Sascha Baker

Oei, had ze nu iets heel stoms gezegd? Neptunus begon te lachen en ze voelde haar wangen rood kleuren. Ah. Hij wilde een centrum openen. Tja. Daar had ze niet aan gedacht. Hoe anders haar eigen leven was geweest als ze familie had die zo rijk was als Neptunus. Ze zou haar eigen concerthal gekocht kunnen hebben en gewoon haar eigen orkest samen kunnen stellen. En als haar ouders zo rijk waren geweest, had ze vast ook meer naamsbekendheid gehad. En had ze al jong een echt goede viool kunnen kopen. Misschien had ze nu dan al meerdere concerten gehad. In haar eentje. Maar zij had dat niet, zoveel geld om mee te spelen. Neptunus wel.
 
"Ah. Daar had ik niet aan gedacht. Maar dat klinkt wel goed. Denk dat het je goed zal af gaan. Heb je een idee van een pand, waar zou je willen vestigen?"  En kreeg zij dan korting om te komen zwemmen? Of zou hij rijke-mensen-prijzen aanrekenen? Of mocht ze gratis naar binnen? Dan zouden ze nog nieuwe zwemkledij voor haar moeten kopen. Zouden ze die niet gewoon uit een catalogus kunnen bestellen? Ze had wel even genoeg pashokjes van binnen bekeken.

Wacht, nu was ze hem kwijt. Een advocaat? En hij zou niet blij zijn als er een gezondheidscentra in Londen was, vond hij dat geen goede plek om te werken? Was het te druk? Maar daar zouden wel veel mensen zijn, dus het was wat verwarrend. Waar ze moesten beginnen?
 
"Wacht, ik begrijp je volgens mij niet." Of ze was toe aan haar volgende class culture shock. "Je hebt een advocaat nodig? Voor je sollicitatie? Normaliter heb ik alleen mijn cv en mijn motivatiebrief nodig." Glimlachte ze grappend om de sfeer wat te verlichten want ze wilde ook niet dat hij dacht dat ze dom was. Misschien was dat wel gewoon zo, in rijkere klassen. Dat je een advocaat een contract liet opstellen die je goed liet keuren door de werkgever, wist zij veel. Maar dat hij het druk zou krijgen, daar kon ze prima mee leven. Als hij een job zou vinden die bij hem zou passen was het het wachten op hem wel waard.

Zeg, zij werkte ook gewoon, hoor! Maar ze zou de dingen niet kunnen betalen die hij wilde, natuurlijk... Een groot huis zou het niet worden en er zou veel gezwoegd moeten worden, maar het was niet alsof ze hopeloos waren zonder zijn werk. Tot ze kinderen kregen was het niet alsof ze niet werken kon... Goed, een discussie voor een andere keer.
 
"Een gezondheidscentrum, dat klinkt ook goed. Ik weet niet waar ze dat hebben, misschien in Londen?" Want Sascha ging er gewoon vanuit dat Neptunus voor iemand anders zou werken, want dat deden alle mensen in haar familie en directe omgeving, voor anderen werken. Zij immers ook. Ze pakte zijn hand en kuste die wat. Het klonk alsof dat hem wel aanstond. Hij kon het in ieder geval proberen. Hij sportte elke dag, was ondanks het einde van zijn zwerkbalcarrière nog hartstikke actief bezig, en hij at ook vrij gezond. Dat zou hem wel staan, dacht ze. Daar werken zou hem goed doen, dacht ze. 

Ze glimlachte, want het leek alsof hij zijn passie weer terug had gevonden. En oké, ze zou hem even niet zo vaak zien, maar dat was het waard om hem zo te zien stralen. Hij leek zijn zelfvertrouwen een beetje terug te krijgen. "Dat klinkt inderdaad als een goede plek." Wauw. Neptunus met zijn eigen gezondheidscentrum. Dat hij mensen zou helpen beter voor zichzelf te zorgen, dat was toch prachtig? En ergens zat ze in haar achterhoofd met het idee dat als hij zo'n zaak had dat hij wel het idee zou kunnen hebben dat het veilig was om te trouwen... En dat deed haar ook vrij goed voelen.
 
"Je straalt." Zei ze vol trots en gaf hem een warme kus op zijn wang. "Ik zal mijn moeder zeggen wat je plannen zijn. Dat er plannen zijn voor ons. Dat ze even kan kalmeren, want ik wil nooit een herhaling van hoe ze hier binnen stormde." Ze schudde haar hoofd. "Misschien moet ik de tijd nemen waarin jij focust op het centrum om zelf te focussen op mijn muziekcarrière. Ik wil die graag op zijn hoogtepunt zien voor er kinderen komen, zodat ik me dan volledig op hen kan focussen. Maar goed, ik wil ook niet pas kinderen als ik 27 ben ofzo, dus het begint wel te dringen. Al kan ik verder ermee als de kinderen wat ouder zijn, dan heb ik een achterstand opgebouwd... Misschien zou ik dan verder kunnen met Nostalgia of Paradise, of een andere band..." Dacht ze zo hardop.

Oei, had ze nu iets heel stoms gezegd? Neptunus begon te lachen en ze voelde haar wangen rood kleuren. Ah. Hij wilde een centrum openen. Tja. Daar had ze niet aan gedacht. Hoe anders haar eigen leven was geweest als ze familie had die zo rijk was als Neptunus. Ze zou haar eigen concerthal gekocht kunnen hebben en gewoon haar eigen orkest samen kunnen stellen. En als haar ouders zo rijk waren geweest, had ze vast ook meer naamsbekendheid gehad. En had ze al jong een echt goede viool kunnen kopen. Misschien had ze nu dan al meerdere concerten gehad. In haar eentje. Maar zij had dat niet, zoveel geld om mee te spelen. Neptunus wel.
 
"Ah. Daar had ik niet aan gedacht. Maar dat klinkt wel goed. Denk dat het je goed zal af gaan. Heb je een idee van een pand, waar zou je willen vestigen?"  En kreeg zij dan korting om te komen zwemmen? Of zou hij rijke-mensen-prijzen aanrekenen? Of mocht ze gratis naar binnen? Dan zouden ze nog nieuwe zwemkledij voor haar moeten kopen. Zouden ze die niet gewoon uit een catalogus kunnen bestellen? Ze had wel even genoeg pashokjes van binnen bekeken.

Wacht, nu was ze hem kwijt. Een advocaat? En hij zou niet blij zijn als er een gezondheidscentra in Londen was, vond hij dat geen goede plek om te werken? Was het te druk? Maar daar zouden wel veel mensen zijn, dus het was wat verwarrend. Waar ze moesten beginnen?
 
"Wacht, ik begrijp je volgens mij niet." Of ze was toe aan haar volgende class culture shock. "Je hebt een advocaat nodig? Voor je sollicitatie? Normaliter heb ik alleen mijn cv en mijn motivatiebrief nodig." Glimlachte ze grappend om de sfeer wat te verlichten want ze wilde ook niet dat hij dacht dat ze dom was. Misschien was dat wel gewoon zo, in rijkere klassen. Dat je een advocaat een contract liet opstellen die je goed liet keuren door de werkgever, wist zij veel. Maar dat hij het druk zou krijgen, daar kon ze prima mee leven. Als hij een job zou vinden die bij hem zou passen was het het wachten op hem wel waard.

Zeg, zij werkte ook gewoon, hoor! Maar ze zou de dingen niet kunnen betalen die hij wilde, natuurlijk... Een groot huis zou het niet worden en er zou veel gezwoegd moeten worden, maar het was niet alsof ze hopeloos waren zonder zijn werk. Tot ze kinderen kregen was het niet alsof ze niet werken kon... Goed, een discussie voor een andere keer.
 
"Een gezondheidscentrum, dat klinkt ook goed. Ik weet niet waar ze dat hebben, misschien in Londen?" Want Sascha ging er gewoon vanuit dat Neptunus voor iemand anders zou werken, want dat deden alle mensen in haar familie en directe omgeving, voor anderen werken. Zij immers ook. Ze pakte zijn hand en kuste die wat. Het klonk alsof dat hem wel aanstond. Hij kon het in ieder geval proberen. Hij sportte elke dag, was ondanks het einde van zijn zwerkbalcarrière nog hartstikke actief bezig, en hij at ook vrij gezond. Dat zou hem wel staan, dacht ze. Daar werken zou hem goed doen, dacht ze. 

Sorry, als hij met pensioen was? Als hij al ging trouwen? Maar dat was hoe hij vroeger dacht, nu dacht hij anders, toch? Maar ze begreep het wel. Als hij enkel met Zwerkbal bezig was geweest en het met haar nog niet zo serieus was dan kon ze zich inbeelden dat dat zijn idee was. Had hij dat gewild als hij nog zwerkbal speelde? Het maakte niet uit, 'als' maakte niet uit. Het was niet de realiteit. En hij wilde wel trouwen. Ze voelde haar wangen wat gloeien, want dat was wel fijn nieuws om te horen. 
 
Sowieso was zijn definitie van een goed huis heel wat anders dan die van haar en ook haar ouders hadden geen dienstmeid, geen kinderjuf en zij was gewoon naar de basisschool in Zweinsveld geweest en ze leefde nog. Maar het was duidelijk dat hij dat wilde, dus ze ging er niet tegenin. Voor hun kinderen. Hun kinderen. Het was een idee dat haar brein wat door elkaar leek te schudden. "Maar ik ben ook nog niet klaar voor kinderen. Ik wil nog mijn grote solos behalen. Dat gaat niet als ik kinderen heb. Ik wil ook niet mijn kinderen bij een kinderjuf laten. Ik ben kinderjuf geweest zelf juist omdat ik van kinderen houd. Ik wil daar zelf bij zijn." Elk stapje kunnen applaudisseren, alles kunnen zien. Kunnen genieten.
 
"Het zit je dieper dan ik dacht." Zei ze en ze legde haar hoofd tegen de zijne, schuifelde tegen hem aan. "Ik weet gewoon dat je iets gaat vinden. Iets dat bij je past." Ze wreef wat over zijn hand, dacht na. "Zwerkbal lesgeven gaat niet meer, maar je houd van sporten, dus kan je daar niet in lesgeven? Misschien zijn er wel sportscholen waar je aan de gang kan. Ik denk dat er genoeg mensen zijn die les van je zouden willen krijgen sterker te worden. Al is het niet om je naam, wat je gedaan hebt, dan wel om de resultaten die je hebt." Hij was immers behoorlijk sterk en gespierd. Ze grinnikte wat. "Mijn broer en vader zouden zich sowieso inschrijven." Al was ze niet zeker of zij Neptunus' diensten zouden kunnen betalen.

Sorry, als hij met pensioen was? Als hij al ging trouwen? Maar dat was hoe hij vroeger dacht, nu dacht hij anders, toch? Maar ze begreep het wel. Als hij enkel met Zwerkbal bezig was geweest en het met haar nog niet zo serieus was dan kon ze zich inbeelden dat dat zijn idee was. Had hij dat gewild als hij nog zwerkbal speelde? Het maakte niet uit, 'als' maakte niet uit. Het was niet de realiteit. En hij wilde wel trouwen. Ze voelde haar wangen wat gloeien, want dat was wel fijn nieuws om te horen. 
 
Sowieso was zijn definitie van een goed huis heel wat anders dan die van haar en ook haar ouders hadden geen dienstmeid, geen kinderjuf en zij was gewoon naar de basisschool in Zweinsveld geweest en ze leefde nog. Maar het was duidelijk dat hij dat wilde, dus ze ging er niet tegenin. Voor hun kinderen. Hun kinderen. Het was een idee dat haar brein wat door elkaar leek te schudden. "Maar ik ben ook nog niet klaar voor kinderen. Ik wil nog mijn grote solos behalen. Dat gaat niet als ik kinderen heb. Ik wil ook niet mijn kinderen bij een kinderjuf laten. Ik ben kinderjuf geweest zelf juist omdat ik van kinderen houd. Ik wil daar zelf bij zijn." Elk stapje kunnen applaudisseren, alles kunnen zien. Kunnen genieten.
 
"Het zit je dieper dan ik dacht." Zei ze en ze legde haar hoofd tegen de zijne, schuifelde tegen hem aan. "Ik weet gewoon dat je iets gaat vinden. Iets dat bij je past." Ze wreef wat over zijn hand, dacht na. "Zwerkbal lesgeven gaat niet meer, maar je houd van sporten, dus kan je daar niet in lesgeven? Misschien zijn er wel sportscholen waar je aan de gang kan. Ik denk dat er genoeg mensen zijn die les van je zouden willen krijgen sterker te worden. Al is het niet om je naam, wat je gedaan hebt, dan wel om de resultaten die je hebt." Hij was immers behoorlijk sterk en gespierd. Ze grinnikte wat. "Mijn broer en vader zouden zich sowieso inschrijven." Al was ze niet zeker of zij Neptunus' diensten zouden kunnen betalen.

Oh God...
 
Nee.
 
Even zette ze zich schrap, met hoe hij begon. Een diepe zucht, maar toen ging hij verder en leek het allemaal niet zo... finaal. Het ging over zijn werk. Zijn baan, die hij kwijt was en dat hij nu even niet wist wat hij moest. Zijn wereld die op zijn kop gezet was. Ze wreef over zijn hand, keek hem warm aan maar hij keek haar niet aan. Hij kende hem eigenlijk niet zo. Het was intiem die kant van hem te zien. "Dus je wilt uiteindelijk wel trouwen, maar je wilt dat niet zonder dat je een baan hebt." Vatte ze zijn verhaal samen.
 
"Ik ben... blij te horen dat je dat wilt uiteindelijk. Ik denk daar wel over na, trouwen. Uiteindelijk. Of, nouja.." Het was niet alsof ze niet erover droomde. "Ik wil het wel graag. Maar ik wil wachten zolang jij het nodig hebt. Maar voor mij hoef je geen fancy baan te hebben. Ik houd van je om wie je bent. Gaat het erom dat je voor me wilt zorgen, of omdat je je anders niet goed voelt, of iets anders?" Vroeg ze zorgvuldig en bracht zijn vingers naar haar lippen om die te kussen.

Oh God...
 
Nee.
 
Even zette ze zich schrap, met hoe hij begon. Een diepe zucht, maar toen ging hij verder en leek het allemaal niet zo... finaal. Het ging over zijn werk. Zijn baan, die hij kwijt was en dat hij nu even niet wist wat hij moest. Zijn wereld die op zijn kop gezet was. Ze wreef over zijn hand, keek hem warm aan maar hij keek haar niet aan. Hij kende hem eigenlijk niet zo. Het was intiem die kant van hem te zien. "Dus je wilt uiteindelijk wel trouwen, maar je wilt dat niet zonder dat je een baan hebt." Vatte ze zijn verhaal samen.
 
"Ik ben... blij te horen dat je dat wilt uiteindelijk. Ik denk daar wel over na, trouwen. Uiteindelijk. Of, nouja.." Het was niet alsof ze niet erover droomde. "Ik wil het wel graag. Maar ik wil wachten zolang jij het nodig hebt. Maar voor mij hoef je geen fancy baan te hebben. Ik houd van je om wie je bent. Gaat het erom dat je voor me wilt zorgen, of omdat je je anders niet goed voelt, of iets anders?" Vroeg ze zorgvuldig en bracht zijn vingers naar haar lippen om die te kussen.

Zijn omhelzing voelde alsof ze in een warm bad beland was, even terug in de normaliteit. Ze wenste dat zijn aanraking haar moeder's commentaar kon doen vergeten, maar helaas werkte dat niet zoals in de boeken en bleef ze doorspoken in haar hoofd. "Waarschijnlijk gewoon een rare kronkel. Ze kan wel vaker zo plots iets bedenken." Dus bedenken dat zij en Neptunus dingen gedaan hadden was nog niet zo ver gezocht. Maar ze zou het nog vragen moeten, want de manier waarop ze zo overtuigd was dat ze binnen gebroken was, dat was wel erover. Als dat enkel een kronkel was zou Sascha misschien haar huis moeten laten beveiligen, dat niemand meer zonder sleutel naar binnen kon want oef. Ze wilde niet dat haar moeder binnen brak als ze naakt naar haar slaapkamer huppelde omdat ze haar propere ondergoed vergeten was, ofzo.
 
"De toekomst?" Zei ze en ze keek even naar hem op want dat was wel een eng gesprek. Want wat als haar moeder daadwerkelijk gelijk had? Ze hadden het nog nooit over trouwen of zoiets gehad, en... "Ik zal eerst thee zetten. Dan kunnen we even rustig drinken en praten." En dat gaf haar een moment om de PURE PANIEK in haar brein te sorteren, een plek te geven. Neptunus had haar een knuffel gegeven, dat deed je niet met iemand die je haatte. Dus zette ze de thee voor ze zich naast hem op de bank zette. "De toekomst." Zuchtte ze. Hoe moest je in hemelsnaam zo'n gesprek hebben?
 
"Hoe zie jij dat, euh, voor je?" Dan was het hek meteen van de dam.

Zijn omhelzing voelde alsof ze in een warm bad beland was, even terug in de normaliteit. Ze wenste dat zijn aanraking haar moeder's commentaar kon doen vergeten, maar helaas werkte dat niet zoals in de boeken en bleef ze doorspoken in haar hoofd. "Waarschijnlijk gewoon een rare kronkel. Ze kan wel vaker zo plots iets bedenken." Dus bedenken dat zij en Neptunus dingen gedaan hadden was nog niet zo ver gezocht. Maar ze zou het nog vragen moeten, want de manier waarop ze zo overtuigd was dat ze binnen gebroken was, dat was wel erover. Als dat enkel een kronkel was zou Sascha misschien haar huis moeten laten beveiligen, dat niemand meer zonder sleutel naar binnen kon want oef. Ze wilde niet dat haar moeder binnen brak als ze naakt naar haar slaapkamer huppelde omdat ze haar propere ondergoed vergeten was, ofzo.
 
"De toekomst?" Zei ze en ze keek even naar hem op want dat was wel een eng gesprek. Want wat als haar moeder daadwerkelijk gelijk had? Ze hadden het nog nooit over trouwen of zoiets gehad, en... "Ik zal eerst thee zetten. Dan kunnen we even rustig drinken en praten." En dat gaf haar een moment om de PURE PANIEK in haar brein te sorteren, een plek te geven. Neptunus had haar een knuffel gegeven, dat deed je niet met iemand die je haatte. Dus zette ze de thee voor ze zich naast hem op de bank zette. "De toekomst." Zuchtte ze. Hoe moest je in hemelsnaam zo'n gesprek hebben?
 
"Hoe zie jij dat, euh, voor je?" Dan was het hek meteen van de dam.

Nou, toen leek het plots allemaal weer een stukje beter. Haar moeder hield haar gezicht vast, gaf haar een kus op haar wang en terwijl ze haar naar de voordeur begeleidde bleef ze maar doorhameren dat Sascha zich niet meer moest laten verleiden, dat hij een knappe man was maar dat alle mannen gedreven werden door één ding en dat ze nu al een jaar samen waren en het dus toch wel tijd werd. Als hij serieus was. En dat ze ook een beetje op haar figuur moest letten als ze wilde dat hij bleef. Glimlachend als een boer met kiespijn sloot ze uiteindelijk de deur achter haar, nadat ze nog twintig keer "Ja ja, dag dag, ja dag he?" aanhoorde.
 
"Oh...my word." Zuchtte Sascha tegen de deur, voor ze terug naar Neptunus keek. "Dat... dat was... Beschamend. Dat ze zomaar binnen komt stormen en... met haar vingertje?" Het zou haast grappig zijn als ze niet zo geschrokken was. 

Nou, toen leek het plots allemaal weer een stukje beter. Haar moeder hield haar gezicht vast, gaf haar een kus op haar wang en terwijl ze haar naar de voordeur begeleidde bleef ze maar doorhameren dat Sascha zich niet meer moest laten verleiden, dat hij een knappe man was maar dat alle mannen gedreven werden door één ding en dat ze nu al een jaar samen waren en het dus toch wel tijd werd. Als hij serieus was. En dat ze ook een beetje op haar figuur moest letten als ze wilde dat hij bleef. Glimlachend als een boer met kiespijn sloot ze uiteindelijk de deur achter haar, nadat ze nog twintig keer "Ja ja, dag dag, ja dag he?" aanhoorde.
 
"Oh...my word." Zuchtte Sascha tegen de deur, voor ze terug naar Neptunus keek. "Dat... dat was... Beschamend. Dat ze zomaar binnen komt stormen en... met haar vingertje?" Het zou haast grappig zijn als ze niet zo geschrokken was. 

Trouwen niet aan de orde? Maar dat waren ze uiteindelijk wel van plan, toch? Althans, dat was het einddoel voor Sascha. Ze waren inmiddels meer dan een jaar samen en ergens begon het in de verte voor haar een beetje te kriebelen. Ze was vrij zeker dat hij de man voor haar was, omdat ze zo goed met elkaar waren. Maar hij bedoelde het vast niet zo, wilde dat vast wel. Het was iets om een gesprek over te hebben, maar niet nu haar moeder zo deed. "Niet aan de orde?" Zei haar moeder gepikeerd en Sascha raakte het ondertussen ook redelijk beu. Ze had geen recht om hier binnen te stormen, als ze dat wilde ging ze wel weer thuis wonen!
 
"Mam! Het is klaar!" Zei Sascha pertinent en ze pakte haar moeder's pols vast zodat ze niet meer met die priemende vinger naar Neptunus kon steken. "Ik weet niet waar je vandaan hebt dat ik... Maar het is niet zo en je moet nu ophouden." Beet ze haar redelijk bits toe, waar haar moeder op reageerde door te kijken of ze een dreuzel zag vliegen. "Je moet nu ophouden." Herhaalde ze, ook wat streng want hallo, straks dacht Neptunus nog. Zo'n gekke familie, dat zie ik niet zitten, ajuu.
 
En het leek te werken want haar moeder keek even van Sascha naar Neptunus en terug voor ze een diepe zucht laatte. Zo. "Ik wil gewoon niet dat je foute beslissingen maakt, lieverd." Zei haar moeder voor ze haar omhelsde en Sascha zou willen dat ze Neptunus kon zien vanuit die hoek om haar ongenoegen te tonen. Haar moeder keek op haar beurt Neptunus vuil aan, en gebaarde 'I have my eyes on you'. Helaas had Sascha dat niet echt door.
 
De Baker koppigheid zorgde ervoor dat mevrouw Baker niet ophield, de sluwheid zorgde ervoor dat haar dochter er niets van merkte. Vooralsnog niet, nochtans.

Trouwen niet aan de orde? Maar dat waren ze uiteindelijk wel van plan, toch? Althans, dat was het einddoel voor Sascha. Ze waren inmiddels meer dan een jaar samen en ergens begon het in de verte voor haar een beetje te kriebelen. Ze was vrij zeker dat hij de man voor haar was, omdat ze zo goed met elkaar waren. Maar hij bedoelde het vast niet zo, wilde dat vast wel. Het was iets om een gesprek over te hebben, maar niet nu haar moeder zo deed. "Niet aan de orde?" Zei haar moeder gepikeerd en Sascha raakte het ondertussen ook redelijk beu. Ze had geen recht om hier binnen te stormen, als ze dat wilde ging ze wel weer thuis wonen!
 
"Mam! Het is klaar!" Zei Sascha pertinent en ze pakte haar moeder's pols vast zodat ze niet meer met die priemende vinger naar Neptunus kon steken. "Ik weet niet waar je vandaan hebt dat ik... Maar het is niet zo en je moet nu ophouden." Beet ze haar redelijk bits toe, waar haar moeder op reageerde door te kijken of ze een dreuzel zag vliegen. "Je moet nu ophouden." Herhaalde ze, ook wat streng want hallo, straks dacht Neptunus nog. Zo'n gekke familie, dat zie ik niet zitten, ajuu.
 
En het leek te werken want haar moeder keek even van Sascha naar Neptunus en terug voor ze een diepe zucht laatte. Zo. "Ik wil gewoon niet dat je foute beslissingen maakt, lieverd." Zei haar moeder voor ze haar omhelsde en Sascha zou willen dat ze Neptunus kon zien vanuit die hoek om haar ongenoegen te tonen. Haar moeder keek op haar beurt Neptunus vuil aan, en gebaarde 'I have my eyes on you'. Helaas had Sascha dat niet echt door.
 
De Baker koppigheid zorgde ervoor dat mevrouw Baker niet ophield, de sluwheid zorgde ervoor dat haar dochter er niets van merkte. Vooralsnog niet, nochtans.

Ze was best trots op Neptunus, die haar moeder goed te woord stond. En hij had gelijk. Hij behandelde haar goed, hield van haar, was de beste vriend die ze ooit wensen kon. En hij forceerde niets, nam alles op haar tempo. En hij was van haar. Zo'n knappe, lieve en warme man. Ze had het goed gevonden, maar ze hoopte maar dat haar moeder's gedrag geen roet in het eten zou gooien. "Waar komt dit zo plots vandaan?" Vroeg ze en kwam bij de twee staan om Neptunus wat bevestiging toe te steken.
 
Maar haar moeder leek daar niet op te willen reageren, leek er zo van overtuigd dat zij en Neptunus relaties gehad hadden. "Dus je gaat met haar trouwen? Want dat is wat een degelijke behandeling zijn nadat je haar... Ontbloemd hebt!" Sascha sloeg beschaamd haar vrije hand voor haar ogen want deze vertoning van haar mama was echt superbeschaamtelijk. "Mama, ik zeg het toch, we hebben niks gedaan!" Zei ze terwijl ze schuldig naar Neptunus keek, haar wangen rood.
 
Een blik die vertelde, Jesus, I am so sorry.

Ze was best trots op Neptunus, die haar moeder goed te woord stond. En hij had gelijk. Hij behandelde haar goed, hield van haar, was de beste vriend die ze ooit wensen kon. En hij forceerde niets, nam alles op haar tempo. En hij was van haar. Zo'n knappe, lieve en warme man. Ze had het goed gevonden, maar ze hoopte maar dat haar moeder's gedrag geen roet in het eten zou gooien. "Waar komt dit zo plots vandaan?" Vroeg ze en kwam bij de twee staan om Neptunus wat bevestiging toe te steken.
 
Maar haar moeder leek daar niet op te willen reageren, leek er zo van overtuigd dat zij en Neptunus relaties gehad hadden. "Dus je gaat met haar trouwen? Want dat is wat een degelijke behandeling zijn nadat je haar... Ontbloemd hebt!" Sascha sloeg beschaamd haar vrije hand voor haar ogen want deze vertoning van haar mama was echt superbeschaamtelijk. "Mama, ik zeg het toch, we hebben niks gedaan!" Zei ze terwijl ze schuldig naar Neptunus keek, haar wangen rood.
 
Een blik die vertelde, Jesus, I am so sorry.

Mevrouw Baker was enigszins onder de indruk van haarzelf, dat ze de man zo ver kreeg daadwerkelijk op te staan. Ze was ook onder de indruk van zijn acteerkunsten, zo onschuldig dat hij keek, net of zijn neus bloedde. Wat een irriterende jongeman, en dat terwijl ze hem tot nu toe altijd wel vriendelijk gevonden had. Dat was zijn doel, natuurlijk. Vriendelijk gevonden worden, het meisje bezwangeren en ervan door gaan. "Houd je niet van de domme, de Haviland. Ze is mijn dochter! Ik ken jouw type." Ze keek naar haar dochter. "Ik heb je gewaarschuwd, Sas." Het was toch verschrikkelijk! Verschrikkelijk.
 
"Misbruik maken van mijn dochter, met haar naar bed zonder te trouwen!" Sascha hoopte dat de grond haar op zou eten, maar helaas. Ze stond hier nog steeds en ze moest toch iets doen. Zeker omdat wat ze zei nergens op sloeg. "Mama! Ik ben nog maagd?!?" Wat de waarheid was. Even was ze heel blij nooit op haar gevoelens in te zijn gegaan, anders had ze dat niet zo vol vertrouwen kunnen zeggen en had ze nog verder door de grond kunnen zakken, als haar moeder haar niet al in een klooster opsluiten zou. 

Augustus 1842
 
Ze had eindelijk weer een eigen plekje, nadat ze uit het appartement van Christa, haar nichtje, gegooid was. En dat moest gevierd. Met een goede fles wijn en een grappig bordspelletje keek ze uitdagend naar haar vriend die voor haar zit, bluffend met haar stenen. Ze keek ernaar uit om vanavond samen met hem in haar bed te knuffelen, genietend van de rust en de dagelijkse sleur die zo langzaam aan weer begon, tot plots haar voordeur open gegooid werd. De klap tegen de wand deed haar verschieten, waarna haar moeder binnen gestormd kwam.
 
"Mam?" Vroeg ze verward en geschrokken, tot haar moeder driftig op Neptunus af stapte en hem een vinger tegen de borst drukte. "Waar denk je wel niet mee bezig te zijn? Met MIJN dochter?" Brieste ze bruut. "Sta op." Commandeerde ze en Sascha kon wel wegkwijnen want what de fuck was dit dan? "Mam?!? Wat bezielt je?" Riep ze schel, en stond op om naast Neptunus te staan maar het gebeurde allemaal zo vlug!

Mevrouw Baker was enigszins onder de indruk van haarzelf, dat ze de man zo ver kreeg daadwerkelijk op te staan. Ze was ook onder de indruk van zijn acteerkunsten, zo onschuldig dat hij keek, net of zijn neus bloedde. Wat een irriterende jongeman, en dat terwijl ze hem tot nu toe altijd wel vriendelijk gevonden had. Dat was zijn doel, natuurlijk. Vriendelijk gevonden worden, het meisje bezwangeren en ervan door gaan. "Houd je niet van de domme, de Haviland. Ze is mijn dochter! Ik ken jouw type." Ze keek naar haar dochter. "Ik heb je gewaarschuwd, Sas." Het was toch verschrikkelijk! Verschrikkelijk.
 
"Misbruik maken van mijn dochter, met haar naar bed zonder te trouwen!" Sascha hoopte dat de grond haar op zou eten, maar helaas. Ze stond hier nog steeds en ze moest toch iets doen. Zeker omdat wat ze zei nergens op sloeg. "Mama! Ik ben nog maagd?!?" Wat de waarheid was. Even was ze heel blij nooit op haar gevoelens in te zijn gegaan, anders had ze dat niet zo vol vertrouwen kunnen zeggen en had ze nog verder door de grond kunnen zakken, als haar moeder haar niet al in een klooster opsluiten zou. 

Augustus 1842
 
Ze had eindelijk weer een eigen plekje, nadat ze uit het appartement van Christa, haar nichtje, gegooid was. En dat moest gevierd. Met een goede fles wijn en een grappig bordspelletje keek ze uitdagend naar haar vriend die voor haar zit, bluffend met haar stenen. Ze keek ernaar uit om vanavond samen met hem in haar bed te knuffelen, genietend van de rust en de dagelijkse sleur die zo langzaam aan weer begon, tot plots haar voordeur open gegooid werd. De klap tegen de wand deed haar verschieten, waarna haar moeder binnen gestormd kwam.
 
"Mam?" Vroeg ze verward en geschrokken, tot haar moeder driftig op Neptunus af stapte en hem een vinger tegen de borst drukte. "Waar denk je wel niet mee bezig te zijn? Met MIJN dochter?" Brieste ze bruut. "Sta op." Commandeerde ze en Sascha kon wel wegkwijnen want what de fuck was dit dan? "Mam?!? Wat bezielt je?" Riep ze schel, en stond op om naast Neptunus te staan maar het gebeurde allemaal zo vlug!

En nu had ze haar handen vol en kon ze haar sowieso niet meppen. Ze voelde de pure paniek over haar heen spoelen, maar Neptunus zou het fixen, toch? Neptunus zou haar helpen. Die had vast wel vrienden die hen wilden helpen, toch? Waar moest ze haar spullen in hemelsnaam gaan zetten. Ze riep een geïrriteerde "UGH!" uit voor ze met haar kat en al verdwijselde naar Neptunus' deur waar ze met haar hoofd tegen de deur aan bonste. Haar moeder zou het haar niet in dank afnemen, maar waar moest ze anders heen? Bij haar mama werd ze altijd doodongelukkig. Neptunus zou haar helpen. 
 
Sascha en Christa uitgeschreven

WAAROM MOEST ZE DAT NU ZEGGEN! Ze was net zo erg als de familie zei. En ze had nog wel gelooft in de goedheid in het hart van Christa. Ze bedekte even haar oren nadat die dat vuile woord zei, schudde haar hoofd. Ongelovelijk. Ze was ongelovelijk. Ordinaire trien. Er was echt een steekje bij haar los. Even wilde Sascha haar heel hard meppen, maar besloot ze toch dat het haar niet waard was. Ze zou nooit verbeteren.
 
Dus greep Sascha haar kat uit haar favoriete hoekje en negeerde haar klauwen die in haar nek staken terwijl ze met haar andere hand haar koffer dicht deed, om naar Christa terug te keren, het geblaas in haar oor negerend. "Ik zal van de week langskomen om alles op te halen. Ik stuur je een uil." Zei ze bits, alsof Christa nooit wat voor haar betekent had.