Laurelle Ryder

Zaterdag 3 september 1842 - avond - Stella en Lucas huis 
 
Hun papa was verdwenen en Lucas maakte zich zorgen. Het was niet zoals mama; die verdween vaak, maar ze kwam altijd weer terug, dus hij wist dat het geen probleem was als ze eventjes vertrok. Zijn ‘vader’ zag hij bijna nooit en hij wist nog steeds niet of hij het leuk vond bij de man. Ze deden wel altijd leuke dingen, maar Oliver wilde hem nooit voorlezen of dingen uitleggen zoals Gabriel dat deed. Gabriel was nooit vertrokken, nooit zomaar weggegaan zonder hen mee te vragen of iemand te laten weten dat hij wegging en weer terug zou komen.
 
Niemand kon hem precies uitleggen waar en waarom zijn papa weg was, dus dat betekende dat niemand het wist! Wat bewijs was voor: Iets. Heel. Ergs.
Wat voor ergs wist hij niet precies, maar ze moesten papa redden.
 
“Stella, we moeten papa zoeken en helpen,” vertelde hij zijn zusje. Zonder haar durfde hij niet.
Prive!

Goh, blijkbaar had hij eerder moeten laten weten dat Heaven zwanger was, want plotseling was Dolores meer dan bereid om te helpen, ze smeekte hem zelfs bijna. Dat was goed om te weten, daar kon hij vast wel wat mee doen. "Het gebeurt binnenkort," suste hij, "zo snel mogelijk, maak je maar geen zorgen. Iedereen doet zijn best om te helpen." Ja, ja, Jupiter zou vast wel op tijd thuis zijn om zijn eigen gebroed te ontmoeten. Dat hij er maar gelukkig mee mocht zijn en zo. 
 
"Heb je verder nog vragen?" 

Wat de wat huh wat nou weer? 
 
Desmond keek verbluft omhoog, naar Maxwell die gewoon opstond en iets mompelde over dat het hem speet en ze het gewoon moesten laten zitten. Desmond wilde er graag nog over praten, want hij begreep er echt helemaal niets meer van, maar goed, als Maxwell vond dat ze het maar moesten laten zitten... dan betekende dat vast dat hij ondanks zijn bekentenis geen relatie wilde en gewoon vrienden wilde zijn. 
 
"Oké," zei hij, terwijl hij zijn benen optrok en zijn armen er omheen sloeg, terwijl hij Maxwell niet meer aankeek. "Is goed." 

Het zou fijn zijn geweest als er een duidelijk antwoord was gekomen, als het gewoon ja of nee was geweest, dan hadden ze daarop verder kunnen bouwen, maar Sascha was natuurlijk ook gewoon menselijk. Die had complexe gevoelens en verlangens en al het andere. Hij omhelsde haar, het deed hem ook pijn om haar zo kwetsbaar te zien, eerlijk waar, maar...
 
Maar. 
 
"Zou je het prettig vinden om meer van... mijn leven te leren kennen?" vroeg hij voorzichtig. "Ik heb je er uit gelaten, het afgelopen jaar, eerst kon het niet anders en daarna wilde ik vooral dat je je fijn voelde." En had hij zichzelf aan de kant gezet, dus. Maar als ze gingen trouwen, als ze echt de rest van hun leven samen door gingen brengen, dan zou Sascha toch moeten leren zich ook in zijn kringen te begeven zonder dat het haar alles kostte. 

"Oh," zei hij, eerlijk gezegd wat ongemakkelijk, want Maxwell zette hem nu wel in één keer voor het blok dat hij moest zeggen wat hij wilde zeggen, maar Desmond eh... had hier niet zoveel ervaring mee. "Dus ehm... we hebben nu een relatie?" probeerde hij maar. 

Natuurlijk was het geen probleem, want op zich maakte het niet uit of ze er mee in ging of niet, het zou toch wel gebeuren. Nero glimlachte tevreden. 
 
"Ah, Jupiter," knikte hij naar haar, want ach, die informatie kon hij haar wel geven. "De oudste." Want eigenlijk wist hij niet of ze wist wat de volgorde van zijn kinderen was. Maakte dat uit? "Zijn vrouw is zwanger, dus hij is erg dankbaar." 

Ze hield haar schouders op, voelde zich wat ongemakkelijk. "Ik ben er gewoon een beetje bang van, denk ik. Viool spelen en het podium heeft mijn leven gered, heeft me uit de diepte van die eetstoornis getrokken. Ik heb schrik dat als ik de viool neerzet dat dat weer terug komt. Misschien biedt het leven met jou veiligheid daarvan. Dat was gewoon hetgeen wat me leven gaf. Ik zie mezelf wel als moeder, dat we een mooie grote tuin hebben waar de kinderen in spelen en dat ik lekkers aan het bakken ben en limonade maak voor jullie buiten. Dat zie ik denk ik even hard zitten. Het is gewoon anders dan ik in mijn hoofd had voor mijn leven, voordat ik jou kende. Toen was ik alleen echt daarmee bezig. En met de jongens in mijn boeken, maar die kunnen geen familie maken. Ik ken gewoon ook niks van jouw laag in de samenleving, dus dat maakt de angst ook wat groter."

Ja, vrijwilligerswerk, ja, maar dat vond ze dus niets, want dat had ze al eerder gezegd, toch? Dat ze dat niet wilde, dat ze wilde werken, voor geld. En kijk, ze probeerde nu enthousiaster te klinken, maar ergens stak het, dat ze zo duidelijk zei dat ze dit voor hem wilde proberen, en hij begreep dat het lastig was, eerlijk waar, maar!!! 
 
Hij wist het even niet. 
 
Hij zuchtte, diep. "Denk je echt dat je ongelukkig zou zijn in zo'n leven?" vroeg hij, zo neutraal mogelijk. "Als je nooit meer op een podium zou staan?" 

Oei. Als je het zo hardop zei dan klonk dat niet zo aardig, zeker ook omdat het over Neptunus's zussen ging. Ze wist dat hij erg veel om hen gaf en misschien was haar hele idee dat rijke vrouwen niks anders deden dan een beetje nutteloos zijn, op hun man wachten en shoppen niet juist, zoals zijn belevingen over haar familie niet juist was. Ze haalde haar schouders op, weigerde toe te geven dat dat exact was wat ze dacht. "Wat je zei. Vrijwilligerswerk." Dat was dan niet voor geld werken en ze begon ook wel in te zien dat het in zijn sferen niet normaal was dat de vrouw ook werkte.
 
"Ik weet niet zoveel van wat rijke vrouwen doen. Ik ken voornamelijk jou uit die sferen en een paar van mijn cliënten maar die zag ik alleen bij de overdracht van de kinderen... Maar ik zie dat het belangrijk voor je is. En ik wil dat je je fijn voelt, dus ik wil mijn best doen. Maakt het uit, wat voor vrijwilligerswerk? Of is het vrij te kiezen?Bijvoorbeeld, op de school van onze kinderen helpen, of is het zo armen helpen dat verwacht wordt? Kan ik vioolspelen voor benefietavonden?" 

It was hard to hear him cry, so she wrapped her arms around him tightly, petting his hair gently. Like a mother would. She had to push down her own anger and frustration with him, for now, anyway. Maybe she'd vent it to Rye instead. Now it felt like being mean to him was kicking him while he was down. "Just don't ever do that again, Mike. It breaks my heart. I love you, asshole." 
 
Then they just sat, watching the tree and flowers in the garden. After a while Mike invited her in for a cup of tea. She felt a little better. At least she knew. Ugh. She hated that she knew.
 
Sascha and Michael out

It was weird, hearing Sascha speak this way to him. Nobody in his family spoke to him that way. His mum was nice, at times, but in different ways. Was it true what she was saying? He didn't know. He felt like he was zoning out, seeing everything blurry for a bit, feeling like her words didn't reavh him and yet they did. He leaned his head on her shoulders and felt so deeply sad. Why hadn't anyone spoken to him like this? It was weird, it felt right yet he hated it. He hated the pain, yet he hated the love. He never felt settled. And this guilt felt good, in ways, she was right about that. Now he didn't drink anymore he had to have other reasons for people to hate him, so when one presented itself... Didn't make it right. Definitely didn't make it right.

Mike always made mistakes. But this was something else. "You're a fucking idiot." She said, a little harsh, but she could see he really was regretful, which made her soften out after looking at him with a strict look for a few seconds. "You deserve to love yourself better than that. You know it brings you pain, that's why you do it. But you're my nephew and you're good and kind. That's how I know it fucking stings. Though I think this one should, because you really, really took the piss this time, you're worthy of love and compassion. I really want you to act on those qualities. Care for yourself like you care for me. You'd never let me do to myself what you've done to yourself. To ruin my friendships, you'd grab my hand and sit me down and tell me to take a walk, go play my violin for a bit and think about it. And you owe yourself that much. You've been bullied by our family enough for your entire life, so you shouldn't keep on bullying yourself. It hurts me to see you do it." She said, feeling tearful because she could see him at every step. Saw it so clearly now. He did drugs because it made the family talk bad about him, while making him feel good. He shagged his best friend's wife for the very same reason. It was so sad to see. 

The problem was, the kid kinda seemed to add to the problem, which was why Sascha's words didn't comfort him. She was in that big barn, alone with the kid. What could go wrong! Maybe he'd have to send Nehemia. If Xati made a dumb decision, nobody would be there to do what she'd done for him. Emilia would be motherless and Rye a widower. He would ask Nehemia today. "I really am sorry about all this. If I could take it back I would." It hadn't been worth it by a long shot, it had been stupid. He'd lost his best mate, a safe place he loved. Those didn't cross his path all that often, and now his friends looked at him differently, his family. 

She wanted to say it was probably for the best he hadn't sent any letters, but it did sound concerning. She didn't really know what to say to that. "I'm sure she'll be fine. She still has her child." That was what Rye had seemed heartbroken about too. "I don't think it works like that, either. I don't think it does. But I'm sure she'll get help if she needs it." She didn't know this girl, but Sascha really disliked her for what she'd done, but she wished her well. She'd only once been that deep into a dark hole and was happy she'd gotten out and didn't wish it on anyone.

It hurt to hear her being hurt and he mumbled another apology. He wondered if anyone ever sunk through the earth, just from the sheer amount of guilt in their body. He thought he'd be a candidate for it right now. "Yeah. I know." Little Emilia... Shit. Of course, Xati had played her part too, she'd been the one to kiss him, but he'd kissed back and then everything after. "Sometimes I think about sending her an owl, just to check up with how she's doing. But I figure it's not really my place. Just... That night, she was talking about not wanting to be here anymore. She found me during my attempt. I wonder like, if I hadn't, maybe she wouldn't be feeling this way. I never send her the owl, though. I really don't want to make Rye think I am still wanting to... Cause I don't." He'd stopped taking the magic Viagra, anyway, so his dick wouldn't work, even if he'd want it to.

Yeah, that was right. He didn't think. He just did, always had. Then she reprimanded herself for that thought. He was trying to change. But then he did these things, it was hard to keep faith. "Well obviously it was awkward." She said, slightly annoyed. "Just... Stop doing that dumb shit. You seem hell-bent on ruining yourself. It's hard to care for someone like that. It hurts me when you're hurting but this... You've put me in such an awkward conversation. Real asshole behaviour." Because now every time she wanted to talk about her family with her friend she couldn't, because he'd think of Mike. "He has a baby and everything, too." She said, pained. Little Emilia was so cute and Mike just destroyed a family.

It made sense she needed answers. Rye wasn't the kind of person to hurt other people. Unless he had a damn good reason to. Was. Past tense. Rye had told Sascha that Rye was his friend. Somehow Mike'd still hoped, but that was getting more difficult. He didn't even know where his mate was, not at Xati's barn anymore, that was for sure. Mike didn't know Xati had moved herself, since he hadn't contacted her since that last time they'd...
 
"I didn't think." It had all been passion, feeling seen and then, after the first time, it didn't matter anymore. "I am sorry. It must've been an awkward conversation with Rye."

He did feel bad. Good. He wouldn't do it again. She looked at him, but he looked at everything but her. "You were right in that. But I had to know. He's my best friend, and a good guy. A kind man, who wouldn't do something like what he'd done under normal circumstances. I couldn't just act like he didn't stab my favourite cousin." She was protective of Mike, cared for him. Why would she not confront someone who'd stabbed him, hurt him? "I'm just in shock. I know you're... you. But he was your friend?"

Okay, low-key it was kind of funny to see his cousin squirm in her word choice. He would've laughed, if it weren't for the serious topic she brought up, the shame it caused in the pits of his stomach. He pressed his lips and eyes closed, as if it could save him from the humiliation he'd pushed upon himself. He took a beat to take a breath, to shake his head, think of anything to say. "I'd told you you wouldn't want to know." He said, looking at her with a single glance before he looked away again.

Oh God, that was the most awkward conversation she probably ever had with her best friend. And she had to talk to her cousin, because there were so many emotions fighting for the forefront. She loved him dearly, but he was, truly, a fucking idiot. Literally and figuratively. It was disgusting, and yet she hadn't expected more of him, but then she reprimanded herself for thinking that. Best to talk to him first, she thought, to let it out. So she'd knocked on the Hawk mansion's door, asked for Mike and asked for him to come to the back garden. She didn't think it wise to have this conversation inside of the home she used to work at. 
 
"Mike? You know I love you, and care about you. Prefacing this with that because I do and don't want you to end up in the hospital again.... What went through your mind when you hmm-hmm'd with my best friend's wife?" She couldn't even say it. 

Goed, ja, kijk, dit was het nadeel van zomaar in een relatie vallen omdat je op iemand verliefd was geworden, in plaats van dat je een partner uitkoos waar je van tevoren alles mee had onderhandeld en waar je precies van wist wat elkaars verwachtingen waren, want plotseling was alles op zijn kop gezet. Sascha wilde blijven werken na het huwelijk en hij wilde haar niet vertellen dat ze dat niet kon doen, maar hij begreep het gewoon niet. Want waarom? Voor een baantje als kinderjuf? Op het podium willen staan was nog één ding (niet dat hij het daar mee eens was), maar weer werken als kinderjuf? Hun eigen kinderen op school zetten en dan voor de kinderen van iemand anders zorgen want dat gaf dan betekenis aan je leven? Hij zou niet eens weten wie haar aan zou nemen, de meeste mensen zouden er raar van op kijken dat ze getrouwd was met een de Haviland en dan vervolgens kinderjuf wilde worden. 
 
"Ik begrijp het gewoon niet," gaf hij toe. "Wat denk je dat vrouwen zoals mijn moeder, mijn zussen, mijn tantes, doen? Op een stoel zitten en de hele dag voor zich uit staren?" Buiten het feit om dat het gewoon beschamend was dat Sascha zou moeten werken als kinderjuf, want hij wist heus wel dat het over zou komen alsof hij niet genoeg geld voor haar en zijn kinderen bij elkaar kon sparen, dacht hij gewoon dat Sascha niet in de gaten had hoe het was om... een vrouw van een de Haviland te zijn, eerlijk gezegd. Ja, natuurlijk was ze met een klein appartementje zo klaar, maar een heel huis? Met meerdere kinderen? Zelfs met een dienstmeisje? 
 
Ze begreep hem niet en eerlijk gezegd wist hij ook niet of ze hem wel wilde begrijpen. Hij had zijn carrière voor haar opgegeven, zijn goede relatie met zijn familie, vrienden die hij ineens een heel stuk minder zag, zijn eigen goede mening over zichzelf. Hij had haar een nieuwe garderobe gekocht, verwende haar constant met cadeautjes, had geluidsdempende spreuken op haar appartement laten zetten zodat ze kon oefenen zonder te klagen over de buren, al dat... en ja, het was niet alsof ze nooit wat voor hem deed, natuurlijk wel, maar...
 
Vooral dingen die zij wilde doen. Op haar manier. En misschien had hij er nooit om gevraagd, misschien had hij altijd zijn best gedaan om ruimte te maken voor haar, maar het enige waar hij nu wel om vroeg en... 
 
Hij staarde haar even gedesillusioneerd aan. 

Oei. Ze zag dat ze hem gekwetst had, maar dit was wel iets waar ze een beetje van schrok. Wat moest ze dan de hele tijd doen als ze thuis was? Ze zou zich dood vervelen. Ze wilde het niet tegen Neptunus zeggen, want ze wilde hem niet kwetsen, maar ze had niet echt het gevoel dat zij en Neptunus' moeder echt eenzelfde soort persoon waren. Die het druk kon hebben met nutteloze, high-society dingen. Was het dan dat hij het idee had dat ze dacht dat hij niet voor haar kon zorgen? Zo klonk het wel even. "Ik denk heus wel dat je voor me kan zorgen, lieverd. Het is gewoon dat ik het graag doe. Wat ik altijd wil blijven doen. Gelijk hoe je was met zwerkbal. Daarnaast... Wat valt er nog aan het huishouden te doen? Alles wordt gedaan. Ik heb het al nu met jouw dienstmeid, er valt nog weinig te doen. Wat zou ik dan moeten doen de hele dag?"
 
Dit begon meer en meer benauwd te voelen. Gelijk alsof alle muren wat dichter op haar af aan het komen waren, want ze had niet gedacht dat Neptunus zou willen dat ze nooit meer op het podium ging spelen.

Hij wist heus wel dat hij en Sascha op een heel andere manier opgevoed waren, maar dit hele verhaal over dat het ouderwets was om als vrouw niet te werken was één van de meest bizarre dingen die hij ooit had gehoord. Hij vond het helemaal niet ouderwets, dat was gewoon hoe hij was opgevoed! Zijn moeder had ook nooit gewerkt en oké, er waren wel een paar vrouwen in zijn omgeving die werkten (de vrouw van zijn neef, bijvoorbeeld), maar die waren naar de universiteit gegaan, hadden ervoor gestudeerd, hadden echte professionele banen. 
 
Waren geen... kinderjuf terwijl ze zelf kinderen hadden. 
 
"Ik..." begon hij verbluft, want hoe moest hij dit nou weer uitleggen, vooral omdat Sascha al zo gepikeerd leek te zijn zonder dat hij ook maar iets had gezegd! Ze was wel vaker snel verdedigend, maar goed, meestal kon hij toegeven dat hij in dat geval ongelijk had, maar dit keer had hij dat gewoon niet. 
 
"Als getrouwde vrouw heb je genoeg te doen," zei hij, met een serieuze blik. "Mijn moeder is ook altijd druk bezig, met het huis, zorgen voor de kinderen, vrijwilligerswerk... Denk je echt dat ik niet genoeg geld bij elkaar ga krijgen?" Want als ze wilde werken, dan dacht ze vast dat hij in zijn eentje niet genoeg zou verdienen voor iedereen, was dat het probleem? Alsof hij dat zou laten gebeuren! Als het echt moest, dan zou hij George om een baan vragen bij Nebula. 

Oh? Hij had niet verwacht dat ze zou werken? "Oké, als ze op de basisschool zitten misschien niet, maar als ze naar zweinstein zijn, en voordat we ze hebben wil ik er ook mee verder. Het is een beetje ouderwets dat ik zou stoppen met werken als we trouwen, niet?" Zei ze, want zij vond dat maar ouderwets gedoe. Het was niet alsof ze zodra ze trouwden meteen een kind zouden krijgen, dat kon nog best een paar jaar duren, en ze had geen zin om dan maar thuis te zitten en te niksen. Tuurlijk zou ze ook voor het huis zorgen, maar dat deed ze nu ook al en het was niet alsof ze zoveel werkte dat dat haar niet meer lukte.
 
"Als ze op de basisschool zitten is het dus net wat anders, maar ook dan. Wat moet ik de hele dag doen als ik niet werk? Ik kan weer kinderjuf worden, kijken of ze hulp nodig hebben bij de basisschool of zoiets. Muziekjuf zijn in de tussentijd."

Goh, ja, eh, dat was niet wat hij verwacht had en hij fronste bezorgd zijn wenkbrauwen, want... Kijk, hij wilde graag dat Sascha gelukkig was in het leven, eerlijk waar! Maar ze werd gelukkiger van op het podium staan dan voor hem en de kinderen zorgen? 
 
"Ah," zei hij. "Dat... had ik niet verwacht, eigenlijk, dat je na het trouwen nog zou willen blijven werken." Hij begreep het niet eens, waarom zou ze dat willen doen? Ja, hij zou dat als man natuurlijk wel doen, als man, omdat het zijn taak was om voor zijn gezin te zorgen en dat betekende dat hij zou moeten werken. Dat was toch logisch? "Muziek kun je ook niet echt doen in de tijd dat kinderen naar school gaan, dat is vaak 's avonds en in het weekend..." 
 
En ze had het er zonet nog over dat ze geen kinderjuf wilde.