Harold Silvershore

Gefrustreerd sneed Harold zijn toast hardhandig in duizend stukjes, want hij wilde niet boos zijn op Stephen, hij wist ook wel dat het zijn schuld was dat hun relatie niet super was, sinds hoe hij zich misdragen had tijdens zijn jeugd, maar had hij niet zijn best gedaan, al die jaren, om het goed te maken? Maar het enige wat Stephen constant deed was alles terug naar Harold gooien en meer van hem eisen. 
 
"Ik weet echt niet wat je hiermee denkt te bereiken," beet hij uiteindelijk terug. "Als het al onze vader is, dan wat? Hij heeft ons jarenlang in de steek gelaten, hij heeft ons laten geloven dat hij dood was, en je denkt dat er een excuus goed genoeg is om dat allemaal goed te praten? Je hebt gewoon een hekel aan de rest vans ons, geef dat toe!" 

Au, au, au, dit hele gesprek was vreselijk pijnlijk. Van zijn broer die maar koppig door bleef gaan over zijn vader, tot zijn moeder die nu fel liet weten dat hun vader dood was en dat iemand Stephen voor de gek hield. Zo zeker wist Harold dat niet, maar wat hij wel wist, was dat het eigenlijk niet uitmaakte. Of zijn vader nou leefde of niet, hij was hier niet, hm? Hij was al die jaren niet bij hun ontbijt of avondmaal geweest, wist niet wat Harold en Stephen voor cijfers kregen op Zweinstein, was er niet geweest om te praten over hun eerste kus of hen te plagen over hun eerste vriend(innet)je. En misschien was dat allemaal niet slecht bedoeld, misschien had hij geen andere keuze gehad, toch was het zo.
 
"Ik ben niet nieuwsgierig, nee," probeerde hij zo neutraal mogelijk te zeggen. "Ik heb die man niets te zeggen." 

Gefrustreerd sneed Harold zijn toast hardhandig in duizend stukjes, want hij wilde niet boos zijn op Stephen, hij wist ook wel dat het zijn schuld was dat hun relatie niet super was, sinds hoe hij zich misdragen had tijdens zijn jeugd, maar had hij niet zijn best gedaan, al die jaren, om het goed te maken? Maar het enige wat Stephen constant deed was alles terug naar Harold gooien en meer van hem eisen. 
 
"Ik weet echt niet wat je hiermee denkt te bereiken," beet hij uiteindelijk terug. "Als het al onze vader is, dan wat? Hij heeft ons jarenlang in de steek gelaten, hij heeft ons laten geloven dat hij dood was, en je denkt dat er een excuus goed genoeg is om dat allemaal goed te praten? Je hebt gewoon een hekel aan de rest vans ons, geef dat toe!" 

Au, au, au, dit hele gesprek was vreselijk pijnlijk. Van zijn broer die maar koppig door bleef gaan over zijn vader, tot zijn moeder die nu fel liet weten dat hun vader dood was en dat iemand Stephen voor de gek hield. Zo zeker wist Harold dat niet, maar wat hij wel wist, was dat het eigenlijk niet uitmaakte. Of zijn vader nou leefde of niet, hij was hier niet, hm? Hij was al die jaren niet bij hun ontbijt of avondmaal geweest, wist niet wat Harold en Stephen voor cijfers kregen op Zweinstein, was er niet geweest om te praten over hun eerste kus of hen te plagen over hun eerste vriend(innet)je. En misschien was dat allemaal niet slecht bedoeld, misschien had hij geen andere keuze gehad, toch was het zo.
 
"Ik ben niet nieuwsgierig, nee," probeerde hij zo neutraal mogelijk te zeggen. "Ik heb die man niets te zeggen." 

Au, au, au, dit hele gesprek was vreselijk pijnlijk. Van zijn broer die maar koppig door bleef gaan over zijn vader, tot zijn moeder die nu fel liet weten dat hun vader dood was en dat iemand Stephen voor de gek hield. Zo zeker wist Harold dat niet, maar wat hij wel wist, was dat het eigenlijk niet uitmaakte. Of zijn vader nou leefde of niet, hij was hier niet, hm? Hij was al die jaren niet bij hun ontbijt of avondmaal geweest, wist niet wat Harold en Stephen voor cijfers kregen op Zweinstein, was er niet geweest om te praten over hun eerste kus of hen te plagen over hun eerste vriend(innet)je. En misschien was dat allemaal niet slecht bedoeld, misschien had hij geen andere keuze gehad, toch was het zo.
 
"Ik ben niet nieuwsgierig, nee," probeerde hij zo neutraal mogelijk te zeggen. "Ik heb die man niets te zeggen." 

Papa. Papa. Harold bevroor als vanzelf, staarde naar zijn broertje terwijl die woorden langzaam bij hem naar binnen drongen. Hij had gewoon een brief gestuurd naar papa en hij verwachtte antwoord. 
 
Zodra hij weer kon bewegen, gluurde hij direct naar zijn moeder, die stamelend om een reden vroeg, maar god, Harold wilde de reden niet eens weten. Het zou toch alleen maar problemen opleveren, hun vader was dood (al dat niet letterlijk) en hij zou nooit weer in hun leven kunnen komen en waarom kon niemand dingen eens een keer laten rusten??? Hoe moeilijk was het om gewoon niet over pijnlijke dingen te praten! 
 
"Ik wil later nog naar de Wegisweg toe voor wat schoolspullen," deed hij een hele dappere poging om het gesprek van onderwerp te laten veranderen. "Wil je ook mee, Stephen? Of moet ik iets voor je meenemen?" 

Het was niet dat Harold er van overtuigd was dat zijn vader dood was, het was gewoon... dat het ingewikkeld was. En Harolds modus operandi met ingewikkelde dingen was om het vooral te negeren tot het zichzelf regelde. Zijn grootvader was dood, zijn vader was nog niet naar voren gekomen en als hij wel leefde, als hij dat wel wilde, als hij wel contact wilde hebben met zijn zoons, dan zou hij de eerste stap zetten, toch? Tot die tijd was er niet iets dat Harold hoefde te doen. 
 
Hij had namelijk al genoeg andere dingen om over na te denken.
 
"Waarom vraag je toch telkens of er een brief voor je is?" vroeg hij nieuwsgierig, de zoveelste ochtend dat Stephen met die vraag naar beneden kwam. Hij schonk zijn broertje maar alvast een kopje thee in, want het leek erop dat hij dat nodig had. "Is er een vriend die beloofd had je te schrijven?" Of had Stephen soms eh... een relatie? 

Au, au, au, dit hele gesprek was vreselijk pijnlijk. Van zijn broer die maar koppig door bleef gaan over zijn vader, tot zijn moeder die nu fel liet weten dat hun vader dood was en dat iemand Stephen voor de gek hield. Zo zeker wist Harold dat niet, maar wat hij wel wist, was dat het eigenlijk niet uitmaakte. Of zijn vader nou leefde of niet, hij was hier niet, hm? Hij was al die jaren niet bij hun ontbijt of avondmaal geweest, wist niet wat Harold en Stephen voor cijfers kregen op Zweinstein, was er niet geweest om te praten over hun eerste kus of hen te plagen over hun eerste vriend(innet)je. En misschien was dat allemaal niet slecht bedoeld, misschien had hij geen andere keuze gehad, toch was het zo.
 
"Ik ben niet nieuwsgierig, nee," probeerde hij zo neutraal mogelijk te zeggen. "Ik heb die man niets te zeggen." 

Papa. Papa. Harold bevroor als vanzelf, staarde naar zijn broertje terwijl die woorden langzaam bij hem naar binnen drongen. Hij had gewoon een brief gestuurd naar papa en hij verwachtte antwoord. 
 
Zodra hij weer kon bewegen, gluurde hij direct naar zijn moeder, die stamelend om een reden vroeg, maar god, Harold wilde de reden niet eens weten. Het zou toch alleen maar problemen opleveren, hun vader was dood (al dat niet letterlijk) en hij zou nooit weer in hun leven kunnen komen en waarom kon niemand dingen eens een keer laten rusten??? Hoe moeilijk was het om gewoon niet over pijnlijke dingen te praten! 
 
"Ik wil later nog naar de Wegisweg toe voor wat schoolspullen," deed hij een hele dappere poging om het gesprek van onderwerp te laten veranderen. "Wil je ook mee, Stephen? Of moet ik iets voor je meenemen?" 

Papa. Papa. Harold bevroor als vanzelf, staarde naar zijn broertje terwijl die woorden langzaam bij hem naar binnen drongen. Hij had gewoon een brief gestuurd naar papa en hij verwachtte antwoord. 
 
Zodra hij weer kon bewegen, gluurde hij direct naar zijn moeder, die stamelend om een reden vroeg, maar god, Harold wilde de reden niet eens weten. Het zou toch alleen maar problemen opleveren, hun vader was dood (al dat niet letterlijk) en hij zou nooit weer in hun leven kunnen komen en waarom kon niemand dingen eens een keer laten rusten??? Hoe moeilijk was het om gewoon niet over pijnlijke dingen te praten! 
 
"Ik wil later nog naar de Wegisweg toe voor wat schoolspullen," deed hij een hele dappere poging om het gesprek van onderwerp te laten veranderen. "Wil je ook mee, Stephen? Of moet ik iets voor je meenemen?" 

Het was niet dat Harold er van overtuigd was dat zijn vader dood was, het was gewoon... dat het ingewikkeld was. En Harolds modus operandi met ingewikkelde dingen was om het vooral te negeren tot het zichzelf regelde. Zijn grootvader was dood, zijn vader was nog niet naar voren gekomen en als hij wel leefde, als hij dat wel wilde, als hij wel contact wilde hebben met zijn zoons, dan zou hij de eerste stap zetten, toch? Tot die tijd was er niet iets dat Harold hoefde te doen. 
 
Hij had namelijk al genoeg andere dingen om over na te denken.
 
"Waarom vraag je toch telkens of er een brief voor je is?" vroeg hij nieuwsgierig, de zoveelste ochtend dat Stephen met die vraag naar beneden kwam. Hij schonk zijn broertje maar alvast een kopje thee in, want het leek erop dat hij dat nodig had. "Is er een vriend die beloofd had je te schrijven?" Of had Stephen soms eh... een relatie? 

Papa. Papa. Harold bevroor als vanzelf, staarde naar zijn broertje terwijl die woorden langzaam bij hem naar binnen drongen. Hij had gewoon een brief gestuurd naar papa en hij verwachtte antwoord. 
 
Zodra hij weer kon bewegen, gluurde hij direct naar zijn moeder, die stamelend om een reden vroeg, maar god, Harold wilde de reden niet eens weten. Het zou toch alleen maar problemen opleveren, hun vader was dood (al dat niet letterlijk) en hij zou nooit weer in hun leven kunnen komen en waarom kon niemand dingen eens een keer laten rusten??? Hoe moeilijk was het om gewoon niet over pijnlijke dingen te praten! 
 
"Ik wil later nog naar de Wegisweg toe voor wat schoolspullen," deed hij een hele dappere poging om het gesprek van onderwerp te laten veranderen. "Wil je ook mee, Stephen? Of moet ik iets voor je meenemen?" 

Het was niet dat Harold er van overtuigd was dat zijn vader dood was, het was gewoon... dat het ingewikkeld was. En Harolds modus operandi met ingewikkelde dingen was om het vooral te negeren tot het zichzelf regelde. Zijn grootvader was dood, zijn vader was nog niet naar voren gekomen en als hij wel leefde, als hij dat wel wilde, als hij wel contact wilde hebben met zijn zoons, dan zou hij de eerste stap zetten, toch? Tot die tijd was er niet iets dat Harold hoefde te doen. 
 
Hij had namelijk al genoeg andere dingen om over na te denken.
 
"Waarom vraag je toch telkens of er een brief voor je is?" vroeg hij nieuwsgierig, de zoveelste ochtend dat Stephen met die vraag naar beneden kwam. Hij schonk zijn broertje maar alvast een kopje thee in, want het leek erop dat hij dat nodig had. "Is er een vriend die beloofd had je te schrijven?" Of had Stephen soms eh... een relatie? 

Het was niet dat Harold er van overtuigd was dat zijn vader dood was, het was gewoon... dat het ingewikkeld was. En Harolds modus operandi met ingewikkelde dingen was om het vooral te negeren tot het zichzelf regelde. Zijn grootvader was dood, zijn vader was nog niet naar voren gekomen en als hij wel leefde, als hij dat wel wilde, als hij wel contact wilde hebben met zijn zoons, dan zou hij de eerste stap zetten, toch? Tot die tijd was er niet iets dat Harold hoefde te doen. 
 
Hij had namelijk al genoeg andere dingen om over na te denken.
 
"Waarom vraag je toch telkens of er een brief voor je is?" vroeg hij nieuwsgierig, de zoveelste ochtend dat Stephen met die vraag naar beneden kwam. Hij schonk zijn broertje maar alvast een kopje thee in, want het leek erop dat hij dat nodig had. "Is er een vriend die beloofd had je te schrijven?" Of had Stephen soms eh... een relatie?