Laurelle Ryder

"Dat kan ik zelfs niet," lachte hij, want sterrenbeelden aanwijzen, pfoe, nee, hij begreep nooit hoe mensen dat deden. Waren er niet teveel sterren? Hoe zag je welke ster belangrijker was dan de andere? Het was niet alsof er een pijl in de lucht hing die overal naar wees wat van belang was. "Ik moest er altijd zo'n kaart bijhouden," zei hij, terwijl hij vanzelf met zijn handen gebaarde hoe hij dat dan deed, een kaart voor zijn neus en dan hopen dat hij iets in de lucht zag dat erop leek.
 
Hij grijnsde. "Ik haalde wel geen U's, maar nog steeds A's en af en toe een B, dus ik denk dat je theorie over mij nog steeds overeind blijft." Het deed hem wel wat, hoor, dat Maxwell hem als slim zag. Eerlijk gezegd vond Desmond dat sowieso fijn om te horen, maar bij iemand zoals Maxwell deed hem dat sowieso wel wat meer dan anders. Hij mocht hem gewoon graag. "Waar was jij slecht in op Zweinstein, dan?" 

Julienne knikte driftig, alsof dit het meest belangrijke gesprek was dat ze in haar hele leven ooit gehad had (en oké, mogelijk was dat het ook. Eerlijk gezegd waren er weinig gesprekken die een mens kon hebben die echt belangrijk waren, niet waar? En één waardoor je kersverse baas je niet ontsloeg, was best wel belangrijk.), terwijl ze ook nog eens notities maakte. "Ik denk dat dat wel zou moeten lukken, ja!" zei ze vrolijk.
 
Overigens moest ze er aan denken dat zij ooit eens het type persoon was waar Matthew dat gesprek mee had gevoerd. Het huis waar ze het toen over hadden gehad, leek ook nog eens flink op dit huis, zo erg dat ze half had rondgekeken of ze de plek kon vinden waar ze voor hem op haar knieën was gedoken. Zou wel niet, maar ze ging er eerlijk gezegd vanuit dat meneer Ingram haar allang was vergeten (ze was vast niet de enige die hem ooit had afgezogen in ruil voor minder huur), dus hopelijk eh... bracht deze plek geen herinneringen naar boven. 
 
"Zijn er nog bepaalde zaken waar ik het over zou moeten hebben bij dit soort gesprekken? Waar zijn mensen het meeste naar op zoek?" Behalve een dak boven hun hoofd, natuurlijk. 

Zomer 1842 -> Een van Matthews huizen
Normaal zou hij iemand anders dit werk laten doen, maar hij had gezeur gekregen over werknemers die vakantie wilden. Dus besloot hij het zelf te doen. Maakte ook voor een keer niet uit; als Julienne Haysward goed ingewerkt was, zou ze vast dat soort taken over kunnen nemen. Ze was ambitieus genoeg, leek het! Ambitieuze mensen konden goed uitgebuit worden, zolang je ze genoeg hoop voor de toekomst gaf.
 
“Dus", hij spreidde zijn armen even, "dit is een van de huizen,” hij had de minst krakkemikkige uitgezocht voor deze rondleiding, “het is de bedoeling dat je mensen rondleidt, checkt of ze het kunnen betalen, ze af en toe overhaalt dat het echt een goede keus is... dat gaat wel lukken, toch?”

"Tuurlijk, ik zal je altijd helpen Poppy"

"Ik ben blij dat je me wilt helpen," glimlachte ze warm. "Zonder jou zou dat stomme kind overal mee weg komen!" 

"Nee tuurlijk, maar ze moet denken dat het de beste keuze is om te vertrekken". Hij grijnsde opgewekt naar zijn zusje, "ze is niet zo slim als ze denkt, dus trapt er vast in!"

Ze pruilde. "Zolang ze maar nog steeds consequenties krijgt..." 
 
Ze wilde Peggy alleen maar een lesje leren, hoor! 

"Misschien kan ik haar zeggen dat ze het moet vragen aan een docent, als ze niet wil dat ik haar te veel consequenties geef"

"Oh, dat zou fantastisch zijn! Hoe krijgen we dat voor elkaar?" 

"Misschien moet ze maar naar Huffelpuf, dan zit ze ver weg van jou toren"
 
En dichtbij hem, maar wel ver weg genoeg

"Nee," zuchtte Poppy. "Ik zou willen dat zij wisselde van afdeling." 

Wil je... wisselen van afdeling?" Dat viel vast te regelen

"Echt? Dank je wel... Ik haat dat ze in mijn afdeling zit." 

"Ik zorg dat ze niet meer bij je in de buurt durft te komen"

"Maar wat als ze boos wordt op mij over dat ik naar jou toe ben gegaan?" 

"Ik beloof je dat je niks overkomt"

"Ja... Ik ben gewoon bang voor haar..." 

"Ja, ik begrijp het ook niet. Maar ze moet jou er niet mee lastig vallen"

"Nee, gewoon," zuchtte Poppy. "Er is gewoon echt iets raars in haar hoofd." Ze schudde boos haar hoofd. "Ze is echt geobsedeerd door je!" 

"Tuurlijk niet, waarom denk je dat?" Vroeg hij, iets te snel

Poppy knikte driftig. "Wat zielig dat ze denkt dat jij je tot haar zou verlagen!" Ze fronste geërgerd. "Je bent toch niet verliefd op haar?" 
 
Natuurlijk niet. 
 
Maar toch... 

"Denk je?!" Vroeg hij hoopvol geschrokken

"Is ze verliefd op je?" vroeg ze, met een haast walgende toon. "Arme jij!" 

"Ik heb echt geen idee. Ze lijkt wel een obsessie te hebben"
 
En dat vond hij absoluut niet stiekem wel leuk hoor! 

"Wat wil ze van ons?" riep Poppy uit. "Ik vind het eng!"