Laurelle Ryder

"Ja, ze klaagt de hele tijd dat ik haar lastig val. Maar ze loopt de hele tijd achter mij aan!"

Ze knikte heftig. "Ik begrijp echt niet wat ik haar heb misdaan. Maar ze heeft vaker ruzie met mensen, toch? Ook met jou?" 

Het ging van kwaad tot erger! Niet alleen werd zijn zusje gestalkt door Peggy, nu bleek ook nog dat er tegen haar geschreeuwd werd. "Ze is niet helemaal goed hoor", mompelde hij boos. 
 
Boos op Peggy, niet op Poppy

"Ja, ze was zo gemeen tegen me," knikte Poppy. "Ze schreeuwde naar me! Dat is toch niet normaal?" 

"We gaan het regelen", beloofde hij haar.

"Ja!" zei Poppy enthousiast. "Ze moeten ook zien dat Peggy gewoon een stomme trut is." 

"Ik kan zeggen dat ik haar toets-antwoorden heb zien stelen? Dan houden docenten misschien op met haar voortrekken"

Hm, het moest iets ergs genoeg zijn dat Dylan niet in de problemen zou komen, maar dat ze het ook niet zo erg zouden vinden dat hij er geen leraar bij had gehaald. "Misschien heb je haar betrapt op dat ze de avondklok brak!" Ze fronste. "Maar dan moet ze ook iets hebben gedaan, anders is het niet erg genoeg om haar meer dan punten aftrek te geven." En Poppy wilde juist niet dat er punten afgetrokken werden, dan zou ze die zelf ook verliezen! 

"Had je iets in gedachten?" Hij kon zelf wel iets bedenken hoor, maar hij was benieuwd waar zijn zusje mee zou komen 

"We zeggen gewoon dat ze iets heel ergs heeft gedaan," knikte ze naar Dylan toe. "En dan kun je haar laten zien dat ze niet zo gemeen moet doen!" 

Hij zuchtte even want het was een risico, hij wilde die badge echt niet kwijt. Het was een fijn gevoel van macht dat hij niet bereid was op te geven. Maar, het was wel een goed plan. Als het lukte..
 
"Oke, we kunnen het proberen" gaf hij haar toe. Het was erg moeilijk nee te zeggen als ze zich zo verdrietig tegen hem aan nestelde. 

"Maar je kunt toch wel zeggen dat ze wat gedaan heeft?" pruilde Poppy, terwijl ze zich dieper in zijn arm nestelde. "Ik zeg wel dat ik het haar heb zien doen als er een leraar klaagt!" 

"Poppy!" Wanhopig keek hij zijn zusje aan, hij vond het verschrikkelijk als ze huilde, het brak zijn hart. "Tuurlijk geloof ik je, maar zoals je zegt docenten niet en ik wil mijn badge niet kwijt. Als ik hoofdmonitor kan blijven dan kan ik haar elke keer als ze je lastig valt straf geven. Anders maar een keer".
 
Hij sloeg zijn arm om zijn zusje heen in hoop haar te kalmeren. 

"Je gelooft me niet!" huilde Poppy. "Je gaat vast ook naar haar luisteren en dan gaat ze je overtuigen dat ik het probleem ben!" Anders zou hij haar toch wel willen straffen zonder een directe aanleiding? 

Hij wilde er zeker iets aan doen! Als het op zijn zusje aankwam wilde hij eigenlijk alles voor haar doen.
 
Plus, het was niet vervelend om Peggy eens een lesje te leren.
 
"Dat kan  Je moet volgende keer dat het gebeurd direct naar mij komen. Dan mag ik haar straf geven"

"Kan jij er niet wat aan doen?" pruilde Poppy. "Je bent toch hoofdmonitor?" 

"Dit is echt oneerlijk!" Waarom deden docenten er niks aan dat zijn zusje gepest werd? "Denk je dat als papa een brief schrijft dat het helpt?"

"Ja, maar ze slijmt zo bij de leraren," pruilde Poppy. "Daarom mogen ze haar allemaal, terwijl geen enkele leerling haar mag!" 

"Waar slaat dat nu weer op. Jij bent ook slim?!" Niet slimmer dan Peggy waarschijnlijk.. maar die was ook een stuk ouder

"Nee, ze mogen haar allemaal omdat ze haar slim vinden." 

"En de leraren doen daar niks aan?"
 
Incapabele klootzakken

"Ja," loog Poppy, want Dylans aandacht beviel haar wel. "Ze valt me constant lastig!" 

"Doet ze dit vaker?"

"Ja, ik weet echt niet wat haar probleem is, hoor! Ze is gewoon niet goed opgevoed." 

Ja, dat klonk wel als Peggy. "Ze moet zich helemaal niet met ons - met jou - bemoeien"