Laurelle Ryder

Ze fronste zelf even naar hem, want hallo, vrouwen werkten. Dit was niet 1600 waar ze zodra ze meteen als ze trouwde aan haar huis gebonden was... Al was dat in zijn kringen anders. "Ja. Voor we kinderen krijgen en als de kinderen ouder zijn zou ik dat wel willen doen zoals ik nu doe, want ik haal er veel genoegen uit." Zei ze voorzichtig, want ze vond het wel raar dat Neptunus zo bizar deed. "Mijn moeder heeft ook als kinderjuf gewerkt tot ze Dan, mijn broer, kreeg en toen ik naar school ging is ze ook weer begonnen." Haar moeder had dat ook vol plezier gedaan. "En mijn spelen geeft betekenis aan mijn leven. Ik vind het prachtig, voor mensen spelen. Ik doe het werk graag." Zei ze uiteindelijk en keek Neptunus een beetje afwachtend aan. 

Eh... huh? Blijkbaar was hij niet de enige met carrièreplannen, want Sascha had het ook ineens over haar carrière en nu moest Neptunus wel even toegeven dat hij haar carrière eh... niet echt beschouwde als een carrière. Kijk, hij wist heus wel dat er vrouwen waren die werkten, zo ouderwets was hij nou ook weer niet, maar hij had er nooit echt aan gedacht dat Sascha één van die vrouwen zou zijn. Sowieso ook met een muziekcarrière, dat was toch vooral... een passieproject? 
 
"Ehm..." zei hij, met een frons, terwijl hij probeerde de woorden te vinden om het hier over te hebben. "Je zou nog... willen blijven spelen? Ook nadat we getrouwd zijn?" En kinderen hadden gekregen? 

Sorry, Maxwell, maar Desmond raakte zijn verstand niet zo snel kwijt. Ja, de kus was fijn, natuurlijk wel, maar dat betekende niet dat het gesprek ineens voorbij was, dus op een gegeven moment bevrijdde hij zijn lippen van die van Maxwell en zei hij, nog steeds enigszins gefrustreerd. "Kunnen we het er nu eindelijk over hebben?" Als twee volwassen mensen zonder dat Maxwell ineens had besloten dat Desmond nooit meer wat van hem wilde weten? 

Ze glimlachte, want het leek alsof hij zijn passie weer terug had gevonden. En oké, ze zou hem even niet zo vaak zien, maar dat was het waard om hem zo te zien stralen. Hij leek zijn zelfvertrouwen een beetje terug te krijgen. "Dat klinkt inderdaad als een goede plek." Wauw. Neptunus met zijn eigen gezondheidscentrum. Dat hij mensen zou helpen beter voor zichzelf te zorgen, dat was toch prachtig? En ergens zat ze in haar achterhoofd met het idee dat als hij zo'n zaak had dat hij wel het idee zou kunnen hebben dat het veilig was om te trouwen... En dat deed haar ook vrij goed voelen.
 
"Je straalt." Zei ze vol trots en gaf hem een warme kus op zijn wang. "Ik zal mijn moeder zeggen wat je plannen zijn. Dat er plannen zijn voor ons. Dat ze even kan kalmeren, want ik wil nooit een herhaling van hoe ze hier binnen stormde." Ze schudde haar hoofd. "Misschien moet ik de tijd nemen waarin jij focust op het centrum om zelf te focussen op mijn muziekcarrière. Ik wil die graag op zijn hoogtepunt zien voor er kinderen komen, zodat ik me dan volledig op hen kan focussen. Maar goed, ik wil ook niet pas kinderen als ik 27 ben ofzo, dus het begint wel te dringen. Al kan ik verder ermee als de kinderen wat ouder zijn, dan heb ik een achterstand opgebouwd... Misschien zou ik dan verder kunnen met Nostalgia of Paradise, of een andere band..." Dacht ze zo hardop.

Hmmm, tja, een pand... "Ik moet nog kijken wat een goede locatie is," zei hij. Kijk, daarom was een afspraak met een makelaar ook een goed idee, kijken welke plekken er in Magisch Londen beschikbaar waren. "Maar ergens in de buurt van Wanderfield Park en de Wegisweg zou fijn zijn." Het moest zowel een locatie met genoeg ruimte zijn, als niet zo ver overal vanaf. Tovenaars konden natuurlijk gebruik maken van een viavia of andere transport, maar toch. 
 
Oh en natuurlijk zou Sascha gratis mogen zwemmen. Stel je voor, dat hij zijn eigen vriendin hiervoor liet betalen! 

Oei, had ze nu iets heel stoms gezegd? Neptunus begon te lachen en ze voelde haar wangen rood kleuren. Ah. Hij wilde een centrum openen. Tja. Daar had ze niet aan gedacht. Hoe anders haar eigen leven was geweest als ze familie had die zo rijk was als Neptunus. Ze zou haar eigen concerthal gekocht kunnen hebben en gewoon haar eigen orkest samen kunnen stellen. En als haar ouders zo rijk waren geweest, had ze vast ook meer naamsbekendheid gehad. En had ze al jong een echt goede viool kunnen kopen. Misschien had ze nu dan al meerdere concerten gehad. In haar eentje. Maar zij had dat niet, zoveel geld om mee te spelen. Neptunus wel.
 
"Ah. Daar had ik niet aan gedacht. Maar dat klinkt wel goed. Denk dat het je goed zal af gaan. Heb je een idee van een pand, waar zou je willen vestigen?"  En kreeg zij dan korting om te komen zwemmen? Of zou hij rijke-mensen-prijzen aanrekenen? Of mocht ze gratis naar binnen? Dan zouden ze nog nieuwe zwemkledij voor haar moeten kopen. Zouden ze die niet gewoon uit een catalogus kunnen bestellen? Ze had wel even genoeg pashokjes van binnen bekeken.

Sollicitatie? Even keek hij haar verward aan, voor hij begreep wat ze bedoelde. Hij kon het niet laten, hij moest even hard lachen vanwege de verwarring op haar gezicht. "Nee, dan wil ik mijn eigen centrum openen," zei hij, enthousiast. "Een eigen sportschool, een zwembad erbij, nog meer zaken, dat lijkt me geweldig!" En dat was veel beter dan werken voor iemand anders. Daarbij, hoeveel verdiende je nou als fitness coach of wat dan ook? Vast niet veel. 

Wacht, nu was ze hem kwijt. Een advocaat? En hij zou niet blij zijn als er een gezondheidscentra in Londen was, vond hij dat geen goede plek om te werken? Was het te druk? Maar daar zouden wel veel mensen zijn, dus het was wat verwarrend. Waar ze moesten beginnen?
 
"Wacht, ik begrijp je volgens mij niet." Of ze was toe aan haar volgende class culture shock. "Je hebt een advocaat nodig? Voor je sollicitatie? Normaliter heb ik alleen mijn cv en mijn motivatiebrief nodig." Glimlachte ze grappend om de sfeer wat te verlichten want ze wilde ook niet dat hij dacht dat ze dom was. Misschien was dat wel gewoon zo, in rijkere klassen. Dat je een advocaat een contract liet opstellen die je goed liet keuren door de werkgever, wist zij veel. Maar dat hij het druk zou krijgen, daar kon ze prima mee leven. Als hij een job zou vinden die bij hem zou passen was het het wachten op hem wel waard.

Hij fronste. "Ik hoop het niet..." Want dan zou hij direct weer concurrentie krijgen. Nou ja, er stond nog wel wat in de weg, plannen die hij moest maken, hij moest op zoek naar een goed gebouw om het in te doen, hij moest nakijken wat voor vergunningen er allemaal waren... "Ik moet morgen maar eens een afspraak gaan maken met een advocaat," knikte hij, enthousiast. "Kijken waar we moeten beginnen, et cetera." En een accountant, een notaris, misschien iemand van het Ministerie van Toverkunst... Om maar niet te spreken over een makelaar. 
 
"Ben bang dat ik het voorlopig druk ga krijgen," zei hij, ietwat verontschuldigend, want tot nu toe had hij bijna hun hele relatie zeeën van tijd gehad, omdat... oh ja, hij ontslagen was. 

Zeg, zij werkte ook gewoon, hoor! Maar ze zou de dingen niet kunnen betalen die hij wilde, natuurlijk... Een groot huis zou het niet worden en er zou veel gezwoegd moeten worden, maar het was niet alsof ze hopeloos waren zonder zijn werk. Tot ze kinderen kregen was het niet alsof ze niet werken kon... Goed, een discussie voor een andere keer.
 
"Een gezondheidscentrum, dat klinkt ook goed. Ik weet niet waar ze dat hebben, misschien in Londen?" Want Sascha ging er gewoon vanuit dat Neptunus voor iemand anders zou werken, want dat deden alle mensen in haar familie en directe omgeving, voor anderen werken. Zij immers ook. Ze pakte zijn hand en kuste die wat. Het klonk alsof dat hem wel aanstond. Hij kon het in ieder geval proberen. Hij sportte elke dag, was ondanks het einde van zijn zwerkbalcarrière nog hartstikke actief bezig, en hij at ook vrij gezond. Dat zou hem wel staan, dacht ze. Daar werken zou hem goed doen, dacht ze. 

Hij had eerlijk gehoopt dat ze minder... vervelend was. Zo nieuwsgierig, zo vol vragen over wat ze moest doen, wat hij van haar verwachtte. "Je hoeft niets te doen," suste hij. "Het is een klein iets, je hebt wel eens van bloed doneren gehoord?" Het was soortgelijk!
 
Maar dan niet echt, maar ach, dat hoefde zij niet te weten. 

Volgens Maxwell was hij blijkbaar duidelijk geweest, maar dat was één van de meest frustrerende dingen die Desmond ooit had gehoord, want HOEZO was hij duidelijk geweest, hij had nog niet eens wat gezegd?! Hij had niet eens de tijd gehad om dit tot hem te laten doordringen, maar ineens legde Maxwell hem allerlei woorden in de mond. "Stop," zei hij dus ook en hij greep Maxwell bij zijn schouders vast. "Leg me geen woorden in de mond, ik heb niets gezegd, heb niet eens de kans gekregen om iets te zeggen!" 
 
Een kans die hij overigens nog steeds niet had gekregen, omdat hij nu vooral bezig was om ruzie te maken zodat hij die kans kreeg. Echt! 
 
"Je bent verdomd frustrerend," klaagde hij, wat vast niet help bij Maxwells hele idee van oh, je hebt me afgewezen, dus hij kuste Maxwell gewoon, want dan hield hij tenminste zijn mond dicht. 

“Hij moet het overleven”, deelde ze mee. Ze was niet in staat om het als een bezorgde moeder te laten klinken, het was meer haar laatste stukje onderhandeling. Als Emile doodging dan hoefde ze ook niet te blijven, leek haar. 

Nou ja, goed, geen kinderjuf dus (Neptunus geloofde daar niet helemaal in, hoor, hij wilde Sascha natuurlijk niets ontnemen, maar het was ook gewoon fijn als er iemand was die je overal mee kon helpen! Luiers verschonen, helpen met eten geven, et cetera, maar ach, het was niet belangrijk om daar nu over in discussie te gaan.), maar hij zou nog steeds degene zijn die voor het hele gezin moest zorgen en hij wilde niet dat ze geen kinderen, of maar één, zouden krijgen omdat ze er niet meer konden betalen! Kijk, hij hoefde niet twintig kinderen, maar hij hoopte toch wel zeker op minstens... drie, vier, vijf? "Maar dan alsnog," glimlachte hij, "zelfs als we niet direct aan kinderen zouden beginnen hebben we alsnog een inkomen nodig." En die moest uit hem komen. 
 
Hm, lesgeven op een sportschool... Hij fronste, want eigenlijk klonk dat het ook niet helemaal, maar ook niet helemaal... niet, zeg maar. Want hoeveel goede sportscholen waren er nou eenmaal? Hij had ze allemaal wel eens bezocht, op zoek naar de juiste plek, maar hij was er nooit één tegen gekomen waar hij echt helemaal blij was. Zelfs de trainingsfaciliteiten bij zijn zwerkbalclub waren niet geweldig geweest. "Dat is eigenlijk wel de goede richting op," fronste hij. Hij deed inderdaad graag dingen met sport... "Misschien niet alleen een sportschool, maar een heel soort centrum voor je gezondheid!" 

Sorry, als hij met pensioen was? Als hij al ging trouwen? Maar dat was hoe hij vroeger dacht, nu dacht hij anders, toch? Maar ze begreep het wel. Als hij enkel met Zwerkbal bezig was geweest en het met haar nog niet zo serieus was dan kon ze zich inbeelden dat dat zijn idee was. Had hij dat gewild als hij nog zwerkbal speelde? Het maakte niet uit, 'als' maakte niet uit. Het was niet de realiteit. En hij wilde wel trouwen. Ze voelde haar wangen wat gloeien, want dat was wel fijn nieuws om te horen. 
 
Sowieso was zijn definitie van een goed huis heel wat anders dan die van haar en ook haar ouders hadden geen dienstmeid, geen kinderjuf en zij was gewoon naar de basisschool in Zweinsveld geweest en ze leefde nog. Maar het was duidelijk dat hij dat wilde, dus ze ging er niet tegenin. Voor hun kinderen. Hun kinderen. Het was een idee dat haar brein wat door elkaar leek te schudden. "Maar ik ben ook nog niet klaar voor kinderen. Ik wil nog mijn grote solos behalen. Dat gaat niet als ik kinderen heb. Ik wil ook niet mijn kinderen bij een kinderjuf laten. Ik ben kinderjuf geweest zelf juist omdat ik van kinderen houd. Ik wil daar zelf bij zijn." Elk stapje kunnen applaudisseren, alles kunnen zien. Kunnen genieten.
 
"Het zit je dieper dan ik dacht." Zei ze en ze legde haar hoofd tegen de zijne, schuifelde tegen hem aan. "Ik weet gewoon dat je iets gaat vinden. Iets dat bij je past." Ze wreef wat over zijn hand, dacht na. "Zwerkbal lesgeven gaat niet meer, maar je houd van sporten, dus kan je daar niet in lesgeven? Misschien zijn er wel sportscholen waar je aan de gang kan. Ik denk dat er genoeg mensen zijn die les van je zouden willen krijgen sterker te worden. Al is het niet om je naam, wat je gedaan hebt, dan wel om de resultaten die je hebt." Hij was immers behoorlijk sterk en gespierd. Ze grinnikte wat. "Mijn broer en vader zouden zich sowieso inschrijven." Al was ze niet zeker of zij Neptunus' diensten zouden kunnen betalen.

Hij knikte, met een zucht, want bah, volwassen zijn kwam met dit soort conversaties en volwassen zijn was stom. Waren ze nog maar zestien jaar oud, waarbij dit allemaal geen probleem was, want niemand ging er (over het algemeen) vanuit dat twee zestienjarigen moesten trouwen, maar tja, het lag allemaal anders als iemand vierentwintig was. Plotseling begreep Neptunus wel waarom mannen vaak met jongere vrouwen trouwden, want de situatie lag voor hem heel anders dan voor Sascha. 
 
Hij fronste naar Sascha, want tja, er waren een paar dingen waar hij nu op moest reageren. "Ik weet niet hoe lang het kan duren," gaf hij toe. "Ik heb altijd alleen maar aan Zwerkbal gedacht, mijn hele leven draaide daar om heen en ik dacht altijd dat ik pas zou trouwen als ik al met pensioen was, als ik al zou trouwen." Vast, zijn ouders waren vast op een gegeven moment kleinkinderen komen eisen, ze hadden al geprobeerd hem uit te huwelijken aan Theresa, maar Zwerkbal was een drukke carrière, waarbij je niet echt tijd had voor een vrouw, een gezin, kinderen, een eigen huis... "Het is niet dat ik niet wil, ik hoop dat je me niet verkeerd begrijpt, maar ik kan me zo geen goed huis veroorloven, geen dienstmeid, geen kinderjuf, geen goede scholen..." 
 
Hij leefde prima op het spaargeld dat hij nog had, omdat hij alleen was. Hoe moest hij ooit Sascha en kinderen onderhouden? 

Oh God...
 
Nee.
 
Even zette ze zich schrap, met hoe hij begon. Een diepe zucht, maar toen ging hij verder en leek het allemaal niet zo... finaal. Het ging over zijn werk. Zijn baan, die hij kwijt was en dat hij nu even niet wist wat hij moest. Zijn wereld die op zijn kop gezet was. Ze wreef over zijn hand, keek hem warm aan maar hij keek haar niet aan. Hij kende hem eigenlijk niet zo. Het was intiem die kant van hem te zien. "Dus je wilt uiteindelijk wel trouwen, maar je wilt dat niet zonder dat je een baan hebt." Vatte ze zijn verhaal samen.
 
"Ik ben... blij te horen dat je dat wilt uiteindelijk. Ik denk daar wel over na, trouwen. Uiteindelijk. Of, nouja.." Het was niet alsof ze niet erover droomde. "Ik wil het wel graag. Maar ik wil wachten zolang jij het nodig hebt. Maar voor mij hoef je geen fancy baan te hebben. Ik houd van je om wie je bent. Gaat het erom dat je voor me wilt zorgen, of omdat je je anders niet goed voelt, of iets anders?" Vroeg ze zorgvuldig en bracht zijn vingers naar haar lippen om die te kussen.

Ja hallo, je kon niet zomaar zeggen dat je al een tijdje 'gewoon' op iemand verliefd was en dan snel maar van gespreksonderwerp willen wisselen zonder dat iemand, Desmond dus, de kans kreeg om het allemaal te verwerken! Hij had hier minstens vijf minuten en een intens gesprek voor nodig, want het leven ging soms al te snel voor hem (en soms weer veel te traag, maar dat was een ander ding), maar het leek erop dat Maxwell iets heel anders had verwacht. 
 
"Ja, wacht nou even," zei hij dus gepikeerd. "Je kunt niet zomaar zeggen dat je verliefd op me bent en dan zomaar over iets anders willen praten!" Wat was er überhaupt interessant hier? Weinig! "Als je het er niet over had willen hebben, had je niets moeten zeggen!" 

Ze wilde graag helpen, nou, dat was fijn, want kijk, het was ook gewoon gebeurd als ze niet had willen helpen, maar hij hield er wel van om mensen soms te moeten overtuigen over het een of ander. Het was goed om te weten hoe ver hij iemand kon duwen. "Dolores," zei hij dus ook hartelijk en hij nam haar hand dankbaar vast. "Wat fijn om te horen, dat doet me echt goed. Ik zal laten weten dat ze je morgen op kunnen halen." 
 
Ze hoefde heus niet te weten waarom. Ze had toestemming gegeven! 

... Eh... huh? 
 
Wat?
 
Desmond staarde met grote ogen naar Maxwell, want waar kwam dat ineens vandaan? Hij was verliefd op hem? Op hem? Desmond Thwaite? Maxwell Ayers was verliefd op Desmond Thwaite? Eerstejaars student heelkunde, zoon van Saxon en Geraldine Thwaite, oom van - god, dat deed er ook niet doe, want Maxwell Ayers zei dat hij verliefd was. 
 
Op hem. 
 
"Echt?" vroeg hij, volslagen verbluft. "Sinds wanneer? Waarom?" 

Tja, hoe zag hij de toekomst voor zich... Hij kon daar wel over nadenken, maar dan kwam je in fantasieën terecht, in dromen, en hoe leuk die ook waren, op dit moment was het veel belangrijker om realistisch te zijn. Wat hij wilde en wat hij oprecht vond dat hij moest doen, dat waren twee hele andere ideeën. Met een diepe zucht pakte hij Sascha's hand vast. 
 
"Ik heb geen baan," zei hij zachtjes, terwijl hij zijn blik op haar hand gevestigd hield. "Ik heb nog steeds geen idee wat ik nu wil qua werk. Ik dacht dat ik mijn hele leven met Zwerkbal bezig zou kunnen, maar dat is gewoon niet zo en verder..." Hij haalde zijn schouders op. "Ik heb niet gestudeerd, ik heb nooit een baantje gehad en ik weiger mijn ouders te vragen om een baan bij Nebula. Maar zonder baan, zonder carrière, kan ik niet trouwen." 
 
Het ging niet om wat hij wilde, herhaalde hij streng in zichzelf, het ging om wat hij moest doen. 

Zijn omhelzing voelde alsof ze in een warm bad beland was, even terug in de normaliteit. Ze wenste dat zijn aanraking haar moeder's commentaar kon doen vergeten, maar helaas werkte dat niet zoals in de boeken en bleef ze doorspoken in haar hoofd. "Waarschijnlijk gewoon een rare kronkel. Ze kan wel vaker zo plots iets bedenken." Dus bedenken dat zij en Neptunus dingen gedaan hadden was nog niet zo ver gezocht. Maar ze zou het nog vragen moeten, want de manier waarop ze zo overtuigd was dat ze binnen gebroken was, dat was wel erover. Als dat enkel een kronkel was zou Sascha misschien haar huis moeten laten beveiligen, dat niemand meer zonder sleutel naar binnen kon want oef. Ze wilde niet dat haar moeder binnen brak als ze naakt naar haar slaapkamer huppelde omdat ze haar propere ondergoed vergeten was, ofzo.
 
"De toekomst?" Zei ze en ze keek even naar hem op want dat was wel een eng gesprek. Want wat als haar moeder daadwerkelijk gelijk had? Ze hadden het nog nooit over trouwen of zoiets gehad, en... "Ik zal eerst thee zetten. Dan kunnen we even rustig drinken en praten." En dat gaf haar een moment om de PURE PANIEK in haar brein te sorteren, een plek te geven. Neptunus had haar een knuffel gegeven, dat deed je niet met iemand die je haatte. Dus zette ze de thee voor ze zich naast hem op de bank zette. "De toekomst." Zuchtte ze. Hoe moest je in hemelsnaam zo'n gesprek hebben?
 
"Hoe zie jij dat, euh, voor je?" Dan was het hek meteen van de dam.

Ja, oef. Hij hoorde de helft van wat Sascha's moeder nog tegen haar zei (ze had niet echt bepaald een zachte stem) en vertrok zijn gezicht, want au, dat maakte het allemaal nog pijnlijker. 
 
Bah, hij had echt een hekel aan serieuze gesprekken. 
 
Hij omhelsde Sascha. "We hebben nou nog steeds niet gehoord hoe ze daar nou zo precies op kwam," lachte hij, half, maar ach, zelfs als ze geen aanleiding had gehad, had ze nog steeds gelijk, hè? "Denk dat we hier maar eens over moeten gaan praten," zuchtte hij. "Over... de toekomst." 
 
Bah. Kon alles niet gewoon hetzelfde blijven? 

Nou, toen leek het plots allemaal weer een stukje beter. Haar moeder hield haar gezicht vast, gaf haar een kus op haar wang en terwijl ze haar naar de voordeur begeleidde bleef ze maar doorhameren dat Sascha zich niet meer moest laten verleiden, dat hij een knappe man was maar dat alle mannen gedreven werden door één ding en dat ze nu al een jaar samen waren en het dus toch wel tijd werd. Als hij serieus was. En dat ze ook een beetje op haar figuur moest letten als ze wilde dat hij bleef. Glimlachend als een boer met kiespijn sloot ze uiteindelijk de deur achter haar, nadat ze nog twintig keer "Ja ja, dag dag, ja dag he?" aanhoorde.
 
"Oh...my word." Zuchtte Sascha tegen de deur, voor ze terug naar Neptunus keek. "Dat... dat was... Beschamend. Dat ze zomaar binnen komt stormen en... met haar vingertje?" Het zou haast grappig zijn als ze niet zo geschrokken was. 

Hij fronste, terwijl hij naar Sascha en haar moeder keek, want kijk, hij begreep heus wel dat hun relatie misschien een beetje... raar was in vergelijking met hoe een relatie normaal gesproken hoorde te gaan, maar eerlijk gezegd was het fijn geweest om in een soortement van bubbel te zitten dat ze gewoon hun gang konden gaan zonder aan andere mensen te denken. Maar het leek erop dat die tijd voorbij was en dan moesten ze toch eens een goed gesprek gaan voeren. 
 
Bah, hij had er een hekel aan om goede gesprekken te voeren, want hij was niet goed in zijn gedachten goed uit te leggen. 
 
En daarbij kon hij dit gesprek ook niet voeren met Sascha's moeder ernaast, dus hij kon nu weinig doen dan gewoon afwachten wat er verder zou gebeuren.