Laurelle Ryder

"Oh, goed hoor," babbelde ze vrolijk, want het had sowieso geen zin om over negatieve dingen te praten als het niet hoefde, hoor. Zo was ze opgevoed, maar zo had ze ook geleerd dat mensen dat prettig vonden, van haar wilden ze alleen maar prettige dingen horen en niets negatiefs. "Het is wennen om weer terug te zijn in Londen, hoor! Ik ben natuurlijk direct gaan winkelen." Ze keek hem even subtiel aan. "Had alleen verwacht dat mijn bankrekening wat... indrukwekkender zou zijn, zullen we maar zeggen." 
 
Ze giechelde. 

Dit was niet het type café waar Gideon ooit kwam; hij kwam wel graag in gure kroegen waar het rook naar goedkoop bier, vooral omdat het bier daar goedkoop was.
 
Dit café had wel mooi bestek, dat was dan weer een pluspunt.
 
“Bedankt,” hij knikte en ging - ietwat ongemakkelijk - op de schattige stoeltjes zitten. Wren zou zo’n printje waarschijnlijk prachtig vinden; hopelijk kwam ze nooit op het idee hun woonkamer te verbouwen. “Alles gaat prima, met jou?” Ze zag wat bleek, maar ach, er waren heus mensen die dat mooi vonden.

Oh hemel, het ging nu wel helemaal los, dat was toch niet de bedoeling! "Tuurlijk ben ik je dankbaar! Je bent mijn nichtje en ik houd van je en door jou heb ik mijn eigen plekje. Maar je koos vroeger voor dingen die gewoon niet goed waren en ik vind dat gewoon een vies idee." Hoe fijn dat ze nu een man had in Parijs, al leek die niet echt supergoed voor haar te zorgen. Was het eten haar niet bevallen? Maar dat was toch juist zo goed volgens de verhalen? Waarom kon Christa niet begrijpen dat Sascha zich niet goed voelde bij haar beroep? Dat was net als Mike die drugs dealde. Ze hield van de mensen, maar niet van wat ze deden en als Mike een huis aan haar gegeven zou hebben zou ze ook niet de spullen houden. Fris en proper, zo hoorde een huis te voelen. Betekende niet dat ze niet van de personen hield!

"Daar gaat het niet om," zei Christa geërgerd, want natuurlijk had Sascha haar eigen plek ervan mogen maken! Zij kon het ook niet helpen dat ze overduidelijk een slechte smaak had in interieur, dus ga je gang, verf alles maar geel, hoor. "Het gaat erom dat je geen respect had voor mijn spullen en alles zomaar hebt weggegeven en ook nog eens doet alsof ik de meest vieze persoon op aarde ben. Was je überhaupt dankbaar?" Hallo, ze had haar een huis gegeven en Sascha had nog net niet alles overgoten met tien liter bleek. 

Nee, natuurlijk had ze geen dingen op de spiegel gedaan, maar toch?! "Mocht ik er van jou niet mijn eigen stekje van maken? Waarom doe je nu zo moeilijk, ik vind het gewoon fijner om mijn eigen spullen te hebben." Had ze het maar moeten zeggen dat ze wilde dat Sascha haar spul zou gebruiken, dan had ze het in een opslagkubus gestoken en had Christa niets te klagen gehad. Maar goed, dat had ze ook wel gezien als ze zoals nu zomaar plots aan kwam waaien. "Wil je dat ik wegga?!?" Vroeg ze geërgerd. Wat was dit nu voor iets?

Alles weggegeven. Alles weggegeven! En ja, oké, ze had inderdaad niet gezegd dat ze dingen wilde houden en op zich was dat ook niet echt zo, ze had haar spullen minder gemist dan het gevoel van telkens nieuwe spullen te kunnen kopen, maar dat betekende niet dat alles zomaar weggegooid kon worden! "Er was niets mis met wat ik achter had gelaten," zei ze, een giftige toon in haar stem. "En het waren niet alleen meubels, ook kleding, parfum, spiegels! Denk je dat ik op spiegels seks heb gehad?" En sowieso?! "Als het een probleem is dat ik dit huis met mijn zaken heb betaald, hoef je hier niet te blijven, hoor." 

"Oh. Wilde je er nog wat van hebben? Dat wist ik niet." Dat had ze toch niet gezegd? "Ik heb alles weggegeven." Weggegooid, maar dat durfde ze nu al helemaal niet meer te zeggen nu Christa zo naar haar keek. "Ik vond het gewoon geen fijn idee dat er zaken op gebeurd waren en wilde dat niet telkens zien, voelde me er niet fijn bij." Dat kon haar nichtje toch wel begrijpen? Zelf nam ze maar een hapje van haar gebakje want dat gaf haar wat afleiding van de ongemakkelijkheid.

Sorry, weggegeven? Christa's mond viel uit een mengsel van verbazing en pure verontwaardiging open, want weggegeven? "Je hebt alles weggegeven?" Toch niet... alles? Sommige meubels waren vreselijk duur geweest! "En de rest van mijn spullen dan?" Ze had veel zelf meegenomen of zelf al verkocht, maar niet alles en Sascha zou toch niet... ze had op zijn minst toch wel begrepen hoe waardevol sommige dingen waren?! 
 
Het gebakje liet ze overigens liggen, ze wilde natuurlijk wel wat aankomen, maar niet teveel in één keer. 
 
Over Neptunus zou ze straks wel meer praten, nadat ze had uitgevonden wat Sascha met haar spullen had gedaan. 

PURE.
 
PANIEK.
 
"Goh." Haar tafel was heus gezellig hoor, maar het was al te laat. Christa ging in haar mooie bank zitten en Sascha drukte haar lippen even tegen elkaar om maar geen geërgerd geluid te maken. Goed. Nu was het toch al naar de verdommenis en kon ze zich er maar beter bij neerleggen, voordat Christa dat als aanleiding zag om nog meer ruimte in haar huis te verstieren.
 
Goh, wat ze met haar oude meubels gedaan had, bij het grof vuil gezet, maar dat was zo grof. "Weggegeven." Zei ze maar, voor ze de gebakjes pakte om bij haar nichtje te gaan zitten. Niet te dichtbij, voordat de hoerigheid naar haar over kon springen. Al was Christa nu al een poos met die vriend van haar in Parijs... was dat nog zo? "Roomvarkentjes." Zei ze en nam zelf maar een klein varkentje waar ze het pootje van opslurpte. "Het gaat wel goed met Neptunus, het is even lastig voor hem nu hij zijn baan kwijt is maar ik geloof dat hij wel weer wat vind. En tussen ons gaat het ook goed." Glimlachte ze. "Hij is nog altijd heel lief tegen me." Dus. Christa. Hij wilde haar niet gewoon misbruiken en dan vertrekken! "En met jouw vriend?"

Nou ja, zeg, Sascha leek helemaal niet blij om haar te zien! En dat terwijl Christa haar een huis had gegeven, zeg. "Oh, aan tafel?" vroeg ze, terwijl ze even een wenkbrauw optrok. "Dat is toch veel minder gezellig dan op de bank?" Bijna alsof Sascha haar helemaal niet in de woonkamer wilde hebben! Dus ze negeerde Sascha's aansporingen om naar de keuken te gaan en nestelde zichzelf gewoon op de bank. "Deze is ook nieuw, zie ik. Wat heb je met mijn oude meubels gedaan?" Niet dat ze ze per se terug wilde hebben, hoor, ze waren vast uit de mode. 
 
"Wat voor gebakjes heb je gehaald?" vroeg ze ondertussen. "En hoe is het met Neptunus?" Als hij straks langs kwam, zou ze wel even blijven plakken, hoor, zodat ze hem kon ontmoeten. 

Het moment dat Sascha registreerde dat het haar nicht Christa was die voor haar deur stond spanden al haar spieren aan. Zeker toen de vrouw naar voren stapte, haar huis binnenstapte, om haar een kus te verkopen (blegh) maar toch deed ze haar best te glimlachen. "Hey, Christa." Zei ze en ze gaf haar nicht ook een korte omhelzing. "Goed hoor, met jou? Ik wist niet dat je naar Engeland ging komen, anders had ik het hier een beetje opgeruimd voor je zou komen." En had ze zichzelf mentaal erop kunnen voobereiden dat ze straks alles wat Christa aanraakte maar eens goed moest boenen.
 
"Ik heb het mijn stekje gemaakt. Wil je thee? Laten we aan tafel zitten, ik heb in de keuken een verhoging gemaakt." En haar tafel en stoelen waren een stuk makkelijker te reinigen dan haar stoffen bank. "En iets te eten? Ik heb voor Neptunus en mij gebakjes gehaald." Kreeg ze van haar man niet genoeg te eten ofzo? Was ze niet naar het zuiden van Frankrijk gegaan? Ach, ze zou zich vast vergist hebben, maar een beetje magertjes leek Christa wel. Goh, misschien was ze ziek geweest. Dat hadden mensen die naar een nieuwe omgeving verhuisden vaak, toch?

Begin zomer 1842 - Christa's, sorry, Sascha's appartement
 
De voordeur van haar appartement was niet de eerste plek waar ze naar toe ging toen ze vrij was, hoor, natuurlijk niet. Nee, ze was eerst naar een kledingzaak gegaan om een paar nieuwe jurken te kopen, daarna naar een schoonheidssalon, een restaurant, een hotel en tadaa, de volgende dag stond ze hier, op de stoep, terwijl ze op de bel drukte. Terwijl ze wachtte op Sascha nam ze even de tijd om te controleren hoe ze eruit zag, waarschijnlijker bleker en dunner dan iemand die zogenaamd een jaar lang in Frankrijk was geweest eruit zou moeten zien, maar ach, het was Sascha, die zag dat soort dingen niet, toch?
 
Dus in plaats daarvan glimlachte ze enthousiast toen Sascha de deur open deed. "Hallo lieverd," zei ze, en ze gooide zichzelf direct naar binnen om op Sascha's wang te kussen. "Hoe is het met je?" Verrast keek ze rond. "Zo, het ziet er heel anders uit hier!" 
 
Geel.
 
 
Privé! 

Zomer 1842 - Adair's kantoor in zijn huis, ik ga er vanuit dat hij die heeft
 
Het was de eerste keer dat Sir in dit huis kwam, bedacht hij zich, toen hij naar binnen gelaten werd. Elke keer dat hij Ariel had ontmoet, was altijd netjes op een bal geweest, of in een theehuis (met chaperones!), of in een park (met chaperones!), maar ach, het zal niet de laatste keer zijn dat hij hier binnen gelaten was, dat wist hij zeker. Want hij was hier om Ariels vader een geweldig voorstel te doen die hij zeker niet af zou wijzen, toch?
 
Wel intrigerend dat ze in Cardiff woonden, van alle plekken in Magisch Engeland. Oh, je had van die mensen die zweerden bij andere steden dan Londen, maar Sir was er eerlijk genoeg altijd vanuit gegaan dat dat was uit een soort rebellie. Je beter willen voelen dan anderen omdat je origineler was, maar Sir hoopte toch vooral dat Ariel bereid was om in Londen te komen wonen. Een beetje originaliteit was een goed idee, maar je moest ook weer niet overdrijven. 
 
"Ah, meneer Hollow," glimlachte hij vriendelijk naar zijn toekomstige schoonvader en hij schudde ook netjes zijn hand. "Alles goed met u? Uw vrouw?" Hij zakte netjes neer in zijn stoel, knikte dat hij wel wat te drinken wilde hebben, ja, vriendelijk aangeboden, en besloot toen tot de kern van het gesprek te komen. "Nog bedankt dat u wilde afspreken, u heeft het vast druk, maar sommige zaken zijn te belangrijk om via een brief te overleggen." Hij was een moment stil. "Ik wil graag uw dochter ten huwelijk vragen." 
 
Was wel duidelijk over welke dochter het ging, toch?
 
 
Privé! 

Dit moest klaar zijn.
 
Ze hadden dit spel al zo vaak gespeeld; elke keer kwamen ze hetzelfde uit, met handafdrukken in haar pols en nieuwe motivatie om hier weg te gaan. Ze had altijd stiekem willen vertrekken; het was haar recent bijna gelukt, dus ze wist dat het kon. Ze had de confrontatie nooit aangedurfd, niet rechtstreeks - wat als ze zichzelf uiteindelijk in gevaar bracht?
 
Maar hij had altijd anderen gestraft voor wat zij fout deed, en hoewel ze om haar kinderen gaf, om Basil gaf, maakte het uiteindelijk niet genoeg uit. Ze ging de kans om een normaal leven te geven aan zichzelf en aan dit kind niet verpesten voor het geval dat haar al verloren kinderen consequenties voor haar daden kregen. “Nee!” gilde ze woest en trapte met haar voeten tegen hem aan, net zolang tot hij wel los moest laten.
 
Of, dat hoopte ze, want ze had nog geen ander plan. 

“Hij hoeft niets op te geven voor mij.” Dat meende ze; ze zou het nooit aan Basil vragen, want ze wist namelijk niet wat het antwoord zou zijn. Als ze het vroeg, wilde ze een ‘nee’ horen, zodat haar liefde zich voor altijd schuldig zou voelen en zijn deur open zou slaan als ze een veilig huis nodig had om te schuilen. Maar als hij ‘ja’ zei, dan was zij hem iets schuldig. “Hij mag zijn vrouw en kinderen houden, jij mag onze kinderen houden, en jullie moeten mij allebei laten gaan."
 
Want zij had zichzelf en de baby in haar lichaam, de baby die, in tegenstelling tot haar bestaande kinderen, nog de kans had een goed mens te worden.

Ze deed niet eens meer de moeite zich los te trekken, wist toch wel dat hij haar gewoon steviger en pijnlijker zou vastgrijpen. "Prima", antwoordde ze kil, "maar er valt niks op te lossen". Het werd even een paar weken vervelend, misschien sloot hij het huis wel weer af. Ze probeerde er niet teveel aan te denken want dan kreeg ze paniek en ze was niet op haar meest alert als ze in paniek was. Altijd alert zijn was het minimale wat ze moest kunnen in dit huishouden. 
 
Ze kwam wel weg, uiteindelijk.
 
Ze moest wel. 

Zomer 1842 - Adele's huis
 
Over het algemeen was Adele goed in omgaan met stress, echt waar, maar je moest toegeven dat iedereen het moeilijk zou hebben als je een bruiloft en een verhuizing moest organiseren terwijl je dochters (in ieder geval Cordelia) ineens besloten hadden de hele boel op stelten te zetten. En dan was er ook nog eens het feit dat Matthew Levi nog steeds niet terug had gegeven en dat Irma's moeder om haar kind was komen bedelen en dat er problemen waren op het werk. Al in al, kon je het Adele echt niet vergeven dat ze op dit moment erg gespannen was?
 
Dus waar ze, in haar ogen, normaal gesproken echt wel rustig had gereageerd op dat Irma tegen een tafel botste en een vaas eraf stootte, kon Adele dat op dit moment echt niet hebben. 
 
"Verdomme, Irma!" gilde ze dus direct woedend, en ze gooide haar koffiekopje met een harde klap op tafel. "Kijk toch eens uit, je bent toch geen wild beest?!" 
 
 
Privé! 

Juni 1842 - een theehuis
 
Aan de ene kant had Christa Magisch Londen en al zijn verleidingen gemist, aan de andere kant was het overweldigend om hier weer te zijn. De zon brandde in haar ogen, er waren vreselijk veel mensen en het geluid van stemmen, muziek, geschreeuw, dieren, et cetera... ze werd er haast gek van. 
 
Niet gek genoeg om weer de kerkers van Purgatory in te willen duiken, hoor. 
 
Hoewel het eigenlijk verrassend lastig was om het gewone leven weer op te pakken. Haar appartement was in de handen van haar nicht, ze kende de laatste mode niet en de afgelopen twaalf maanden hadden toch wel enigszins hun afdruk op haar achtergelaten, hoe erg ze ook had geprobeerd om dat weg te poetsen met de crèmes die ze gisteren had gekocht. 
 
Daarover gesproken... 
 
"Ah, Gideon, daar ben je," glimlachte ze warm naar haar pooier, terwijl ze gebaarde dat hij tegenover haar kon zitten, want natuurlijk had ze niet afgesproken in één of andere bar dat rook naar goedkope bier. "Hoe is het met je? Ik heb alvast voor je besteld, ik ging er vanuit dat je gewoon koffie wilde." Gideon leek haar niet het type dat thee dronk. 
 
 
Privé! 

“U man heeft me nooit een contract gegeven”, gaf ze toe, “als u me niet geloofd over de afspraak wil ik best Veritaserum innemen". Ze zou elk vergif innemen als ze haar dochter ermee terug kon zien. “Maar.. als Eira bij jullie blijft dan zijn dat toch alleen maar meer kosten?”  Zelfs na een jaar hun hoer te zijn geweest begreep ze rijke mens

Zou best dat het niet de afspraak was, maar de oorspronkelijke afspraak was ook niet met haar gemaakt, maar met haar man en oeps, kijk eens wie er nu dood was? "Oh?" vroeg ze, met een onschuldige glimlach. "Mag ik het contract inzien? Dan kunnen we zien wat daar in staat." 
 
Ze ging er vanuit dat zelfs Leon niet dom genoeg was geweest om dit op papier vast te leggen. 
 
"Maar moet zeggen dat ik het verrassend vind dat u uw dochter bij mij achterlaat en er dan vanuit gaat dat ik een jaar lang al haar kosten betaal, voor niets?" 

"Helemaal niet!," gilde ze woest. Ze wist precies waar deze documenten hadden gelegen. Het was dom geweest om ze niet magisch te verzegelen. Ze was er de laatste tijd minder bij met haar hoofd, maar ze wist zeker dat ze niet in de bibliotheek hadden gelegen. "Blijf voortaan van mijn spullen af."
 
Ze ging zijn vragen niet beantwoorden; hij wilde de antwoorden toch niet horen.
 
"Ik ga vanavond bij mijn ouders slapen."

Ze moest haar tranen wegbijten toen ze het bedrag zag, want dit zou ze inderdaad nooit kunnen betalen. Dan had ze nog minstens een extra jaar in Purgatory moeten doorbrengen. Hoe kwam Adele Marks op dit bedrag? 
 
“Mevrouw Marks, het spijt me, maar toen ik de afspraak met uw man maakte is mij niks gezegd over extra kosten. Ik zou best wat extra willen betalen maar dit…dit was niet de afspraak.” Niet dat er echt een afspraak was geweest over Eira terugkopen, maar ze had verwacht dat als Regans schuld was afbetaald het wel goed zat.
 

Hmmm, haar financiële situatie was verbeterd, juist ja. Adele trok even een wenkbrauw op terwijl ze Gwendoline wat beter bestudeerde, want ja, misschien was haar financiële situatie inderdaad verbeterd, maar was het niet interessant dat ze er ook bleker uit zag dan Adele zich herinnerde? Ook magerder, haar haren valer. "Is dat zo?" zei ze, licht spottend. "Maar goed, eens zien..." Ze nam een slok van haar eigen thee, voor ze met haar toverstok een rol perkament en schrijfbenodigden naar zich toe liet zweven. "Natuurlijk het oorspronkelijke bedrag," begon ze, "en dan nog de kosten voor eten, kleding, et cetera, om over een kleine rente maar niet te spreken..." Ze krabbelde wat cijfers neer die nergens op sloegen, maar het was niet alsof ze alle bonnen had bewaard van wat er in de loop van tijd allemaal voor Irma was gekocht. 
 
Met een glimlach overhandigde ze het document aan Gwendoline.
 
Geen denken aan dat ze dat bedrag zou kunnen betalen. 

Ze had thee nu wel prettig gevonden, het was fijn geweest een kopje vast te houden tegen de zenuwen. "Mijn..financiële situatie.. is verbeterd”. Ze ging maar niet uitleggen hoe, dan kreeg ze Eira misschien niet meer terug! Maar ze zou nooit meer terug gaan naar Purgatory, dus Adele hoefde niets te weten over die tijd. “Ik zou graag mijn dochter terugkopen..”

“Waar heb je die gevonden?".  Kort keek ze met lichte paniek naar de papieren die hij vasthield. De documenten die ze zou gebruiken als ze vertrok, een nieuwe naam, een nieuwe familie, alles om een frisse start te maken netjes aangevraagd. De juiste documenten krijgen ging redelijk soepel als je met de minister van toverkunst sliep. “Je moet niet door mijn spullen gaan”, besloot ze over te stappen op woede. Woede was zoveel beter dan angst.