Hunter Silvershore

Nou, de toon was gezet. Stephen had wel verwacht dat Harold zijn best zou doen om niet betrokken te worden bij dit onderwerp, maar dat zijn moeder zo fel reageerde... Hij kromp bijna ineen bij het horen van haar toon. Zijn vader leefde niet. Iemand hield hem voor de gek. Hij wilde zijn moeder er graag op wijzen dat die persoon dan oom Eric zou zijn, maar hij hield dat wijselijk achterwege. Hij wilde geen complete familievete veroorzaken.
 
“Nou, waar maken jullie je dan druk om?”, reageerde hij geïrriteerd. “Als hij dood is kan hij ook geen brief terug schrijven, niet waar?”. Hij zou echter eerder geloven dat zijn vader hem daadwerkelijk niet wilde contacteren. Ergens durfde hij zijn hand ervoor in het vuur te steken dat zijn vader nog leefde, maar... Nou ja, hij wilde gewoon bewijs. Zijn onderbuik gevoel was niet voldoende.
 
“Oh? Ik wou dat je mij eens niets te zeggen had”, snauwde Stephen naar zijn broer. Want Harold had normaal gesproken geen moeite om vragen te stellen. Al had hij inmiddels vast wel door dat Stephen toch geen antwoord zou geven als hij dat niet wilde, want hij moest toegeven dat Harold tegenwoordig wat minder opdringerig was. Maar met dit onderwerp was hij gewoon irritant. Hij had dit allemaal veel liever met zijn moeder en broer willen doen, maar van hen hoefde hij dus overduidelijk geen steun te verwachten. Daardoor voelde hij zich enigszins in de steek gelaten.
 
“Ik snap ook niet zozeer wat het probleem is. Ik wil alleen maar weten waarom hij ons in de steek gelaten heeft. Jullie denken toch niet dat ik hem met open armen terug ga nemen?”.

Au, au, au, dit hele gesprek was vreselijk pijnlijk. Van zijn broer die maar koppig door bleef gaan over zijn vader, tot zijn moeder die nu fel liet weten dat hun vader dood was en dat iemand Stephen voor de gek hield. Zo zeker wist Harold dat niet, maar wat hij wel wist, was dat het eigenlijk niet uitmaakte. Of zijn vader nou leefde of niet, hij was hier niet, hm? Hij was al die jaren niet bij hun ontbijt of avondmaal geweest, wist niet wat Harold en Stephen voor cijfers kregen op Zweinstein, was er niet geweest om te praten over hun eerste kus of hen te plagen over hun eerste vriend(innet)je. En misschien was dat allemaal niet slecht bedoeld, misschien had hij geen andere keuze gehad, toch was het zo.
 
"Ik ben niet nieuwsgierig, nee," probeerde hij zo neutraal mogelijk te zeggen. "Ik heb die man niets te zeggen." 

Stephen was niet dom en had heus wel verwacht dat deze rvaag uiteindelijk een keer zou vallen. Het verbaasde hem eigenlijk dat het nog zo lang geduurt had voor Harold of zijn moeder hem zou vragen wat er zo belangrijk was aan deze verwachtte brief. Toch was hij iedere keer weer opgelucht als er geen vragen gesteld werden. Tot nu dus. Harold moest zo nodig zijn mond open trekken.
 
Kon hij maar zeggen dat hij een vriendinnetje had of dat hij een zeer belangrijke brief verwachtte van een vriend. Of van een universiteit waar hij al geïnformeerd had wat de eisen waren, ook al duurde het nog even voor hij Zweinstein zou verlaten. Aan de andere kant was Stephen het zo langzamerhand ook wel zat dat hij constant zijn mond moest houden als het over zijn vader ging. Hij hield altijd de lieve vrede in ere, hij hield altijd netjes zijn mond, maar hij was gewoon diep teleurgesteld en kwaad dat hij geen enkele reactie op de brief had gehad. Hij kon het zelf ook niet verklaren, maar het zat hem enorm dwars en dus nam hij niet de moeite om zijn mond verder nog te houden.
 
“Ik heb een brief gestuurd naar papa”, zei hij nonchalant terwijl hij suiker door zijn thee roerde, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat je iemand schreef die eigenlijk al jaren dood was en nu weer levend, daarnaast een weerwolf was en ook nog eens je vader. “En ik verwacht een antwoord”. Al had hij de hoop al bijna verloren. Hij had een antwoord moeten eisen.

Begin januari 1842
 
“Is er een brief voor me?”.
 
Het was de standaard begroeting van Stephen inmiddels. Met de feestdagen was hij thuis en kwam de post niet per se tijdens het ontbijt, maar hij kon het toch niet laten om het elke ochtend even te vragen. Want hij hoopte op een brief. Of in ieder geval een berichtje. En toch had hij nooit een antwoord verwacht, vanaf het begin niet. Hij had al in oktober een bericht gestuurd via zijn oom naar zijn vader. Ene rgens wist hij ook wel dat zijn vader nooit zou reageren. Maar toch... Hij had gehoopt. Stom natuurlijk. Misschien had zijn oom niet eens de kans gehad om het briefje aan zijn vader te geven. Misschien had zijn vader niet eens de moeite genomen om het te lezen. Misschien was het briefje wel verloren gegaan. Er konden allerlei redenen zijn, maar de meest pijnlijke leek ook wel de meest logische; zijn vader wilde gewoon niets met hem te maken hebben. En waarom zou hij? Hij was tenslotte jaren geleden al vertrokken.
 
Behalve zijn oom Eric, wist niemand daarvan af. Zowel zijn moeder als zijn broer hielden nog altijd hartstochtelijk voor dat zijn vader dood was. Ze zouden vast niet al te best reageren als ze wisten dat Stephen daar anders over dacht. Ze waren soms al geïrriteerd genoeg door zijn vragen. Hij wilde maar al te graag dat hij het er met hen over kon hebben, maar hij wilde zijn moeder geen pijn doen of teleur stellen en Harold... Nou ja, als hij het Harold zou vertellen dan werd het toch wel weer ruzie.
 
Maar ook deze ochtend kwam Stephen naar beneden, zijn haar nog steeds in de war terwijl hij aan de ontbijt tafel ging zitten. De feestdagen waren voorbij en Zweinstein riep alweer, maar voor nu startte hij de dag nog altijd met steevast dezelfde begroeting.
 
“Is er een brief voor me?”.

Geregeld! 
 
Maakt niet uit, hoor, alle topics mogen weer teruggeplaatst worden! 

Mag deze weer uit het archief? Ik eh was gewoon erg traag met reageren :') should get better now. Mag naar torens in Zweinstein.