Laurelle Ryder

"Ze viel me laatst gewoon lastig op de gang," klaagde Poppy. "Ik deed helemaal niets en ze stormde plotseling op me af om me te vragen wat ik aan het doen was!" 

“Margaret Hutson?” Hij schrok even op bij die naam, wat had zijn zusje met Peggy te maken!? “Die is inderdaad stom. "Maar hoezo vind jij dat?”

Zomer 1842 - het huis van Poppy en Dylan
 
Aan het einde van vorig schooljaar had ze haar broer eigenlijk nauwelijks nog kunnen spreken. Hij was druk bezig geweest met zijn slijmbalexamens, die natuurlijk belangrijk waren, dat begreep ze ook wel, maar daarom was het juist zo prettig dat ze nu tijdens de zomervakantie eindelijk wat tijd hadden om elkaar bij te kunnen praten. En er was één persoon over wie Poppy wel wat te zeggen had. 
 
"Jij zit in het jaar met Margaret Huston, toch?" zei ze, gretig, terwijl ze wat naar voren leunde om nog een koekje van de schaal te pakken. "Wat is zij ontzettend stom." 
 
 
Privé! 

Haar vriendinnen leken beide overtuigt te zijn van de waarde van deze winkel, dus Ruby knikte instemmend. Het was fijn als Livia en Leda op een lijn zaten, dan had ze geen problemen met 'een kant kiezen'. "Sieraden zijn altijd goed en oh misschien hebben ze wel vervloekte dansschoenen, of een klok? Ik heb ruzie met mijn oom en wil hem iets vervelends geven". Ze stak ondertussen gretig haar hand uit naar een beelde van een klein geel vogeltje, maar trok deze snel weer weg toen dit heet bleek te zijn. "Au.."

Ze wilde niet blijven, ze wilde het niet zweren. Maar Emile ging dood en hoe zou ze dat aan zichzelf kunnen goedpraten? Ze geloofde nog steeds niet helemaal dat hij Emile zou redden, maar ze geloofde zeker dat hij hem zou laten doodbloeden. Chase was die dreigementen vaker nagekomen, zelfs als hij minder kwaad was.
 
Ze wist niet zeker of ze hem ooit zo kwaad had gezien.
 
Waarom ging doodbloeden zo snel? Ze wilde meer tijd, meer ruimte, ze moest nadenken; maar er was geen tijd.
 
"Oké, oké," ze hief haar handen beschermend voor haar gezicht toen hij schreeuwde, "ik zweer het, ik zweer het." Ze beloofde te blijven maar schoof zichzelf wel wat meer naar achter op de vloer, ze wilde zo veilig mogelijk kunnen opstaan zo.

Ja," knikte hij, want het was beter als het serieus klonk. Daarbij was het ook serieus, misschien dat Jupiter niet op het randje van de afgrond stond, maar wel op het randje van de afgrond van zijn reputatie en dat was al erg genoeg. "Er is iets mis met zijn hoofd," zuchtte hij. "Al die precieze medische termen weet ik ook niet uit mijn hoofd, maar hij heeft hulp nodig." 
 
Hij glimlachte warm naar Dolores. "Jij wilt wel helpen, toch?" 

"Oh, ben ik ook niet echt," lachte Desmond, vrolijk, want natuurlijk was hij vrolijk. Het was heerlijk weer, het was hier lekker rustig en Maxwell was altijd goed gezelschap. Het was wel wat frisjes, en dus schoof hij vanzelf wat dichter naar Maxwell toe, want die was warmer dan de koude grond. "Astronomie was één van mijn slechtste vakken op Zweinstein, moet ik toegeven, maar het ziet er wel mooi uit, niet waar?" Hij gebaarde naar de hemel, al was het misschien moeilijk voor Maxwell om hem te zien. "En ach, er schijnt nog genoeg wetenschappelijk onderzoek te zijn naar de sterren. Dat onze zon ook een ster is, en zo." 

Was ze in staat om om een ander te geven? Niet echt, niet zo erg dat het ertoe deed. Tuurlijk, het gehuil van Emile ging door merg en been. Tuurlijk, ze wilde niet dat hij doodging, dat hij pijn had. Maar, het was allemaal niet de voornaamste reden dat ze wilde dat Chase hem zou redden, dat ze overwoog om hier te blijven. 
 
Ze wilde gewoon geen bloed aan haar handen, niet weer. 
 
“Ik haat je!" "Ik geloof je niet!”,
 
Ze geloofde niet dat hij niet alsnog Emile iets zou aandoen, zelf als ze bleef. Je moest niet onderhandelen met terroristen. Ze wierp een angstige blik naar de muur. “Help hem dan?”

 

Nou, goed, goed om te horen dat alles goed met haar ging. Het zou hem eerlijk gezegd niet heel veel uitmaken als dat niet het geval was, sorry Dolores, ze was nou eenmaal niet echt zijn dochter. Hij had al moeite met het merendeel van de kinderen die hij met Elizabeth had, dus een dochter die hij überhaupt nooit had zien opgroeien was nou eenmaal niet één waar hij echt mee bezig was. 
 
Behalve als hij haar kon gebruiken, dan. 
 
"Wat fijn om te horen!" glimlachte hij warm. "Ik ben blij dat het hier zo goed met je gaat." Ja, ja. "Met mij gaat het goed, maar met mijn gezin..." Hij slaakte een diepe zucht. "Je broer is ernstig ziek." 

Chase wist haar altijd weer te verrassen. Altijd, als ze dacht dat ze hem wel uitgespeeld had, dat ze elke mogelijke reactie, elk mogelijk einde had voorbereid, kwam er toch iets nieuws. Het leek de laatste tijd ook steeds bloederiger te worden, een escalatieladder waarvan ze de bovenste trede nooit wilde gebruiken.
 
Ja, van hem, maar wat deed het ertoe? Hij leek zijn eigen kinderen ook te willen vermoorden.
 
“BRENG HEM NAAR EEN HELER, NU,” gilde ze, zo paniekerig als een aangeschoten wild, terwijl ze half overeind en half weg probeerde te kruipen."

Zomer 1842 - Het klooster
 
Het was zomer in Engeland, maar hier op het eiland zou je er eigenlijk nauwelijks wat van merken. Kwam natuurlijk omdat ze midden in de zee lagen, met de golven die nog hard tegen de kust aan sloeg. Natuurlijk kon je met magie er nog een behaaglijk huis van maken, of klooster, in dit geval, maar hij zag tot zijn tevredenheid dat niemand daar aan gedacht had. Of het expres niet had gedaan, kon natuurlijk ook. Het was nou eenmaal een klooster, niemand hoefde hier comfortabel te zijn. Dat was niet Goddelijk. 
 
Maar wel verdomd vervelend als je hier op bezoek was, dus Nero moest zelf de moeite nemen om een vuur aan te steken in de open haard van deze wachtkamer, terwijl de Zuster zijn dochter ophaalde. En ah, daar was ze. 
 
"Dolores," glimlachte hij warm naar haar en hij nam zelfs van de gelegenheid gebruik om naar voren te stappen en haar een kus op haar wang te drukken. "Hoe gaat het met je? Heb je al wat vriendinnen gemaakt in het klooster?" 
 
 
Privé! 

'...Wat?' Rebecca knipperde met haar ogen. 'Sorry, maar ik begrijp niet wat je bedoelt? Wat zou dan niet moeten bestaan?'

Oh, dat... was niet echt wat hij bedoelde, eigenlijk, dus Desmond fronste zijn wenkbrauwen. "En één van de twee bestaat dan niet, of zo?" 

'Nou, gewoon!' zei Rebecca, terwijl ze met een hand wuifde alsof ze de vraag hiermee weg wilde waaien. 'Mensen die met elkaar zoenen, terwijl je weet dat een van hen getrouwd is met een ander. Of je zus in een positie met degene met wie ze wilt trouwen, terwijl ze nog niet getrouwd is, niet dat daar iets mis mee is, dat ze dat doet, maar... moet dat dan in een huis vol met je broers en zussen terwijl eenieder binnen kan lopen? Dat soort dingen!'

"En wat zag je dan?" vroeg hij, gretig, want was dit nou het antwoord waar hij naar zocht, of had ze het over totaal iets anders? Hij had details nodig! 

'Nou... ben jij nooit een ruimte ingelopen waarvan je dacht dat die leeg was, zelfs na kloppen, en dat dit dus niet zo bleek te zijn?' Rebecca werd met de minuut verbaasder over deze hele situatie, maar ze hoopte dat dit duidelijk genoeg was om aan te geven waar ze op doelde, zonder dat ze verder in details hoefde te treden. Het feit dat hij geen antwoorden gaf op haar vragen liet ze voor nu ook maar even rusten; kwam ze later wel op terug.

Ah, dat was goed om te horen, dat ze inderdaad wel vaker iets had gezien dat ze niet hoorde te zien! Maar de is dat niet iets wat iedereen wel eens is overkomen was toch een beetje problematisch hier, hoor, dus Desmond fronste bezorgd naar haar. "Wat heb je gezien dan?" 
 
De waarom wuifde hij weg, dat was op dit moment niet belangrijk. 
 
Voor hem, dan. 

Rebecca keek de jongeman nog steeds bezorgd aan, zeker toen hij haar vraag niet beantwoordde en meteen doorging met een volgende vraag.
'Ja? Is dat niet iets wat iedereen wel eens is overkomen?' Immers, was het niet ongebruikelijk dat mensen ruimtes binnenliepen, waarbij zelfs na kloppen geen reactie kwam en je dus dacht dat het leeg was, en dit niet zo bleek te zijn? Wat was er aan de hand dat deze vragen gesteld werden?

Oké, ze zag ze niet, dat was goed, dat was heel goed. Desmond knikte naar zichzelf, maar ook naar haar. "En heb je ooit iets gezien wat je niet hoorde te zien?" 

Op het moment dat iemand naar haar toerende en vlak voor haar stopte, iemand die ze eigenlijk niet kende, had ze gedacht dat er iets aan de hand was. Iets wat gewoon doorgegeven moest worden, misschien iets dat zoveel mogelijk mensen moesten weten en hoe meer mensen hielpen hoe beter. Ze had alleen niet verwacht dat de jongeman zou zeggen wat hij zei. Of ze wat zag? Rebecca knipperde even, voor ze hem bezorgd aankeek.
'Ik zie alleen jou? Voel je je wel goed?' Misschien was hij wel ziek!

Het was geen ja natuurlijk, en dat stak hem eigenlijk wel, want hij vond zichzelf op papier een uiterst geschikte kandidaat. Hij had de juiste leeftijd, de juiste achtergrond, een goede baan, een prima carrière voor zich en zelfs het probleem van zijn zusje was opgelost nu ze netjes getrouwd was, dus wat was er überhaupt om ook maar enigszins over te twijfelen? Maar goed, hij ging er maar vanuit dat meneer Hollow het gewoon allemaal heel serieus nam. Ariel was natuurlijk zijn oudste dochter en de arme man had geen zoons, dus hij moest er natuurlijk wel zeker van zijn dat er goed voor zijn dochters gezorgd werd. 
 
"Niet in zoveel woorden," knikte hij naar zijn, zolang hij nog geen nee had gehoord, toekomstige schoonvader. "Ik ben ouderwets genoeg dat ik het belangrijk vind om eerst met de vader te spreken. Het is natuurlijk belangrijk dat u weet dat ik het goed met uw dochter voorheb." Dus, had hij vragen? Moest Sir iets bewijzen? 
 
Hij ging er niet vanuit dat er iets mis was met Ariel waardoor Adair twijfelde. 

Adair wist dat er slimmere mensen bestonden. Melinda, bijvoorbeeld, was eigenlijk altijd de slimmere geweest van hen tweeën, dat had hij al geweten sinds hij haar met huiswerk hielp en ze alles drie keer zo snel onder de knie had als hij. Dat lag niet aan zijn kwaliteiten als docent. Goed, enfin, desondanks was hij een tamelijk intelligente man en daarom was hij niet geheel onvoorbereid op wat Sir Astra - gekke naam, maar goed, Ariel zou natuurlijk alleen van de achternaam last hebben - kwam vragen. Als een jonge man over wie zijn dochter soms teveel oreerde een afspraak met hem boekte bij hem thuis, niet op zijn werk... Ja... Ja... Dan kon hij wel ontzettend hopen dat hij per ongeluk, oh, bijvoorbeeld de pub van de aanhangers van een rivaal zwerkbalteam in een andere dimensie geparkeerd had, en behoefte had aan een goede advocaat, maar dan verwachtte hij dat eigenlijk niet, nee.
 
Het was de leeftijd he. Maar het ging veel te snel. 
 
De jaren, en dit gesprek. Want jeetje, jongen, je zit net! Hij had nog nauwelijks een slok thee gedronken.
 
"Juist. Nu, dat lijkt me inderdaad niets voor de post," knikte Adair en hij vroeg zich af of het normaal was dat 'ben je gek geworden, mijn huis uit, het land uit, weg, stop maar gewoon helemaal met bestaan als je toch bezig bent en het niet teveel moeite is,' uit zijn tenen leek te komen. Zijn meisje! Zijn kleintje?! Wat een...
 
Absoluut eerbaar voorstel en op de juiste wijze gedaan, ook nog. Verdorie.
 
"Mijn dochter zal zich vereerd voelen met uw aanbod. Heeft u het onderwerp met haar al besproken?"

Laatste dag van het universiteitsjaar - buiten 
 
Ah, haar kende hij! Niet echt, moest hij toegeven, hij herkende haar gezicht vaag maar zou er geen enkele naam aan kunnen verbinden, maar op dit moment was dat beter dan niets, dus rende hij direct naar haar toe, om vlak voor haar ineens scherp stil te blijven staan. "Zie jij ze ook?" fluisterde hij. 
 

Adele wist dat arme mensen niet zo slim waren, anders zouden ze nooit arm blijven, natuurlijk, maar gingen ze er nou echt vanuit dat zij zo dom was om hier in te trappen? "Natuurlijk niet," beet ze direct naar Gwendoline. "Als je haar nu meeneemt, dan zie ik het geld dat je me verschuldigd bent nooit meer terug. Ze blijft gewoon hier en je krijgt haar enkel en alleen terug als je het gehele bedrag betaalt. In één keer." 

Waarom kwam ze nu zo slecht uit haar woorden? Ze had dit gesprek wel duizend keer geoefend, de dagen hiervoor, in de koets hierheen, in haar hoofd elke seconde dat ze op Adele had gewacht. En toch, het leek alsof ze was vergeten hoe ze duidelijk moest spreken. 
 
"Nee ik bedoel - tuurlijk ik- dat wilde ik niet. Maar, als ze blijft is het alleen maar duurder toch? Dus als ik de oorspronkelijke schuld afbetaal en haar meeneem.. dan kan ik sparen om de rest af te betalen, dan heeft u niet nog meer kosten"