals je zegt docenten niet en ik wil mijn badge niet kwijt. Als ik hoofdmonitor kan blijven dan kan ik haar elke keer als ze je lastig valt straf geven. Anders maar een keer".
 
Hij sloeg zijn arm om zijn zusje heen in hoop haar te kalmeren. 

Hij wilde er zeker iets aan doen! Als het op zijn zusje aankwam wilde hij eigenlijk alles voor haar doen.
 
Plus, het was niet vervelend om Peggy eens een lesje te leren.
 
"Dat kan  Je moet volgende keer dat het gebeurd direct naar mij komen. Dan mag ik haar straf geven"

"Dit is echt oneerlijk!" Waarom deden docenten er niks aan dat zijn zusje gepest werd? "Denk je dat als papa een brief schrijft dat het helpt?"

"Waar slaat dat nu weer op. Jij bent ook slim?!" Niet slimmer dan Peggy waarschijnlijk.. maar die was ook een stuk ouder

"En de leraren doen daar niks aan?"
 
Incapabele klootzakken

"Doet ze dit vaker?"

Ja, dat klonk wel als Peggy. "Ze moet zich helemaal niet met ons - met jou - bemoeien"