Charlotte Johnson

“Als je moeder ooit niet vervelend is, moeten we erheen. Tante June wilt ons vast wel brengen”. Jayden zou dan ook mee - dat sprak voor zich! “Precies”, knikte ze heftig terwijl ze vies gezicht trok naar de dropstok. Charlotte vond weinig snoep vies, maar drop was walgelijk. “We moeten eigenlijk naar de meermensen gaan, misschien weten zij het! Ze zijn in het schoolmeer!” En het was zomer, dus ze konden prima nu even gaan duiken toch? Zo koud kon het niet zijn!
 

“Dat klinkt geweldig!” Zowel het ‘Peru’ gedeelte als het lege Zweinstein gedeelte. Charlotte zou wel een week dat uit willen proberen, misschien konden ze deze keer een week eerder terugkomen als ze haar ouders heel lief aankeek! “Ik wil naar Atlantis, mensen zeggen dat het niet echt is - maar die liegen!” Ze ging rechtop in bed zitten, klaar om de gezonken stad te verdedigen mocht Tyler het bestaan ook willen ontkennen. "Mijn tante is volgens mij wel eens in Peru geweest, voor de draken"
 
In elk geval ergens verder weg dan Spanje. 

Ze knikte en stopte snel de chocoladekikker in haar mond, straks sprong hij weg, voordat ze Tyler het kaartje gaf. Ze had niet gekeken of het een zeldzame was, anders zou ze nog spijt krijgen van deze deal.
 
"Een beetje," gaf ze toe. Soms was ze jaloers op haar ouders die de hele wereld hadden gezien, maar haar vader wilde dat soort reizen nog niet met hen maken; ‘ze waren te jong’. Charlotte was er zo klaar mee om te jong voor alles te zijn. Te jong voor een toverstok, te jong voor een wereldreis, maar kennelijk wel ‘oud genoeg om haar eigen kamer op te ruimen’. “Is Zweinstein saai als iedereen weg is?” kaatste ze de bal terug.

“Dat klinkt geweldig!” Zowel het ‘Peru’ gedeelte als het lege Zweinstein gedeelte. Charlotte zou wel een week dat uit willen proberen, misschien konden ze deze keer een week eerder terugkomen als ze haar ouders heel lief aankeek! “Ik wil naar Atlantis, mensen zeggen dat het niet echt is - maar die liegen!” Ze ging rechtop in bed zitten, klaar om de gezonken stad te verdedigen mocht Tyler het bestaan ook willen ontkennen. "Mijn tante is volgens mij wel eens in Peru geweest, voor de draken"
 
In elk geval ergens verder weg dan Spanje. 

Ze knikte en stopte snel de chocoladekikker in haar mond, straks sprong hij weg, voordat ze Tyler het kaartje gaf. Ze had niet gekeken of het een zeldzame was, anders zou ze nog spijt krijgen van deze deal.
 
"Een beetje," gaf ze toe. Soms was ze jaloers op haar ouders die de hele wereld hadden gezien, maar haar vader wilde dat soort reizen nog niet met hen maken; ‘ze waren te jong’. Charlotte was er zo klaar mee om te jong voor alles te zijn. Te jong voor een toverstok, te jong voor een wereldreis, maar kennelijk wel ‘oud genoeg om haar eigen kamer op te ruimen’. “Is Zweinstein saai als iedereen weg is?” kaatste ze de bal terug.

Charlottes slaapkamer -> de nacht voor de zomervakantie
 
Het was niet elke dag dat Tyler en Charlotte het goed met elkaar konden vinden. Soms deed hij ontzettend stom, en dan gooide zij iets naar zijn hoofd tijdens de les of liet ze hem struikelen in de pauze. Maar vanavond waren ze gelukkig weer de allerbeste vrienden en hadden ze een slaapfeestje, iets wat ze wel vaker deden zo vlak voor de vakantie. Over anderhalve dag ging ze naar Spanje en zou ze hem twee maanden niet zien.
 
Charlotte was te koppig om te zeggen dat ze hem zou missen, maar het slaapfeestje sprak voor zich.
 
“Heb jij nog chocoladekikkers?” fluisterde ze, voor zover ze in staat was om te fluisteren.
 
Met Irene!

Charlottes slaapkamer -> de nacht voor de zomervakantie
 
Het was niet elke dag dat Tyler en Charlotte het goed met elkaar konden vinden. Soms deed hij ontzettend stom, en dan gooide zij iets naar zijn hoofd tijdens de les of liet ze hem struikelen in de pauze. Maar vanavond waren ze gelukkig weer de allerbeste vrienden en hadden ze een slaapfeestje, iets wat ze wel vaker deden zo vlak voor de vakantie. Over anderhalve dag ging ze naar Spanje en zou ze hem twee maanden niet zien.
 
Charlotte was te koppig om te zeggen dat ze hem zou missen, maar het slaapfeestje sprak voor zich.
 
“Heb jij nog chocoladekikkers?” fluisterde ze, voor zover ze in staat was om te fluisteren.
 
Met Irene!