Thomas Hawk

"...Wat?" Dat was wel het meest belachelijke ooit. Hij deed alles voor Blythe, hield alles een geheim voor Blythe, omdat hij haar zorgen wilde wegnemen. Hoe zou hij ooit haar vertrouwen zo kunnen schaden? Hij zou zich niet meer in de spiegel aan kunnen kijken, maar dan ook... Thuiskomen en een dronken man aantreffen zou daar vast wel niet mee helpen. "Ik ga wel naar boven. Dutje doen." Want man, dat was echt iets wat hij haar niet nog meer aan wilde doen. En dus vertrok hij zonder boe of bah naar zijn kamer om daar met kleren aan en al in bed te ploffen.

Blythe? Zijn oog viel op de glazen flessen die hij geledigd had en hij keek terug naar Mike. Blythe. "Je gaat haar toch niks zeggen." Zei hij maar.

Hij bleef doordrinken terwijl Mike praatte, en hoe meer die dat deed hoe meer hij wilde dat hij stopte. Hij maakte zich zorgen? Dan kon die dat toch lekker boven doen en hem gerust laten? Waarom moest hij nu persé zijn moment rust verstoren? Hij woonde hier nog altijd vrijwel gratis. En hij was een ex-drugs verslaafde, hoe kon hij hem dan shamen voor een paar pintjes? Alsof dat het ergste was, alsof ze hèm niet levensloos uit een schuur hadden getrokken. En zijn moeder was een hoer, oprecht, maar hij had haar wel met zijn kinderen vertrouwt. Kende Mike hem zo dan niet, was hij dan zo'n verschrikkelijk persoon? 

"Laat me gewoon gerust, Mike." Bromde hij boos.

Terug naar nog zo'n indringende vraag. Ugh. Hij nam nog maar een grote, uitdagende slok, zette het lege pintje neer in de gootsteen en wreef het schuim van zijn lippen. "Ik beslis dat altijd nog zelf, dankjewel." Zei hij geïrriteerd en nam de volgende fles om open te doen. "Ik heb veel en hard gewerkt om dit alles te realiseren. Dus ik mag zelf beslissen als ik een keer wil ontspannen." Klik-tss, zei de volgende fles, het schuim bruisde over zijn hand. Niks dat de kuisvrouw niet later op kuisen kon. 

En hoe lang kon hij nog ontsnappen voor de werkelijkheid hem in het gezicht kwam trappen?

Daar wilde hij het dus echt niet met Mike over hebben en dus negeerde hij zijn vraag compleet, om een nieuw onderwerp te beginnen. "Ik ben echt blij dat je bij ons woont. Toen ik zou jong was als jou maakte ik echt veel fouten. Ook fouten waar goede dingen uit kwamen, hoor, Dolly is er één van, maar toch. Je bent super bezig. We zijn trots op je." Knikte hij de jongen toe om nog een slok te nemen om die vraag van net weg te spoelen.

Ah, kijk, Mike was al terug dus zo vervelend vond hij Thomas nu ook weer niet. Dat was tof, want Thomas vond Mike een heerlijk mens. En was het leven niet beter met heerlijke mensen om je heen? De cake stond in de oven, de deur van de oven was dicht, dus er restte hem niks meer dan nog wat te drinken, door zijn receptenboek te bladeren en af en toe een blik te werpen op Mike, tot zijn blik die van hem kruiste. "Is het een goed boek?" Vroeg hij en smeerde zich uit over het aanrecht. 

Hij voelde zich in zijn nopjes. De wereld voelde weer helemaal alsof hij die aankon, dat probleem zou hij wel oplossen, dat kon hij allemaal! Had hij niet alles geregeld tot op heden, hij had zijn winkels gekocht, dit huis gekocht, een lieve en ook prachtige vrouw gevonden, schitterende kinderen in zijn huis, wie zou hem nou wat maken! Hij was als koning ter wereld, alles lag aan zijn vingertoppen. Ergens was hij bewust dat het de alcohol was die sprak, maar was dat geen heerlijke gedachte? Een heerlijke gedachte waar hij even zich in kon laten verdrinken. 

Hij was lekker aan het dansen op de muziek in zijn hoofd, zette de cake vakkundig in de oven en sloot die, kon zich zetten aan het aanrecht om nog verder van Mike's pintje te genieten. Life was good!

Nou, dan niet hè? "Oké." Haalde hij zijn schouders dan maar op en pikte het pintje op toen Mike weg was om dan zelf maar van te drinken. Anders was dat ook zonde, he? Het was niet alsof ze eindeloos geld hadden. Niet dat dit goedkoop was om te doen, maar het was een oude kameraad die hem een arm om sloeg nu de stress en de eenzaamheid rond het probleem hem de baas waren. Hij kon er niet naar zijn vrouw, de financiën waren zijn taak om alleen te trotseren. En hij had dat prima gedaan. Tot nu. "Byeeeeee!" Wuifde hij de jongen weg, voor hij wat moest gniffelen want het was zo stom hoe hij zich gedroeg. Goed. Cake.

"Oh komaaaaan, het is maar één biertje." En als Mike mee dronk zou hij zich minder slecht voelen over dit hele gedoe, over zijn counter die nu soms dagelijks gereset werd. Zou hij misschien zich schuldig voelen over Mike overhalen te drinken? Wellicht, maar hij dacht daar niet echt aan momenteel. En ze konden nog even iets leuks met zijn tweeën meemaken. "Soms in de zoveel tijd doe ik het nog eens een keer, zo is ons Charles ook ontstaan, hè." Dat wist Mike vast nog niet, een grappig weetje. "Hoe lang ben je nu al nuchter? Komaan." 

Hij haalde zijn schouders op. "Your loss!" Grijnsde hij en wierp een blik op zijn flesje. Goed, misschien was het niet helemaal leuk voor Mike om hier op te stuiten, maar als het moment nu toch al kapot was? En die jongen kon toch wel voor die ene keer leuk doen? Het was ook maar bier, geen zware harddrugs. Dat van het één het ander kon leiden was ver in de achtergrond gestoken, de alcohol maakte alles even oké en daarmee vond Thomas ook alles even oké. Gewoon alles even leuk en gezellig en warm in plaats van angstig en moeizaam en vervelend. 

Hij likte van zijn lepel, legde de ander even in de kom terug, voor hij zijn eigen lepel er bij legde, een ongeopend biertje pakte en die open maakte, naar Mike schoof. "Eentje, dan." Knipoogde hij. 

Thomas kon zijn rust niet vinden. Met de kinderen in het huis en de paniek die langzaam zijn adem leek te benemen had hij gedacht, ach, dat ene biertje. De rationele gedachte dat één biertje nooit één biertje kon zijn was verdrongen geweest, want ook in de winkel had hij een krat meegenomen. 'Dat zal vast wel eens van pas komen op een feestje' had hij zich voorgenomen, maar eigenlijk wist hij al beter. Tuurlijk wist hij beter, hij was al zo lang nuchter, en vertelde elke week over nuchter zijn, luisterde naar de verhalen van andere verslaafden, maar dat liet hij nu maar even begaan.

Want nu was het even Thomas en de fles en zijn cake. Want hij had niet echt gedacht dat hij zo dronken zou zijn als hij de cake aan het bakken was. Hij hoorde de deur toe gaan, wist van de stem wie het was en riep zijn jonge huisgenoot tot zich. "Mikeeey! Wil je ook?" Vroeg hij jolig en stak de jongen de lepel vol beslag toe, slurpte zelf enthousiast van zijn eigen lepel.

That was it? He did his best not to look too annoyed but now he had to start all over and it wasn't like Mike had gotten any information out of him. Okay. Well. Time to start over. 

But not before he went to the door and locked it behind Mike.

"I don't know. I might do the next one too. I think I want to become a bit more active in the stores." 

Mike really wasn't backing down and Thomas was getting slightly agitated, he too hadn't been catching that much sleep, which made it worse. "All you need to understand is that I have my reasons." Which seemed like a nice enough way of saying it was none of his business.

Well, that was exactly what Thomas couldn't say. "I just needed to count it myself in person." Was his explanation.

He could see the look in Mike's eyes and it kind of annoyed him. He chose his words as carefully as he could and yet he still seemed to spark that anxiety in him. Wasn't his fault, but he had enough to worry about. "No,it wasn't. I wouldn't have known about the mistake if I hadn't counted it myself." And why did he went to count? Well he wasn't going to tell Mike that. He loved the kid, but he was rather close to his wife, who was pregnant right now. Who he didn't want to burden with that big worry. So he'd rather keep it inside his minds and the books. He'd figure it out.

A mistake in the stock. "Yeah, there was a mistake. Not a big one." Before Mike would panic about him firing the boy. He always leapt to the worst conclusions. It reminded him of himself. Like the curve going downwards. Of course that meant in a couple of months he and his family would be living on the streets, or at least out of a shitty London apartment, like the one he used to live in. Rats in the walls, loud neighbours, drug use at every corner... 

He looked back at the paper, though he'd lost what exactly he was tracking. Disgruntled he removed the ruler from the paper, looked back at Mike.

"Not per se. Is there something you need to tell me?" He said, looking up from the paper, keeping his ruler at the right place, making sure not to lose track. Maybe there was something Mike needed to tell him. Something relating to what he was working on. Perhaps he'd seen something happen? Seen one of his co-workers... But then it wouldn't be at all locations. What was universal to all locations? Him. The brand. But people weren't buying less books than last year, so that wasn't it. How could he make less money, but earn the same amount? Had he gone mad? That didn't make any economic sense?

Ah. Mike. With chocolate milk. 1.230+1.513, and then the newest books, 4.245, ah, that was slightly different than what Mike had counted, 4.238, but small errors like that were human, he made them himself too. When customers came past to ask questions, it could be easy to get distracted. "Thanks." He said, looking up at the man. Mike. He was like family, lived with him. But he also worked for him. But if Mike wanted to rob him he'd do it in different ways. How could he even think about Mike robbing him? It was like thinking Blythe would rob him. It was laughable. The boy was so keen to prove himself, brought him chocolate milk, for Christ sake. Yet he seemed nervous. He had two cups of chocolate. 

"Would you like to sit?" He asked, smiling shortly at him. When Mike seemed nervous, he normally wanted to chat. Maybe.... No. It was impossible.

It simply wasn't possible. In all his stores, there was a loss turning up. It had started slow at first, he'd written it off as a few stolen books and had bemoaned people who'd steal books. He'd turned up security, but even after that, the curve on the print from his bank account had kept sloping downwards. He was losing money. And it didn't make sense. The numbers were correct, were the same as the year passed when he did make a good profit, so why was there now a difference? He had spent the last few days in his stores, counting the stock, checking the logs for accuracy, but there were no faults in them. 

So he was bent over the books once again, using a ruler to pass by all the stock numbers, to write them down to check them against the numbers he'd seen. Cause that was the only thing it could be by now, someone stealing from the stock themselves, but he trusted all his employees and the security was top-notch. He did pay for the best, so it didn't make sense.

He was sipping from his fourth cup of coffee of the day when he heard a knock on his door. "Yep. Come in." He said, not looking up.