Evangeline Lennox

“Wat is dít dan?” beet hij haar toe, terwijl hij de documenten nog net niet in haar gezicht duwde. Het was niet per se bewijs, geen bewijs dat een veroordeling in de rechtbank zou opleveren, maar het was genoeg, genoeg redenen om aan te nemen dat ze een poging tot ontsnappen zou begaan in de nabije toekomst, genoeg om te beseffen dat ze praktische plannen aan het maken was – en waarom? Waarom? Hij dacht niet dat er iemand in haar leven was die haar even graag zag als hij dat deed.
 
“Als Lion vriendjes moet hebben, mag Titiana Lion terug aan zijn vader geven”, besloot hij koppig, alsof hij de tweeling ooit eerder verboden had om Lion te zien. Hij had zich zelden in dat hele gedoe willen mengen, maar op dit moment gunde hij Claude niets. Gewoon. Als ze bleef, mocht ze die kinderen met elke etter laten spelen, maar nu niet.

"Helemaal niet!," gilde ze woest. Ze wist precies waar deze documenten hadden gelegen. Het was dom geweest om ze niet magisch te verzegelen. Ze was er de laatste tijd minder bij met haar hoofd, maar ze wist zeker dat ze niet in de bibliotheek hadden gelegen. "Blijf voortaan van mijn spullen af."
 
Ze ging zijn vragen niet beantwoorden; hij wilde de antwoorden toch niet horen.
 
"Ik ga vanavond bij mijn ouders slapen."

Zo snel als hij kon, stoof hij naar voren om Claudes pols vast te nemen. “Nee, dat ga je níét!” Hoe dom dacht ze dat hij was? Als ze nu elders sliep, kwam ze vast ineens niet meer thuis. Dat haar vriendje nu verkozen was tot minister, opende deuren voor haar – dat besefte hij heus wel en dus was het nu al helemaal belangrijk dat hij altijd wist waar ze was. Straks was ze weg, ergens verstopt zoals alleen ministers mensen konden laten verdwijnen, en dan moest hij zijn vader of zo inschakelen om hem te helpen en dat zou nog wat worden.
 
Haar vinden zou wel lukken, dat was het probleem niet.
 
“Je blijft godverdomme hier!” Ze waren getrouwd, ze had twee jonge kinderen, betekende dat allemaal niets voor haar? “We moeten dit oplossen!”

Ze deed niet eens meer de moeite zich los te trekken, wist toch wel dat hij haar gewoon steviger en pijnlijker zou vastgrijpen. "Prima", antwoordde ze kil, "maar er valt niks op te lossen". Het werd even een paar weken vervelend, misschien sloot hij het huis wel weer af. Ze probeerde er niet teveel aan te denken want dan kreeg ze paniek en ze was niet op haar meest alert als ze in paniek was. Altijd alert zijn was het minimale wat ze moest kunnen in dit huishouden. 
 
Ze kwam wel weg, uiteindelijk.
 
Ze moest wel. 

"Ah, ja?" beet hij haar toe. "Wil je dan niet de hele tijd weg? Omdat je denkt dat al je problemen míjn schuld zijn?" Wat moest hij doen om te bewijzen dat haar leven niet beter zou zijn zonder hem? Hij zou zelfs zo ver willen gaan als aannemen dat het slechter zou zijn – zonder hem was zonder haar netwerk, zonder de reputatie en de status die ze zo hoog in het vaandel hield. Dacht ze echt dat Basil Ryder haar van de afgrond zou redden? Mannen zoals hij keken het liefst van al weg. Claude verdiende iemand die haar in de ogen keek wanneer er niets anders in te lezen stond dan verzengende toorn.
 
"Ben je niet van plan om weg te rennen met je minister misschien? Denk je écht dat hij met je meegaat? Dat hij zijn post voor jou zou afstaan? Ben je echt zo dom?" Als Basil Ryder zijn ministerschap en zijn kinderen en zijn vrouw had willen laten schieten, dan had hij dat al wel gedaan, toch? De beste heer had twee familieleden laten sterven en hij had nog altijd geen stap opzij gezet. Als de dood het niet kon, waarom zou de liefde het dan doen? De liefde was niet half zo overtuigend.

“Hij hoeft niets op te geven voor mij.” Dat meende ze; ze zou het nooit aan Basil vragen, want ze wist namelijk niet wat het antwoord zou zijn. Als ze het vroeg, wilde ze een ‘nee’ horen, zodat haar liefde zich voor altijd schuldig zou voelen en zijn deur open zou slaan als ze een veilig huis nodig had om te schuilen. Maar als hij ‘ja’ zei, dan was zij hem iets schuldig. “Hij mag zijn vrouw en kinderen houden, jij mag onze kinderen houden, en jullie moeten mij allebei laten gaan."
 
Want zij had zichzelf en de baby in haar lichaam, de baby die, in tegenstelling tot haar bestaande kinderen, nog de kans had een goed mens te worden.

Waar sloeg dat op? Dit was geen zaak van opgeven of laten gaan, dit was zaak van werken om haar bij hem te houden, om ervoor te zorgen dat ze dat wílde, en dan had ze het zo ineens over dat hij haar moest laten gaan?! Dat zijn vader scheidde, hield niet in dat hij dat ook wilde. Waarom zou hij dat verdomme zelfs willen? Waarom wilde zij dat überhaupt? Konden ze niet gewoon teruggaan naar hoe het vroeger was? Toen alle daden in het licht van vertrouwen geanalyseerd werden en hij zijn gebreken onder een mantel van liefde gedekt zag en hij er nauwelijks over nadacht dat er een ander scenario mogelijk was.
 
“Nee”, siste hij, wellicht het laatste dat hij nog relatief kalm had kunnen zeggen. “Ben je gek geworden?! We zijn getrouwd! Je kan niet zomaar ophoepelen!” Zelfs als hij niet naar status keek, zelfs als hij niet naar het geroddel keek, aan alle gevolgen van dien dacht, dan nog. Ze moest bij hem blijven – wie was hij zonder haar? Hij wist niet meer hoe hij moest leven zonder dat hij Claude bijna dagelijks zag. Hij greep haar pols vast, als was het een reddingsboei. “Je blijft hier!”
 
Of anders, of anders, of anders.

Dit moest klaar zijn.
 
Ze hadden dit spel al zo vaak gespeeld; elke keer kwamen ze hetzelfde uit, met handafdrukken in haar pols en nieuwe motivatie om hier weg te gaan. Ze had altijd stiekem willen vertrekken; het was haar recent bijna gelukt, dus ze wist dat het kon. Ze had de confrontatie nooit aangedurfd, niet rechtstreeks - wat als ze zichzelf uiteindelijk in gevaar bracht?
 
Maar hij had altijd anderen gestraft voor wat zij fout deed, en hoewel ze om haar kinderen gaf, om Basil gaf, maakte het uiteindelijk niet genoeg uit. Ze ging de kans om een normaal leven te geven aan zichzelf en aan dit kind niet verpesten voor het geval dat haar al verloren kinderen consequenties voor haar daden kregen. “Nee!” gilde ze woest en trapte met haar voeten tegen hem aan, net zolang tot hij wel los moest laten.
 
Of, dat hoopte ze, want ze had nog geen ander plan. 

Hij liet haar los. Hij haatte het, hij haatte zijn reflex, hij haatte dat hij nooit voor elkaar kreeg om een mes in haar te steken, om zijn toverstok vast te nemen en haar te laten voelen waarom ze verdomme niet weg kon, om al zijn door haar verafschuwde vaardigheden tentoon te stellen, maar hij kon het niet. Ze haatte hem, maar ze zou hem nog zo veel meer haten als hij het wel deed, en hij wilde geen sikkepit van haar verliezen.  
 
“Ik vind je overal terug”, siste hij. “Het heeft geen zin.” Hij wilde dat ze wilde blijven, dat ze niet de hele tijd zo ver mogelijk van hem verwijderd wilde zijn, maar tot ze op dat punt waren, moest ze op zijn minst begrijpen dat ze weggaan, maar niet wegblijven.

Zomer 1842 - Adeles huis
 
Jaren terug had ze met eenzelfde gevoel tegenover Leon Marks gezeten; nu was Leon Marks dood en zat ze zenuwachtig tegenover zijn weduwe. Gwendoline was er, voor haar eigen gemoedsrust, vanuit gegaan dat dat iets betekende. Als moeder was Adele vast… ze wist het niet precies, maar het moest iets betekenen, toch?
 
Ze had in elk geval meer te bieden deze keer.
 
“Bedankt dat u me wilde spreken,” ze maakte zich wat rechter om de zenuwen te verbergen, “ik wilde het graag over Eira hebben.” Ze had wat getreuzeld in de hal in de hoop haar dochter tegen te komen, maar helaas niet gezien.
 

Hij roerde. En roerde. En roerde totdat er niets meer in zijn thee te roeren viel. Toch bleef hij roeren terwijl hij de bom had laten barsten. Zowel zijn moeder als zijn broer vielen stil en staarden hem aan alsof ze water zagen branden. Stephen staarde in zijn thee, ongemakkelijk onder die blikken. Misschien had hij beter niets kunnen zeggen, maar... Hij was het zat dat het altijd zo ging. Het feit dat zijn vader niet dood was, werd dood gezwegen en dat zat hem niet lekker.
 
Harold, zoals verwacht, brabbelde er gelijk maar overheen. Stephen staarde hem zwaar geïrriteerd aan, oprecht gefrustreerd dat zijn broer zich er weer zo onderuit probeerde te lullen. Maar zijn moeder vroeg waarom. Stephen negeerde zijn broer voor het moment en staarde haar aan, half verbaasd dat zij niet net zo hard met Harold mee deed. Tja. Waarom had hij die brief eigenlijk geschreven?
 
“Nou ja, het was niet echt een brief”, zei hij voorzichtig. “Meer alleen een vraag. Om hem te ontmoeten”. Hij schraapte zijn keel. Verder had er ook werkelijks niets in gestaan. “En ik heb dat gevraagd omdat ik het zat ben dat niemand mij de waarheid wilt vertellen”, zei hij een tikkeltje beschuldigend. Alleen zijn oom was eerlijk gweest. Soort van. Maar die ging hij niet verraden want die had hij nodig. Oom Eric was op één of andere manier de link tussen hem en zijn vader. “Papa leeft en ik wil weten waarom hij ons niet op komt zoeken”, mompelde hij kopping. Hij wees naar Harold met zijn theelepeltje. “Wil jij dat ook niet weten?”.

Papa. Papa. Harold bevroor als vanzelf, staarde naar zijn broertje terwijl die woorden langzaam bij hem naar binnen drongen. Hij had gewoon een brief gestuurd naar papa en hij verwachtte antwoord. 
 
Zodra hij weer kon bewegen, gluurde hij direct naar zijn moeder, die stamelend om een reden vroeg, maar god, Harold wilde de reden niet eens weten. Het zou toch alleen maar problemen opleveren, hun vader was dood (al dat niet letterlijk) en hij zou nooit weer in hun leven kunnen komen en waarom kon niemand dingen eens een keer laten rusten??? Hoe moeilijk was het om gewoon niet over pijnlijke dingen te praten! 
 
"Ik wil later nog naar de Wegisweg toe voor wat schoolspullen," deed hij een hele dappere poging om het gesprek van onderwerp te laten veranderen. "Wil je ook mee, Stephen? Of moet ik iets voor je meenemen?" 

Ze had dit moeten verwachten. Ergens had ze dat ook wel, maar Harold had zijn ontwijkend gedrag niet van een vreemde. Familietrekje
 
Ze wilde een vaas tegen de muur gooien toen ze die woorden hoorde, maar deed het natuurlijk niet. Volwassen worden betekende niet reageren op dat soort impulsen, en ze had dat inmiddels perfect onder de knie.
 
"Een brief, naar je vader? Maar... waarom dan?" vroeg ze zachtjes aan haar jongste zoon.
 
Verdomme.

Stephen was niet dom en had heus wel verwacht dat deze rvaag uiteindelijk een keer zou vallen. Het verbaasde hem eigenlijk dat het nog zo lang geduurt had voor Harold of zijn moeder hem zou vragen wat er zo belangrijk was aan deze verwachtte brief. Toch was hij iedere keer weer opgelucht als er geen vragen gesteld werden. Tot nu dus. Harold moest zo nodig zijn mond open trekken.
 
Kon hij maar zeggen dat hij een vriendinnetje had of dat hij een zeer belangrijke brief verwachtte van een vriend. Of van een universiteit waar hij al geïnformeerd had wat de eisen waren, ook al duurde het nog even voor hij Zweinstein zou verlaten. Aan de andere kant was Stephen het zo langzamerhand ook wel zat dat hij constant zijn mond moest houden als het over zijn vader ging. Hij hield altijd de lieve vrede in ere, hij hield altijd netjes zijn mond, maar hij was gewoon diep teleurgesteld en kwaad dat hij geen enkele reactie op de brief had gehad. Hij kon het zelf ook niet verklaren, maar het zat hem enorm dwars en dus nam hij niet de moeite om zijn mond verder nog te houden.
 
“Ik heb een brief gestuurd naar papa”, zei hij nonchalant terwijl hij suiker door zijn thee roerde, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat je iemand schreef die eigenlijk al jaren dood was en nu weer levend, daarnaast een weerwolf was en ook nog eens je vader. “En ik verwacht een antwoord”. Al had hij de hoop al bijna verloren. Hij had een antwoord moeten eisen.

Het was niet dat Harold er van overtuigd was dat zijn vader dood was, het was gewoon... dat het ingewikkeld was. En Harolds modus operandi met ingewikkelde dingen was om het vooral te negeren tot het zichzelf regelde. Zijn grootvader was dood, zijn vader was nog niet naar voren gekomen en als hij wel leefde, als hij dat wel wilde, als hij wel contact wilde hebben met zijn zoons, dan zou hij de eerste stap zetten, toch? Tot die tijd was er niet iets dat Harold hoefde te doen. 
 
Hij had namelijk al genoeg andere dingen om over na te denken.
 
"Waarom vraag je toch telkens of er een brief voor je is?" vroeg hij nieuwsgierig, de zoveelste ochtend dat Stephen met die vraag naar beneden kwam. Hij schonk zijn broertje maar alvast een kopje thee in, want het leek erop dat hij dat nodig had. "Is er een vriend die beloofd had je te schrijven?" Of had Stephen soms eh... een relatie? 

Begin januari 1842
 
“Is er een brief voor me?”.
 
Het was de standaard begroeting van Stephen inmiddels. Met de feestdagen was hij thuis en kwam de post niet per se tijdens het ontbijt, maar hij kon het toch niet laten om het elke ochtend even te vragen. Want hij hoopte op een brief. Of in ieder geval een berichtje. En toch had hij nooit een antwoord verwacht, vanaf het begin niet. Hij had al in oktober een bericht gestuurd via zijn oom naar zijn vader. Ene rgens wist hij ook wel dat zijn vader nooit zou reageren. Maar toch... Hij had gehoopt. Stom natuurlijk. Misschien had zijn oom niet eens de kans gehad om het briefje aan zijn vader te geven. Misschien had zijn vader niet eens de moeite genomen om het te lezen. Misschien was het briefje wel verloren gegaan. Er konden allerlei redenen zijn, maar de meest pijnlijke leek ook wel de meest logische; zijn vader wilde gewoon niets met hem te maken hebben. En waarom zou hij? Hij was tenslotte jaren geleden al vertrokken.
 
Behalve zijn oom Eric, wist niemand daarvan af. Zowel zijn moeder als zijn broer hielden nog altijd hartstochtelijk voor dat zijn vader dood was. Ze zouden vast niet al te best reageren als ze wisten dat Stephen daar anders over dacht. Ze waren soms al geïrriteerd genoeg door zijn vragen. Hij wilde maar al te graag dat hij het er met hen over kon hebben, maar hij wilde zijn moeder geen pijn doen of teleur stellen en Harold... Nou ja, als hij het Harold zou vertellen dan werd het toch wel weer ruzie.
 
Maar ook deze ochtend kwam Stephen naar beneden, zijn haar nog steeds in de war terwijl hij aan de ontbijt tafel ging zitten. De feestdagen waren voorbij en Zweinstein riep alweer, maar voor nu startte hij de dag nog altijd met steevast dezelfde begroeting.
 
“Is er een brief voor me?”.

"Het kan als we het willen", knikte hij overtuigd, want er was niks wat hij niet bereid was te regelen voor - of met - zijn gezin. "Mijn enige eis is dat we een oppas voor Lavender hebben voor mijn moeder erachter komt dat je gaat werken. Zowel om jou een preek als om Lavender teveel middagen met Delilah Johnson te besparen". Als het nou Charlotte of de tweeling was geweest, dan was hij overtuigt dat zijn moeder de persoon was die het na drie dagen niet meer wilde. Maar Lavender was een stuk liever dan de rest. 
 
Dus meer risico om verpest te worden door zijn moeder. 
 
"Wat voor vacature?" Vroeg hij vervolgens met oprechte interesse. Hij vond en alles wat zijn vrouw deed interessant en gezien haar studie..ja wist hij zeker dat hij het objectief ook leuk ging vinden om over te horen.

Hoi, wat leuk dat je onze RPG hebt gevonden!
 
Het forum is zeker nog actief, er wordt eigenlijk dagelijks op P&P gepost. Wat voor karakter je graag zou willen maken is helemaal aan jou. Dat mag een zweinsteinleerling, een volwassene of een jonger kind zijn. Er wordt zowel op Zweinstein als in de Buitenwereld actief gepost, dus je kan waarschijnlijk in alle gevallen wel ergens aansluiting vinden.
 
Ik zie dat de linkjes inderdaad niet goed werken, dus ik zal ze zo even vervangen! De topics in het "Informatie voor nieuwe leden board" zijn ook nog wat verouderd en in een proces van vervanging, dus als je meer informatie wil dan verwijs ik je ook graag door naar het belangrijke informatie board. Daar is alle informatie sowieso up to date. In dit board kan je ook wat meer vinden over Zweinstein en de Buitenwereld en hier vind je wat algemene informatie over P&P.
 
Als je weet wat voor karakter je graag wil maken kan je beginnen aan het schrijven van je personagedossier en die posten. Dan kunnen we je naam ook wijzigen naar die van je personage, dat is geen probleem. Je hoeft dus niet perse een nieuw account te maken.
 
Ik hoop dat ik je zo even op weg heb geholpen! Als je nog vragen hebt laat het me vooral weten.
 
We hebben trouwens ook een Discord server waar je in contact kan komen met de mensen achter de personages en samen kan plotten. Laat het maar weten als je daar graag in zou willen.
 
Groetjes,
Irene