Alexis Eversly

Haar vriendinnen leken beide overtuigt te zijn van de waarde van deze winkel, dus Ruby knikte instemmend. Het was fijn als Livia en Leda op een lijn zaten, dan had ze geen problemen met 'een kant kiezen'. "Sieraden zijn altijd goed en oh misschien hebben ze wel vervloekte dansschoenen, of een klok? Ik heb ruzie met mijn oom en wil hem iets vervelends geven". Ze stak ondertussen gretig haar hand uit naar een beelde van een klein geel vogeltje, maar trok deze snel weer weg toen dit heet bleek te zijn. "Au.."

“Margaret Hutson?” Hij schrok even op bij die naam, wat had zijn zusje met Peggy te maken!? “Die is inderdaad stom. "Maar hoezo vind jij dat?”

Ze hoefde haar zin niet af te maken, hij kon het zelf wel invullen met een blik op haar hoopvolle ogen. Hij zou niet ontkennen dat hij die hoop ook wel ruimte wilde geven
 
Het leven was goed, ze waren zo gelukkig als mogelijk was,maar hij wist ook wel hoe zijn oudste dochter jaloers was op alle andere kinderen, jaloers omdat hun moeder zich wel elk moment van hun jeugd kon herinneren. Hij was er ook bij tijdens de pijnlijke ruzies als Charlie zich niks van Cheyenne aan wilde nemen omdat; ‘je weet toch niet wie ik ben, dus waarom zou ik luisteren?!' En hij wist hoe verschrikkelijk het voor zijn vrouw was. 
 
Dan hadden ze het niet eens over alle verloren momenten tussen henzelf. Om daar ook maar iets van terug te kunnen krijgen, zou een wonder zijn. 
 
“Dat klinkt goed”, stemde hij voorzichtig in, "je moet zeker solliciteren. Je hebt genoeg kennis, ze willen je vast hebben.  Alleen.. zelfs al ga je niks ontdekken, dan is deze baan alsnog wat je wilt toch? Ik wil niet dat je straks aan iets begint wat je uiteindelijk niet gelukkig maakt”
 

"Als er iemand is die je moeder om haar vinger zou kunnen winden is het Lavender wel," glimlachte Cheyenne. "Maar je hebt gelijk." Delilah Johnson was niet volledig tegen enige ambitie, maar de stille goedkeuring toen Cheyenne had besloten om na haar studie zich op de kinderen te richten in plaats van carriére te gaan maken, had Cheyenne heus wel gevoeld. Daarbij was het beter als Mrs. Johnson niet veel betrokken was bij de opvoeding van de kinderen. Ze probeerde altijd net iets teveel haar eigen opvoedingsstijl door te drukken en dat was niet altijd zo gezellig als je je kinderen dan op kwam halen na een middagje oppassen.
 
"Het is op het departement van Mystificatie. Ehm, specifiek de brein afdeling." Ze probeerde haar stem rustig te houden, maar kon niet helpen dat haar enthousiasme er toch in door drong. Stiekem was ze wel heel benieuwd wat Tristan er van vond. "Ze doen allerlei onderzoek naar gedachtes en dromen en..." Herinneringen. "Het is allemaal zo interessant en er is nog zoveel te ontdekken!"
 

"Rood is een goede kleur," stemde hij in alsof hij er verstand van had. Alsof hij niet zijn hele leven vooral kledingadvies van zijn moeder had gevolgd, en er pas normaal uit kwam te zien toen hij gewoon iemand inhuurde om hem advies te geven en Agatha met dat advies liet inkopen. "Goud is ook mooi misschien?" Dat meende hij dan weer wel; goud maakte alles beter. "Daar zit ook wat glitter in."
 
"Thuis gaat alles wel goed, Caspy is alleen een beetje jaloers dat er steeds meer kinderen bijkomen.Hij houdt kennelijk niet zo van delen". Hoe... Hoe is alles bij jou nu?" Ze leek gelukkig met haar kinderen, maar haar man… ja.

Maxwell had elke centimeter van minder afstand tussen hen in opgemerkt, gevoeld en onmiddellijk gelanceerd in een tornado van gedachten en gevoelens. Waarom deed hij dat? Wilde hij hem zoals hij hem wilde? Nee, natuurlijk niet. Dat kon niet. Desmond vond andere types dan hij leuk – blonde meisjes met krullen en een klaterende waterval van een lach, mensen die over zijn interesses konden meespreken zonder dat hij een lexicon hoefde mee te brengen, vrouwen met meer interesse in lange diepzinnige gesprekken dan hij in al zijn nissen en schimmige steegjes en impulsen die hij Desmond nooit vertelde.  
 
Dus nee. 
 
Maar toch. Hij kwam dichterbij. Hij zou niet eens zo ver moeten gaan om hem te kussen op zijn lippen, om zijn hand te laten glijden over zijn borstkas. God, hij wilde zo graag weten hoe elke centimeter van zijn borstkas zou voelen. Wilde weten waar hij Desmond moest aanraken om een reactie te krijgen. Waar lagen zijn gevoeligheden? Wat moest hij zeggen om een blos op zijn wangen te krijgen? Hoe kreeg hij hem ongeduldig? 
 
Maar nee. 
 
Nee. 
 
Dat zou nooit zijn. Hij kon alles willen, hij kon fantaseren in het holst van de nacht, hij kon zijn gezicht plakken op wie dan ook hij tegenkwam die hem wel wilde, maar het zou nooit meer dan dat zijn. 
 
“Ik was vroeger wel veel bezig met astronomie”, zei hij. Zo ver van het zienerschap lag het niet, tenslotte, en de wederzijdse invloeden waren handig om te weten om enigszins idee te hebben van wanneer je je aan meer visioenen kon verwachten. Hij had er een hekel aan om in het openbaar een visioen te krijgen. “Maar ik heb het de laatste tijd wat laten vallen, geloof ik. De sterrenbeelden kan ik nog altijd wel aanwijzen!” Hoezee. Alsof hij naar de sterren wilde staren als Desmond er was. “Ik kan me niet voorstellen dat jíj slecht was in een vak – je doet toch niets lievers dan alles weten?” plaagde hij hem. 

Wat goed ook weer dat Dolores geen gedachten kon lezen en ook vrij slecht was in gezichten lezen, want anders had ze dit bezoekje al helemaal verschrikkelijk gevonden in plaats van enigszins ongemakkelijk. Want hij was wel aardig tegen haar! Hij kwam vast niet vaker langs omdat hij het gewoon druk had. Hij klonk tenslotte wel alsof hij het effectief fijn vond om haar te zien – en oh, daar was het alweer. “Ernstig ziek?” herhaalde ze, geschrokken.
 
Haar broer, haar broer… “Wat vreselijk”, betuigde ze haar steun. Maar… “Wat is er aan de hand met uw zoon?” Als ze het zo vroeg, dan zou hij wel zeggen of het om haar broers ging of zijn kinderen, toch? Hij had wel iets gezegd van zijn gezin, maar pff, soms behoorde ze daar zelf ook toe, soms niet. Dan liever het zekere voor het onzekere.
 
Al begreep ze niet waarom hij het haar kwam vertellen als zijn zoon ziek was. Ze zag zijn andere kinderen zo goed als nooit, en ze zou niet eens weten of zij op de hoogte waren gesteld van haar bestaan. Natuurlijk vond ze het erg dat zijn zoon ziek was! Geen enkele ouder wilde dat meemaken! Maar… nu ja, ze kende hem niet, dus…

Ja, groot nieuws, Madeline Appleby was moeder. Ze moest er zelf ook nog even aan wennen hoor, ondanks dat ze het helemaal zelf zo gepland had. Het was toch wat anders als je dan plotseling twee kleine baby's in je armen had. Maar ze waren prachtig en perfect -uiteraard, want ze waren van haar- en er waren zeker leuke kanten aan het moederschap. Zoals dat je allemaal leuke spulletjes voor je kinderen kon kopen. 
 
En als je man niet zoveel zin had om mee te gaan, omdat het opvoeden van twee bastaard kinderen die, ach gut,  eens een keer niet van hem waren, niet in zijn plan hadden gestaan om hun huwelijk te redden, dan kon je dat net zo goed met de echte vader doen. 
 
Als David dat wist had hij haar vast niet zo makkelijk de deur uit laten wandelen. 
 
De baby's hadden nog geen lievelingskleur, maar Maddie wel. "Oh rood staat ze heel schattig. En alles met glitter vinden ze fantastisch." Dat hadden ze sowieso van hun moeder. "Hoe is het thuis?" Agatha Thwaite was zo vaak in en uit Candy Kane de laatste jaren dat Madeline het allemaal niet meer bij hield hoor. 
 
 

12 juli 1842 -> Hollows magisch warenhuis
 
Madeline had zwanger van hem willen worden, een groots plan om haar man dwars te zitten, en Caspian had geen reden gezien om ‘nee’ te zeggen. Nu waren die kinderen, die dochters, daar. Hij had besloten toch iets betrokken te willen zijn bij hun leven. Niet als vader hoor, nee daar had Maddie de man voor die ze dwars had willen zitten, maar als iemand die hen leuke spullen kocht en mee op avontuur nam. De makkelijke onderdelen van ouderschap. 
 
“Hebben ze al een lievelingskleur?” Vroeg hij enthousiast terwijl hij met Madeline door Hollows warenhuis struinde. 
 
Prive!

"Ja, de Peruviaanse Giftand leeft daar!" knikte Tyler enthousiast. Hij had nog nooit een echte draak gezien, alleen plaatjes in boeken, maar wat moest het prachtig zijn om zo'n beest over de bomen te zien vliegen. Ugh, soms leek het hem wel eens leuk om ook een Johnson te zijn. Die leken altijd zoveel meer mee te maken.
 
Hij haalde een droptoverstok uit zijn snoepzak en begon er nadenkend op te kouwen. "Misschien zeggen ze dat gewoon voor de dreuzels," antwoorde hij met volle mond.  "Als het bestaat dan moet het sowieso een tovenaarsdorp zijn. Met magie kan je vast wel onder water leven, toch?"
 
Er lag ook een heel tovenaarsdorp onder grond, dus er bestonden vast meer gekke mensen.

“Dat klinkt geweldig!” Zowel het ‘Peru’ gedeelte als het lege Zweinstein gedeelte. Charlotte zou wel een week dat uit willen proberen, misschien konden ze deze keer een week eerder terugkomen als ze haar ouders heel lief aankeek! “Ik wil naar Atlantis, mensen zeggen dat het niet echt is - maar die liegen!” Ze ging rechtop in bed zitten, klaar om de gezonken stad te verdedigen mocht Tyler het bestaan ook willen ontkennen. "Mijn tante is volgens mij wel eens in Peru geweest, voor de draken"
 
In elk geval ergens verder weg dan Spanje. 

Tyler gluurde even snel naar het plaatje in zijn handen, voor zover hij die in het schemerlicht kon zien en zuchtte. Alweer Uric the Oddball. Het was best grappig dat een tovenaar die bekend stond om het dragen van een kwal als hoofddeksel op een chocoladekikkerkaart was vereeuwigd, maar niet als je hem voor de tiende keer kreeg. 
 
Maar hé, in ieder geval waren vakanties ver weg dus ook niet altijd leuk. 
 
"Ook een beetje," antwoordde Tyler, want hij hoefde nu ook weer geen medelijden, wat een antwoord als 'heel erg' vast op zou roepen. Straks dacht Charlotte nog dat hij met smart zat te wachten tot ze terug zou komen. Ew. "Er gebeuren veel minder gekke dingen als er geen leerlingen zijn die toverspreuken laten mislukken. En als jullie weg zijn hebben wij de toren bijna helemaal voor onszelf." Ooit hij dat wel cool gevonden, dan speelde hij dat het hele kasteel van hem was. Maar hij was geen vijf meer. 
 
"Als ik overal heen zou kunnen dan zou ik naar Peru gaan. Daar hebben ze een zwerkbalteam met een stadion boven in de bomen, midden in de jungle." 

Ze knikte en stopte snel de chocoladekikker in haar mond, straks sprong hij weg, voordat ze Tyler het kaartje gaf. Ze had niet gekeken of het een zeldzame was, anders zou ze nog spijt krijgen van deze deal.
 
"Een beetje," gaf ze toe. Soms was ze jaloers op haar ouders die de hele wereld hadden gezien, maar haar vader wilde dat soort reizen nog niet met hen maken; ‘ze waren te jong’. Charlotte was er zo klaar mee om te jong voor alles te zijn. Te jong voor een toverstok, te jong voor een wereldreis, maar kennelijk wel ‘oud genoeg om haar eigen kamer op te ruimen’. “Is Zweinstein saai als iedereen weg is?” kaatste ze de bal terug.

Was ze in staat om om een ander te geven? Niet echt, niet zo erg dat het ertoe deed. Tuurlijk, het gehuil van Emile ging door merg en been. Tuurlijk, ze wilde niet dat hij doodging, dat hij pijn had. Maar, het was allemaal niet de voornaamste reden dat ze wilde dat Chase hem zou redden, dat ze overwoog om hier te blijven. 
 
Ze wilde gewoon geen bloed aan haar handen, niet weer. 
 
“Ik haat je!" "Ik geloof je niet!”,
 
Ze geloofde niet dat hij niet alsnog Emile iets zou aandoen, zelf als ze bleef. Je moest niet onderhandelen met terroristen. Ze wierp een angstige blik naar de muur. “Help hem dan?”

 

“Om wat te doen?” schreeuwde hij naar haar. “Je alle ruimte te geven om gewoon weg te gaan?!” Dacht ze dat hij dom was? Wat dacht ze, wat voelde ze, ze kon hier wel liggen gillen dat Emile naar een heler moest, maar zelf stond ze niet op om dat kind te helpen. Hoeveel kon ze er dan om geven? Niets toch? Was Claude in staat om om iemand te geven? Hoe langer, hoe meer hij daaraan twijfelde – maar hoe aanvaardde je dat in Godsnaam als ze exact was van wie hij altijd had gewild dat ze om hem gaf?
 
Van al de rest kon hij er wel mee leven, maar niet van haar. Ze moest, ze moest, ze moest. Hij wist niet wie hij was zonder haar.
 
Hij zette stappen richting haar, tot hij zo dichtbij was dat hij haar zou kunnen vastnemen als ze aanstalten maakte om weg te gaan. Het was maar goed ook dat ze niet wilde verschijnselen, dacht hij bitter, anders was hij haar allang kwijt. “IK VERMOORD DAT KIND ALS JIJ WEGGAAT!” Ging hij dat doen? Waarom zou hij een herinnering aan haar willen hebben? Emile leek op hem, qua uiterlijk, maar hij hing zo hard aan haar rokken dat hij er alleen maar aan kon denken dat dat kind voor hetzelfde lot als hij voorbestemd was. Dat kon hij hem toch niet aandoen?

"Ik moet altijd doen wat mama zegt, en ik mag niet naar jou luisteren" 
 
Of praten, maar Porcia was goed in dingen 'vergeten' die haar niet uitkwamen

Hoewel Tyler school nooit zo leuk vond, keek hij verbazingwekkend genoeg toch altijd een beetje op tegen het begin van de zomervakantie. Wanneer een groot deel van zijn vrienden op vakantie vertrok en hij alleen achterbleef in Schotland. Gelukkig bleef Tim meestal ook thuis, anders zou hij echt dood zijn gegaan van verveling de afgelopen jaren. Als hij zelf ooit kinderen kreeg, zou hij er sowieso voor zorgen dat ze wel genoeg geld hadden om gewoon op vakantie te gaan. Of dat ze in ieder geval eens mee mochten met hun vriendjes, die een vakantiehuis in Spanje hadden. Maar de boze blik van zijn moeder toen ze er achter was gekomen dat hij Cheyenne Johnson had wijsgemaakt dat hij wel een week mee mocht naar het buitenland stond nog vers in zijn geheugen.
 
Tyler graaide even in zijn snoepzak. "Ja," fluisterde hij terug. "Je mag hem hebben als ik de kaart mag houden." Ondanks dat hij afgelopen schooljaar weer fanatiek geruild had op het schoolplein, was zijn collectie nog steeds niet helemaal compleet.
 
Behendig gooide hij het doosje haar kant uit. "Zeg is het niet saai om elk jaar naar dezelfde plek op vakantie te gaan?" Het antwoord was vast nee, maar stiekem hoopte hij dat ze ja zou zeggen. Zou hem toch iets beter doen voelen.

Charlottes slaapkamer -> de nacht voor de zomervakantie
 
Het was niet elke dag dat Tyler en Charlotte het goed met elkaar konden vinden. Soms deed hij ontzettend stom, en dan gooide zij iets naar zijn hoofd tijdens de les of liet ze hem struikelen in de pauze. Maar vanavond waren ze gelukkig weer de allerbeste vrienden en hadden ze een slaapfeestje, iets wat ze wel vaker deden zo vlak voor de vakantie. Over anderhalve dag ging ze naar Spanje en zou ze hem twee maanden niet zien.
 
Charlotte was te koppig om te zeggen dat ze hem zou missen, maar het slaapfeestje sprak voor zich.
 
“Heb jij nog chocoladekikkers?” fluisterde ze, voor zover ze in staat was om te fluisteren.
 
Met Irene!

"Ik kan een eed afleggen dat ik het terugbetaal", ze zou alles doen om haar dochter weer te zien! "Als ze blijft dan..dan blijft het bedrag oplopen. Dan kan ik haar nooit meer zien..". Ze knipperde gefrustreerd de tranen die opkwamen weg, nu was niet het moment. "Alstublieft"

Dolores zag haar vader bijna nooit. Hij was er eigenlijk alleen maar als hij haar op de hoogte wilde stellen dat ze iets moest doen voor hem, zoals dat ze diende te emigreren om geld te verdienen voor haar familie en ook omdat het voor hem persoonlijk belangrijk was of iets, of als… Nee, eigenlijk had ze het allemaal al wel gezegd zo. Ze nam het hem niet echt kwalijk, eerlijk gezegd. Als hij echt vond dat het zo beter was, ach, dan was dat maar zo. Ze kende er allemaal niet genoeg vanaf om ertegen in te gaan.
 
Ze nam de kus op haar wang ongemakkelijk in ontvangst. Waar ze lichamelijk contact niet erg vond, zelfs miste, voelde ze zich wat overdonderd door de plotse aandacht, de warmte die ze onderhand niet meer gewend was. “Meneer”, antwoordde ze stijf, alsof de Engelse lucht haar allang verstard had. “Met mij gaat het goed.” Ging het goed met haar? Wat moest ze anders zeggen. “Mijn kamergenoot is heel aardig.” Ze wist niet of dat als vriendschap telde, eerlijk gezegd. Niemand zei haar ooit wat de regels daarvoor waren hier. “Hoe maakt u het? En uw gezin?”
 
Ergens wilde ze vlakaf vragen wat hij nodig had, maar ze durfde niet goed.

Chase wist haar altijd weer te verrassen. Altijd, als ze dacht dat ze hem wel uitgespeeld had, dat ze elke mogelijke reactie, elk mogelijk einde had voorbereid, kwam er toch iets nieuws. Het leek de laatste tijd ook steeds bloederiger te worden, een escalatieladder waarvan ze de bovenste trede nooit wilde gebruiken.
 
Ja, van hem, maar wat deed het ertoe? Hij leek zijn eigen kinderen ook te willen vermoorden.
 
“BRENG HEM NAAR EEN HELER, NU,” gilde ze, zo paniekerig als een aangeschoten wild, terwijl ze half overeind en half weg probeerde te kruipen."

Rebecca fronste. 'Misschien moet ik het een keer proberen, dan.' Een keer kon geen kwaad, toch? Als ze het niets vond kon ze in elk geval zeggen dat ze het eens had geprobeerd. 'Maar ik denk dat ik dat dan beter kan laten voor een feestje, niet?'

Oh... dat... maakte opeens een hoop duidelijk. 'Eh, ja, ik vermoed dat je daarin wel gelijk hebt.' Hoewel ze zelf nooit zoiets had gebruikt, had ze heus wel de verhalen gehoord van feestjes, als ze het al niet zelf gezien had. 'Nee? Ik ben eigenlijk nooit in de verleiding gekomen. Maar, ehm, goed om te weten dat ik een adres heb, dan?' Ze fronste. 'Is dat iets wat iedereen eens zou moeten meemaken, dan?'

'Het spijt me dat ik je niet kan helpen,' zei ze eerlijk, want, nou ja, als iemand hulp nodig had wilde ze gewoon helpen. Maar hij was ook echt niet duidelijk geweest. 'Misschien kan ik je helpen een persoon te vinden die je wel kan helpen met... waar je naar op zoek bent?'

'Maar die vraag heb ik toch beantwoord?' zei ze gefrustreerd. 'Tenzij je echt doelt op dingen zien die niet zou moeten bestaan, want in dat geval, nee? Maar dat beantwoord nog steeds mijn vragen niet die ik aan jou heb gesteld!'