Sascha Baker

Nou, dat was niet de ervaring die zij had met die mensen. Als ze voor hen gespeeld had en naar de foyer kwam deden sommige rijke mensen net of ze voor hen persoonlijk speelde en konden ze hun muzikale mening niet voor zich houden, ondanks dat geen van hen haar bekend klonken uit de muziekwereld. Of de feestjes waar ze met Nostalgia of Paradise soms speelde, die besloten dat haar 'nee' op hun avances een hele belediging in hield. Ze had het al voorgehad dat ze een mevrouw in een groepje waar ze uitgenodigd in was had gecomplimenteerd met de uniekheid van haar jurk en toen was het plots zo ongemakkelijk, waar Sascha het helemaal niet raar bedoelt had.

"Oké ik ben benieuwd." Knikte ze, want ze wilde het zeker wel proberen. "En ook benieuwd naar je zaak. Wow. Je zaak. Dat is echt wel indrukwekkend dat je straks een eigen zaak hebt."

Ze knikte. "Dat zal fijn zijn, want ik wil er deel van zijn." En rijke mensen bleven rijk. Als het rijke leven echt zo saai en stom was, dan zouden ze al hun geld wel weggeven en dat deden ze niet. Helaas voor haar vroegere zelf want toen had ze wel graag meer geld gehad. Dat zat nu wel goed, gelukkig. "Dan moet je me ook tonen hoe de basis etiquette is tussen mensen van jou stand. Ik wil niet per ongeluk iemand compleet beledigen." Dat was toch wel haar grootste nachtmerrie die ze had momenteel, dat ze iets niet begreep, de verkeerde keuze maakte en dat iedereen die van Neptunus hield haar aan zou kijken alsof ze net een doos puppy's vermoord had, waardoor het met Neptunus over en uit was.

Ze hield haar schouders op, voelde zich wat ongemakkelijk. "Ik ben er gewoon een beetje bang van, denk ik. Viool spelen en het podium heeft mijn leven gered, heeft me uit de diepte van die eetstoornis getrokken. Ik heb schrik dat als ik de viool neerzet dat dat weer terug komt. Misschien biedt het leven met jou veiligheid daarvan. Dat was gewoon hetgeen wat me leven gaf. Ik zie mezelf wel als moeder, dat we een mooie grote tuin hebben waar de kinderen in spelen en dat ik lekkers aan het bakken ben en limonade maak voor jullie buiten. Dat zie ik denk ik even hard zitten. Het is gewoon anders dan ik in mijn hoofd had voor mijn leven, voordat ik jou kende. Toen was ik alleen echt daarmee bezig. En met de jongens in mijn boeken, maar die kunnen geen familie maken. Ik ken gewoon ook niks van jouw laag in de samenleving, dus dat maakt de angst ook wat groter."

It was hard to hear him cry, so she wrapped her arms around him tightly, petting his hair gently. Like a mother would. She had to push down her own anger and frustration with him, for now, anyway. Maybe she'd vent it to Rye instead. Now it felt like being mean to him was kicking him while he was down. "Just don't ever do that again, Mike. It breaks my heart. I love you, asshole." 

Then they just sat, watching the tree and flowers in the garden. After a while Mike invited her in for a cup of tea. She felt a little better. At least she knew. Ugh. She hated that she knew.

Sascha and Michael out

Mike always made mistakes. But this was something else. "You're a fucking idiot." She said, a little harsh, but she could see he really was regretful, which made her soften out after looking at him with a strict look for a few seconds. "You deserve to love yourself better than that. You know it brings you pain, that's why you do it. But you're my nephew and you're good and kind. That's how I know it fucking stings. Though I think this one should, because you really, really took the piss this time, you're worthy of love and compassion. I really want you to act on those qualities. Care for yourself like you care for me. You'd never let me do to myself what you've done to yourself. To ruin my friendships, you'd grab my hand and sit me down and tell me to take a walk, go play my violin for a bit and think about it. And you owe yourself that much. You've been bullied by our family enough for your entire life, so you shouldn't keep on bullying yourself. It hurts me to see you do it." She said, feeling tearful because she could see him at every step. Saw it so clearly now. He did drugs because it made the family talk bad about him, while making him feel good. He shagged his best friend's wife for the very same reason. It was so sad to see. 

She wanted to say it was probably for the best he hadn't sent any letters, but it did sound concerning. She didn't really know what to say to that. "I'm sure she'll be fine. She still has her child." That was what Rye had seemed heartbroken about too. "I don't think it works like that, either. I don't think it does. But I'm sure she'll get help if she needs it." She didn't know this girl, but Sascha really disliked her for what she'd done, but she wished her well. She'd only once been that deep into a dark hole and was happy she'd gotten out and didn't wish it on anyone.

Yeah, that was right. He didn't think. He just did, always had. Then she reprimanded herself for that thought. He was trying to change. But then he did these things, it was hard to keep faith. "Well obviously it was awkward." She said, slightly annoyed. "Just... Stop doing that dumb shit. You seem hell-bent on ruining yourself. It's hard to care for someone like that. It hurts me when you're hurting but this... You've put me in such an awkward conversation. Real asshole behaviour." Because now every time she wanted to talk about her family with her friend she couldn't, because he'd think of Mike. "He has a baby and everything, too." She said, pained. Little Emilia was so cute and Mike just destroyed a family.

He did feel bad. Good. He wouldn't do it again. She looked at him, but he looked at everything but her. "You were right in that. But I had to know. He's my best friend, and a good guy. A kind man, who wouldn't do something like what he'd done under normal circumstances. I couldn't just act like he didn't stab my favourite cousin." She was protective of Mike, cared for him. Why would she not confront someone who'd stabbed him, hurt him? "I'm just in shock. I know you're... you. But he was your friend?"

Oh God, that was the most awkward conversation she probably ever had with her best friend. And she had to talk to her cousin, because there were so many emotions fighting for the forefront. She loved him dearly, but he was, truly, a fucking idiot. Literally and figuratively. It was disgusting, and yet she hadn't expected more of him, but then she reprimanded herself for thinking that. Best to talk to him first, she thought, to let it out. So she'd knocked on the Hawk mansion's door, asked for Mike and asked for him to come to the back garden. She didn't think it wise to have this conversation inside of the home she used to work at. 

"Mike? You know I love you, and care about you. Prefacing this with that because I do and don't want you to end up in the hospital again.... What went through your mind when you hmm-hmm'd with my best friend's wife?" She couldn't even say it. 

Oei. Als je het zo hardop zei dan klonk dat niet zo aardig, zeker ook omdat het over Neptunus's zussen ging. Ze wist dat hij erg veel om hen gaf en misschien was haar hele idee dat rijke vrouwen niks anders deden dan een beetje nutteloos zijn, op hun man wachten en shoppen niet juist, zoals zijn belevingen over haar familie niet juist was. Ze haalde haar schouders op, weigerde toe te geven dat dat exact was wat ze dacht. "Wat je zei. Vrijwilligerswerk." Dat was dan niet voor geld werken en ze begon ook wel in te zien dat het in zijn sferen niet normaal was dat de vrouw ook werkte.

"Ik weet niet zoveel van wat rijke vrouwen doen. Ik ken voornamelijk jou uit die sferen en een paar van mijn cliënten maar die zag ik alleen bij de overdracht van de kinderen... Maar ik zie dat het belangrijk voor je is. En ik wil dat je je fijn voelt, dus ik wil mijn best doen. Maakt het uit, wat voor vrijwilligerswerk? Of is het vrij te kiezen?Bijvoorbeeld, op de school van onze kinderen helpen, of is het zo armen helpen dat verwacht wordt? Kan ik vioolspelen voor benefietavonden?" 

Oei. Ze zag dat ze hem gekwetst had, maar dit was wel iets waar ze een beetje van schrok. Wat moest ze dan de hele tijd doen als ze thuis was? Ze zou zich dood vervelen. Ze wilde het niet tegen Neptunus zeggen, want ze wilde hem niet kwetsen, maar ze had niet echt het gevoel dat zij en Neptunus' moeder echt eenzelfde soort persoon waren. Die het druk kon hebben met nutteloze, high-society dingen. Was het dan dat hij het idee had dat ze dacht dat hij niet voor haar kon zorgen? Zo klonk het wel even. "Ik denk heus wel dat je voor me kan zorgen, lieverd. Het is gewoon dat ik het graag doe. Wat ik altijd wil blijven doen. Gelijk hoe je was met zwerkbal. Daarnaast... Wat valt er nog aan het huishouden te doen? Alles wordt gedaan. Ik heb het al nu met jouw dienstmeid, er valt nog weinig te doen. Wat zou ik dan moeten doen de hele dag?"

Dit begon meer en meer benauwd te voelen. Gelijk alsof alle muren wat dichter op haar af aan het komen waren, want ze had niet gedacht dat Neptunus zou willen dat ze nooit meer op het podium ging spelen.

Oh? Hij had niet verwacht dat ze zou werken? "Oké, als ze op de basisschool zitten misschien niet, maar als ze naar zweinstein zijn, en voordat we ze hebben wil ik er ook mee verder. Het is een beetje ouderwets dat ik zou stoppen met werken als we trouwen, niet?" Zei ze, want zij vond dat maar ouderwets gedoe. Het was niet alsof ze zodra ze trouwden meteen een kind zouden krijgen, dat kon nog best een paar jaar duren, en ze had geen zin om dan maar thuis te zitten en te niksen. Tuurlijk zou ze ook voor het huis zorgen, maar dat deed ze nu ook al en het was niet alsof ze zoveel werkte dat dat haar niet meer lukte.

"Als ze op de basisschool zitten is het dus net wat anders, maar ook dan. Wat moet ik de hele dag doen als ik niet werk? Ik kan weer kinderjuf worden, kijken of ze hulp nodig hebben bij de basisschool of zoiets. Muziekjuf zijn in de tussentijd."

Ze fronste zelf even naar hem, want hallo, vrouwen werkten. Dit was niet 1600 waar ze zodra ze meteen als ze trouwde aan haar huis gebonden was... Al was dat in zijn kringen anders. "Ja. Voor we kinderen krijgen en als de kinderen ouder zijn zou ik dat wel willen doen zoals ik nu doe, want ik haal er veel genoegen uit." Zei ze voorzichtig, want ze vond het wel raar dat Neptunus zo bizar deed. "Mijn moeder heeft ook als kinderjuf gewerkt tot ze Dan, mijn broer, kreeg en toen ik naar school ging is ze ook weer begonnen." Haar moeder had dat ook vol plezier gedaan. "En mijn spelen geeft betekenis aan mijn leven. Ik vind het prachtig, voor mensen spelen. Ik doe het werk graag." Zei ze uiteindelijk en keek Neptunus een beetje afwachtend aan. 

Ze glimlachte, want het leek alsof hij zijn passie weer terug had gevonden. En oké, ze zou hem even niet zo vaak zien, maar dat was het waard om hem zo te zien stralen. Hij leek zijn zelfvertrouwen een beetje terug te krijgen. "Dat klinkt inderdaad als een goede plek." Wauw. Neptunus met zijn eigen gezondheidscentrum. Dat hij mensen zou helpen beter voor zichzelf te zorgen, dat was toch prachtig? En ergens zat ze in haar achterhoofd met het idee dat als hij zo'n zaak had dat hij wel het idee zou kunnen hebben dat het veilig was om te trouwen... En dat deed haar ook vrij goed voelen.

"Je straalt." Zei ze vol trots en gaf hem een warme kus op zijn wang. "Ik zal mijn moeder zeggen wat je plannen zijn. Dat er plannen zijn voor ons. Dat ze even kan kalmeren, want ik wil nooit een herhaling van hoe ze hier binnen stormde." Ze schudde haar hoofd. "Misschien moet ik de tijd nemen waarin jij focust op het centrum om zelf te focussen op mijn muziekcarrière. Ik wil die graag op zijn hoogtepunt zien voor er kinderen komen, zodat ik me dan volledig op hen kan focussen. Maar goed, ik wil ook niet pas kinderen als ik 27 ben ofzo, dus het begint wel te dringen. Al kan ik verder ermee als de kinderen wat ouder zijn, dan heb ik een achterstand opgebouwd... Misschien zou ik dan verder kunnen met Nostalgia of Paradise, of een andere band..." Dacht ze zo hardop.

Oei, had ze nu iets heel stoms gezegd? Neptunus begon te lachen en ze voelde haar wangen rood kleuren. Ah. Hij wilde een centrum openen. Tja. Daar had ze niet aan gedacht. Hoe anders haar eigen leven was geweest als ze familie had die zo rijk was als Neptunus. Ze zou haar eigen concerthal gekocht kunnen hebben en gewoon haar eigen orkest samen kunnen stellen. En als haar ouders zo rijk waren geweest, had ze vast ook meer naamsbekendheid gehad. En had ze al jong een echt goede viool kunnen kopen. Misschien had ze nu dan al meerdere concerten gehad. In haar eentje. Maar zij had dat niet, zoveel geld om mee te spelen. Neptunus wel.

"Ah. Daar had ik niet aan gedacht. Maar dat klinkt wel goed. Denk dat het je goed zal af gaan. Heb je een idee van een pand, waar zou je willen vestigen?"  En kreeg zij dan korting om te komen zwemmen? Of zou hij rijke-mensen-prijzen aanrekenen? Of mocht ze gratis naar binnen? Dan zouden ze nog nieuwe zwemkledij voor haar moeten kopen. Zouden ze die niet gewoon uit een catalogus kunnen bestellen? Ze had wel even genoeg pashokjes van binnen bekeken.

Wacht, nu was ze hem kwijt. Een advocaat? En hij zou niet blij zijn als er een gezondheidscentra in Londen was, vond hij dat geen goede plek om te werken? Was het te druk? Maar daar zouden wel veel mensen zijn, dus het was wat verwarrend. Waar ze moesten beginnen?

"Wacht, ik begrijp je volgens mij niet." Of ze was toe aan haar volgende class culture shock. "Je hebt een advocaat nodig? Voor je sollicitatie? Normaliter heb ik alleen mijn cv en mijn motivatiebrief nodig." Glimlachte ze grappend om de sfeer wat te verlichten want ze wilde ook niet dat hij dacht dat ze dom was. Misschien was dat wel gewoon zo, in rijkere klassen. Dat je een advocaat een contract liet opstellen die je goed liet keuren door de werkgever, wist zij veel. Maar dat hij het druk zou krijgen, daar kon ze prima mee leven. Als hij een job zou vinden die bij hem zou passen was het het wachten op hem wel waard.

Zeg, zij werkte ook gewoon, hoor! Maar ze zou de dingen niet kunnen betalen die hij wilde, natuurlijk... Een groot huis zou het niet worden en er zou veel gezwoegd moeten worden, maar het was niet alsof ze hopeloos waren zonder zijn werk. Tot ze kinderen kregen was het niet alsof ze niet werken kon... Goed, een discussie voor een andere keer.

"Een gezondheidscentrum, dat klinkt ook goed. Ik weet niet waar ze dat hebben, misschien in Londen?" Want Sascha ging er gewoon vanuit dat Neptunus voor iemand anders zou werken, want dat deden alle mensen in haar familie en directe omgeving, voor anderen werken. Zij immers ook. Ze pakte zijn hand en kuste die wat. Het klonk alsof dat hem wel aanstond. Hij kon het in ieder geval proberen. Hij sportte elke dag, was ondanks het einde van zijn zwerkbalcarrière nog hartstikke actief bezig, en hij at ook vrij gezond. Dat zou hem wel staan, dacht ze. Daar werken zou hem goed doen, dacht ze. 

Sorry, als hij met pensioen was? Als hij al ging trouwen? Maar dat was hoe hij vroeger dacht, nu dacht hij anders, toch? Maar ze begreep het wel. Als hij enkel met Zwerkbal bezig was geweest en het met haar nog niet zo serieus was dan kon ze zich inbeelden dat dat zijn idee was. Had hij dat gewild als hij nog zwerkbal speelde? Het maakte niet uit, 'als' maakte niet uit. Het was niet de realiteit. En hij wilde wel trouwen. Ze voelde haar wangen wat gloeien, want dat was wel fijn nieuws om te horen. 

Sowieso was zijn definitie van een goed huis heel wat anders dan die van haar en ook haar ouders hadden geen dienstmeid, geen kinderjuf en zij was gewoon naar de basisschool in Zweinsveld geweest en ze leefde nog. Maar het was duidelijk dat hij dat wilde, dus ze ging er niet tegenin. Voor hun kinderen. Hun kinderen. Het was een idee dat haar brein wat door elkaar leek te schudden. "Maar ik ben ook nog niet klaar voor kinderen. Ik wil nog mijn grote solos behalen. Dat gaat niet als ik kinderen heb. Ik wil ook niet mijn kinderen bij een kinderjuf laten. Ik ben kinderjuf geweest zelf juist omdat ik van kinderen houd. Ik wil daar zelf bij zijn." Elk stapje kunnen applaudisseren, alles kunnen zien. Kunnen genieten.

"Het zit je dieper dan ik dacht." Zei ze en ze legde haar hoofd tegen de zijne, schuifelde tegen hem aan. "Ik weet gewoon dat je iets gaat vinden. Iets dat bij je past." Ze wreef wat over zijn hand, dacht na. "Zwerkbal lesgeven gaat niet meer, maar je houd van sporten, dus kan je daar niet in lesgeven? Misschien zijn er wel sportscholen waar je aan de gang kan. Ik denk dat er genoeg mensen zijn die les van je zouden willen krijgen sterker te worden. Al is het niet om je naam, wat je gedaan hebt, dan wel om de resultaten die je hebt." Hij was immers behoorlijk sterk en gespierd. Ze grinnikte wat. "Mijn broer en vader zouden zich sowieso inschrijven." Al was ze niet zeker of zij Neptunus' diensten zouden kunnen betalen.

Oh God...

Nee.

Even zette ze zich schrap, met hoe hij begon. Een diepe zucht, maar toen ging hij verder en leek het allemaal niet zo... finaal. Het ging over zijn werk. Zijn baan, die hij kwijt was en dat hij nu even niet wist wat hij moest. Zijn wereld die op zijn kop gezet was. Ze wreef over zijn hand, keek hem warm aan maar hij keek haar niet aan. Hij kende hem eigenlijk niet zo. Het was intiem die kant van hem te zien. "Dus je wilt uiteindelijk wel trouwen, maar je wilt dat niet zonder dat je een baan hebt." Vatte ze zijn verhaal samen.

"Ik ben... blij te horen dat je dat wilt uiteindelijk. Ik denk daar wel over na, trouwen. Uiteindelijk. Of, nouja.." Het was niet alsof ze niet erover droomde. "Ik wil het wel graag. Maar ik wil wachten zolang jij het nodig hebt. Maar voor mij hoef je geen fancy baan te hebben. Ik houd van je om wie je bent. Gaat het erom dat je voor me wilt zorgen, of omdat je je anders niet goed voelt, of iets anders?" Vroeg ze zorgvuldig en bracht zijn vingers naar haar lippen om die te kussen.

Zijn omhelzing voelde alsof ze in een warm bad beland was, even terug in de normaliteit. Ze wenste dat zijn aanraking haar moeder's commentaar kon doen vergeten, maar helaas werkte dat niet zoals in de boeken en bleef ze doorspoken in haar hoofd. "Waarschijnlijk gewoon een rare kronkel. Ze kan wel vaker zo plots iets bedenken." Dus bedenken dat zij en Neptunus dingen gedaan hadden was nog niet zo ver gezocht. Maar ze zou het nog vragen moeten, want de manier waarop ze zo overtuigd was dat ze binnen gebroken was, dat was wel erover. Als dat enkel een kronkel was zou Sascha misschien haar huis moeten laten beveiligen, dat niemand meer zonder sleutel naar binnen kon want oef. Ze wilde niet dat haar moeder binnen brak als ze naakt naar haar slaapkamer huppelde omdat ze haar propere ondergoed vergeten was, ofzo.

"De toekomst?" Zei ze en ze keek even naar hem op want dat was wel een eng gesprek. Want wat als haar moeder daadwerkelijk gelijk had? Ze hadden het nog nooit over trouwen of zoiets gehad, en... "Ik zal eerst thee zetten. Dan kunnen we even rustig drinken en praten." En dat gaf haar een moment om de PURE PANIEK in haar brein te sorteren, een plek te geven. Neptunus had haar een knuffel gegeven, dat deed je niet met iemand die je haatte. Dus zette ze de thee voor ze zich naast hem op de bank zette. "De toekomst." Zuchtte ze. Hoe moest je in hemelsnaam zo'n gesprek hebben?

"Hoe zie jij dat, euh, voor je?" Dan was het hek meteen van de dam.

Nou, toen leek het plots allemaal weer een stukje beter. Haar moeder hield haar gezicht vast, gaf haar een kus op haar wang en terwijl ze haar naar de voordeur begeleidde bleef ze maar doorhameren dat Sascha zich niet meer moest laten verleiden, dat hij een knappe man was maar dat alle mannen gedreven werden door één ding en dat ze nu al een jaar samen waren en het dus toch wel tijd werd. Als hij serieus was. En dat ze ook een beetje op haar figuur moest letten als ze wilde dat hij bleef. Glimlachend als een boer met kiespijn sloot ze uiteindelijk de deur achter haar, nadat ze nog twintig keer "Ja ja, dag dag, ja dag he?" aanhoorde.

"Oh...my word." Zuchtte Sascha tegen de deur, voor ze terug naar Neptunus keek. "Dat... dat was... Beschamend. Dat ze zomaar binnen komt stormen en... met haar vingertje?" Het zou haast grappig zijn als ze niet zo geschrokken was. 

Trouwen niet aan de orde? Maar dat waren ze uiteindelijk wel van plan, toch? Althans, dat was het einddoel voor Sascha. Ze waren inmiddels meer dan een jaar samen en ergens begon het in de verte voor haar een beetje te kriebelen. Ze was vrij zeker dat hij de man voor haar was, omdat ze zo goed met elkaar waren. Maar hij bedoelde het vast niet zo, wilde dat vast wel. Het was iets om een gesprek over te hebben, maar niet nu haar moeder zo deed. "Niet aan de orde?" Zei haar moeder gepikeerd en Sascha raakte het ondertussen ook redelijk beu. Ze had geen recht om hier binnen te stormen, als ze dat wilde ging ze wel weer thuis wonen!

"Mam! Het is klaar!" Zei Sascha pertinent en ze pakte haar moeder's pols vast zodat ze niet meer met die priemende vinger naar Neptunus kon steken. "Ik weet niet waar je vandaan hebt dat ik... Maar het is niet zo en je moet nu ophouden." Beet ze haar redelijk bits toe, waar haar moeder op reageerde door te kijken of ze een dreuzel zag vliegen. "Je moet nu ophouden." Herhaalde ze, ook wat streng want hallo, straks dacht Neptunus nog. Zo'n gekke familie, dat zie ik niet zitten, ajuu.

En het leek te werken want haar moeder keek even van Sascha naar Neptunus en terug voor ze een diepe zucht laatte. Zo. "Ik wil gewoon niet dat je foute beslissingen maakt, lieverd." Zei haar moeder voor ze haar omhelsde en Sascha zou willen dat ze Neptunus kon zien vanuit die hoek om haar ongenoegen te tonen. Haar moeder keek op haar beurt Neptunus vuil aan, en gebaarde 'I have my eyes on you'. Helaas had Sascha dat niet echt door.

De Baker koppigheid zorgde ervoor dat mevrouw Baker niet ophield, de sluwheid zorgde ervoor dat haar dochter er niets van merkte. Vooralsnog niet, nochtans.

Ze was best trots op Neptunus, die haar moeder goed te woord stond. En hij had gelijk. Hij behandelde haar goed, hield van haar, was de beste vriend die ze ooit wensen kon. En hij forceerde niets, nam alles op haar tempo. En hij was van haar. Zo'n knappe, lieve en warme man. Ze had het goed gevonden, maar ze hoopte maar dat haar moeder's gedrag geen roet in het eten zou gooien. "Waar komt dit zo plots vandaan?" Vroeg ze en kwam bij de twee staan om Neptunus wat bevestiging toe te steken.

Maar haar moeder leek daar niet op te willen reageren, leek er zo van overtuigd dat zij en Neptunus relaties gehad hadden. "Dus je gaat met haar trouwen? Want dat is wat een degelijke behandeling zijn nadat je haar... Ontbloemd hebt!" Sascha sloeg beschaamd haar vrije hand voor haar ogen want deze vertoning van haar mama was echt superbeschaamtelijk. "Mama, ik zeg het toch, we hebben niks gedaan!" Zei ze terwijl ze schuldig naar Neptunus keek, haar wangen rood.

Een blik die vertelde, Jesus, I am so sorry.

Mevrouw Baker was enigszins onder de indruk van haarzelf, dat ze de man zo ver kreeg daadwerkelijk op te staan. Ze was ook onder de indruk van zijn acteerkunsten, zo onschuldig dat hij keek, net of zijn neus bloedde. Wat een irriterende jongeman, en dat terwijl ze hem tot nu toe altijd wel vriendelijk gevonden had. Dat was zijn doel, natuurlijk. Vriendelijk gevonden worden, het meisje bezwangeren en ervan door gaan. "Houd je niet van de domme, de Haviland. Ze is mijn dochter! Ik ken jouw type." Ze keek naar haar dochter. "Ik heb je gewaarschuwd, Sas." Het was toch verschrikkelijk! Verschrikkelijk.

"Misbruik maken van mijn dochter, met haar naar bed zonder te trouwen!" Sascha hoopte dat de grond haar op zou eten, maar helaas. Ze stond hier nog steeds en ze moest toch iets doen. Zeker omdat wat ze zei nergens op sloeg. "Mama! Ik ben nog maagd?!?" Wat de waarheid was. Even was ze heel blij nooit op haar gevoelens in te zijn gegaan, anders had ze dat niet zo vol vertrouwen kunnen zeggen en had ze nog verder door de grond kunnen zakken, als haar moeder haar niet al in een klooster opsluiten zou. 

Augustus 1842

Ze had eindelijk weer een eigen plekje, nadat ze uit het appartement van Christa, haar nichtje, gegooid was. En dat moest gevierd. Met een goede fles wijn en een grappig bordspelletje keek ze uitdagend naar haar vriend die voor haar zit, bluffend met haar stenen. Ze keek ernaar uit om vanavond samen met hem in haar bed te knuffelen, genietend van de rust en de dagelijkse sleur die zo langzaam aan weer begon, tot plots haar voordeur open gegooid werd. De klap tegen de wand deed haar verschieten, waarna haar moeder binnen gestormd kwam.

"Mam?" Vroeg ze verward en geschrokken, tot haar moeder driftig op Neptunus af stapte en hem een vinger tegen de borst drukte. "Waar denk je wel niet mee bezig te zijn? Met MIJN dochter?" Brieste ze bruut. "Sta op." Commandeerde ze en Sascha kon wel wegkwijnen want what de fuck was dit dan? "Mam?!? Wat bezielt je?" Riep ze schel, en stond op om naast Neptunus te staan maar het gebeurde allemaal zo vlug!