Azalea de Haviland

Lea had als achtjarige de gouden regel van liegen inmiddels door, blijf zo dicht mogelijk bij de waarheid! 

"Ik wilde dat ze weg ging", snikte ze en wees met een boze vinger naar Priscilla. Waarheid

"Want Bartie wil haar niet hier en ze blijft maar komen en ze zegt dat ze niet gaat stoppen met langskomen" waarheid.

"En, en, en, EN TOEN SLOEG ZE ME"

Leugen. 

Kijk, Lea kende haar sprookjesboeken. Dat betekende dat ze precies wist wat deze heks nu aan het doen was, afleiding. Ze zouden naar de bieb lopen en dan zou ze een vervloeking in haar rug krijgen. Maar Lea had een voordeel, het voordeel dat deze heks, deze Priscilla, heksen hadden soms een naam dus het maakte niks uit dat ze zo heette, niet wist dat ze niet dom was.

Lea wist dat de helden altijd iets moesten opofferen om te winnen.

"Nee", kil keek ze Priscilla aan en griste snel een kandelaar van een bijzettafel, glimlachte nog even naar de heks en sloeg de kandelaar tegen haar eigen hoofd. "AAUUUUU ZE HEEFT ME GESLAGEN!!!!!!" 

De tranen waren echt wat het deed pijn

Hopelijk viel niemand de gevallen kandelaar op. 

“Uit de boeken”, waar ze al haar informatie vandaan haalde. Er was niks wat ze niet in boeken kon vinden. “Je blijft langskomen?” Dat hoorde niet!!!! 

Lea had geen idee waar de vrouw het over had, stemmen in haar hoofd? Ze was dus en een heks en gestoord?! Maakte wel duidelijk dat de vrouw niet begreep dat gemene heksen niet ‘geen gemene heksen’ konden zijn. Zo werkte dat nu eenmaal niet. Lea maakte de regels ook niet hoor! 

“Gemene heksen blijven gemene heksen,  tot ze worden doodgestoken door de prins”, merkte ze fijntjes op. 

“Hij jou niet!” Dat was toch duidelijk?  "Hij gaat jou nooit willen zien, jij bent een gemene heks en Bartie is een prins!” De vrouw was vast slim genoeg om te bedenken dat gemene heksen en dappere prinsen elkaar nooit aardig gingen vinden. 

Zomer 1842 -> George's huis -> ergens wanneer Priscilla met Bartie wilt chillen

Lea begreep niet waarom de enge vrouw steeds terug naar hun huis kwam. Bartie had laten weten dat hij het niet wilde! Ze begreep ook niet waarom George de vrouw bleef binnenhalen. Het enige wat ze kon bedenken was dat haar adoptievader vervloekt was. Wat niet heel raar was, ze hadden ooit ontdekt dat Barties moeder de gemene heks uit sprookjesboeken was.

Nu George vervloekt was, zag Lea het als haar taak om haar familie te redden van de heks. Dus toen ze Priscilla even in de gang zag staan, waarschijnlijk onderweg om terug de woonkamer in te gaan en Bartie lastig te vallen, zag ze haar kans.

"Jij moet weg," deelde ze kil mee aan de vrouw en staarde haar strak aan. (Dat vonden mensen eng, had ze gelezen)

Prive <3