Evangeline Lennox

Zaterdag 3 september 1842 - avond - Stella en Lucas huis 
 
Hun papa was verdwenen en Lucas maakte zich zorgen. Het was niet zoals mama; die verdween vaak, maar ze kwam altijd weer terug, dus hij wist dat het geen probleem was als ze eventjes vertrok. Zijn ‘vader’ zag hij bijna nooit en hij wist nog steeds niet of hij het leuk vond bij de man. Ze deden wel altijd leuke dingen, maar Oliver wilde hem nooit voorlezen of dingen uitleggen zoals Gabriel dat deed. Gabriel was nooit vertrokken, nooit zomaar weggegaan zonder hen mee te vragen of iemand te laten weten dat hij wegging en weer terug zou komen.
 
Niemand kon hem precies uitleggen waar en waarom zijn papa weg was, dus dat betekende dat niemand het wist! Wat bewijs was voor: Iets. Heel. Ergs.
Wat voor ergs wist hij niet precies, maar ze moesten papa redden.
 
“Stella, we moeten papa zoeken en helpen,” vertelde hij zijn zusje. Zonder haar durfde hij niet.
Prive!

At least George did something, because Priscilla didn't think she could move, even if she wanted to. Her son, the one she'd been clinging onto in her mind, to relieve the pain of the asylum, didn't want to meet her. She'd thought up this whole elaborate relationship between the two of them and although she knew it wasn't going to be like that immediately, she'd expected the boy at least to see the similarities, to be happy to know his mother hadn't wanted to abandon him. They'd ripped him from her, and every day since she'd thought about him, if he was doing well, what he was doing. 
 
Weird. He thought she was weird. "My baby!" She shrieked, unable to keep her composure. "Don't say that. I love you, you're my baby, don't say that!" She rambled, as her chaperone held her arm around her. She wasn't sure if she tried to comfort her or contain her, but Priscilla hunched over her knees, holding them in an attempt to push away the nausea. This couldn't be real.

Dolores wilde heus wel helpen, al was het maar omdat ze zich niet comfortabel rond haar teerbeminde vader voelde om nee te zeggen en ook enigszins omdat het er bij haar was ingedrild dat ze niet echt een keuze had wat dat betrof en dat ze móést helpen zodra iemand ernaar vroeg. Sinds ze hier in het klooster was terechtgekomen, was die neiging alleen maar erger geworden, alsof het zelfs nooit een optie was om niet te helpen.
 
“Wat erg. Ik zal voor uw gezin bidden”, zei ze beleefd, terwijl ze zich probeerde in te denken over welke broer het eigenlijk zou gaan. Ze had ooit wel een familieportret gezien, geloofde ze. Ze had langs deze kant van de familie drie broers, die haar allemaal erg lang hadden geleken, en twee zussen. Ze dacht dat ze ouder was dan een van hen, maar heel zeker was ze daar niet van – de exacte leeftijden had ze nooit geweten. “Oh, ik ken niet zo veel van geneeskunde”, voegde ze er licht beschaamd aan toe, alsof ze dat wel had moeten doen. “Ik kan naast bidden weinig doen, vrees ik.”

Ja, bidden, daar had hij veel aan. Kijk, hij was ook Katholiek, hoor, ging netjes naar de kerk (misschien niet elke zondag, maar toch vaak genoeg), deed zijn donaties, biechtte zijn zonden op, maar Dolores die voor zijn gezin bad, daar schoot Jupiter niets mee op. 
 
Nero glimlachte. "Oh, je hoeft ook geen kennis van geneeskunde te hebben," zei hij, warm, "maar er is iets wel iets dat je kunt doen. Wil je je broer graag helpen?" 

It had been a mistake. George stared at his own son in horror, the young boy who just glanced at Priscilla from the corner of his eye and seemingly determined that had been enough. He should've asked the boy somewhere else, probably, might've asked the maid to at least tell him that his mother was waiting for him, but now Priscilla seemed incredibly hurt and Bartholomew just seemed to inch away from her. 
 
"Bartie," he sighed, standing up so he could guide Bartie towards her, "come on. It won't be long." 

But he didn't know her. He didn't know this strange woman, who was sobbing on the couch in an emotional display he wasn't used to, and who said she was his mother. He had never had a mother, he had never wanted a mother, because George and Azalea were enough and now all of the sudden he was suddenly supposed to meet her? What next, he had to live with her? She would take him away from his father?
 
"No," he said, louder, stepping away from his father's hands. "I don't want to, she's weird!" 

George de Haviland's home
 
She was finally free from that torturous place, and now she was free to go wherever she wanted... With a chaperone from her parents, of course. Cause they didn't want her to get in trouble, or hurt herself. She was quite content her parents were so rich they could afford one. She knew of another patient from Candy Kane who upon being released was locked up in the outhouse. A terrible thought. But Priscilla could go where she wanted, so after breakfast with her parents she declared them she'd go to visit her ex-husband. 
 
So after her bathroom visit, where of course she was followed to, she could finally go to that big house. She didn't have the picture anymore of her son, since it was taken from her as a punishment. But his face was burned into her memory, since she'd been looking at it every time the voices got too bad when they took her off medication. Luckily, the pharmacy had no problems giving her the medications, so she could walk around like e relatively normal person. Besides the chaperone. And the stares.
 
She'd knocked on the door, waiting for a maid to come. "Good morning. I'm Priscilla Pearson, this is my chaperone Madeline O'driscoll. I'm here for George de Haviland. Could you please tell him I'm here? It's quite urgent." She'd been waiting what seemed like decades for this moment.

Priscilla Pearson was currently in his sitting room. 
 
Priscilla Pearson. 
 
Of all people George had ever expected in his sitting room, Priscilla Pearson wasn't one of them. She had been so broken, the last time he had seen her... or perhaps broken wasn't really the right word. Angry? Frustrated? Complicated?
 
Can you tell he was desperately trying to avoid the word insane? 
 
But according to his maid, yes, he had quickly asked, she seemed... normal. Subdued. A little uncomfortable, but not splattered in blood, throwing furniture around. 
 
Yes, he had indeed asked if she was throwing around furniture. 
 
"Well, hello," he said, smiling, when he entered the sitting room, nodding at Priscilla and her chaperone. He took a rather awkward route through the sitting room from the door, to sink down in a chair opposite of Priscilla. "Tea?" 
 
What was she doing here? 
 
"It's been a while." 

She could taste the awkwardness in the room, his uncomfortableness. Or maybe it was her own. Last time she'd seen him she'd been pinned to the table by the teachers after she'd tortured his girlfriend. Even thinking that out loud made her want to crawl back home and die in her bed. "Tea sounds good. Do you have mint tea or something herbal?" Since being back she noticed that regular tea made her feel really anxious. Like the keepers of that horrible place could burst through the doors at any second, ready to grab her away again.
 
"It has been, yes." She'd been a teenager back then. She'd thought God would be kind on her, but the last years had been hell. God. It wasn't God, really. Though she still named the voice she'd heard for all that time God. More a name than the entity she'd learned about as a kid. More a demon than a God, wasn't it? Perhaps she'd been possessed, but pills couldn't expel demons, yet these did. She pressed her lips together, unsure what to say.
 
"I'm well. As well as one can be after years of you know." Candy Kane. The special ward of the hospital. "I'm taking medications. I wasn't well before, but I am better now. I am genuinely sorry for what happened." Though it had hardly been a choice back then. It was difficult.

Sure, he had that. So he assumed at least, because let's be honest, he didn't do his own grocery shopping, but surely a maid could figure out how to get Priscilla some mint tea. Didn't they grow that somewhere in the garden? He nodded towards a maid. 
 
Yes, after years of... well. At least she was doing better now, taking medications, apparently. He nodded slowly at her. "Alright," he smiled, a little awkward. "I'm glad to hear that you're doing better." 
 
It was rude, right? To just ask what she was doing here? "Where do you live now?" 

"Thank you." She smiled back at him. "I live with my parents in Bath in my old room." So. Well.
 
"I came to ask about Bartie. They took away the picture you sent me, as a punishment. I'd like to see him again. I miss his face. It kept me sane." As sane as one could be in there.

Ah, yes, Bartie... of course she would want to see her son, if he had been in her position... (which he was, with his daughters) he also would want to see his children as soon as possible.
 
So without considering if this was a good idea or not, he immediately gestured towards another maid that she should bring Bartholomew here and when Bartholomew entered, he smiled at the boy and said: "Hello Bartie, would you like to meet your mother?" 

Hello, excuse me, what did you just say?
 
Bartie was just having a fun morning, it was the summer holidays and he had been out in the garden when a maid had come calling him inside because his father wanted him. Usually, his father wanting him meant something good, it meant toys or treats or 'let's go out to an amusement park' or whatever he wanted, so Bartie had been happy when he entered the room. Even if there were two weird women sitting on a couch and his father so far away from them that it was almost strange, because his father never sat far away from people, but all of that could've been explained, somehow, if George hadn't dropped the following question: if he wanted to meet his mother.
 
"No thank you," he said. "Can I go play again?" 

She'd expected some resistance, but instead, George called for him. The maid left and she could feel the nervousness emerge in her stomach and then he entered. Her boy, her son. The beautiful smile on his face as clear as in the picture, yet now she was so close to him. She felt like her entire time in the asylum had led to this, all the pain, he was finally here. No longer a picture. He was-
 
She looked at her son, so uninterested in meeting her playing seemed more appealing and her heart seemed to stop. "Bartie..." She muttered, feeling an immense sadness cloud her mind, her soul. He didn't want her. Why would an 8 year old boy not be interested in his mother? Had George told him the whole story, that he was taken from her? She held her hand to her chest, as it felt like her broken heart could spill out at any moment if she didn't hold it. She looked at George through her tears, didn't know what to say or do while the woman who was with her looked a little on edge, holding her wand as if she was worried Priscilla would get up to strangle someone. She couldn't do much else, since she didn't have a wand. She looked back at her son.
 
"My baby." She cried, her hands shaking from the pain in her chest, her lips trembling. The last time she'd seen him in the flesh was when he came out of her. What could she do if he did not want to meet her?

Ze wilde niet blijven, ze wilde het niet zweren. Maar Emile ging dood en hoe zou ze dat aan zichzelf kunnen goedpraten? Ze geloofde nog steeds niet helemaal dat hij Emile zou redden, maar ze geloofde zeker dat hij hem zou laten doodbloeden. Chase was die dreigementen vaker nagekomen, zelfs als hij minder kwaad was.
 
Ze wist niet zeker of ze hem ooit zo kwaad had gezien.
 
Waarom ging doodbloeden zo snel? Ze wilde meer tijd, meer ruimte, ze moest nadenken; maar er was geen tijd.
 
"Oké, oké," ze hief haar handen beschermend voor haar gezicht toen hij schreeuwde, "ik zweer het, ik zweer het." Ze beloofde te blijven maar schoof zichzelf wel wat meer naar achter op de vloer, ze wilde zo veilig mogelijk kunnen opstaan zo.

“Als je moeder ooit niet vervelend is, moeten we erheen. Tante June wilt ons vast wel brengen”. Jayden zou dan ook mee - dat sprak voor zich! “Precies”, knikte ze heftig terwijl ze vies gezicht trok naar de dropstok. Charlotte vond weinig snoep vies, maar drop was walgelijk. “We moeten eigenlijk naar de meermensen gaan, misschien weten zij het! Ze zijn in het schoolmeer!” En het was zomer, dus ze konden prima nu even gaan duiken toch? Zo koud kon het niet zijn!
 

Gefrustreerd sneed Harold zijn toast hardhandig in duizend stukjes, want hij wilde niet boos zijn op Stephen, hij wist ook wel dat het zijn schuld was dat hun relatie niet super was, sinds hoe hij zich misdragen had tijdens zijn jeugd, maar had hij niet zijn best gedaan, al die jaren, om het goed te maken? Maar het enige wat Stephen constant deed was alles terug naar Harold gooien en meer van hem eisen. 
 
"Ik weet echt niet wat je hiermee denkt te bereiken," beet hij uiteindelijk terug. "Als het al onze vader is, dan wat? Hij heeft ons jarenlang in de steek gelaten, hij heeft ons laten geloven dat hij dood was, en je denkt dat er een excuus goed genoeg is om dat allemaal goed te praten? Je hebt gewoon een hekel aan de rest vans ons, geef dat toe!" 

“Om jou lieverd, om jou maak ik mij zorgen”, ze stak haar hand naar Stephen uit in een wanhopige poging tot verzoening, “Ik wil niet dat je blijft schrijven naar een dode man, puur door die vreselijke roddels”. Oh, als ze die verdomde ‘journalisten’ nu eens op hun plek kon zetten. “Stephen.. je broer bedoelt het ook alleen maar goed, we houden gewoon veel van je”. 
 
Hoewel het haar hart brak om haar zoons in conflict te zien, was ze ergens opgelucht dat Stephens woede niet op haar gericht was.
 

Nou, de toon was gezet. Stephen had wel verwacht dat Harold zijn best zou doen om niet betrokken te worden bij dit onderwerp, maar dat zijn moeder zo fel reageerde... Hij kromp bijna ineen bij het horen van haar toon. Zijn vader leefde niet. Iemand hield hem voor de gek. Hij wilde zijn moeder er graag op wijzen dat die persoon dan oom Eric zou zijn, maar hij hield dat wijselijk achterwege. Hij wilde geen complete familievete veroorzaken.
 
“Nou, waar maken jullie je dan druk om?”, reageerde hij geïrriteerd. “Als hij dood is kan hij ook geen brief terug schrijven, niet waar?”. Hij zou echter eerder geloven dat zijn vader hem daadwerkelijk niet wilde contacteren. Ergens durfde hij zijn hand ervoor in het vuur te steken dat zijn vader nog leefde, maar... Nou ja, hij wilde gewoon bewijs. Zijn onderbuik gevoel was niet voldoende.
 
“Oh? Ik wou dat je mij eens niets te zeggen had”, snauwde Stephen naar zijn broer. Want Harold had normaal gesproken geen moeite om vragen te stellen. Al had hij inmiddels vast wel door dat Stephen toch geen antwoord zou geven als hij dat niet wilde, want hij moest toegeven dat Harold tegenwoordig wat minder opdringerig was. Maar met dit onderwerp was hij gewoon irritant. Hij had dit allemaal veel liever met zijn moeder en broer willen doen, maar van hen hoefde hij dus overduidelijk geen steun te verwachten. Daardoor voelde hij zich enigszins in de steek gelaten.
 
“Ik snap ook niet zozeer wat het probleem is. Ik wil alleen maar weten waarom hij ons in de steek gelaten heeft. Jullie denken toch niet dat ik hem met open armen terug ga nemen?”.

Au, au, au, dit hele gesprek was vreselijk pijnlijk. Van zijn broer die maar koppig door bleef gaan over zijn vader, tot zijn moeder die nu fel liet weten dat hun vader dood was en dat iemand Stephen voor de gek hield. Zo zeker wist Harold dat niet, maar wat hij wel wist, was dat het eigenlijk niet uitmaakte. Of zijn vader nou leefde of niet, hij was hier niet, hm? Hij was al die jaren niet bij hun ontbijt of avondmaal geweest, wist niet wat Harold en Stephen voor cijfers kregen op Zweinstein, was er niet geweest om te praten over hun eerste kus of hen te plagen over hun eerste vriend(innet)je. En misschien was dat allemaal niet slecht bedoeld, misschien had hij geen andere keuze gehad, toch was het zo.
 
"Ik ben niet nieuwsgierig, nee," probeerde hij zo neutraal mogelijk te zeggen. "Ik heb die man niets te zeggen." 

Ze wierp een dankbare blik naar Harold, die het gesprek probeerde terug te sturen naar rustiger water. Hoe moeilijk hun relatie soms was... hij begreep het wel, begreep wat je hoorde te doen in deze situaties.
 
"Je vader leeft niet," beet ze, feller dan ze ooit tegen Stephen gesproken had. Maar ze was hier niet op voorbereid, haar hart klopte ongelukkig in haar keel ,en konden ze het niet gewoon weer over schoolspullen hebben? "Iemand houdt je voor de gek," besloot ze.

Dolores zag haar vader bijna nooit. Hij was er eigenlijk alleen maar als hij haar op de hoogte wilde stellen dat ze iets moest doen voor hem, zoals dat ze diende te emigreren om geld te verdienen voor haar familie en ook omdat het voor hem persoonlijk belangrijk was of iets, of als… Nee, eigenlijk had ze het allemaal al wel gezegd zo. Ze nam het hem niet echt kwalijk, eerlijk gezegd. Als hij echt vond dat het zo beter was, ach, dan was dat maar zo. Ze kende er allemaal niet genoeg vanaf om ertegen in te gaan.
 
Ze nam de kus op haar wang ongemakkelijk in ontvangst. Waar ze lichamelijk contact niet erg vond, zelfs miste, voelde ze zich wat overdonderd door de plotse aandacht, de warmte die ze onderhand niet meer gewend was. “Meneer”, antwoordde ze stijf, alsof de Engelse lucht haar allang verstard had. “Met mij gaat het goed.” Ging het goed met haar? Wat moest ze anders zeggen. “Mijn kamergenoot is heel aardig.” Ze wist niet of dat als vriendschap telde, eerlijk gezegd. Niemand zei haar ooit wat de regels daarvoor waren hier. “Hoe maakt u het? En uw gezin?”
 
Ergens wilde ze vlakaf vragen wat hij nodig had, maar ze durfde niet goed.

Nou, goed, goed om te horen dat alles goed met haar ging. Het zou hem eerlijk gezegd niet heel veel uitmaken als dat niet het geval was, sorry Dolores, ze was nou eenmaal niet echt zijn dochter. Hij had al moeite met het merendeel van de kinderen die hij met Elizabeth had, dus een dochter die hij überhaupt nooit had zien opgroeien was nou eenmaal niet één waar hij echt mee bezig was. 
 
Behalve als hij haar kon gebruiken, dan. 
 
"Wat fijn om te horen!" glimlachte hij warm. "Ik ben blij dat het hier zo goed met je gaat." Ja, ja. "Met mij gaat het goed, maar met mijn gezin..." Hij slaakte een diepe zucht. "Je broer is ernstig ziek." 

Wat goed ook weer dat Dolores geen gedachten kon lezen en ook vrij slecht was in gezichten lezen, want anders had ze dit bezoekje al helemaal verschrikkelijk gevonden in plaats van enigszins ongemakkelijk. Want hij was wel aardig tegen haar! Hij kwam vast niet vaker langs omdat hij het gewoon druk had. Hij klonk tenslotte wel alsof hij het effectief fijn vond om haar te zien – en oh, daar was het alweer. “Ernstig ziek?” herhaalde ze, geschrokken.
 
Haar broer, haar broer… “Wat vreselijk”, betuigde ze haar steun. Maar… “Wat is er aan de hand met uw zoon?” Als ze het zo vroeg, dan zou hij wel zeggen of het om haar broers ging of zijn kinderen, toch? Hij had wel iets gezegd van zijn gezin, maar pff, soms behoorde ze daar zelf ook toe, soms niet. Dan liever het zekere voor het onzekere.
 
Al begreep ze niet waarom hij het haar kwam vertellen als zijn zoon ziek was. Ze zag zijn andere kinderen zo goed als nooit, en ze zou niet eens weten of zij op de hoogte waren gesteld van haar bestaan. Natuurlijk vond ze het erg dat zijn zoon ziek was! Geen enkele ouder wilde dat meemaken! Maar… nu ja, ze kende hem niet, dus…

Ja," knikte hij, want het was beter als het serieus klonk. Daarbij was het ook serieus, misschien dat Jupiter niet op het randje van de afgrond stond, maar wel op het randje van de afgrond van zijn reputatie en dat was al erg genoeg. "Er is iets mis met zijn hoofd," zuchtte hij. "Al die precieze medische termen weet ik ook niet uit mijn hoofd, maar hij heeft hulp nodig." 
 
Hij glimlachte warm naar Dolores. "Jij wilt wel helpen, toch?"