Evangeline Lennox

Ze hoefde haar zin niet af te maken, hij kon het zelf wel invullen met een blik op haar hoopvolle ogen. Hij zou niet ontkennen dat hij die hoop ook wel ruimte wilde geven
 
Het leven was goed, ze waren zo gelukkig als mogelijk was,maar hij wist ook wel hoe zijn oudste dochter jaloers was op alle andere kinderen, jaloers omdat hun moeder zich wel elk moment van hun jeugd kon herinneren. Hij was er ook bij tijdens de pijnlijke ruzies als Charlie zich niks van Cheyenne aan wilde nemen omdat; ‘je weet toch niet wie ik ben, dus waarom zou ik luisteren?!' En hij wist hoe verschrikkelijk het voor zijn vrouw was. 
 
Dan hadden ze het niet eens over alle verloren momenten tussen henzelf. Om daar ook maar iets van terug te kunnen krijgen, zou een wonder zijn. 
 
“Dat klinkt goed”, stemde hij voorzichtig in, "je moet zeker solliciteren. Je hebt genoeg kennis, ze willen je vast hebben.  Alleen.. zelfs al ga je niks ontdekken, dan is deze baan alsnog wat je wilt toch? Ik wil niet dat je straks aan iets begint wat je uiteindelijk niet gelukkig maakt”
 

"Rood is een goede kleur," stemde hij in alsof hij er verstand van had. Alsof hij niet zijn hele leven vooral kledingadvies van zijn moeder had gevolgd, en er pas normaal uit kwam te zien toen hij gewoon iemand inhuurde om hem advies te geven en Agatha met dat advies liet inkopen. "Goud is ook mooi misschien?" Dat meende hij dan weer wel; goud maakte alles beter. "Daar zit ook wat glitter in."
 
"Thuis gaat alles wel goed, Caspy is alleen een beetje jaloers dat er steeds meer kinderen bijkomen.Hij houdt kennelijk niet zo van delen". Hoe... Hoe is alles bij jou nu?" Ze leek gelukkig met haar kinderen, maar haar man… ja.

Was ze in staat om om een ander te geven? Niet echt, niet zo erg dat het ertoe deed. Tuurlijk, het gehuil van Emile ging door merg en been. Tuurlijk, ze wilde niet dat hij doodging, dat hij pijn had. Maar, het was allemaal niet de voornaamste reden dat ze wilde dat Chase hem zou redden, dat ze overwoog om hier te blijven. 
 
Ze wilde gewoon geen bloed aan haar handen, niet weer. 
 
“Ik haat je!" "Ik geloof je niet!”,
 
Ze geloofde niet dat hij niet alsnog Emile iets zou aandoen, zelf als ze bleef. Je moest niet onderhandelen met terroristen. Ze wierp een angstige blik naar de muur. “Help hem dan?”

 

“Om wat te doen?” schreeuwde hij naar haar. “Je alle ruimte te geven om gewoon weg te gaan?!” Dacht ze dat hij dom was? Wat dacht ze, wat voelde ze, ze kon hier wel liggen gillen dat Emile naar een heler moest, maar zelf stond ze niet op om dat kind te helpen. Hoeveel kon ze er dan om geven? Niets toch? Was Claude in staat om om iemand te geven? Hoe langer, hoe meer hij daaraan twijfelde – maar hoe aanvaardde je dat in Godsnaam als ze exact was van wie hij altijd had gewild dat ze om hem gaf?
 
Van al de rest kon hij er wel mee leven, maar niet van haar. Ze moest, ze moest, ze moest. Hij wist niet wie hij was zonder haar.
 
Hij zette stappen richting haar, tot hij zo dichtbij was dat hij haar zou kunnen vastnemen als ze aanstalten maakte om weg te gaan. Het was maar goed ook dat ze niet wilde verschijnselen, dacht hij bitter, anders was hij haar allang kwijt. “IK VERMOORD DAT KIND ALS JIJ WEGGAAT!” Ging hij dat doen? Waarom zou hij een herinnering aan haar willen hebben? Emile leek op hem, qua uiterlijk, maar hij hing zo hard aan haar rokken dat hij er alleen maar aan kon denken dat dat kind voor hetzelfde lot als hij voorbestemd was. Dat kon hij hem toch niet aandoen?

Chase wist haar altijd weer te verrassen. Altijd, als ze dacht dat ze hem wel uitgespeeld had, dat ze elke mogelijke reactie, elk mogelijk einde had voorbereid, kwam er toch iets nieuws. Het leek de laatste tijd ook steeds bloederiger te worden, een escalatieladder waarvan ze de bovenste trede nooit wilde gebruiken.
 
Ja, van hem, maar wat deed het ertoe? Hij leek zijn eigen kinderen ook te willen vermoorden.
 
“BRENG HEM NAAR EEN HELER, NU,” gilde ze, zo paniekerig als een aangeschoten wild, terwijl ze half overeind en half weg probeerde te kruipen."

“Dat klinkt geweldig!” Zowel het ‘Peru’ gedeelte als het lege Zweinstein gedeelte. Charlotte zou wel een week dat uit willen proberen, misschien konden ze deze keer een week eerder terugkomen als ze haar ouders heel lief aankeek! “Ik wil naar Atlantis, mensen zeggen dat het niet echt is - maar die liegen!” Ze ging rechtop in bed zitten, klaar om de gezonken stad te verdedigen mocht Tyler het bestaan ook willen ontkennen. "Mijn tante is volgens mij wel eens in Peru geweest, voor de draken"
 
In elk geval ergens verder weg dan Spanje. 

Ze knikte en stopte snel de chocoladekikker in haar mond, straks sprong hij weg, voordat ze Tyler het kaartje gaf. Ze had niet gekeken of het een zeldzame was, anders zou ze nog spijt krijgen van deze deal.
 
"Een beetje," gaf ze toe. Soms was ze jaloers op haar ouders die de hele wereld hadden gezien, maar haar vader wilde dat soort reizen nog niet met hen maken; ‘ze waren te jong’. Charlotte was er zo klaar mee om te jong voor alles te zijn. Te jong voor een toverstok, te jong voor een wereldreis, maar kennelijk wel ‘oud genoeg om haar eigen kamer op te ruimen’. “Is Zweinstein saai als iedereen weg is?” kaatste ze de bal terug.

12 juli 1842 -> Hollows magisch warenhuis
 
Madeline had zwanger van hem willen worden, een groots plan om haar man dwars te zitten, en Caspian had geen reden gezien om ‘nee’ te zeggen. Nu waren die kinderen, die dochters, daar. Hij had besloten toch iets betrokken te willen zijn bij hun leven. Niet als vader hoor, nee daar had Maddie de man voor die ze dwars had willen zitten, maar als iemand die hen leuke spullen kocht en mee op avontuur nam. De makkelijke onderdelen van ouderschap. 
 
“Hebben ze al een lievelingskleur?” Vroeg hij enthousiast terwijl hij met Madeline door Hollows warenhuis struinde. 
 
Prive!

Charlottes slaapkamer -> de nacht voor de zomervakantie
 
Het was niet elke dag dat Tyler en Charlotte het goed met elkaar konden vinden. Soms deed hij ontzettend stom, en dan gooide zij iets naar zijn hoofd tijdens de les of liet ze hem struikelen in de pauze. Maar vanavond waren ze gelukkig weer de allerbeste vrienden en hadden ze een slaapfeestje, iets wat ze wel vaker deden zo vlak voor de vakantie. Over anderhalve dag ging ze naar Spanje en zou ze hem twee maanden niet zien.
 
Charlotte was te koppig om te zeggen dat ze hem zou missen, maar het slaapfeestje sprak voor zich.
 
“Heb jij nog chocoladekikkers?” fluisterde ze, voor zover ze in staat was om te fluisteren.
 
Met Irene!

Adele wist dat arme mensen niet zo slim waren, anders zouden ze nooit arm blijven, natuurlijk, maar gingen ze er nou echt vanuit dat zij zo dom was om hier in te trappen? "Natuurlijk niet," beet ze direct naar Gwendoline. "Als je haar nu meeneemt, dan zie ik het geld dat je me verschuldigd bent nooit meer terug. Ze blijft gewoon hier en je krijgt haar enkel en alleen terug als je het gehele bedrag betaalt. In één keer." 

"Ik kan een eed afleggen dat ik het terugbetaal", ze zou alles doen om haar dochter weer te zien! "Als ze blijft dan..dan blijft het bedrag oplopen. Dan kan ik haar nooit meer zien..". Ze knipperde gefrustreerd de tranen die opkwamen weg, nu was niet het moment. "Alstublieft"

Ze was zwanger. Opnieuw. Ergens was hij er niet meer vanuit gegaan dat ze drie jaar na de geboorte van Emile en Aliénore wederom zwanger zou raken, al was dat wellicht naïef. Waarom zou het niet kunnen? Hij had haar al een tijdje niet meer aangeraakt, maar het was niet zo dat hij haar nooit bij zich had kunnen krijgen in de laatste jaren, en hij hield haar niet meer even hard in de gaten als ervoor, dus ze had vast mogelijkheden genoeg om langs het kantoor van de minister te passeren. Kijk, dit was wat er gebeurde als je iemand vertrouwen schonk.
 
Hij kon niet het kind van een ander opvoeden. Hij had er nooit enig begrip voor gehad dat zijn moeder naar zijn vaders bastaarden had gekeken en ze niet een voor een de nek had omgewrongen zodra ze een voet in hun huis hadden gezet. Zélf had hij niet eens een hekel aan de kinderen gehad, een aantal van hen rekende hij zowaar tot zijn vrienden, maar wat deed dat ertoe? Er was weinig dat van zo weinig zelfrespect getuigde als koekoeksjongen in je nest laten zitten. Dat kind moest weg.
 
En als hij nu helder zou nadenken, zou hij zonder boe of ba naar Claire gaan en haar vragen om het vergif dat ze zelf had willen innemen om af te komen van haar huwelijk met Richard, of zou hij het zelf proberen te maken, of zou hij een van de obscure naslagwerken in zijn vaders bibliotheek – die ene met zijn slaapkamer verbonden, niet degene waar hij soms gasten in toeliet – lenen om exact te leren hoe hij een ongeboren kind de levenslust benam zonder de moeder als ongewenste nevenschade te hebben, of zou hij haar net genoeg toetakelen om verlost te zijn van het kind en niet van haar.
 
Maar Chase dacht niet helder na, want het was Claude en na Hawk was de tergend trage these dat hij hen allebei op korte tijd van zich af gedreven had zonder het zelfs te proberen een fataal vergif. En waarom? Om Basil Ryder? Wat had die vent haar te bieden? Hij zou nooit door haar heen zien als híj dat deed, hij zou haar nooit iets kunnen geven dat ze niet al in zich had en hij zou haar nooit, nooit zelfs maar een druppel van de liefde geven die Chase haar al jaren gaf. Waarom? Waarom was híj niet genoeg en Ryder wel?
 
“Van hem?” spuugde hij eruit, als was het een laatste kans. Zou hij ooit geen kansen meer geven? Hij was een verdomme een hoopje pathos bijeengeraapt met verbroken beloften en nonsensicale geruststellingen dat ze deze keer anders zouden zijn. Elke keer logen ze, elke keer sloot hij hen in de armen, alsof zíj de reddingsboei waren die hij nodig had – maar was het niet zíjn oceaan? Hij duwde haar op de grond, net voorzichtig genoeg dat ze niets anders dan een blauwe plek kon overhouden, en greep Emile, die hij na een woordeloze spreuk bij zich toverde, vast en spieste hem aan een degen die hij vervolgens in de muur boorde. Hij raakte het hart niet; hij had geen zin om dat kind in haar buik zijn erfenis na te laten. Zolang het maar hard genoeg bloedde dat ze exact wist waar ze mee bezig was. Het geschreeuw van zijn zoon hoorde hij niet eens, niet zolang hij niet zeker was dat ze het begreep. “Waar zat je met je gedachten?”

Ze geloofde wat hij zei en het was precies daarom dat ze wilde dat hij ophield. Ze wilde dat hij haar niet meer zou zoeken, dat hij haar genoeg zou haten om haar niet meer te willen zien. Waarom kon hij geen hekel aan haar hebben zoals zij aan hem? Ze had hem vaak genoeg die kant op geduwd, soms bewust, soms uit reflex of hulpeloosheid. “Ik ben zwanger,” deelde ze mee en staarde hem koppig aan.
 
Ze wist heus wat hij zou denken, en misschien was het genoeg om haar te laten gaan. Hij kon haar affaires vermoorden, maar hij kon het kind niet vermoorden zonder haar te raken, en dat zou hij niet doen

Waarom kwam ze nu zo slecht uit haar woorden? Ze had dit gesprek wel duizend keer geoefend, de dagen hiervoor, in de koets hierheen, in haar hoofd elke seconde dat ze op Adele had gewacht. En toch, het leek alsof ze was vergeten hoe ze duidelijk moest spreken. 
 
"Nee ik bedoel - tuurlijk ik- dat wilde ik niet. Maar, als ze blijft is het alleen maar duurder toch? Dus als ik de oorspronkelijke schuld afbetaal en haar meeneem.. dan kan ik sparen om de rest af te betalen, dan heeft u niet nog meer kosten"
 
 

Nou, hoera, er was geen contract. Dat zorgde in ieder geval voor minder kans op dat schouwers binnen zouden vallen, maar blijkbaar had de jongedame nog niet bedacht dat het een goede reden zou zijn om af te druipen. "Wat wilt u dan?" vroeg ze, vriendelijk en kil tegelijkertijd. "Dat ik uw dochter op zolder bewaar, haar alleen maar restjes te eten geef en aardappelzakken om te dragen? Of wilt u dat ik goed voor haar zorg?" 
 
Een betere zorg dan ze bij Gwendoline zou krijgen, laten we eerlijk zijn. 

“U man heeft me nooit een contract gegeven”, gaf ze toe, “als u me niet geloofd over de afspraak wil ik best Veritaserum innemen". Ze zou elk vergif innemen als ze haar dochter ermee terug kon zien. “Maar.. als Eira bij jullie blijft dan zijn dat toch alleen maar meer kosten?”  Zelfs na een jaar hun hoer te zijn geweest begreep ze rijke mens

Zou best dat het niet de afspraak was, maar de oorspronkelijke afspraak was ook niet met haar gemaakt, maar met haar man en oeps, kijk eens wie er nu dood was? "Oh?" vroeg ze, met een onschuldige glimlach. "Mag ik het contract inzien? Dan kunnen we zien wat daar in staat." 
 
Ze ging er vanuit dat zelfs Leon niet dom genoeg was geweest om dit op papier vast te leggen. 
 
"Maar moet zeggen dat ik het verrassend vind dat u uw dochter bij mij achterlaat en er dan vanuit gaat dat ik een jaar lang al haar kosten betaal, voor niets?" 

Ze moest haar tranen wegbijten toen ze het bedrag zag, want dit zou ze inderdaad nooit kunnen betalen. Dan had ze nog minstens een extra jaar in Purgatory moeten doorbrengen. Hoe kwam Adele Marks op dit bedrag? 
 
“Mevrouw Marks, het spijt me, maar toen ik de afspraak met uw man maakte is mij niks gezegd over extra kosten. Ik zou best wat extra willen betalen maar dit…dit was niet de afspraak.” Niet dat er echt een afspraak was geweest over Eira terugkopen, maar ze had verwacht dat als Regans schuld was afbetaald het wel goed zat.
 

Hmmm, haar financiële situatie was verbeterd, juist ja. Adele trok even een wenkbrauw op terwijl ze Gwendoline wat beter bestudeerde, want ja, misschien was haar financiële situatie inderdaad verbeterd, maar was het niet interessant dat ze er ook bleker uit zag dan Adele zich herinnerde? Ook magerder, haar haren valer. "Is dat zo?" zei ze, licht spottend. "Maar goed, eens zien..." Ze nam een slok van haar eigen thee, voor ze met haar toverstok een rol perkament en schrijfbenodigden naar zich toe liet zweven. "Natuurlijk het oorspronkelijke bedrag," begon ze, "en dan nog de kosten voor eten, kleding, et cetera, om over een kleine rente maar niet te spreken..." Ze krabbelde wat cijfers neer die nergens op sloegen, maar het was niet alsof ze alle bonnen had bewaard van wat er in de loop van tijd allemaal voor Irma was gekocht. 
 
Met een glimlach overhandigde ze het document aan Gwendoline.
 
Geen denken aan dat ze dat bedrag zou kunnen betalen. 

Ze had thee nu wel prettig gevonden, het was fijn geweest een kopje vast te houden tegen de zenuwen. "Mijn..financiële situatie.. is verbeterd”. Ze ging maar niet uitleggen hoe, dan kreeg ze Eira misschien niet meer terug! Maar ze zou nooit meer terug gaan naar Purgatory, dus Adele hoefde niets te weten over die tijd. “Ik zou graag mijn dochter terugkopen..”

Ze had geen idee waar Gwendoline het afgelopen jaar had doorgebracht, ze had er ook geen moment bij stilgestaan want het was niet echt bepaald iets waar ze zich mee bezig hoefde te houden, al zei ze zelf. Nee, ze had zelfs op moeten zoeken wie Gwendoline ook alweer was, toen ze haar een brief met een verzoek tot een afspraak had gestuurd, maar gelukkig hield Adele overal goede aantekeningen over. In code, natuurlijk, dat zij de enige was die het kon lezen, want bepaalde dingen wilde je niet publiekelijk bekend hebben. 
 
Zoals het feit dat je een kind had gekocht. Het was niet verboden, als je het een beetje goed praatte, maar dat betekende niet dat het sociaal geaccepteerd was.
 
"Nou, vertel," knikte Adele naar Gwendoline, want hoe sneller ze dit konden regelen, hoe beter. Natuurlijk was Irma niet aanwezig, die was bij Levi vandaag, maar dat betekende niet dat ze mensen zoals Gwendoline lang hoefde te entertainen, toch? Daarbij moest ze straks die stoel maar weg laten halen, je wist maar nooit wat voor ziektes dit soort mensen bij zich droegen. 
 
Ze nam niet eens de moeite om thee voor haar in te schenken. 

17 juni 1842, de living in Chase en Claudes huis
 
Hij had het geweten, dat wel. Hij had geweten dat Claude meer nodig zou hebben dan twee moorden en het tijdelijk verlies van een kind om Basil Ryder te laten gaan, maar hij had op zijn minst gehoopt dat ze haar uiterste best zou doen om het te verbergen. Dan had hij zichzelf kunnen voorhouden dat ze wel van hem hield, dat het over was. Dat ze de ring om haar vinger had gezien en zich de beate beloften had herinnerd. Dat er een kans was voor een droom van twee kinderen zonder benul van de echte wereld en wat er hen te wachten zou staan.
 
Hij had het wel geweten. Vol tegenzin, maar hij had het geweten. Dag na dag verzamelde hij de restanten van een affectie waaraan hij niet kon tornen, week na week vulde hij een lugubere kist, doodsprentjes van zijn hoop, minuut na minuut was gepasseerd toen hij het laatste had gevonden. Elk verraad was te veel tot je het grootste vond.
 
Het leek maanden te duren voor Claude terugkwam van haar verdomde koffieklets met Titiana – of was ze weer naar Basil? – en toen ze eindelijk door de deur kwam, bestudeerde hij twee obsessieve tellen lang haar haren om op te maken bij wie ze geweest was. Het feit dat hij het niet eens zeker wist, maakte het, ergens, alleen maar erger. Hij stond op en beende met vlugge passen naar haar toe, alsof ze anders weg zou gaan. “Verhuisplannen?” beet hij haar toe, kil en razend tegelijkertijd. “Opnieuw?”
 
Waarom? Waarom wilde ze de hele tijd weg van hem? Hij was de enige die wist hoe ze écht was en van haar hield.
 
OOC: Privé met Erica! ❤️

Opnieuw? 
 
Nogsteeds!
 
Het was niet alsof ze niet weg had gewild de seconde dat hij haar terug de drempel over had verschijnseld. De weken van opsluiting, de wig tussen haar en de kinderen, het feit dat ze haar dochter niet meer aan kon kijken zonder walging, de tweede moord... het hielp allemaal niet aan een warm thuisgevoel.
 
Maar het werd nu gewoon wat dringender om een tweede - hopelijk laatste - poging te wagen. Zonder kinderen deze keer, dat had ze wel geleerd. 'Natuurlijk niet,' beet ze hem toe terwijl ze langs hem heen probeerde te stappen. 'Ik was gewoon bij Titiana langs. Misschien moeten we de kinderen weer eens met Lion laten spelen, hij komt vriendjes tekort.'"

Echt, ze ging klagen over privacy? Met alles wat er de laatste tijd gebeurd was, vond ze dat het grootste probleem hier? Claude was soms niet te geloven. Was dat een groot deel van waarom hij haar zo grandioos vond, zo’n wonder? Wellicht – iemand die hem zo veel zou willen als hij hen, over hen was hij allang heen geraakt. Maar toch. Hij zou het ook niet erg vinden als ze een keertje meewerkte.
 
“Het lag in de bibliotheek”, beet hij haar toe, ook al was dat niet waar en was hij door haar kleerkast gegaan om dit te vinden. “Waar zat je in Godsnaam met je gedachten?!” Waarom wilde ze hem nog een keer verlaten? Ging het niet prima? Waren de kinderen er niet aan gewend dat ze er allebei waren, had hij haar niet meermaals bloemen gebracht, deed hij zijn best niet genoeg om avonden te verzinnen waarop ze het naar haar zin kon hebben? Wat wilde ze nog méér?

“Waar heb je die gevonden?".  Kort keek ze met lichte paniek naar de papieren die hij vasthield. De documenten die ze zou gebruiken als ze vertrok, een nieuwe naam, een nieuwe familie, alles om een frisse start te maken netjes aangevraagd. De juiste documenten krijgen ging redelijk soepel als je met de minister van toverkunst sliep. “Je moet niet door mijn spullen gaan”, besloot ze over te stappen op woede. Woede was zoveel beter dan angst.