Cheyenne Johnson

"Als er iemand is die je moeder om haar vinger zou kunnen winden is het Lavender wel," glimlachte Cheyenne. "Maar je hebt gelijk." Delilah Johnson was niet volledig tegen enige ambitie, maar de stille goedkeuring toen Cheyenne had besloten om na haar studie zich op de kinderen te richten in plaats van carriére te gaan maken, had Cheyenne heus wel gevoeld. Daarbij was het beter als Mrs. Johnson niet veel betrokken was bij de opvoeding van de kinderen. Ze probeerde altijd net iets teveel haar eigen opvoedingsstijl door te drukken en dat was niet altijd zo gezellig als je je kinderen dan op kwam halen na een middagje oppassen.
 
"Het is op het departement van Mystificatie. Ehm, specifiek de brein afdeling." Ze probeerde haar stem rustig te houden, maar kon niet helpen dat haar enthousiasme er toch in door drong. Stiekem was ze wel heel benieuwd wat Tristan er van vond. "Ze doen allerlei onderzoek naar gedachtes en dromen en..." Herinneringen. "Het is allemaal zo interessant en er is nog zoveel te ontdekken!"
 

"Als er iemand is die je moeder om haar vinger zou kunnen winden is het Lavender wel," glimlachte Cheyenne. "Maar je hebt gelijk." Delilah Johnson was niet volledig tegen enige ambitie, maar de stille goedkeuring toen Cheyenne had besloten om na haar studie zich op de kinderen te richten in plaats van carriére te gaan maken, had Cheyenne heus wel gevoeld. Daarbij was het beter als Mrs. Johnson niet veel betrokken was bij de opvoeding van de kinderen. Ze probeerde altijd net iets teveel haar eigen opvoedingsstijl door te drukken en dat was niet altijd zo gezellig als je je kinderen dan op kwam halen na een middagje oppassen.
 
"Het is op het departement van Mystificatie. Ehm, specifiek de brein afdeling." Ze probeerde haar stem rustig te houden, maar kon niet helpen dat haar enthousiasme er toch in door drong. Stiekem was ze wel heel benieuwd wat Tristan er van vond. "Ze doen allerlei onderzoek naar gedachtes en dromen en..." Herinneringen. "Het is allemaal zo interessant en er is nog zoveel te ontdekken!"
 

Nee als Tristan niet van vrouwen met ambities in het werkveld had gehouden (of ambities in het algemeen) dan was het inderdaad nooit wat geworden tussen hun twee. De afgelopen jaren hadden die ambities echter nogal op een laag pitje gestaan. Want er waren kinderen gekomen en daarvoor zette je nou eenmaal dingen opzij. Dat had Cheyenne niet erg gevonden hoor. Ze hield van het moederschap en van al haar kinderen en ze had nog altijd haar studie (wat verder verspreid over meer jaren) af kunnen ronden. Maar ondertussen waren haar kinderen ook wat ouder, drie van de vier gingen al naar de basisschool en het kriebelde wel weer een beetje om eens wat anders te doen.
 
Niet fulltime, maar gewoon voor een paar dagen per week misschien. Dan kon ze ook eens intelligentere gesprekken hebben die niet gingen over kleurpotloden of eenhoorns.
 
"Nee, ik weet dat het niet hoeft," glimlachte ze en ze kneep zachtjes in Tristan's hand. "En... ik was het eigenlijk ook nog niet van plan, in ieder geval niet tot Lavender ook naar de basisschool zou gaan, maar ik zag een interessante vacature voorbij komen en... Ik wil het eigenlijk wel doen. Als het kan natuurlijk."

Mei 1842, ergens 's avonds nadat de kinderen naar bed zijn
 
Eigenlijk had ze hier natuurlijk veel eerder over moeten beginnen, maar in alle eerlijkheid had Cheyenne ook totaal niet verwacht dat ze meteen bij de eerste poging "ja" zouden zeggen. Maar dat was wel gebeurd en hier was ze dan, met de papieren nog steeds in haar tas, omdat ze ze er nog niet uit had durven halen en de verplichting om nu toch maar eens haar man hier bij te betrekken. Want het ging dan wel over haar toekomst, uiteindelijk moesten ze hier toch wel samen over beslissen. 
 
"He Tris," begon ze, terwijl ze wat van hun favoriete whisky inschonk voor hen allebei. Het was woensdagavond, maar in examperiodes was alles geoorloofd. "Wat zou je er van vinden als ik ook zou gaan werken?"

Nee als Tristan niet van vrouwen met ambities in het werkveld had gehouden (of ambities in het algemeen) dan was het inderdaad nooit wat geworden tussen hun twee. De afgelopen jaren hadden die ambities echter nogal op een laag pitje gestaan. Want er waren kinderen gekomen en daarvoor zette je nou eenmaal dingen opzij. Dat had Cheyenne niet erg gevonden hoor. Ze hield van het moederschap en van al haar kinderen en ze had nog altijd haar studie (wat verder verspreid over meer jaren) af kunnen ronden. Maar ondertussen waren haar kinderen ook wat ouder, drie van de vier gingen al naar de basisschool en het kriebelde wel weer een beetje om eens wat anders te doen.
 
Niet fulltime, maar gewoon voor een paar dagen per week misschien. Dan kon ze ook eens intelligentere gesprekken hebben die niet gingen over kleurpotloden of eenhoorns.
 
"Nee, ik weet dat het niet hoeft," glimlachte ze en ze kneep zachtjes in Tristan's hand. "En... ik was het eigenlijk ook nog niet van plan, in ieder geval niet tot Lavender ook naar de basisschool zou gaan, maar ik zag een interessante vacature voorbij komen en... Ik wil het eigenlijk wel doen. Als het kan natuurlijk."

Mei 1842, ergens 's avonds nadat de kinderen naar bed zijn
 
Eigenlijk had ze hier natuurlijk veel eerder over moeten beginnen, maar in alle eerlijkheid had Cheyenne ook totaal niet verwacht dat ze meteen bij de eerste poging "ja" zouden zeggen. Maar dat was wel gebeurd en hier was ze dan, met de papieren nog steeds in haar tas, omdat ze ze er nog niet uit had durven halen en de verplichting om nu toch maar eens haar man hier bij te betrekken. Want het ging dan wel over haar toekomst, uiteindelijk moesten ze hier toch wel samen over beslissen. 
 
"He Tris," begon ze, terwijl ze wat van hun favoriete whisky inschonk voor hen allebei. Het was woensdagavond, maar in examperiodes was alles geoorloofd. "Wat zou je er van vinden als ik ook zou gaan werken?"