Laurelle Ryder

Nou, hoera, er was geen contract. Dat zorgde in ieder geval voor minder kans op dat schouwers binnen zouden vallen, maar blijkbaar had de jongedame nog niet bedacht dat het een goede reden zou zijn om af te druipen. "Wat wilt u dan?" vroeg ze, vriendelijk en kil tegelijkertijd. "Dat ik uw dochter op zolder bewaar, haar alleen maar restjes te eten geef en aardappelzakken om te dragen? Of wilt u dat ik goed voor haar zorg?" 
 
Een betere zorg dan ze bij Gwendoline zou krijgen, laten we eerlijk zijn. 

Hij wist eigenlijk niet eens hoe hij hierop gekomen was, want hij was nooit veel 's nachts in een bos geweest, maar in de stad was het hem allemaal niet bevallen. Meestal kon hij de mensenmassa prima hebben, het lawaai, het gejoel, de geur van bier en zweet die erbij scheen te horen, maar vandaag had hij er op de één of andere manier behoefte aan gehad om ergens heen te gaan waar het een stuk stiller was en Maxwell wilde wel mee en voila, toen waren ze hier. 
 
"Het voordeel van steden is wel dat je er makkelijker aan bier komt," lachte hij, terwijl hij zich uitrekte en achterover liet vallen op het gras. "Eigenlijk hadden we wat mee moeten nemen." Maar helaas, ze hadden niet de tijd genomen om hier echt over na te denken, toen Desmond zich naar Maxwell had gekeerd en hem in zijn oor had gefluisterd dat hij een betere plek wist om heen te gaan. "Is het niet ongelooflijk hoeveel sterren er zijn?" 

Ze geloofde wat hij zei en het was precies daarom dat ze wilde dat hij ophield. Ze wilde dat hij haar niet meer zou zoeken, dat hij haar genoeg zou haten om haar niet meer te willen zien. Waarom kon hij geen hekel aan haar hebben zoals zij aan hem? Ze had hem vaak genoeg die kant op geduwd, soms bewust, soms uit reflex of hulpeloosheid. “Ik ben zwanger,” deelde ze mee en staarde hem koppig aan.
 
Ze wist heus wat hij zou denken, en misschien was het genoeg om haar te laten gaan. Hij kon haar affaires vermoorden, maar hij kon het kind niet vermoorden zonder haar te raken, en dat zou hij niet doen

Over het algemeen zou Livia nooit vrijwillig naar Zweinsveld terug keren in de vakanties. Het was nou eenmaal niet de beste plek om te winkelen, als je ook naar Londen, Parijs, Milaan kon, maar als het om deze winkel ging, wilde je niet degene zijn die pas in het eerste weekend in September naar binnen stapte. Nee, dan wilde je er al eerder zijn, om de beste producten op te kopen. 
 
"Hm," zei ze, terwijl ze goed rondkeek in de winkel. "Dat kan ook betekenen dat het exclusiever is." Hoopte ze. 
 
Ze ging deze winkel echt in de brand steken als ze voor niets naar Zweinsveld was gekomen. 

Zomer 1842 -> De nieuwe winkel met magische vervloekte spullen ❤️
 
“Dit is fantastisch,” kirde Ruby enthousiast terwijl ze met haar vriendinnen de gloednieuwe winkel binnenstapte. Tuurlijk, ze waren al eens naar het filiaal in Londen geweest, maar het was goed dat er nu ook een in Zweinsveld zat. Ze wilde deze winkel echt niet missen tijdens schooldagen. “Hij is wel kleiner…” merkte ze vervolgens, toch ietwat teleurgesteld, op toen ze binnenstonden.
Privee

En nu had ze haar handen vol en kon ze haar sowieso niet meppen. Ze voelde de pure paniek over haar heen spoelen, maar Neptunus zou het fixen, toch? Neptunus zou haar helpen. Die had vast wel vrienden die hen wilden helpen, toch? Waar moest ze haar spullen in hemelsnaam gaan zetten. Ze riep een geïrriteerde "UGH!" uit voor ze met haar kat en al verdwijselde naar Neptunus' deur waar ze met haar hoofd tegen de deur aan bonste. Haar moeder zou het haar niet in dank afnemen, maar waar moest ze anders heen? Bij haar mama werd ze altijd doodongelukkig. Neptunus zou haar helpen. 
 
Sascha en Christa uitgeschreven

"Morgen!" beet Christa terug. "Alles wat hier overmorgen nog staat, gooi ik eruit!" 
 
Wist Sascha ook hoe het voelde. 

WAAROM MOEST ZE DAT NU ZEGGEN! Ze was net zo erg als de familie zei. En ze had nog wel gelooft in de goedheid in het hart van Christa. Ze bedekte even haar oren nadat die dat vuile woord zei, schudde haar hoofd. Ongelovelijk. Ze was ongelovelijk. Ordinaire trien. Er was echt een steekje bij haar los. Even wilde Sascha haar heel hard meppen, maar besloot ze toch dat het haar niet waard was. Ze zou nooit verbeteren.
 
Dus greep Sascha haar kat uit haar favoriete hoekje en negeerde haar klauwen die in haar nek staken terwijl ze met haar andere hand haar koffer dicht deed, om naar Christa terug te keren, het geblaas in haar oor negerend. "Ik zal van de week langskomen om alles op te halen. Ik stuur je een uil." Zei ze bits, alsof Christa nooit wat voor haar betekent had.

"TRUT?!" brieste Christa. "BEDOEL JE NIET SLET? HOER? SNOL? LICHTEKOOI? BLIJKBAAR IS WAT IK MET MIJN KUT DOE TOCH HET ALLERBELANGRIJKSTE VOOR JE!" 

Sascha vond vooral dat haar nicht verschrikkelijk bezig was, zeker toen ze één van haar kopjes EXPRES kapot sloeg. HALLO? Sascha's mond viel open en ze stuifde naar de woonkamer. "TRUT! FIX DAT!" Riep ze en wees ziedend naar het kopje. 

"Je begreep best wat ik bedoelde!" zei Christa, zo gefrustreerd dat ze hard haar theekopje, oh sorry, Sascha's theekopje, dat waarschijnlijk nog weggegooid zou zijn geweest ook omdat zij eraan had gezeten, neerzette. Te hard en het stomme fragiele ding ging nog kapot ook. 
 
Het was niet eens mooi serviesgoed, vond Christa. 

"Ik mocht het eigen maken!" Gilde ze terug. "En ik zeg nu dat je niks weg mag gooien, dus je blijft er af." Zij had er tenminste eerlijk voor gewerkt!

"Nou, ik dacht dat jij ook niet dingen weg zou gooien," gilde Christa boos terug, want HALLO?! Hoe hypocriet was Sascha wel niet?! 

Audible. GASP.
 
"YOU WOULDN'T!" Riep Sascha, terwijl ze haar hoofd uit het deurgat terug naar Christa stak.

"Wees maar snel," sneerde Christa nog naar haar toe, "want blijkbaar is het normaal om alles weg te gooien." Ze verdiende het bijna dat Christa het zou doen op haar bank! 
 
Deed tenminste iemand iets op die bank. 

Oh. NOU! DAN! 
 
"Als ik er niet tegen kan dat mijn lieve nichtje opgegroeid is en een hoer is geworden?!" Beet ze haar toe, en voelde haar gezicht roder worden. "Nou, dan ga ik maar weg!" Maar dan moest ze eerst een nieuw appartement vinden... Neptunus, die zou haar vast helpen. En dus keerde ze zich om een tas ruw in te beginnen pakken. "Ik kom alles snel halen. Ondertussen geen zaken doen op mijn bank!" Sneerde ze naar haar zus zonder op te kijken van haar inpakwerk. Waar was haar kat? 

Christa snoof, want ja, Sascha kon wel zeggen dat ze niet dom was, maar hoe was ze in vredesnaam op het idee gekomen dat Christa was getrouwd? "Je hebt niets te zeggen over wat ik wel of niet doe," sneerde ze naar haar nicht. "Dus ja, zoek maar een andere plek op als je daar niet tegen kunt." 

Maar zo bedoelde ze het helemaal niet! En ze was ook helemaal niet dom! Even wilde ze Christa weg sturen, gewoon om ruimte te creeëren, maarja. Dit was daadwerkelijk Christa's huis. "Ik ben niet dom!" Reageerde ze schel. Haar handen beefden en ze kon niet op de juiste argumenten komen. Ze hield van haar nicht, wilde betere dingen voor haar. En misschien had ze in een roes geleefd, er niet bij stil gestaan dat ze het werk nog deed. Dat ze door hier te wonen haar nichtje de prostitutie in duwde, zonder dat ze het wist. "Ik ga liever elders wonen, als het betekent dat jij hiermee stopt. Ik wil dat je het niet meer doet. Ik dacht dat je gestopt was. Ik dacht dat het jouw man was die dit betaalde, niet jouw klant!"

Christa staarde verbluft naar haar nicht, want kijk, ze had in de loop van jaren heus wel allerlei bizarre dingen gehoord uit Sascha's mond, die vaak gewoon letterlijk de woorden overnam van haar moeder en tantes zonder er bij stil te staan, maar dit sloeg echt alles. "Ben je oprecht zo dom?" vroeg ze dus. "Waarom doe ik lelijk tegen jou? Je wilt dolgraag gebruik maken van dit gratis huis, maar de dingen die ik doe om het huis te krijgen zijn zo vreselijk dat je me zo snel mogelijk weg wilt hebben! Het is mijn huis, maar al mijn spullen zijn te vies om aan te raken?!" 

Oh, dat klonk inderdaad of het mogelijk was dat ze hier bleef. "Ja, ik wil hier blijven. Ik woon hier graag. Waarom doe je zo lelijk tegen me? Je weet dat ik niet oké ben met wat je deed, doet. Die mensen misbruiken je, je kan toch niet vinden dat ik dat maar goed keur?" Straks geraakte ze nog zwanger en dan zou het helemaal verkeerd lopen!

"Ik ben terug omdat mijn overeenkomst voorbij is," zei ze scherp, "en ik nog niet besloten heb wat ik nu ga doen." En dat was de waarheid. Ze moest daarvoor met Gideon overleggen, maar haar afspraak daarvoor stond pas later. "Dus, je wilt dit huis wel houden? Je wilt alleen niet goedkeuren wat ik ervoor moet doen." 

"Oh." Het was een klant. Dus ze deed het nog steeds? Ze voelde haar wangen wat tintelen en voelde zich wat bleek worden. Haar nichtje was nog steeds met al dat bezig. "En je bent terug... Omdat je je huis terug wilt?" Vroeg ze wat onzeker. Hoe moest dat dan? Waar moest ze dan wonen, terug bij haar mama? Ze voelde spontaan de tranen in haar ogen schieten.

Christa snoof, want eerlijk gezegd ging ze er niet vanuit dat Sascha's salaris toereikend was om echt een goed deel van de hypotheek te betalen. Daarbij had het haar ook weinig uitgemaakt, ze had gewoon toen iemand nodig gehad om het huis over te nemen en ze wist nog steeds niet echt wat haar plannen voor het komende jaar zouden zijn. Misschien zou ze blijven, misschien niet. 
 
Oh, nu had ze een man en was het voorbij? Christa trok een wenkbrauw op. "Dat was een klant," legde ze uit, alsof Sascha vijf jaar oud was en nergens wat van begreep. "Hij betaalde alle kosten en wat extra's voor me, in ruil daarvoor heb ik alles gedaan wat hij wilde. Moet ik ook nog details geven of begrijp je het?" 

Waarom deed Christa nu zo mottig? Konden ze niet gewoon vergeten dat ze dat gezegd had? Ja, ze wist dat ze ervoor betaald had, en... Wel, ze dacht dat Christa het afbetaald had dus dat ze er nog voor betaalde daar schrok ze wel van. "Ik wist niet dat je nog betaalde, ik wil wel betalen!" Zei ze vlugjes, voor ze doorging. "Het maakt nu toch niet meer uit? Het is in het verleden, het is gebeurd, je hebt dat gedaan maar nu heb je een man en is het voorbij. Ik houd niet minder van je om wat je gedaan hebt en ben blij dat ik hier wonen mag!" Konden ze ophouden over Christa's vroegere bezigheden, alsjeblieft?

"Je weet dat ik met die vieze dingen dit huis heb betaald?" sneerde Christa, want was Sascha echt helemaal doorgedraaid of zoiets? "En nog steeds betaal, overigens?" De hypotheek was nog niet helemaal afbetaald, dank je wel, maar ze was zelfs zo vriendelijk geweest om Sascha niet om huur te vragen. "Dus je wilt wel graag de voordelen van mijn vieze werk, maar niet eraan herinnerd worden dat dat überhaupt de reden van die voordelen was." 
 
Wat was er in vredesnaam mis met haar nicht? Schaamde ze zich niet dood hiervoor?