Laurelle Ryder

Opnieuw? 
 
Nogsteeds!
 
Het was niet alsof ze niet weg had gewild de seconde dat hij haar terug de drempel over had verschijnseld. De weken van opsluiting, de wig tussen haar en de kinderen, het feit dat ze haar dochter niet meer aan kon kijken zonder walging, de tweede moord... het hielp allemaal niet aan een warm thuisgevoel.
 
Maar het werd nu gewoon wat dringender om een tweede - hopelijk laatste - poging te wagen. Zonder kinderen deze keer, dat had ze wel geleerd. 'Natuurlijk niet,' beet ze hem toe terwijl ze langs hem heen probeerde te stappen. 'Ik was gewoon bij Titiana langs. Misschien moeten we de kinderen weer eens met Lion laten spelen, hij komt vriendjes tekort.'"

Ze had geen idee waar Gwendoline het afgelopen jaar had doorgebracht, ze had er ook geen moment bij stilgestaan want het was niet echt bepaald iets waar ze zich mee bezig hoefde te houden, al zei ze zelf. Nee, ze had zelfs op moeten zoeken wie Gwendoline ook alweer was, toen ze haar een brief met een verzoek tot een afspraak had gestuurd, maar gelukkig hield Adele overal goede aantekeningen over. In code, natuurlijk, dat zij de enige was die het kon lezen, want bepaalde dingen wilde je niet publiekelijk bekend hebben. 
 
Zoals het feit dat je een kind had gekocht. Het was niet verboden, als je het een beetje goed praatte, maar dat betekende niet dat het sociaal geaccepteerd was.
 
"Nou, vertel," knikte Adele naar Gwendoline, want hoe sneller ze dit konden regelen, hoe beter. Natuurlijk was Irma niet aanwezig, die was bij Levi vandaag, maar dat betekende niet dat ze mensen zoals Gwendoline lang hoefde te entertainen, toch? Daarbij moest ze straks die stoel maar weg laten halen, je wist maar nooit wat voor ziektes dit soort mensen bij zich droegen. 
 
Ze nam niet eens de moeite om thee voor haar in te schenken. 

Zomer 1842 - Adeles huis
 
Jaren terug had ze met eenzelfde gevoel tegenover Leon Marks gezeten; nu was Leon Marks dood en zat ze zenuwachtig tegenover zijn weduwe. Gwendoline was er, voor haar eigen gemoedsrust, vanuit gegaan dat dat iets betekende. Als moeder was Adele vast… ze wist het niet precies, maar het moest iets betekenen, toch?
 
Ze had in elk geval meer te bieden deze keer.
 
“Bedankt dat u me wilde spreken,” ze maakte zich wat rechter om de zenuwen te verbergen, “ik wilde het graag over Eira hebben.” Ze had wat getreuzeld in de hal in de hoop haar dochter tegen te komen, maar helaas niet gezien.